Έντεκα (ελληνικά τηλεπαιχνίδια που έβλεπα κατά καιρούς)

1) Τροχός της Τύχης (Αντ1): Ladies and Gentlemen, Εκατομμύρια και Κρίστα (η οποία είχε μια πολύ τραγική ιστορία πρόσφατα, αλλά δεν την θυμάμαι καθόλου). Ένα απλό και ωραίο τηλεπαιχνίδι, αν εξαιρέσεις τον κάπως εκνευριστικό Πολυχρονίου. Όταν αυτός πήγε στο Μέγκα για να τινάξει την μπάνκα στον αέρα (μαζί με την νεαρή Μενεγάκη) ο Αντ1 αποφάσισε να συνεχίσει τον Τροχό με νέο παρουσιαστή. Ο Παύλος Χαϊκάλης (έσκιζε τότε ως γιαγιά στους Μήτσους) που στο τέλος κάθε παιχνιδιού έλεγε «και μην ξεχνάτε, αύριο άλλη μέρα άλλη τύχη» ήταν επιεικώς απαράδεκτος και έκτοτε ο τροχός δεν γυρίζει πια.
2) Ζωντανό Σταυρόλεξο (ΕΡΤ): Ξένια Καλογεροπούλου. Ήταν όντως ζωντανό (live) αν και δεν μπορώ να σκεφτώ το γιατί. Το σταυρόλεξο προβαλλόταν μεγεθυσμένο σ’ ένα πανί στον τοίχο, κι η Καλογεροπούλου ήταν μειλίχια σαν παντογνώστρια κουκουβάγια.
3) Σούπερ Μάρκετ (Αντ1 Πουνέντης & Σταρ Τσαουσόπουλος): Όταν μπαίνω στο σούπερ-μάρκετ (και δεν βιάζομαι) νιώθω stoned: τα χρώματα, τα σχήματα, τα λογότυπα, όλα κομμάτια μιας υπέροχης ποπ αρτ έκθεσης. (Οι παίκτες βέβαια βιάζονταν φριχτά να γεμίσουν τα καρότσια με συγκεκριμένα προϊόντα μέσα σε ένα λεπτό.)
4) Θησαυροφυλάκιο (Αντ1): Απ’ τα καλύτερα τηλεπαιχνίδια γνώσεων, το βλέπω ακόμα πότε-πότε στον Αντ1 Gold. Καλή δομή, ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. [Κι ένα εμφανές μειονέκτημα – η ακατάπαυστη αυτοσχεδιαστική πάρλα του διεξοδικότερου πολυλογά της χώρας].
5) Ο Πιο Αδύναμος Κρίκος (Mega): Είχα ένα PC Game με προσομοίωση όλου του παιχνιδιού. Διάλεγες με ποιον παίκτη έπαιζες, απαντούσες σε ερωτήσεις, ψήφιζες τον πιο αδύναμο, έδινες πικρόχολες συνεντεύξεις όταν έχανες. Πιο πολύ κι απ’ την Έλενα Aκρίτα (ή την Anne Robinson) μου λείπει εκείνο το παιχνίδι που «χάθηκε στη μετακόμιση» Λονδίνου-Θεσ/νίκης.
6) ID (στον Alpha με τον Ρένο Χαραλαμπίδη): Ήταν το πιο πρωτοποριακό, πολύπλοκο και ανεξήγητο τηλεπαιχνίδι ever: όσες φορές άντεξα να το δω δεν κατάλαβα τίποτα. Αν και η ιδέα ήταν καλή (κάτι με βήτα διασημότητες και το τι επάγγελμα έκαναν πριν γίνουν διάσημοι) οι κανόνες ήταν τόοοσο χάλια που ο Χαραλαμπίδης δεν τους ανέφερε καν και κάποτε είχε πει σε έναν παίκτη: «Μη φοβάσαι, ούτε εγώ δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται». Επίσης: αχρείαστα τεράστιο και άδειο σκηνικό, και βασανιστική διάρκεια μίας ολόκληρης ώρας!
7) Μεγάλο Παζάρι (Mega): Πολύχρωμο, γρήγορο (η κάμερα δεν είχε γίνει ακόμα ο ψυχαναλυτής του Μικρούτσικου), με πολλά διαφορετικά ταμπλό, τον κύριο Ζονκ, και τις κουρτίνες. [Ο κύριος Ζονκ ζει! Πριν κάποιο καιρό «παρουσίαζε» ένα «τηλεπαιχνίδι» με 090 σε κανάλι της Θεσ/νίκης, ίσως και αλλού. Ήταν πλαισιωμένος από αιθέριες υπάρξεις και θύμιζε τον Κατέλη (αλλά σε έκδοση ιδιοφυΐας)].
8) Δέκα με Τόνο (Αντ1): Έχω φίλη αλλεργική στον Γιώργο Παπαδάκη. (Κάποτε για να την πειράξω, άφησα στο γραμματοκιβώτιό της ανώνυμο φάκελο με συνέντευξη-φωτογράφησή του απ’ το Τηλέραμα κι είχε φρικάρει). Το χειρότερό της είναι το Δέκα με Τόνο (1999) που τα τελευταία χρόνια προβάλλεται σε απροειδοποίητες επαναλήψεις στις 3 ή 4 το πρωί με υπότιτλους!
9) Τρία Δύο Ένα (Αντ1): Παρουσίαζαν η φοβερή Άννα Μαρία Λογοθέτη (ακόμα ψάχνω το Είμαι Τρελή για Σένα) και η πανέμορφη Κων/να Στεφανοπούλου, μαζί με καμιά δεκαριά ξανθιές που έχυναν ακούγοντας τους τόπους προέλευσης των τηλεθεατών. Πηδούσαν και με μια μεγάλη ελαστική μπάλα που έκανε μπόινγκ μπόινγκ πράγμα που θα ήθελα να δοκιμάσω κάποτε.
10) Με το Κλειδί στο Χέρι (ΕΤ1 αρχές ‘90ς με τον Μπονάτσο): Για κάποιο περίεργο λόγο είναι το αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι όλων των εποχών. Στο στούντιο υπήρχε ως σκηνικό ένα τέλειο διαμέρισμα στο οποίο έμπαιναν διαδοχικά δύο ζευγάρια. Μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο έπρεπε να κάνουν δουλειές, να ανακαλύψουν κρυμμένα στοιχεία και να ανοίξουν μια πόρτα με το σωστό κλειδί. Μου θυμίζει ένα συγκεκριμένο καλοκαίρι στη Χαλκιδική.
11) Άνω Κάτω (Αντ1): Το πρώτο τηλεπαιχνίδι του Αντ1 (1989) με τον Άλκη Στέα και κάτι υπερμεγέθη τραπουλόχαρτα. Έπρεπε να μαντέψεις αν το επόμενο κλειστό τραπουλόχαρτο ήταν μεγαλύτερο ή μικρότερο από το ήδη ανοιχτό κοκ. Μπορεί απλά να ήμουν μικρός και αφελής, αλλά το θυμάμαι ως ανάλαφρο και ευχάριστο.

Έντεκα (ατάκες για τα βιβλία)

[Μόλις τελείωσε η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης (στα περίπτερα της Δ.Ε.Θ). Πήγα το Σάββατο κι ένιωσα σαν να ’μουν στον παράδεισο. Χιλιάδες βιβλία, τέλεια διοργάνωση, χρηστικοί χώροι, δεκάδες παράλληλες εκδηλώσεις. Πέρσι είχα πετύχει μια συζήτηση (και προβολή τέλειου ντοκιμαντέρ) για τον Ηλία Πετρόπουλο, φέτος κάτι ανάλογο για τον Γιώργο Ιωάννου. Πέτυχα επίσης κι έναν πολύ παλιό συμμαθητή που δεν τον είχα καν για βιβλιόφιλο (πριν από 15 χρόνια τουλάχιστον) και τώρα ήταν ο υπεύθυνος του περιπτέρου των αγαπημένων μου εκδόσεων.

Κατά τα άλλα, περιμένω να ξεκινήσει όπου να 'ναι κι η πατροπαράδοτη, υπαίθρια έκθεση βιβλίου στην παραλία. Μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις (το ’81; Το ’82;): Ήμασταν όλη η οικογένεια στην έκθεση και ξαφνικά άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς . Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, ο άνεμος έριξε τις τέντες των περιπτέρων, τα βιβλία έγιναν χάλια. Μέχρι να φύγουμε πολλά βιβλία είχαν πέσει στη θάλασσα. Αυτή η εικόνα (και σε συμβολικό επίπεδο) ακόμα με ταράζει.

Άλλες σκόρπιες αναμνήσεις απ’ την έκθεση της παραλίας: οι γονείς μου να αγοράζουν βιβλία απ’ τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τα άπειρα φυλλάδια που μάζευα, τα τέλεια παιδικά βιβλία που μου αγόραζε ο μπαμπάς, τα αγαπημένα μου χοτ ντογκ απ' τις καντίνες, τα ηλιοβασιλέματα. [Θυμάμαι επίσης πριν μερικά χρόνια, όταν ο Χρονάς υπέγραψε ένα βιβλίο του που είχα αγοράσει. Καθώς απομακρύνθηκα κοίταξα στα κρυφά την αφιέρωση: δεν κατάλαβα τίποτα -ωραίος γραφικός χαρακτήρας αλλά πανδύσκολος. Τι να κάνω; Να μείνω για πάντα με την απορία; Καθώς με είδε να τον ξαναπλησιάζω, στο περίπτερο του Οδός Πανός, γέλασε: «Μη μου πεις, ξέρω», είπε, «δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι έγραψα. Συμβαίνει συχνά.» Η αφιέρωση έλεγε, Στον Άρη, το Θεό του πολέμου]

1. Ουμπέρτο Έκο: (ποιο βιβλίο θα έπαιρνε μαζί του σε ερημικό νησί;): «Τον τηλεφωνικό κατάλογο. Με όλους αυτούς τους χαρακτήρες θα μπορούσα να δημιουργήσω μια ατελείωτη σειρά από ιστορίες.»
2. Bertrand Russell: «Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο: πρώτον, το απολαμβάνεις και δεύτερον μπορείς να καυχηθείς ότι το διάβασες».
3. Μαντόνα: «Τα αγαπημένα μου βιβλία όταν ήμουν παιδί; ‘Πίπη Φακιδομύτη’, ‘Μικρός Πρίγκιπας’, ‘Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα’».
4. Francis Bacon: «Κάποια βιβλία τα γεύεσαι, άλλα τα καταπίνεις και, λίγα, τα μασάς και τα χωνεύεις».
5. Mark Twain: «Κλασικό είναι ένα βιβλίο το οποίο όλοι υμνούν, αλλά κανείς δεν το έχει διαβάσει».
6. Siouxsie Sioux: «Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το Attack on the Mill & Other Stories του Εμίλ Ζολά».
7. Cicero: «Δωμάτιο χωρίς βιβλία είναι σαν σώμα χωρίς ψυχή».
8. Neil Tennant: «Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το ‘Ο Κόσμος του Χθες’ του Stefan Zweig».
9. Groucho Marx: «Πρέπει να πω πως θεωρώ την τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική. Κάθε φορά που κάποιος την ανοίγει, πάω στη βιβλιοθήκη και διαβάζω ένα βιβλίο».
10. Βολταίρος: «Είναι καλύτερο να σιωπάς, παρά να αυξάνεις την ποσότητα των κακών βιβλίων».
11. Justin Timberlake: (στην ερώτηση τι καλό διάβασε πρόσφατα): “You mean like a book?”

Έντεκα (φετινές αθηναϊκές συναυλίες στις οποίες θα πήγαινα αν ήμουν πάμπλουτος)

1) New Order (Ejekt 3/6 στο Eλληνικό): Δεν τους έχω δει ποτέ, κι αυτός είναι ένας καλός λόγος.
2) Antony & the Johnsons (2/7 στο Θέατρο Bράχων): Είμαι πολύ περίεργος…
3) Philip Glass (3, 4/7 στο Hρώδειο): Ό,τι και να παίξει θα μ’ αρέσει.
4) Depeche Mode (1/8 στη Mαλακάσα): Αν και δεν είναι στην καλύτερη φάση τους δεν μπορείς να αγνοήσεις κοτζάμ Depeche Mode!
5) Miss Kittin (Ejekt 3/6 στο Eλληνικό): Έχει πλάκα, τέλεια τραγούδια, απ’ ό,τι ακούω έχει και καλή σκηνική παρουσία.
6) Κ. Βήτα (Synch 6/7 στο Μουσείο Μπενάκη): Κάθε φορά είναι διαφορετικός.
7) Apoptygma Berzerk (17/6 στο Gagarin).: Θέλω να χορέψω με την γοτθική synthpop τους και να ακούσω απρόσμενες διασκευές.
8) Roxy Music (12/7 στο Kαραϊσκάκη): Γιατί όχι;
9) Marsheaux (Ejekt 3/6 στο Eλληνικό): Τις είδα, με μάγεψαν και θέλω κι άλλο.
10) Toto (12/7 στο Eλληνικό): (ντροπή μου, το ξέρω –αν ήμουν πάμπλουτος είπαμε!)
11) Massive Attack (9/6 στο Kαραϊσκάκη): Τους έχω ξαναδεί στο Βερολίνο και την Θεσ/νίκη, ποτέ όμως σε τόσο μεγάλο χώρο. Και επίσης επειδή θα είναι μαζί τους η Liz Fraser των Cocteau Twins.

+ 1 που δεν θα πήγαινα: Rolling Stones (γίνει δε γίνει – βαριέμαι θανάσιμα)

Έντεκα (αγαπημένα βίντεο-κλιπ των Pet Shop Boys)

Αυτοαναφορικά, grotesque, αισιόδοξα, ρομαντικά, ειρωνικά, παλιομοδίτικα, hi-tech, σουρεαλιστικά: κάθε περίοδος των PSB είχε και τα δικά της -διαφορετικού ύφους- βίντεο κλιπ.
Με αφορμή το νέο (αριστουργηματικό) δίσκο Fundamental, ο Cobden* και ο enteka θυμούνται μερικά απ’ τα δικά τους αγαπημένα.

1. Domino Dancing: [λέει ο enteka: «Μια κοπέλα φλερτάρει με δύο αγόρια (κολλητούς) που θα παλέψουν στα κύματα για χάρη της. Εν τω μεταξύ οι PSB παίζουν μουσική στο nightclub στο οποίο καταλήγουν οι τρεις ήρωες. Ωραία ιστορία, άψογη παραγωγή.»]
2. It’s a sin: [λέει ο cobden: «Υπέροχα γκροτέσκο, υπερβολικό» (σκηνοθεσία Ντέρεκ Τζάρμαν)]
3. Can You Forgive Her?: [λέει ο enteka: «Γεμάτο ειδικά εφέ, μυτερά καπέλα και ιπτάμενα αβγά. Τέλεια τρισδιάστατα γραφικά.»]
4. Liberation: [λέει ο enteka: «Ένα ψυχεδελικό 3-D πυροτέχνημα. Το δικό μου Νο1.»]
5. Being Boring: [λέει ο cobden: «Το καλύτερο μου με διαφορά...Καταπληκτικής αισθητικής, πανέμορφα ημίγυμνα μοντέλα με τέλεια σώματα, να παίζουν με σαπουνάδες, από τα πιο sexy videos όλων των εποχών!» (σκηνοθεσία Bruce Weber)]
6. I Don't Know What You Want But I Can't Give It Any More: [λέει ο enteka: «Η ειρωνεία χτυπάει κόκκινο: πλήρες στυλιζάρισμα, σκυλιά με λουριά, σατανικά παιδιά κλώνοι των Pets.»]
7. So Hard: [λέει ο cobden: «Γιατί είναι το πρώτο τους που είδα...Για τον Neil Tennant να τραγουδάει φορώντας μαύρο κουστούμι και μαύρο γυαλί, στη παραλία, έχοντας στο πλάι του δύο θηριώδεις μαύρους bodyguards... για την υπέροχη (κιτρινωπής απόχρωσης) μελαγχολία των αγγλικών πόλεων δίπλα στη θάλασσα...»]
8. Always On My Mind: [λέει ο enteka: «Απλό και αποτελεσματικό. Οι PSB παίρνουν στο αυτοκίνητό τους έναν περίεργο τυφλό ιερέα που τον αναζητά η αστυνομία. Είναι σκηνή απ’ το υπέροχο φιλμ It Couldn’t Happen Here του Τζακ Μποντ.»]
9. New York City Boy: [λέει ο cobden: «Για τη νοσταλγική -late70s Studio 54- αισθητική του...Για την αισιόδοξη αίσθηση που σου αφήνει, ότι όλα είναι δυνατά!»]
10. Heart: [λέει ο enteka: «Θεϊκό! Ο Ian McKellen παίζει ένα βαμπίρ που θα παντρευτεί μια πανέμορφη γυναίκα σε παράξενη έπαυλη.»]
11. Go West: [λέει ο cobden: «O Κόκκινος Στρατός παρελαύνει κάτω από το Άγαλμα της Ελευθερίας σ' ένα μεγαλειώδες kitch υπερθέαμα 'σοσιαλιστικού ρεαλισμού’»]
    

*Το νέο blog του Cobden λέγεται Tory Anarchist

Έντεκα (θέματα του περιοδικού Εικόνες [3-2-88] που βρήκα στην ανακύκλωση)

Τα αγαπημένα μου περιοδικά είναι τα παλιά. Αυτά που κάθε σελίδα τους φέρνει μια έκπληξη ή/και μια ανάμνηση. Μ’ αρέσει να χώνομαι στην εκάστοτε εποχή, να παρατηρώ τις τότε αντιλήψεις και, με την «γνώση» που έχω σήμερα να βλέπω τι απ’ όσα γράφουν επαληθεύτηκε ή διαψεύσθηκε. [δείτε επίσης το ποστ της 6ης Μαΐου για το Πάνθεον του 1972]
Κάποια περιοδικά τα είχα κρατήσει εγώ (και τώρα κρατάω επιλεγμένα, ξέροντας ότι σε 20 ή 30 χρόνια θα είναι –τουλάχιστον για μένα- πολύτιμο αρχειακό υλικό). Κάποια άλλα τα αγοράζω από μαγαζιά με μεταχειρισμένα. Τα περισσότερα (και τα καλύτερα) τα βρίσκω σε σακουλές δίπλα σε κάδους ανακύκλωσης.
Αυτό που διάβασα σήμερα είναι οι ΕΙΚΟΝΕΣ Τεύχος 170, 3 Φεβρουαρίου 1988, Τιμή 200 δρχ.

1) Εξώφυλλο: Αλίκη Βουγιουκλάκη σε έξαλλη πόζα χορού από society party με τίτλο: Η Νύχτα του Μεγάλου Χαλασμού. [και μέσα 8σελιδο φωτογραφικό αφιέρωμα απ’ το πάρτι - γιατί να μην έχω σκάνερ??] Το ζεϊμπέκικο της Αλίκης πάνω στο τραπέζι («σηκώνει το αριστερό της πόδι, που βγαίνει με χάρη έως τα όρια του μηρού από το σχιστό της φόρεμα, και συνεχίζει να το σηκώνει!»). Ο Ψάλτης με την Καίτη Φίνου, η Νόρα Βαλσάμη με την Ελένη Ερήμου, φιλιά (όχι καυτά) της Αλίκης με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Κι ο Κούρκουλος που παρεξηγήθηκε με φωτογράφο που τον τράβηξε αγκαλιά με την Μ. Λάτση. Του είπε: «Εσύ δεν έχεις γυναίκα, παιδιά, γκόμενα; Δεν θέλεις να κρατήσεις ορισμένες σου στιγμές ιδιωτικές;».
2) Διαφήμιση ολοσέλιδη για τα Bodyline: Μπέττυ Βαλάση πριν, τεράστια μέσα σε ένα μπλε σύννεφο που την παχαίνει περισσότερο - 128 κιλά. Μπέτυ Βαλάση τώρα, με μαύρο προκλητικό φόρεμα και ύφος όλο αυτοπεποίθηση - 74 κιλά. «Έδιωξα 54 κιλά σε 8 μήνες και συνεχίζω!». [και στο κάτω μέρος της σελίδας και ο Γιάννης Βόγλης, πριν 121, μετά 86. Στο μετά κρατάει το τεράστιο, παλιό παντελόνι στο οποίο κολυμπάει].
3) Κοσμικά: «Εντύπωση έκανε στα εγκαίνια της έκθεσης για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Λόρδου Βύρωνα στο ροζ κτίριο, όχι τόσο η μάξι φούστα της [Υπουργού Πολιτισμού] Μελίνας Μερκούρη, όσο το τιρμπάν μιας κυρίας, γιατί ήταν φτυστό με εκείνο του φιλέλληνα ποιητή. Το μαντίλι της ήταν ελληνικότατο και συνδυαζόταν με πράσινο ταγεράκι».
4) Μνήμη Καρόλου Κουν (ένας χρόνος από τον θάνατό του): «Το Θέατρο Τέχνης αποφάσισε να τιμήσει την τελευταία σκηνοθεσία του Δασκάλου και να μην διακόψει τις παραστάσεις του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη ‘Ο Ήχος του Όπλου’ τη φετινή σεζόν.»
5) Παραπολιτικά: Α) “Χοντράδα” Μητσοτάκη. Πήγε στην Θεσν/νικη και μιλώντας στον δημοτικό ραδιοσταθμό του Κούβελα FM 100 είπε: «Ρώτησα τον Αντρέα. Δεν ντρέπεσαι; Δεν είσαι εξευτελισμένος πρωθυπουργός;» Το τηλεφωνικό κέντρο πήρε φωτιά και την επομένη η δήλωση «Είσαι ξεφτυλισμένος» ήταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Β) Γύρω στα 1000 άτομα συγκέντρωσε στο κέντρο «Καλύβα» ο Γεράσιμος Αρσένης, πρόεδρος του νέου κινήματος «Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα». Κληρώθηκαν από κρουαζιέρες μέχρι συνδρομές στο περιοδικό Αντί. Τον λόγο πήραν και οι οπαδοί του νέου κόμματος, Νίκος Ξανθόπουλος και Καίτη Γκρέι.
6) Αφιέρωμα για τα δορυφορικά πιάτα με τίτλο Η Ευρώπη στους… δέκτες μας. «Τέρμα ο μονόλογος απ’ τα κανάλια της… Βαγγελίτσας […] Να ‘χουμε φροντίσει πρώτα απ’ όλα να μάθουμε ξένες γλώσσες και δεύτερο να μην ξεχνάμε το φαγητό στην κουζίνα μέχρι να καρβουνιάσει…»
7) Διαφήμιση για Κόκα (όχι Κόκα Κόλα). Με τεράστια γράμματα: «Κανονικά και με τον νόμο (Ν. 434) τα καταστήματα καλλυντικών διαθέτουν ελεύθερα κόκα». Και μικρή φωτογραφία στο κάτω μέρος της σελίδας ένα κουτάκι που γράφει coca. Και με μικροσκοπικά γραμματάκια: Parfums de Toilette – Paris.
8) Γελοιογραφίες για «την κακή συνήθεια» της νεολαίας να απομονώνεται ακούγοντας γουώκμαν. Α) Γονείς στα παιδιά τους που και τα δύο φορούν ακουστικά γουώκμαν : «Βρε, εμείς ακούγαμε τους γονείς μας όταν μας μιλάγανε, εσείς γιατί δεν ακούτε;» Β) Δύο νέοι, ο ένας φοράει γουώκμαν και λέει στον άλλο: «Το μόνο κακό με το γουώκμαν είναι που μου κρύβει το σκουλαρίκι».
9) Μόδα απερίγραπτη: βάτες, γκέτες, ταγιέρ, ντε-πιες, πλεκτά με ακούσια σουρεαλιστικά σχέδια. «Φούστα πλισέ με εφαρμοστή μπάσκα από 5.900-8.500 δρχ. Καρό ασπρόμαυρη κλασική ζακέτα τριών τετάρτων από 26.000 δρχ.»
10) Τηλεόραση: Αφιέρωμα στη νέα σειρά του Δαλιανίδη «Οδός Ανθέων» (13 επεισόδια, Κατρανίδης, Βούρτση, Ράντου) Highlights από το πρόγραμμα (το οποίο καθημερινά τελείωνε στις 12 με ειδήσεις). ΕΤ1: Ομιλείτε Ελληνικά, Τρεις στον Αέρα, Μουσικόραμα [Παρασκευές 7.20-8.10], Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια, Ελλάδα Δεν Είναι Μόνο η Αθήνα, Παρασκήνιο. ΕΤ2: Τα Χρυσά Κορίτσια, Αλφ ο Εξωγήινος, Της Βαγγελίτσας το Κανάλι, τηλεπαιχνίδι Τα Παιδία Παίζει, Ρεπόρτερς, Η Αλεπού κι ο Μπούφος. Παιδικά: Γύρω Γύρω Όλοι, Νιλς Χόλγκερσον, Καραγκιόζης, Επιθεωρητής Σαϊνης, Του Κουτιού τα παραμύθια, Φράγκολ Ροκ, Με το Α με το Β με το Ν και με το Σ, Σάγκμα.
11) Ζώδια για την εβδομάδα 3-8 Φεβρουαρίου 1988. Ταύρος: «Ίσως να νιώσετε κούραση ή κάποια μοναξιά… Φροντίστε να μην μεγαλοποιείτε τα γεγονότα, γιατί τίποτα δεν θα ‘ναι τόσο δραματικό, όσο θα νομίζετε εσείς.»

Έντεκα (ηθοποιοί χειρότεροι από τον Συλβέστερ Σταλόνε – by Schottkey)

Έστειλε τις προάλλες ένα comment o Schottkey (of Κομμάτια Ενος Ολογραφικού Ρόδου ’s fame) που πρότεινε να κάνω μια λίστα με έντεκα ηθοποιούς χειρότερους απ’ τον Σταλόνε. Αυτό θα ’ναι πανδύσκολο, σχολίασε η Xilaren και δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Άμα βρεις γράψε μου, του είπα.
Βρήκε όμως, και μου έγραψε την επόμενη κιόλας μέρα τους έντεκα ηθοποιούς μαζί με τέλεια σχόλια.
Schottkey ευχαριστώ.

1. Ben Affleck: Είναι τόσο κακός ηθοποιός, που και τον ρόλο κομοδίνου να είχε σε ταινία, θα έπαιζε χάλια.
2. Lorenzo Lamas: Gladiator Cop, Motocross Kids, Deep Evil, Unseen Evil 2, Latin Dragon, Snake Eater III:His Law-να συνεχίσω;
3. Vanilla Ice: Αναφέρω απλά το tagline της ταινίας του ‘Cool As Ice’: “When a girl has a heart of stone, there's only one way to melt it. Just add Ice.”
4. Keanu Reeves: Όποτε ανοίγει το στόμα, νομίζεις πως έχει χαλάσει ο ήχος στην τηλεόραση. Καλύτερα να μασάς..
5. Ronald Reagan: Από ηθοποιός, πρόεδρος των Η.Π.Α. -σε μια σκηνή της ταινίας 'Airplane' (1980) μια επιβάτις του αεροπλάνου έχει υποστεί δηλητηρίαση από το φαγητό και λέει: "Ι haven't felt this awful since I saw that Ronald Reagan film."
6. Rob Schneider: Η μέγιστη απόδειξη του ότι η άποψη πως δεν πρέπει να κρίνεις κάποιον ηθοποιό φυσιογνωμικά, είναι πέρα για πέρα λάθος.
7. Tony Danza: Για όποιον δεν πείστηκε από το προηγούμενο.
8. Pia Zadora: Οι μικρότεροι σε ηλικία ίσως δεν την θυμούνται, όμως στα ‘80s ήταν όνομα. Αρκεί να αναφέρω πως έχει παίξει σε ταινία με τίτλο ‘Voyage of the Rock Aliens’..
9. David Hasselhoff: Είμαι μέγας φαν, αλλά πως μπορείς να τον δεις σε ρόλο σοβαρό; Είναι δυνατόν; Ούτε με ενέσεις.
10. Madonna: Όποιος κατάφερε να δει ολόκληρες τις ταινίες που έχει γυρίσει μόνη της, αξίζει Όσκαρ υπομονής.
11. Chuck Norris: Respect. Θεός. Φημολογείται πως αν σε κοιτάξει κατάματα, αναφλέγεσαι.

[Κομμάτια ενός Ολογραφικού Ρόδου]

Έντεκα (ταινίες που είδα σε θερινό σινεμά)

Δεν υπάρχει ωραιότερο σινεμά από το θερινό. Τα καλοκαίρια των ‘80ς, όταν παραθερίζαμε σ’ ένα χωριό με δύο θερινά, η ξαδέλφη μου κι εγώ πηγαίναμε σχεδόν κάθε βράδυ. Κάναμε τα πρώτα μας βήματα ως σινεφίλ, υπομένοντας στωικά τον αυγοπόλεμο απ’ τα γύρω σπίτια και τις θείες που μας ρεζίλευαν φέρνοντάς μας ζακετούλες για να μην κρυώσουμε. Με τα χρόνια τα σινεμά του χωριού έκλεισαν, ο εθισμός όμως είχε μείνει. Σήμερα στην πόλη υπάρχουν δυο-τρία ωραία θερινά (και το ομορφότερο είναι στην πλαζ κάτω απ’ το σπίτι μου).

1. ΕΤ, Ο Εξωγήινος (καλοκαίρι 1983): Το πρώτο θερινό αλλά και η πρώτη ταινία γενικώς που θυμάμαι. Έκπληξη, συγκίνηση, γέλιο, αγωνία: το ET τα είχε όλα και σημάδεψε για πάντα τον πεντάχρονο θεατή.
2. Ο Κροκοδειλάκιας (καλοκαίρι 1986): Όλη την μέρα, περιμέναμε με αγωνία την προβολή του Καράτε Κιντ Nο2. Όταν πήγαμε ήταν γεμάτο, με όρθιους. Το διπλανό σινεμά έπαιζε τον Κροκοδειλάκια και αυτό είδαμε. Θυμάμαι μόνο μια σκηνή που ο ήρωας (έκπληκτος όσο κι εγώ) συναντούσε κάτι τραβεστί σε ένα πάρτι.
3. Ο Πρίγκιπας της Παλίρροιας (καλοκαίρι 1991): Διάβαζα το ογκώδες βιβλίο (Bell μάλλον) χωρίς να ξέρω καν ότι έχει γυριστεί σε ταινία. Την ημέρα που το τελείωσα, είδα την αφίσα: «Σήμερα το βράδυ στο πάνω σινεμά». Δεν έχει υπάρξει καλύτερο timing.
4. Κίνηση του Ιππότη (καλοκαίρι 1992): Με φιλοξενούσε ένας φίλος στην Αθήνα. Το σινεμά ήταν σε ταράτσα πολυκατοικίας. Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ την ταινία, μόνο την τεράστια πανσέληνο πάνω απ’ τον Λυκαβηττό.
5. Sliver (καλοκαίρι 1993): Μου έχει μείνει έντονα γιατί ήταν από τις πιο σέξι ταινίες που είχα δει ποτέ.
6. Manhattan Mystery Murder (καλοκαίρι 1994): Σε θερινό στο Μαρούσι με μια καλή φίλη: άπειρο γέλιο, μια απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες.
7. Clerks (καλοκαίρι 1995): Σε έναν πολύ ωραίο χώρο, στην ταράτσα του Δημαρχείου της Νεάπολης (ή της Σταυρούπολης). Για να πάμε στο Clerks είχα πει ψέματα ότι δεν το ’χα ξαναδεί, και υποκρινόμουν σ’ όλη την ταινία. Άξιζε όμως, είναι τέλεια ταινία (με φρίκη διάβασα ότι φέτος το καλοκαίρι κυκλοφορεί το Clerks No2!).
8. Armageddon (καλοκαίρι 1998): Ούτε η βασανιστική διάρκεια της ταινίας (με το που λυνόταν ένα πρόβλημα έβγαινε άλλο μεγαλύτερο - επί τρεις ώρες!) ούτε εκείνος ο εκνευριστικός κύριος που μας φλέρταρε άκομψα - έως επικίνδυνα, δεν χάλασε το κέφι του ΧΘ ή το δικό μου. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναγελάσει έτσι σε μη κωμική ταινία.
9. Chicken Run και ο Δρόμος για το Ελ Ντοράντο (Καλοκαίρι 2001): Με ένα εισιτήριο (στο πλαίσιο ενός μπε-μπε φεστιβάλ). Στο ταμείο ήταν μια παλιά φίλη απ’ το φροντιστήριο. Και οι δύο ταινίες μου άρεσαν (κυρίως το Chicken Run).
10. Star Wars Episode III (πέρσι το καλοκαίρι): Υπάρχουν άνθρωποι που ντρέπονται να πάνε σινεμά μόνοι. Ο κολλητός μου είναι ένας απ’ αυτούς. Αν και ήταν ο μεγαλύτερος φαν των Star Wars (τα οποία εγώ δεν αντέχω) δεν είχε κατορθώσει να δει το Episode III όλο το καλοκαίρι γιατί δεν έβρισκε παρέα. Θυσιάστηκα τελικά, αλλά δεν νομίζω ότι εκτίμησε τις συνεχείς ερωτήσεις μου («αυτός ποιος είναι; ποιανού μητέρα; με ποιους είναι αυτή; τι είχε γίνει στα πέντε προηγούμενα; γιατί μιλάει έτσι ασύντακτα το τερατάκι;») και σε κάποια στιγμή έπαψε να απαντάει κι εγώ έπαψα να προσέχω.
11. Shrek 2 (πέρσι το καλοκαίρι): Πήγαμε την πεντάχρονη Α. για πρώτη φορά σινεμά (και μάλιστα θερινό) και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι. Μέχρι που αρχίζει η ταινία και η Α. λέει: «Ααα, τώρα θα βγει από μια κορνίζα και θα φιλήσει την άλλη κλπ». Οι προφητείες της επαληθεύονταν με μαθηματική ακρίβεια: το είχε δει σε dvd «πάνω από δέκα φορές». Οπότε, από κάποια στιγμή και μετά την αφήσαμε να κοιμηθεί και διασκεδάσαμε με την (πραγματικά διασκεδαστική) ταινία.

Έντεκα (αγαπημένα διαφημιστικά jingles)

Υπήρχε μια εποχή που αν το προϊόν δεν μπορούσε να τραγουδηθεί, δεν θα πουλούσε. Τα τελευταία χρόνια οι διαφημιστές θεωρούν πολύ ντεμοντέ (ή και camp) τη ταύτιση χαζοπόπ μελωδικών σλόγκαν με προϊόντα. Όμως, πολύς κόσμος θυμάται ακόμα και σήμερα προϊόντα χάρη στα jingles τους, ακόμα κι αν οι διαφημίσεις τους δεν έχουν παιχτεί για δεκαετίες. Να έντεκα που μ' αρέσουν (με τυχαία σειρά, όπως και σε κάθε εντεκάδα του μπλογκ):

1. Καρνέισον ♪♪♪ τη Λόλα ποιος θα σώσει; […] αν θες σαν τον Καρνέισον να γίνεις ♪♪♪
2. Βερόπουλος ♪♪♪ είναι κεφάτη γυρίζει απ’ του Βερόπουλου ♪♪♪
3. Τοπ ♪♪♪ νόστιμο ξύδι για το φαγητό, είναι μονάχα το ξύδι Τοπ ♪♪♪
4. Ράδιο Κορασίδη ♪♪♪ όνομα κι εξυπηρέτηση ♪♪♪
5. Γάλα Βλάχας εβαπορέ ♪♪♪ μεγαλώνει μεγαλώνει γερά παιδιά. ♪♪♪
6. Σέικερ του Κουικάρα ♪♪♪ γάλα και μια κουταλιά Νες Κουίκ ♪♪♪
7. Σερενάτα ♪♪♪ και πάσης Ελλάδος ♪♪♪
8. Τοπίνο ♪♪♪ με τη γεύση σου πάρε με μακριά, σπάσε τη ρουτίνα, αναστάτωσέ με ♪♪♪
9. Πριζουνίκ Μαρινόπουλος ♪♪♪ πιο φτηνά πιο φτηνά ♪♪♪
10. Άζαξ Ούλτρα ♪♪♪ το άζαξ ούλτρα έχει διπλάσιο αμμωνίαζόλ♪♪♪
11. Cutty Sark ♪♪♪ follow your heart… with a Cutty Sark ♪♪♪

Έντεκα (αναμνήσεις που βρέθηκαν σε ένα time capsule της περιόδου ’89-’91)

Τα κουτιά μου με τα αναμνηστικά αντικείμενα δεν μοιάζουν και πολύ με αυτά του Andy Warhol. Εκείνος κρατούσε τα πάντα, εγώ κρατούσα μόνο ότι θεωρούσα πολύ σημαντικό ή αστείο.
Πηγαίνοντας μετά από καιρό στο πατρικό μου, βάλθηκα να ψάχνω ένα Ποπ Κορν του ’89 που πίστευα ότι είχα.
Ανοίγοντας το εν λόγω κουτί (που ήταν γεμάτο memorabilia της περιόδου ’89-’91) έμεινα άφωνος. Τι ήταν όλα αυτά; Γιατί τα περισσότερα δεν μου θύμιζαν τίποτα; Και, κυρίως, γιατί είχε επιλέξει ο εντεκάχρονος εαυτός μου να τα κρατήσει, να κρατήσει συγκεκριμένα αυτά κι όχι κάποια άλλα;
Σεβάστηκα την επιθυμία του και δεν πέταξα τίποτα.

1) Δύο κάρτες που απεικονίζουν το Στρασβούργο: Η μία γραμμένη: «Μαμά! Είναι τέλεια, κάνουμε πρόβες τα πρωινά και τα απογεύματα μας πηγαίνουν σε κάτι πάρκα. Βρέχει όλη την ώρα στο Στρασβούργο αλλά δεν πειράζει. Η τηλεόραση του ξενοδοχείου πιάνει 100 κανάλια!!! Φιλιά Πολλά!» [δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί δεν την έστειλα]
2) Ένα φυλλάδιο για τις μαθητικές καταλήψεις του 1990: Θυμάμαι κάποια exciting βράδια στο κλειστό σχολείο με τους έξαλλους γονείς να προσπαθούν να σπάσουν την πύλη. Το φυλλάδιο γράφει: «Όχι στο Προεδρικό Διάταγμα Κοντογιαννόπουλου που επιβάλλει: Point System, Κατάργηση Αδικαιολόγητων Απουσιών, Κατάργηση Δεκαπενταμελούς, Κατάργηση Εκδρομών κλπ.» [Το διάταγμα δεν εφαρμόστηκε.]
3) Σελοφάν με κάρτα επιβίβασης αεροπλάνου με την ένδειξη «Συνοδευόμενος»: Όταν ήμουν μικρός η Αθήνα μου φαινόταν τρομερά σπουδαία -εκεί ήταν τα πάντα. Όταν, το καλοκαίρι του 1989, με κάλεσε μια οικογενειακή φίλη για δυο βδομάδες στο σπίτι της, το όνειρό μου εκπληρωνόταν. Αγόρασα φωτογραφική, ημερολόγιο καλοκαιριού, κασέτες για ηχογράφηση ραδιοσταθμών της πρωτεύουσας. Πέρασα υπέροχα - θα το θυμάμαι για πάντα. Στην επιστροφή (επειδή ταξίδευα μόνος) μου φόρεσαν στο λαιμό ένα σπάγκο με το σελοφάν που έγραφε «Συνοδευόμενος» (και που προξένησε άπειρα γέλια στους γονείς μου όταν με παρέλαβαν). Σ’ όλη την πτήση μια γλυκιά αεροσυνοδός ερχόταν και με ρωτούσε πόσο χρονών ήμουν (έντεκα) κι αν ήμουν καλά.
4) Λίστα με τις ημέρες και ώρες που απέμεναν για το ταξίδι στην Αθήνα: Μια τεράστια σελίδα που ξεκινούσε από τις 15 Ιουνίου (προφανώς την ημέρα που έμαθα για το ταξίδι) και κατέληγε στις 12 Ιουλίου - εννιά το πρωί. Δίπλα στην κάθε ημέρα υπήρχαν και οι 24 ώρες της, τις οποίες έσβηνα μία-μία όταν περνούσαν.
5) Μια φωτογραφία με τους υπόλοιπους της σκηνής μου στην καλοκαιρινή κατασκήνωση το 1990: Θυμάμαι μια μέρα, τέλη Αυγούστου, που μας έβαλαν να κοιμηθούμε νωρίς κι έβραζα από μέσα μου γιατί ο, σχετικά καινούργιος τότε, Αντέννα TV θα έδειχνε ζωντανά στην τηλεόραση το Blonde Ambition concert, νομίζω από τη Βαρκελώνη.
6) Ένα αρνητικό (φιλμ) στο οποίο ξεχωρίζω εμένα μπροστά απ’ το γήπεδο Αλκαζάρ: Από Πασχαλιάτικο Σαββατοκύριακο στη Λάρισα με την οικογένεια – δεν θυμάμαι καν αυτήν την φωτογραφία σε χειροπιαστή μορφή, μπορώ άραγε να την εμφανίσω;
7) Μια μικροσυσκευή Nintendo με το Mario’s Cement Factory: Μου το έδωσε ένας φίλος που είχε καμιά δεκαριά. Είχα χαρεί τρομερά: επιτέλους είχα κάτι μαζικό, κάτι που όλα τα παιδάκια είχαν. (Το βαρέθηκα όμως πολύ γρήγορα)
8) Ένα βαθμολογημένο τεστ μαθηματικών (31-10-91). Το προσωπικό μου Βατερλό. Δεν ήταν τόσο η βαθμολογία (02) όσο κάτι χαζά κόκκινα σχόλια του μαθηματικού πάνω στην κόλλα. («Αν δεν μάθεις τις συναρτήσεις είσαι χαμένος»). Είχα στεναχωρηθεί τρομερά κι ήθελα να το κάψω. Ο μπαμπάς μου είπε τότε: «Τόση σαβούρα μαζεύεις στα συρτάρια σου, κράτα το κι αυτό, και να με θυμηθείς: σε δέκα χρόνια θα το βλέπεις και θα γελάς».
9) Ένα αυτόγραφο της Σαμπρίνας: Γέλασα (και χάρηκα) που το βρήκα αλλά δεν έχω ιδέα πώς ήρθε στην κατοχή μου. Λέει: «Με πολλή αγάπη σε σένα, από μένα, την Σαμπρίνα!!!»
10) Δελτίο Απογραφής: «ΝΑ ΦΥΛΑΧΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ. Βεβαιώνεται ότι ο [εγώ], κάτοικος της [περιοχής μου] συμμετείχε στην απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991. [Το κράτησα, αν μη τι άλλο, ως μια επίσημη απόδειξη ότι υπάρχω.]
11) Σημείωμα που είχε αφήσει η αδερφή μου όταν κατέστρεψε την τηλεόραση -προσπαθώντας να με μπουγελώσει- και κατόπιν εξαφανίστηκε για να αποφύγει την επίπληξη: «Μπαμπά και μαμά, πάω να κοιμηθώ στην Εύη για να διαβάσουμε. ΥΓ. Καθώς πότιζα τα λουλούδια του σαλονιού, έσταξε λίγο νερό στο πίσω μέρος της τηλεόρασης και τώρα τα κανάλια μια πιάνουν μια δεν πιάνουν. Δεν νομίζω ότι είναι τίποτα σοβαρό, τα λέμε αύριο τηλεφωνικά. ΧΧΧ»

Έντεκα εξώφυλλα Rolling Stone [#11]

1000th Issue (All Star Cast), Μάιος 2006

Έντεκα (από τους αγαπημένους μου υπότιτλους σε blog)

Λένε ότι ο τίτλος ενός blog είναι το σημαντικότερο από τα επιφανειακά του στοιχεία (μαζί με την φωτογραφία του προφίλ). Πιστεύω όμως πως το tagline κάτω από τον τίτλο πολλές φορές αποκαλύπτει περισσότερα για τον εκάστοτε συγγραφέα απ’ ότι και το ίδιο το περιεχόμενο. Δεν έχουν όλα τα blog υπότιτλο, κι αυτά που έχουν συνήθως γράφουν «Οι σκέψεις μου» ή «Μουσική, Φιλμ και Media» (και καλά κάνουν). Το να διαλέξεις ένα εντυπωσιακό, απρόβλεπτο και εμπνευσμένο tagline είναι δύσκολη υπόθεση.

Εγώ δεν προσπάθησα καν: [Προσωπικές Απόψεις] γράφω κάτω από το ΕΝΤΕΚΑ, ένα tagline αποφασιστικά βαρετό και κοινότυπο. Περιγράφει με ακρίβεια το περιεχόμενο, δηλώνει την απέραντη υποκειμενικότητα του project μου και με προφυλάσσει από τυχόν εξοργισμένα σχόλια («δεν ντρέπεσαι να βάζεις τον α κι όχι τον β») ή αναγνώστες απροετοίμαστους για το προσωπικό melting pot του ΕΝΤΕΚΑ (λίγο ‘τρας’, λίγη ‘ποιότητα’, πολλή ποπ κουλτούρα).

Υπάρχουν όμως πολλοί, (σίγουρα παραπάνω από 11) που με τον υπότιτλό τους, μ’ έκαναν να θελήσω να διαβάσω όλο το blog. Να, λοιπόν, οι [Προσωπικές Απόψεις] μου για τα πιο πετυχημένα taglines.


1. [Blog]: Fantastic 80's! - [Tagline]: ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ, ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ...
2. [Blog]: M.Hulot’s Nothing Days - [Tagline]: [nothing at all]
3. [Blog]: RetroBlog - [Tagline]: Ξεκλειδώνοντας αναμνήσεις...
4. [Blog]: Truth only in Mind- [Tagline]: Share your mind and dare to be alive despite the consequences
5. [Blog]: dead dizney- [Tagline]: Welcome to the ultimate Mind Fucking Experience. Beware.
6. [Blog]: Shine On, You Crazy Diamond! – [Tagline]: Some dance to remember, some dance to forget...
7. [Blog]: Discordia .'. – [Tagline]: Blog αφιερωμενο στη Θεα και σε αυτους που την ακολουθουν, ειτε τo ξερουν, ειτε οχι.
8. [Blog]: l'esprit de l'escalier - [Tagline]: Η ~ Ε Π Ι Φ Ο Ι Τ Η Σ Η ~ Α Ρ Γ Η Σ Ε ~ Μ Ι Α ~ Μ Ε Ρ Α
9. [Blog]: vita moderna – [Tagline]: kisses, tears & psychodramas
10. [Blog]: Κομμάτια Ενός Ολογραφικού Ρόδου - [Tagline]: "Ο ουρανός πάνω από το λιμάνι είχε το χρώμα μιας τηλεόρασης που ήταν συντονισμένη σε νεκρό κανάλι..." από την εισαγωγή του Νευρομάντη
11. [Blog]: Allu Fun Marx – [Tagline]: I refuse to join any blogosphere that would have me as a member

Έντεκα (από τα πιο προβλέψιμα κλισέ του Ρετιρέ)

Για τον ΧΘ που ζει εδώ και χρόνια με τους γονείς και τη γιαγιά του το δικό του Ρετιρέ.

"Το Ρετιρέ [όπως και οι άλλες σειρές του Δαλιανίδη] αναπαράγει σε μεγάλο βαθμό τα ίδια κλισέ, τους ίδιους τύπους, ενίοτε τα ίδια περιστατικά και διαλόγους... Ακριβώς εδώ έγκειται το μυστικό του μεγαλείου της σειράς! Είναι διασκεδαστικά αναχρονιστική, εκτός πραγματικότητας, απόλυτα προβλέψιμη σε βαθμό αστειότητας!"
- από το Fantastic 80s

1) Η ανιψιά της Κατερίνας θέλει κάτι. Ψήνει την γιαγιά να το απαιτήσει αυτή. Όταν η Κατερίνα γυρίζει πεινασμένη σπίτι η γιαγιά αρχίζει τα «Κοίταξε να δεις Κατερίνα μου, πρέπει να…». Η Κατερίνα (που συνέχεια λέει «Το φαΐ μου, πού είναι το φαΐ μου») εκρήγνυται. Επαναλαμβάνει δύο φορές την τελική φράση του επεισοδίου (την δεύτερη με περισσότερη έμφαση) και, καθώς παγώνει η εικόνα, ακούγεται το χαρακτηριστικό Τιρι τιρί τι τι της μουσικής τέλους.

2) Αυτό υπάρχει σ’ όλες τις σειρές του Δαλιανίδη: Κάποιος παίρνει φάρσες τον ήρωά μας. Μια, δυο, τρεις… Στο τέλος ο ήρωας τον βρίζει, μόνο που στο τηλέφωνο ήταν ο εργοδότης ή το object of desire.

3) Όποτε κάποιος πηγαίνει στο εξωτερικό, την προηγούμενη εμφανίζονται απρόσκλητοι στο σπίτι του φίλοι και συγγενείς με παραγγελίες. Λίστες με δερμάτινα μπουφάν, κρέμες νυκτός, γυαλιά ηλίου κλπ. Στο τέλος ο ήρωας τους πετάει όλους έξω, ακυρώνοντας το ταξίδι στο Λονδίνο, φωνάζοντας: "Άμα είναι έτσι, δεν πάω πουθενά! Δεν πά-ω που-θε-νά!" (Τίρι τιρί τι τι)

4) Κάποιος ενοχλητικός έρχεται σπίτι κι αρχίζει να τηλεφωνεί στην Αμερική μιλώντας με το πάσο του. Η Κατερίνα κρατιέται με νύχια και με δόντια για δυο-τρία λεπτά. Τελικά, σε έξαλλη κατάσταση, κόβει το καλώδιο του τηλεφώνου και πετάει (με verbal abuse) το άτομο έξω απ’ το σπίτι.

5) Η κυρία Σοφία, μετά από ώρες ταπεινωτικής κουβέντας, έχει πείσει την Κατερίνα να δεχτεί να έρθουν στο σπίτι όλοι οι γείτονες-κομπάρσοι, για να παίξουν χαρτιά ή να κάνουν επίδειξη τάπερ. Η Κατερίνα κλείνεται στην κουζίνα για να φάει απερίσπαστη. Σύντομα οι καλεσμένοι θα κάνουν κάτι που θα την ταράξει και θα ξεσπάσει πάνω τους λέγοντας με έμφαση: «Βρε έξω απ’ το σπίτι μου, είπα, έ-ξω απ’ το σπί-τι μου!! (Τίρι τιρί τι τι) [Στην περίπτωση χαρτοπαιξίας καλεί και την αστυνομία]

6) Έξοδος σε ταβέρνα: (ας πάρουμε την Κατερίνα). Την έχει πείσει η μητέρα της ότι «Είναι Παρασκευή βράδυ, μέχρι κι η κουτσή Μαρία βγαίνει, εμείς ποτέ δεν βγαίνουμε κλπ κλπ» και όλοι μαζί κατευθύνονται σε ταβέρνα: Αρχικά δεν υπάρχει τραπέζι κι ο σερβιτόρος είναι αγενέστατος. Η ζοχαδιασμένη Κατερίνα υπομένει - με συγκρατημένη γκρίνια ("Πάμε να φύγουμε είπα!"). Τελικά κάθονται, όμως ο σερβιτόρος αργεί να πάρει την παραγγελία - η Κατερίνα πλέον βράζει και προτείνει να γυρίσουν σπίτι. Κατά σατανική σύμπτωση όλα τα φαγητά που θέλει έχουν τελειώσει – νιώθει κάπως δικαιωμένη. Αρχίζει το ρεφρέν «Ταβέρνα δεν θέλατε;» Κάποτε έρχονται τα φαγητά αλλά είναι φριχτά. Η μαμά της Κατερίνας, που επέμενε να έρθουν, αηδιάζει με το απαίσιο φαγητό και δεν μπορεί να το φάει... ΕΚΡΗΞΗ!! Η Κατερίνα, πλήρως δικαιωμένη, αρπάζει το κουτάλι της μαμάς της και, καθώς νιώθει ότι πλησιάζει το τέλος του επεισοδίου, αρχίζει να μπουκώνει την κυρία Σοφία με το ζόρι. Αυτή αντιστέκεται αλλά η Κατερίνα συνεχίζει λέγοντας: "Θα το φααας… Ταβέρνα δεν ήθελες; Τώρα θα το φααας!" [Τίρι τιρί τι τι]

7) Λαχείο: Ήταν το Λαϊκό κι όχι το Εθνικό (αλλά αυτό πρέπει να αποκαλυφθεί αφού το λαχείο χαθεί και –πανηγυρικά- ξαναβρεθεί).

8) Από τα πιο προβλέψιμα κλισέ όταν ένας ήρωας κάνει πάρτι: όλοι οι καλεσμένοι, χωρίς να έχουν συνεννοηθεί, θα του φέρουν το ίδιο δώρο. Στην πέμπτη καφετιέρα που θα λάβει, ο ήρωας θα πρέπει να εκραγεί, πετώντας έξω τους φίλους του.

9) Κάποιος (έχει συμβεί και με Χαρούλα και με Κατερίνα) καλεί κόσμο στο σπίτι του για επίσκεψη. Ο κόσμος αρχίζει να βλέπει ελληνική ταινία ή ματς και αγνοεί τον οικοδεσπότη. Η αντίδρασή του είναι η αναμενόμενη…

10) «Η καρδιά μου!» Το παθαίνουν η Ξυνή, η κυρία Θάλεια, κι η κυρία Σοφία, όταν ακούν κάτι που δεν τους αρέσει. «Θα πάτε διακοπές χωρίς εμένα; Αχ,αχ, αχ η καρδία μου». Υπάρχει και σε πιο μεγαλόψυχη version: «Πηγαίνετε, παιδιά μου, στην έκθεση επίπλων για τη νέα κρεβατοκάμαρά σας, τι δουλειά έχω εγώ η γριά μαζί σας;… Να, θα καθίσω εδώ πέρα ολομόναχη, που έχω και την καρδιά μου… Πηγαίνετε…».

11) Μετά από άπειρα προβλήματα, η ηρωίδα -ας πιάσουμε την Χαρούλα- κατορθώνει να πάει διακοπές μόνη στην ησυχία της φύσης, σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Μαντεύετε τη συνέχεια: εμφανίζεται ο Φοίβος, για να κατσικωθεί. Ορκίζεται ότι δεν το έχει πει σε κανέναν – αυτό είναι το cue για να μπει η κυρία Ζαχαροπούλου λέγοντας «Ααα Χαρούλα, ωραία είστε εδώ!» Ακολουθεί και το υπόλοιπο καστ της σειράς (ένας-ένας) μέχρι που η Χαρούλα, τα μαζεύει, και τους αφήνει σύξυλους ουρλίαζοντας: «Καλύτερα στην πόλη. Καλύ-τε-ρα στην πό-λη!!» [Τίρι τιρί τι τι]

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ 'ΡΕΤΙΡΕ'

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#10])

Duran Duran, φεβρουάριος 1984



[ Έμαθα τους Duran Duran, θέλοντας και μη, από τα 5 μου. Η αδερφή μου, αρκετά χρόνια μεγαλύτερη, αποφάσισε ότι είναι οι Θεοί: αφίσες, δίσκοι, συζητήσεις στο μεσημεριανό τραπέζι, κρίσεις πανικού («Ο Simon Le Bon τραυματίστηκε σε θαλάσσιο ατύχημα!!»), τσακωμοί της με φίλες της («ζήτω ο Τζον Τέιλορ», «κάτω ο Τζον Τέιλορ»). Υπήρχε και μια μεγάλη αφίσα τους πάνω απ’ το κρεβάτι, που συχνά την χρησιμοποιούσα εκβιαστικά («αν δεν αλλάξεις κανάλι για να δω τα Στρουμφάκια θα σκίσω την Αφίσα»).

Πέρσι, όταν οι Duran έπαιξαν στην Αθήνα, η αδερφή μου δεν ήρθε μαζί μου. Κάτι το ότι τους είχε ξεπεράσει εδώ και δεκαετίες, κάτι ότι την επομένη παντρευόταν στη Θεσ/νικη, πήγα μόνο εγώ και ο Γ. Την επομένη, μόλις έφτασε με το αμάξι στην εκκλησία και καθώς άστραφταν τα φλας γύρω της, με πήρε παράμερα: «Πες, γρήγορα, πώς ήταν;»

Την πήρα χτες το μεσημέρι τηλέφωνο για να μου πει 2-3 αγαπημένα της των Duran. (Δεν της είπα γιατί τα ήθελα – οι γνωστοί μου, πλην τριών, δεν ξέρουν για το blog). Union of The Snake, Wild Boys και Save a Prayer, κατέληξε. Της είπα ότι το Notorious είναι το δικό μου αγαπημένο. «Όχι, όχι το Notorious δε μ’ αρέσει», είπε. Και κλείνοντας, γέλασε: «Καλά, τι μου θύμισες τώρα… τώρα που κάθομαι στον καναπέ βλέποντας την Μπήλιω Τσουκαλά σ’ ένα θέμα για το laser στην εγκυμοσύνη!»

Την ευχαριστώ και χαίρομαι που είναι υπερευτυχισμένη, όπως ευχαριστώ και τον Γ. -φαν, κι αυτός, απ’ την παιδική του ηλικία- για τη λίστα του με τα non-singles (από την πρώτη περίοδό τους, με το ορίτζιναλ line up) και τα σχόλιά του για το καθένα.]


Έντεκα (αγαπημένα τραγούδια των Duran Duran που δεν βγήκαν ποτέ σε single)
[σύμφωνα με τον Γ.]

1) Friends of Mine [“Μ’ αρέσει γιατί μου θυμίζει Gary Numan στο κουπλέ κι έχει ποπ πιασάρικο ρεφρέν, με πινελιές Kraftwerk”]
2) Lonely in your Nightmare [“…because you’re lonely in your nightmare / let me in…”]
3) Crack in the Pavement [“Η εισαγωγή του μοιάζει με Pet Shop Boys και τα synths του ρεφρέν θυμίζουν το Addicted to Love - να τονιστεί ότι είναι προγενέστερο”]
4) Of Crime and Passion [“Για τα synths και τα backing vocals στο ρεφρέν (criii…ime and passion!)”]
5) The Chauffer [“Από τη στιγμή που άκουσα στο Arena το Chauffer και το Seventh Stranger έγιναν αγαπημένα μου και πάντα τα ακούω μαζί”]
6) The Seventh Stranger [“το ίδιο με το The Chauffer”]
7) My Own Way [“Έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός Duran Duran χιτ”]
8) Shadows on Your Side [“Για τα backing vocals του Simon Le Bon και για τις τραβηγμένες καταλήξεις του”]
9) Tiger Tiger [“πρώιμο instrumental chill out, ο Νick Rhodes at his best”)
10) New Religion [“Για την πολυπλοκότητά του – και για το μπάσο του Τζον Τέιλορ”]
+1 που βγήκε σε single: Save a Prayer (“χωρίς λόγια”)

Έντεκα (καλύτερα κατά τη γνώμη μου φετινά τραγούδια της Eurovision)

[Στις αρχές της εβδομάδας η Cruella και ο έντεκα (αν και σε διαφορετικές πόλεις) είδαν μαζί τις συμμετοχές της Eurovision, με σκοπό να γράψουν τα καλύτερά τους (έντεκα) και τα χειρότερά τους (Cruella)]

Τα καλύτερα: από τον έντεκα

1) ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ [LORDI -Hard Rock Hallelujah] Αυτό στηρίζω. Υπέροχο goth kitsch αλά Μ. Μάνσον με κάποια γυρίσματα αλά Χάρυ Κλυν. Απολαυστικά επικό (θυμίζει λίγο Rammstein, με οπερετικά samples στο ρεφρέν). Ωραίο βίντεο κλιπ (τύπου Χολιγουντιανό college horror). Διαβάζω ότι έπαιξαν προχτές στο club Underworld.
2) ΓΕΡΜΑΝΙΑ [Texas Lightning -No, no never] Οι Stock Aitken Waterman συναντούν την old school Country. Το δεύτερο αγαπημένο μου.
3) ΔΑΝΙΑ [Sidsel Ben Semmane - Twist of love] Ψιλοcountry, ψιλοtwist. Άψογο κατά την προσωπική μου άποψη: να και μια μελωδία που κυλάει αβίαστα - και μάλιστα σ’ όλο το τραγούδι, όχι μόνο στο κουπλέ ή μόνο στο ρεφρέν.
4) ΡΟΥΜΑΝΙΑ [Mihai Traistariu - Τορνερό Τορνεράϊ] Το μισώ αλλά δε μπορώ να το βγάλω απ’ το μυαλό μου.
5) ΕΛΛΑΔΑ [Anna Vissi – Everything] Κλεμμένη ή όχι, θεωρώ ότι πρόκειται για την καλύτερη μελωδία φέτος.
6) ΑΓΓΛΙΑ [Daz Sampson - Teenage Life] Ρεφρέν με παιδική χορωδία αλά Martika-Toy Soldiers, στίχοι για τα μαθητικά τα χρόνια. Θα σκάσω: από πού είναι κλεμμένη η κατάληξη του ρεφρέν;
7) ΜΑΛΤΑ [Fabrizio Faniello - I do] Παλιομοδίτικη europop. Μ’ αρέσει κάπως και η νοσταλγική Jason Donovan αίσθηση.
8) ΟΥΚΡΑΝΙΑ [Tina Karol - Show me your love] Καθαρόαιμο dance, με στακάτο και πιασάρικο ρεφρέν
9) ΜΟΝΑΚΟ [Séverine Ferrer - La coco dance] Καλόκαρδη, χαριτωμένη ποπ.
10) ΠΓΔΜ [Elena Risteska – Ninanajna] Εκνευριστικά catchy ( με Νι Να Νάϊ - φαντάζεστε τώρα)
11) ΡΩΣΙΑ [Dima Bilan - Never let you go] Ο Ρουβάς (η ο Χατζηγιάννης) της Ρωσίας με ένα ρεφρέν τόσο αξιομνημόνευτο που σίγουρα είναι κλεμμένο.

Δείτε και τη λίστα της Cruella με τα χειρότερα

Έντεκα (λεπτά στον παράξενο κόσμο του Axl Rose)

[Οι Guns ‘n Roses επέστρεψαν και το Chinese Democracy μετά από αναβολές εννέα χρόνων θα βγει εντός της χρονιάς (μέχρι να αναβληθεί και πάλι)]

1) Δύσκολα παιδικά χρόνια. Σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα του.
2) Οικογένεια θρησκόληπτη. Μίσησε την Indiana (όπου έμενε με τους Πεντηκοστιανούς γονείς του) και ορκίστηκε να αλητεύει στο υπόλοιπο της ζωής του.
3) Πριν κλείσει τα 18 είχε συλληφθεί πάνω από 20 φορές για δημόσια μέθη και επιθέσεις. Όταν πήγαν να τον κλείσουν στο αναμορφωτήριο, έφυγε από την Indiana για να ζήσει τη μεγάλη ζωή στο LA.
4) Τα πρώτα χρόνια στο LA πουλούσε μικροποσότητες ουσιών για να βγάλει τα προς το ζην.
5) Αργότερα, όπως είπε ο ίδιος, εκμεταλλευόταν γυναίκες με φίλους του: καθώς κάποιος τις κρατούσε απασχολημένες στο κρεβάτι οι υπόλοιποι σήκωναν τα σπίτια τους.
6) Το 1990 η γυναίκα του (η κόρη του Don Everly) απέβαλε. Την επομένη ο Axl συνελήφθη γιατί επιτέθηκε με σπασμένο μπουκάλι κρασιού εναντίον ενός γείτονα που παραπονέθηκε για τη δυνατή μουσική.
7) Εξαιτίας των στίχων του (“Once in a Million” κ.α.) που θεωρήθηκαν αντιγκέι, ο Axl είχε για χρόνια την ταμπέλα του homophobic. Για να λύσει το πρόβλημα το 1992 τραγούδησε το November Rain στα βραβεία του MTV μαζί με τον Έλτον Τζον. (eminem κανείς?)
8) Στα ίδια βραβεία πλακώθηκε με τον Kurt Cobain μετά από χιουμοριστική πρόσκληση της C. Love στον Axl να βαφτίσει την κόρη του ζευγαριού. Η διαμάχη συνεχίστηκε μέσω συνεντεύξεων (K. Cobain: “Axl is a homophobic loser”, Axl: “[Nirvana] would rather sit at home and shoot heroin with their fucking bitch wives than tour with us.")
9) To 1993 κι ενώ το Look At Your Game, Girl του Charles Manson (το οποίο διασκεύασαν οι G’N’R στον τελευταίο τους -εδώ και 13 χρόνια- δίσκο Spaghetti Incident) ξεσήκωνε θύελλες διαμαρτυριών, ο Axl χώρισε με την S. Seymour, χάνοντας έτσι και τον Dylan, το γιο της με τον οποίο είχε δεθεί τρομερά. Τότε έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη απ’ την οποία δηλώνει ότι συνήλθε μόλις πρόσφατα.
10) Όταν, το 2002, στα τελευταία λεπτά των βραβείων του MTV ο παρουσιαστής ανακοίνωσε μια απίστευτη έκπληξη, σχεδόν χασμουρήθηκα. Κι όταν ούρλιαξε “It’s GUNS ‘ N FUCKIN ROSES!!!” σχεδόν έπεσα απ’ τον καναπέ. Η απρόσμενη εμφάνιση-επιστροφή από τον τάφο (Welcome to the Jungle, Madagascar and Paradise City) έκανε τον Ozzy Osborn να πει: “Ιn terms of the energy alone, it was one of the greatest performancesever”.
11) Ένα απ’ τα νέα τραγούδια των G’n’R θα λέγεται Catcher in the Rye.

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#9])

Axl Rose, Αυγουστος '89

Έντεκα (όνειρα της περιόδου 2002-2003)

1) 16/10/02. Είμαι στην αυλή του [παλιού Δημοτικού σχολείου μου]. Πλησιάζω το κλειστό γυμναστήριο κι από μια πορτούλα ρίχνω μια μάτια: το δάπεδο είναι όπως ήταν, αλλά εκεί που ήταν οι κερκίδες, είχαν βάλει θέσεις κυριλέ - σα θεάτρου ή όπερας.
2) 30/10/02. Στο γραφείο του κομπιούτερ είναι κρυμμένο ένα φίδι. Έντρομος πηγαίνω στην κουζίνα και κλείνω την τζαμένια πόρτα. Το βλέπω να σκίζει την πόρτα (να τη διαπερνά, όπως σε ηλεκτρονικό) και να 'ρχεται καταπάνω μου. Με ακουμπά στο δάχτυλο και φεύγει... Μετά βρίσκομαι στη Χαλκιδική και προσπαθώ να περιγράψω στους γονείς το όνειρο με το φίδι.
3) 03/11/02. Σε ένα καφέ-μένσα προσέχω τη Μ. και τον Π. (παλιοί φίλοι των γονιών μου). Μου αποκαλύπτουν πως στις αρχές του ’80 είχαν οι δυο τους ένα καλτ πειραματικό γκρουπ, σαν τους Timbuk 3 και προσέχω πως, όντως, κόσμος τους ζητούσε αυτόγραφα.
4) 13/11/02. Βλέπω, σκηνοθετώ και μαγνητοσκοπώ το διαφημιστικό τρέιλερ του Rules of Attraction, με το να πετάω πάνω από ένα κολέγιο καθώς μια φωνή περιγράφει το διαφημιστικό. Πετάω πρώτα πολύ πανοραμικά και μετά κάνω ζουμ κατεβαίνοντας.
5) 28/11/02. Είμαι στα βραβεία τέχνης Turner και προς το τέλος του ονείρου, μιλάω στα παρασκήνια με την Σαμ Τέιλορ Γουντ. Μου δίνει μια πρόσκληση για το after party με τη DJ Μυρτώ (?) το οποίο γινόταν στο Μέγαρο Μουσικής στο Ποσειδώνιο. Προφασίζομαι πονοκέφαλο.
6) 16/12/02. Ακούω κάποιον να τραγουδά ένα νέο τραγούδι και το ρεφρέν είναι κλεμμένο από το Yanka. Του το λέω αλλά δεν θυμάται το Yanka. Μπαίνω στο Kazaa και του το κατεβάζω.
7) 2/1/03. Στη δουλειά κυκλοφορεί η φήμη ότι θα διώξουν δύο από τους μόνιμους εργαζομένους. Λέω, ας το δούμε σαν διαδικασία από ριάλιτι. Έδιωξαν μία γιατί αργούσε στη δουλειά κι έναν γιατί έκανε bulling στο γιο του. Στεναχωρήθηκαν πολύ και πρότεινα να αποχωρήσω οικειοθελώς, ώστε να γλιτώσει κάποιος τη θέση του.
8) 26/1/03. Ήμουν κομπάρσος στο σετ της ταινίας του D. Lynch και (μαζί με τους άλλους κομπάρσους) ταξίδευα μ’ ένα λεωφορείο. Φτάσαμε σε παραθαλάσσιο καφενείο (σαν από ταινία του Αγγελόπουλου) και περιμέναμε να μας ταΐσουν και να μας δώσουν καφέ ή αναψυκτικό.
9) 3/2/03. Ο Τ. πηγαίνει εμένα, και δύο επτάχρονα παιδάκια σε συναυλία επανένωσης των Smiths. Καθώς τρέχουμε με το αμάξι, ο T. ανοίγει την πόρτα και σπρώχνει έξω το κοριτσάκι που κουτρουβαλάει στην άσφαλτο. Σοκάρομαι κι αρχίζω να του φωνάζω. Αργότερα στη συναυλία συνειδητοποιώ ότι ο Morrissey κι ο J. Marr δεν είχαν δεχθεί να επανενωθούν και θα έπαιζαν μόνο οι άλλοι δύο.
10) 15/3/03. [στο Oxford Circus tube station, καθώς αλλάζω γραμμές βλέπω συχνά μια γυναίκα μελαγχολική, λεπτή, γύρω στα 40 που τραγουδάει, fragile αιθέρια τραγούδια] Στο όνειρο είδα ότι την έψαχνα, αλλά περνούσε μέσα από τους τοίχους, και έτρεχα ξωπίσω της στους διαδρόμους για να αγοράσω το CD της. Όταν το κατάλαβε, χαμογέλασε και μου χάρισε μια μοβ κασέτα της.
11) 21/3/03. Δικάζομαι για ψευδορκία σε χώρο όπως τα δικαστήρια στο Λουκι Λουκ (στάβλος, όλοι οι χωρικοί παρόντες, έτοιμη κρεμάλα). Προς έκπληξή μου η μητέρα μου ανεβαίνει στο έδρανο και είναι αυτή η δικαστίνα. Ο κανονισμός έλεγε πως όσο λάμπει ο ήλιος, αποφασίζει η δικαστίνα, αλλιώς οι αιμοδιψείς χωρικοί. Όταν φτάνει η ώρα να καταθέσω, ο ήλιος είχε σχεδόν χαθεί. «Προλαβαίνουμε» μου είπε η σωτήρας μου και με αθώωσε χτυπώντας το σφυρί.

Έντεκα (νέοι και αισιόδοξοι [σε σχέση με πριν] στίχοι του Morrissey)

[από το αριστουργηματικό Leader of the Tormentors]

1. At last I am born / living the one, true, free life…
2. And yes, one day I / will close my eyes forever…but there is no end / and I will see you in far-off places
3. The future is ended by a long, long sleep…
4. I once thought that I / had numerous reasons to cry / and I did – but I don’t anymore…I once was a mess / of guilt because of the flesh / it’s remarkable what you can learn / once you are born, born, born.
5. And now I’m walking through Rome / and there is no room to move / but the heart feels free…the heart feels free…
6. I thank you / I thank you with all of my heart / I thank you / I thank you with all of my heart
7. I once used to chase / affection withdrawn / but now I just sit back and yawn… I once thought that time / accentuates despair / but now I don’t actually care / because I’m born, born, born.
8. I’m falling in love again /again /again / again
9. …But then I look at you / and know that somewhere / there’s a someone / who can soothe me
10. To me you are / a work of art
11. Historians note / I am finally born

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#8])

South Park, February 1998
+ αγαπημένες μου ατάκες:
1. “Screw you guys, I'm going home!” - Eric Cartman
2. “Oh my God, they killed Kenny!” “You bastards!” - Stan & Kyle
3. “Respect my authoritah!” - Eric Cartman
4. “Don’t forget to bring a towel… D’ you wanna get high?” - Towelie
5. “TIMMY!” - Timmy
6. “Shut up and Sit Down!!” - Ms. Crabtree
7. “M’kay?” (και “Drugs are bad, M’kay?”) - Mr. Mackey
8. “Hiiiidy Ho” - Mr Hanky The Christmas Poo
9. “I’m super, thanks for asking!” –Big Gay Al
10. “Fuck, shit, cock, ass, dildo, boner, bitch, pussy, butthole, Barbara Streisand!!”- Cartman
11. “There are no stupid answers, just stupid people” – Mr. Garrison

Έντεκα (ενδιαφέρουσες εκπομπές του E!)

(για την uber bitch Cruella)

1) The Anna Nicole Smith Show: Πάρα πολύ trash (αλλά και χαριτωμένα συναρπαστικό) ριάλιτι με τη ζωή της, εθιστικό και ξεκαρδιστικό.
2) Guilty: (Αθώος ή Ένοχος): Χρόνια μετά το Ερωτοδικείο, οι Άγγλοι μας έκλεψαν την ιδέα: δικαστήριο ερωτικών θεμάτων, κατήγορος και κατηγορούμενος, μάρτυρες υπεράσπισης και ένορκοι που στο τέλος ψηφίζουν. Mόνο για κατεστραμμένους και ξύπνιους στις 5 το πρωί (όπως εγώ).
3) The Soup: Χιουμοριστικό δελτίο ειδήσεων που δείχνει αστεία αποσπάσματα από εκπομπές που παίζονται τώρα στην Αμερική (κάτι σαν το Όλα).
4) TV Moments: Τέλειο αρχειακό υλικό.
5) Gastineau Girls: Ριάλιτι που καταγράφει τη ζωή μάνας και κόρης. Η μια πιο ηλίθια απ’ την άλλη, κάπως διάσημες, αλλά τελείως άχρηστες. Ζουν μέσα στη χλιδή αλλά δεν το ευχαριστιούνται και τσακώνονται συνέχεια μεταξύ τους.
6) Fight for Fame: Aυτοτελή επεισόδια ριάλιτι τάλεντ: εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί κάνουν οντισιόν σε πραγματικά σετ - τέλεια παραγωγή.
7) Lisa Loeb’s Number One Single: Το 1994 πήγε Νο1 με το Stay (I missed you) και την θαύμαζαν οι U2. Σήμερα το Ε! ανασύρει την Lisa Loeb απ’ την αφάνεια, ξεφτιλίζοντάς την τελείως: είναι πλέον η ηρωίδα του ριάλιτι της ζωής της στο οποίο τυποποιείται ως απελπισμένη γεροντοκόρη που βγαίνει ραντεβού με άντρες ψάχνοντας τον Κύριο Τέλειο.
8) Uncut: Το Ε! ακολουθεί πχ. την Μ. Carey ή τον Usher για μερικές μέρες – μίνι ριάλιτι.
9) Αληθινές Ιστορίες του Χόλιγουντ: Ντοκιμαντέρ, όχι μόνο για celebrities αλλά και για σειρές ή γεγονότα.
10) Αφιερώματα – Λίστες: τα 101 τάδε τα 101 δείνα. Διάσημα παιδιά από το παρελθόν, most shocking secrets, most stylicious people, sexiest males and females stars κλπ.
+1) Το χειρότερο: Ta red carpet moments που ξεφυτρώνουν με κάθε ευκαιρία, οι «μεταδόσεις» βραβείων που τελικά είναι απλά δηλώσεις και αφίξεις πριν το event. Ακόμη και στις ειδήσεις έχουν συνήθως πλάνα αρχείου με εικόνες των σταρ έξω από τα κτίρια. Αισθάνεσαι ότι οι άνθρωποι του E! δεν έχουν κατορθώσει ούτε μια φορά να μπουν μέσα.

Έντεκα (αγαπημένες μου θεωρίες συνομωσίας)

1) New Coke Conspiracy
2) Πολ Μακάρτνεϊ: Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό το ’66 και ένας σωσίας πήρε τη θέση του. Υποτίθεται ότι υπάρχουν δεκάδες κρυφές αναφορές στα εξώφυλλα και στα τραγούδια των Beatles. [Ο ίδιος (ή ο conspiracy σωσίας του) δήλωσε αργότερα: ‘The rumors of my death have been greatly exaggerated’.]
3) Η προσσελήνωση ήταν fake: Ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ υποστηρίζει (με αληθοφανείς τεχνικές αναλύσεις) πως μια έρημος, ή ένα στούντιο, χρησιμοποιήθηκε για τη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.
4) Οι θεωρίες του D. Icke: Ρεμίξ χιλιάδων μύθων και συνομωσιών. Ο Icke μπλέκει Βαβυλώνιους, εξωγήινους, Ατλαντίδα, ερπετά, Illuminati, Φον Ντένικεν και παγκόσμια γεγονότα, πλάθοντάς τα έτσι ώστε να αποδεικνύεται ότι μας κυβερνούν τα εξωγήινα ερπετά annuki. (Είναι non fiction αλλά αν το διαβάσεις σαν fiction σου κόβει την ανάσα).
5) Princess Diana: Τη σκότωσε η Βασίλισσα, οι Άραβες, οι Αμερικανοι, τα εξωγήινα ερπετά annuki. Εναλλακτικά, είναι ζωντανή και ζει incognito (όπως άλλωστε και οι Έλβις και Τζ. Μόρισον).
6) Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών: Μπορεί να έχει αποδειχτεί εδώ και δεκαετίες ότι τα «πρωτόκολλα» γράφτηκαν από ρώσους πράκτορες του Τσάρου για να ενοχοποιήσει τους Εβραίους, πολλοί σύγχρονοι συνομωσιολόγοι βασίζουν τις new order θεωρίες τους σ’ αυτά (και διάφοροι γελοίοι τα μοσχοπουλούν στην TV).
7) Ο Κώδικας Ντα Βίντσι: Χριστός + Μαρία Μαγδαληνή= L.F.E.
8) Ομάδα Έψιλον – Καθηγητής Λιαντίνης: The Big Greek Conspiracy
9) Κentucky Fried Chicken: Τα KFC ανήκουν στην Ku Klux Klan και τα κοτόπουλα είναι ποτισμένα με φάρμακα που προκαλούν ανικανότητα, αλλά αποκλειστικά στους μαύρους άνδρες. Παρόμοιο: οι Εβραίοι πουλάνε στα αραβικά σχολεία τσιχλόφουσκες με αφροδισιακά, που κάνουν τις μαθήτριες εξώλης και προώλης.
10) Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας: Έγινε το 1943 και ταξίδεψε στο χωροχρόνο το πλοίο και το πλήρωμα. Θα επαναληφθεί φέτος.
11) Η δύναμη Βριλ: Τα μέλη της μυστικής ομάδας Βριλ (γνωστά και ως ‘Οι Εσωχθόνιοι’) κατοικούν στα έγκατα της γης και χρησιμοποιούν την μυστική μορφή ενέργειας Βριλ. Το ενδιαφέρον είναι ότι η κοινωνία τους είναι μια ανώτερης φύσης μητριαρχική και σοσιαλιστική ουτοπία.
Προσθαφαιρέστε ελεύθερα

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#7])

M. Jackson, Απρίλιος 1971
[M.J. trivia στα comments]

Έντεκα (αγαπημένα μου παιχνίδια Tycoon ή Tycoon-style)

1) The Sims: Νιώθω ότι είμαι ο Θεός. Αγαπημένα μου ταμπλό: Holiday expansion pack όπου στέλνεις τους ήρωες σε διάφορα μέρη –θάλασσες, χιονοδρομικά, λουξ ξενοδοχεία, και το Makin’ Magic, που έχεις μαγικές δυνάμεις κι από μια τρύπα μπροστά απ’ το σπίτι σου πέφτεις σε random μαγεμένες πόλεις.
2) Beach Life: Ίσως το αγαπημένο μου: Έχεις διάφορα νησιά και φτιάχνεις μαγευτικούς προορισμούς διακοπών, με ξενοδοχεία, οργανωμένες παραλίες, εστιατόρια, beach bar και discos και προσπαθείς να ικανοποιείς τους πελάτες. Υπέροχο soundtrack.
3) Rollercoaster Tycoon 3: Ό,τι πιο ψυχεδελικό - με τα καλύτερα γραφικά όλων των εποχών. Είσαι ο δημιουργός-μάνατζερ ενός τεράστιου λούνα παρκ και μπορείς να ανέβεις κι εσύ στα rides με τη βοήθεια των camera options.
4) Zoo tycoon: Αυτό που λέει ο τίτλος.
5) Playboy: Τέλειο από πολλές απόψεις: Είσαι ο Χιου Χέφνερ κι έχεις την έπαυλή σου, κάνεις πάρτι κλπ. Αλλά κυρίως εκδίδεις κάθε μήνα το Playboy, φωτογραφίζεις τα γυμνά μοντέλα, επιλέγεις το εξώφυλλο κι όλες τις φωτογραφίες, κάνεις commission το δημοσιογραφικό υλικό και παίρνεις συνεντεύξεις. Κι όταν βγαίνει το περιοδικό παρακολουθείς την απήχησή του. Για παίκτες με απωθημένα αρχισυντάκτη (και playboy).
6) Tabloid Tycoon: Σαν το Playboy αλλά στο πιο δημοσιογραφικό.
7) Casino Tycoon: Έχει μια κάμερα με την οποία πετάς απ’ άκρη σ’ άκρη του καζίνο κι αυτό, κυρίως, είναι που μ’ αρέσει πιο πολύ.
8) Airport: Όχι της tycoon, κλείνεις πτήσεις και αεροπλάνα και εξυπηρετείς τον κόσμο – simulation ενός αεροδρομίου.
9) The Movies: Δεν έχω λόγια.
10) Mall tycoon: Φτιάχνεις ένα σωρό καταστήματα και περιμένεις τους πελάτες. (πιο fun απ’ ό,τι ακούγεται).
11) Ski Resort Tycoon: Κατάλευκα βουνά, σκιέρ, τελεφερίκ, ωραίες κάμερες.

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#6] και αγαπημένα επεισόδια Friends)

Friends, May '95

+ Έντεκα (αγαπημένα επεισόδια Friends) [special thanks aenaos & choccocat]

1) The One With the Videotape (S.8, E.4): Αυτό που Ρος και Ρέιτσελ αλληλοκατηγορούνται για την βραδιά πάθους τους μέχρι που τη βλέπουν γραμμένη σε βιντεοκασέτα.
2) The One Where Joey Dates Rachel (S.8, E.12): Αυτό που ο Τσάντλερ παίζει ηλεκτρονικό στο σαλόνι και βάζει βρισιές στα high scores κι έρχεται μετά ένα παιδάκι και προσπαθούν να ξανακάνουν hi score για να αντικαταστήσουν τις βρισιές.
3) The One With the Rumor (S.8, E.9): Αυτό με τον Μπραντ Πιτ.
4) The One With Joey’s Award (S.7, E.18): Αυτό που ο Τζόι χάνει (αναξιοπρεπώς) στα βραβεία σαπουνόπερας και μαζί με την Ρέιτσελ κλέβουν το βραβείο της νικήτριας. Στο ίδιο: μαθητές του Ρος τον εξαπατούν λέγοντας ότι τον αγαπούν για να τους αλλάξει το βαθμό.
5) The One With Phoebe’s Ex-partner (S.3, E.14): Αυτό που η Phoebe βλέπει έκπληκτη το τραγούδι της σε μια γελοία διαφήμιση στην τηλεόραση.
6) The One Where They're Up All Night (S.7, E.12): Aϋπνίες, εγκλωβισμός στην ταράτσα, smoke alarm που δε σταματάει να χτυπά.
7) The One With the Free Porn (S.4, E.17): Ο Τζόι κι ο Τσάντλερ πιάνουν κατά τύχη ένα κανάλι με πορνό κι αποφασίζουν να μην κλείσουν την τηλεόραση μπας και το χάσουν.
8) The One With All the Thanksgivings (S. 5, E.8): Flashbacks από το 1862 μέχρι τότε.
9) The One With the Prom Video (S.2, E.14):
Joey: Some girl ate Monica! Monica: Shut up, the camera adds ten pounds. Chandler: Ah, so how many cameras are actually on you?
10) The One Where Ross Got High (S.6, E.9): Όπου η οικογενειακή συνάντηση καταστρέφεται όταν ο αποκαλύπτεται ότι χρόνια πριν ο Ρος είχε πει πως το χασίς του ήταν του Τσάντλερ.
11) The One That Could Have Been (S.6, E.15&16): Σκέφτονται πως θα ήταν οι ζωές τους αν είχαν πράξει διαφορετικά και βλέπουμε την υποθετική-εναλλακτική πραγματικότητα.
+BONUS (Το αγαπημένο του Αέναου): The One With Rachel's Other Sister (S.9, E.8): Όπου στο Δείπνο των Ευχαριστιών έρχεται η bitch αδερφή της Ρέιτσελ, (Christina Applegate) και προσπαθεί να πείσει την Ρέιτσελ και τον Ρος, αν πεθάνουν (!) να αφήσουν σ’ αυτήν την κόρη τους κι όχι στη Μόνικα και τον Τσάντλερ.

Έντεκα (βιβλία που είδα το Σάββατο στον Ιανό και θα τα αγόραζα όλα αν ήμουν πλούσιος)

1) Hieronymus Bosch: Λεύκωμα
2) Π. Μαρτινίδης: Ο Θεός Φυλάει τους Άθεους. (Κυρίως για τον τίτλο που μου θύμισε την ατάκα που ο Σκαρίμπας έλεγε με χαρά: ‘Τι άθεος που είμαι, Θε μου!’)
3) Ζυράννα Ζατέλη: Οι Μαγικές Βέργες του Αδερφού μου
4) Ν. Ρόσα: Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ
5) Μ. Μήτσορα: Καλός καιρός/Μετακίνηση. (Είχε πέντε-έξι αντίτυπα υπογεγραμμένα. Στο κάθε ένα η Μήτσορα είχε γράψει και άλλη αφιέρωση, όλες οι ατάκες της ενεργητικές και αισιόδοξες. Θα έπαιρνα αυτήν: «Να φέρουμε πίσω στη ζωή τη γιορτή!»)
6) Greek Erotica 1955-1985
7) Νίκος Καρβέλας: Ποίηση [but curiosity killed the cat]
8) Όπη Ζούνη: Λεύκωμα
9) Δάφνη Μπόκοτα: 18 Χρόνια Eurovision
10) Τ. Λειβαδίτης: Ο Τυφλός με τον Λύχνο
11) Taschen Japanese Graphics Now

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#5])

beverly hills, feb.92

Έντεκα (αντιπαθητικοί ήρωες καρτούν)

1) Ο Νιλ και η Ελίζα απ’ το Κάντυ Κάντυ: κακομαθημένα και arrogant αδέρφια που φέρθηκαν στην Κάντυ με τον χειρότερο τρόπο.
2) Όλιβ απ’ το Ποπάι: απαιτητική, γκρινιάρα, μονίμως ζοχαδιασμένη χωρίς λόγο - μόνο για να ταλαιπωρεί τους γύρω της.
3) Catdog απ’ το ομώνυμο: Ένα απαίσιο πράγμα -medley γάτας και σκύλου- με δύο κεφάλια. Δεν ξέρω τον χαρακτήρα του όμως απορρίπτεται λόγω κακότεχνης εμφάνισης.
4) Μπιπ Μπιπ: Δεν φταίει αυτό, εγώ φταίω.
5) Χανκ Χιλ απ’ το King of the Hill. Το χειρότερο ‘ενήλικο’ cartoon της Fox με τον αντιπαθέστερο πρωταγωνιστή: μονότονος, ανούσιος, not funny.
6) Μίκυ Μάους: Ξερόλας, εξυπνάκιας, κύριος τέλειος – επίσης έκλεβε πολύτιμες σελίδες από την οικογένεια (Μακ) Ντακ.
7) Γκαστόνε Ντακ: Τον μισώ γιατί τον ζηλεύω.
8) Ο πρωταγωνιστής του Σκούμπι Ντου (όχι ο σκύλος) (που κι αυτός χάλια είναι). Μιλάω για έναν τελείως χύμα μικρομέγαλο με κάτι τρίχες σαν γένια. Μου τη δίνει η φάτσα του.
9) Η Πένυ, η ανιψιά του Αστυνόμου Σαΐνη. Είναι βέβαια ικανή κι έχει ωραία gadgets, αλλά πάντα βάζει το σκύλο στα δύσκολα, φωνάζοντάς τον ανά τακτά χρονικά διαστήματα με την εκνευριστική φωνή της: «Μπρέιν, ΜΠΡΕΪΝ!!» ενώ αυτή, αραχτή και κρυμμένη, διαβάζει το χάι τεκ βιβλίο της παίζοντάς το έξυπνη.
10) Η σιχαμένη Γριά Μάγισσα απ’ το Ποπάι. (Gives witches a bad name)
11) Τζέρι (το ποντίκι) απ’ το Τομ και Τζέρι. Δεν είναι ότι τον αντιπαθώ per se, κυρίως το ότι συμπάσχω με τη γάτα.

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#4])

woody allen, apr87

Έντεκα (θέματα που διάβασα σ' ένα Πάνθεον του '72 που βρήκα στην ανακύκλωση)

1) Με τυπωμένη τη φράση ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ απ’ άκρη σ’ άκρη του κειμένου για την γυναικεία στειρότητα, ο Βασίλης Καββαθάς (διάσημος μετέπειτα μαχητικός δημοσιογράφος) προβλέπει πως «δεν είμαστε μακριά από την τελική νίκη κατά της στειρότητας».
2) Αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νικης 1972: «Καλό» το ‘Προξενιό της Άννας’, το ‘Θανάση πάρε το όπλο σου’ η απογοήτευση του Φεστιβάλ («ιστορία τελείως συμβατική και αυθαίρετη»), έκπληξη του Φεστιβάλ ο Παύλος Τάσιος («η αίθουσα, εσείετο επί ώρα, από τα χειροκροτήματα»), ενώ οι δυο ταινίες του Τζέιμς Πάρις έμειναν χωρίς βραβεία αυτή τη χρονιά γιατί «είχαν κοινό παρονομαστή το κακό σενάριο!». ‘Οι Μέρες του ’36’ του Αγγελόπουλου ήταν «καλή ταινία με σοβαρή σκηνοθεσία…όμως η Αναπαράστασι είναι ακόμα αξεπέραστη». Τα ‘Διαμάντια στο Γυμνό της Σώμα’, «μολονότι δεν είχε τίποτε το φεστιβαλικό, το κοινό την παρακολούθησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον – χάρις κυρίως στη σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία του Όμηρου Ευστρατιάδη».
3) Άρθρο με τίτλο ‘Προίκα…τέλος! Ένας θεσμός πνέει τα λοίσθια’. «Μια μελλοντική ελληνική κοινωνία χωρίς την προίκα, θα ήταν σαφώς ανθρωπινότερη…Μόνον η ενθρόνισις του έρωτα, της αγάπης και του σεξ στο θρόνο του γάμου, θα καταργήσει την προίκα.»
4) Διαφήμιση για τη Σχολή Ναυτιλιακών Σπουδών: «Δήτε τη ζωή με σιγουριά! Για κάθε κοπέλα δύο είναι οι μεγάλες και κρίσιμες στιγμές στη ζωή της. Η στιγμή που γνωρίζει τον μελλοντικό της σύζυγο κι η στιγμή που διαλέγει το μελλοντικό της επάγγελμα!»
5) Αφιέρωμα στις γυναικείες εκπομπές της TV: ‘Κάτι για την Γυναίκα’ (κάθε Τρίτη από το ΕΙΡΤ), ‘Για σας Κυρία’ (Πέμπτη στο ΕΙΡΤ), ‘Η Γυναίκα, το Παιδί κι η Εποχή μας’ (Πέμπτη στην ΥΕΝΕΔ), ‘Υγεία –Μόδα – Ομορφιά’ (Πέμπτη – ΥΕΝΕΔ) και ‘Σύγχρονη Εύα’ (Δευτέρες στην ΥΕΝΕΔ). Το Πάνθεον κριτικάρει την εμμονή των εκπομπών με ζητήματα εξωτερικής εμφάνισης και τις ψιλοκατηγορεί για προώθηση υπερκαταναλωτικών προτύπων.
6) Αφιέρωμα στο χορό και το θέατρο με συνέντευξη της χορογράφου Ραλλού Μάνου, [θρηνεί για την σημερινή νεολαία που θέλει να τα έχει όλα και γρήγορα και καταλήγει: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα απ’ την αρχή. Και, το μπιφτέκι και το ταξί δεν είναι απαραίτητα κάθε μέρα.»], και της μεγάλης Κατίνας Παξινού [πικραμένη και μόνη, απογοητευμένη που η χούντα την παραγκωνίζει και που δεν μπορεί να βρει υπηρέτρια. «Είναι τόσο δύσκολο για μια ηθοποιό να βρει καλή υπηρέτρια!…Έχω τέσσερις ανθρώπους που με βοηθούν και ζητώ τα γυαλιά μου και μου φέρνουν αυτά που δεν φορώ. Τί να πης;»]
7) Tips για την τουαλέτα. «Αέρας χειμωνιάτικος και στο μπάνιο σας! Γιατί να μη βάλετε κι εκεί τον τόνο του γούστου και της νοικοκυροσύνης σας; Πλέξτε, λοιπόν ένα χαρούμενο, φωτεινό σετ, με το βελονάκι, διαλέγοντας τα χρώματα που θα ταίριαζαν αρμονικά με τα πλακάκια του τοίχου…Κάνετε 70 γαϊτ. στον αέρα και πλέκετε πλέξι φανταιζί σε ρίγες επί 29 εκ…Τελειώνετε πλέκοντας απλώς 2 σειρές άρριχτα γαϊτ. και μια σειρά πλέξι κάβουρα».
8) Θέμα: Το Παιχνίδι της Ταπετσαρίας. «Η ταπετσαρία έχει πάρει τη θέσι της σε κάθε μοντέρνο σπίτι. Σαν διακοσμητικό στοιχείο προσφέρεται ακόμη και για τις μικρές επιφάνειες».
9) Ολοσέλιδη διαφήμηση παπουτσιών του Οίκου ΒΑΒΟΥΛΑ. [Λεζάντα κάτω από φωτογραφία τερατόμορφου παπουτσιού: «Πολύ νεανικό μοντέλο του Οίκου ΒΑΒΟΥΛΑ, φτιαγμένο για τηνέϊτζερς! Η σόλα του είναι από πολυαιθάνιο δουλεμένη έτσι ώστε να θυμίζει άγριο ξύλο! (Δραχμές 480)»].
10) Ρεπορτάζ ΣΟΣ για αχαΐρευτες νοικοκυρές: «Πώς να δεχθήτε την πεθερά σας». Με λίγα λόγια: Οι ετοιμασίες θα διαρκέσουν 7-10 μέρες (!). Ελέγξτε τα σερβίτσια πορσελάνης, αγοράστε εμπριμέ τραπεζομάνδηλο και σιδερώστε το την παραμονή, φτιάξτε πιλάφι γαρίδες με κάρυ, ή γκούλας ουγγαρέζικο. Δείξτε στον άνδρα σας πού έχετε ανοιχτήρια και ό,τι άλλο «για να μην σηκώνεται και σας φωνάζει όλη την ώρα». Τα σερβίτσια μπαίνουν κατά το αγγλίκό σύστημα κι η πεθερά κάθεται δεξιά απ΄ τον γιο της. Ένα κυλιόμενο τραπεζάκι σάς είναι απαραίτητο. Ρωτήστε την πεθερά για την ζωή της. «Ακόμη κι αν βαρυέσθε, υποκριθήτε μεγάλο ενδιαφέρον!» Και το άρθρο τελειώνει αισιόδοξα: «Ανάβετε εύκολα; Τότε πιήτε κανένα καταπραϋντικό ή ηρεμιστικό εκ των προτέρων…Προσπαθήστε. Στο κάτω-κάτω, σκεφθήτε, τέτοιες επισκέψεις δεν πρόκειται να γίνονται συχνά!»
11) Mουσικές σελίδες με φοβερούς τίτλους όπως «ΑΧ, ΑΥΤΗ Η ΠΟΠ!» (για την αναρχία που προκαλεί στο ακροατήριο η μουσική των Jethro Tull) και «Η ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΗ ΟΨΙΣ ΤΗΣ ΠΟΠ!» (για τον "υπερβολικό και ανυπόφορο" Άλις Κούπερ).

Έντεκα (τίτλοι από ποστ που θα γράψω σύντομα)

1) Έντεκα (συναρπαστικοί εν ζωή theorists)
2) Έντεκα (επιφανειακά πράγματα που με ξετρελαίνουν)
3) Έντεκα (πράγματα που μου λείπουν απ' το Βερολίνο)
4) Έντεκα (άχρηστα dvd που πήρα άθελά μου μαζί με εφημερίδες)
5) Έντεκα (κορυφαία βίντεο κλιπ της Μαντόνα)
6) Έντεκα (θέματα που διάβασα σ' ένα Πάνθεον του '72 που βρήκα στην ανακύκλωση)
7) Έντεκα (αντιπαθητικοί ήρωες καρτούν)
8) Έντεκα (αποτελεσματικές ασκήσεις αναπνοής)
9) Έντεκα (αγαπημένα επεισόδια Simpsons)
10) Έντεκα (αριστουργήματα του Γούντι Άλλεν)
11) Έντεκα (διασκευές που δεν ήταν και πολύ χειρότερες απ' τα original)

Έντεκα (εξώφυλλα Rolling Stone [#3])

annie lennox
sept83

Έντεκα (stoned ταινίες -τις βλέπεις και την ακούς)

1) 2001: A Space Oddysey [Stanley Kubrick]
2) Hitchhiker’s Guide to Galaxy [Garth Jennings]
3) Fantasia [Walt Disney]
4) Lost Highway & Mulholland Drive [David Lynch]
5) It Couldn’t Happen Here [Jack Bond]
6) Yellow Submarine [George Dunning] (δουλεύει και ως acid)
7) Willy Wonka & the Chocolate Factory (1971) [Mel Stuart]
8) National Lampoon's European Vacation- [Amy Heckerling]
9) Το Όνειρο του Σκύλου [Άγγελος Φραντζής]
10) Being John Malcovich & Adaptation [Spike Jonze]
11) The Cell [Tarsem Singh]

Έντεκα (CD που με έβαλαν σε πειρασμό χτες το απόγευμα στο Metropolis)

1) Relevant Box – Safety Plan
2) Enigma - Box Set
3) Emmylou Harris & Mark Knopfler – All the Roadrunning
4) Βέρα Λάμπρου - single - αν το έβρισκα. [είμαι ο μόνος που βρίσκει το τραγούδι απίστευτα catchy?]
5) Daft punk musique vol.1 – 93/05
6) W. Orbit – Hello Waveforms
7) Μελίνα Τανάγρη - Στον Κήπο [Τέλειο, το είχα κάποτε σε κασέτα που τώρα αγνοείται]
8) Τζ. Πανούσης – Χημεία και Τέρατα
9) Ο Κύριος Σαββόπουλος ευχαριστεί τον κύριο Χατζηδάκι και θα ’ρθει οπωσδήποτε
10) The Organ – Grab that Gun
11) Apoptygma Berzerk - You and Me Against the World
+ 1 που πήρα: M. Delta - Timeless Beauty (τέλειο εξώφυλλο)

Έντεκα εξώφυλλα Rolling Stone [#2]

beavis, butthead & pamela
- dec96

Έντεκα (παιδικά βιβλία που θα μου μείνουν αξέχαστα)

1) Το Ανθρωπάκι μου – Γιολάντα Πατεράκη: Όταν γεννιέται ο Άρης, η αδερφή του νιώθει παραγκωνισμένη και τον αντιπαθεί. Όμως σύντομα… (Προσωπική άποψη: Αριστούργημα!)

2) Το ψέμα – Ζώρζ Σαρή: το ξαναδιάβασα πρόσφατα κι έκλαψα κιόλας! Πολύ απλό και ουσιώδες, μιλάει για την καθημερινότητα με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο.

3) Πίτερ Παν – Τζ. Μ. Μπάρι. Σε πολυτελή έκδοση με τέλειες ζωγραφιές. Τώρα, δεν χρειάζεται να πω εγώ πόσο καλό είναι.

4) Μικρός Πρίγκιπας - Σαιντ Εξυπερύ: As above

5) Γλάρος Ιωνάθαν- Ρίτσαρντ Μπαχ: Το διάβασα όταν ήμουν 7-8 και με είχε ταράξει πολύ. Άρα ήταν καλό.

6) Σπίτι για Πέντε – Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου: Απίστευτα καλό βιβλίο, πολυφωνικό με τα όλα του. Μια οικογένεια σε κρίση: σε κάθε κεφάλαιο αφηγητής είναι ένα από τα 5 διαφορετικά μέλη. Αργότερα έγινε σειρά για το Mega Channel.

7) Αόρατη Σελίδα – Ά. Γουλίμη: Δεν το θυμάμαι καλά, νομίζω είχε αρκετό μυστήριο, ο νεαρός ήρωας έψαχνε κάτι (τους γονείς του;) και θυμάμαι μόνο κάτι σκηνές στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου αποκαλύπτεται πως μια κρυφή σελίδα και μια φωτογραφία δίνουν λύση στο μυστήριο, πράγμα που τότε με είχε ενθουσιάσει.

8) Θησαυρός της Βαγίας – Ζωρζ Σαρή: Διάβασα το υπέροχο βιβλίο αφού είχα δει τη σειρά στη ΕΡΤ, πότε ήταν, μέσα 80ς; Τη σειρά τη λάτρεψα και θα έδινα σχεδόν τα πάντα για να την είχα σε βιντεοκασέτα, ή έστω να την έδιναν σε dvd με τη Ραδιοτηλεόραση.

9) Μυστικοί Επτά + Πέντε Φίλοι – Ένιντ Μπλάιτον: Ποιο να θυμηθώ; Αυτό με τα κλεμμένα χρυσαφικά που ο κλέφτης ήταν ακροβάτης του τσίρκου και με τα ξυλοπόδαρα πηδούσε τις μάντρες; Αυτό με τα χαμένα σκυλάκια που ήταν κλειδωμένα σε κάτι τρομαχτικά υπόγεια; Αυτό με τα περίεργα φωτεινά σήματα που ερχόταν από ένα δήθεν εγκαταλελειμμένο σπίτι; Αυτό με το μυστηριώδες νησί που είχε ένα κάστρο στα μπουντρούμια του οποίου βρέθηκαν εγκλωβισμένοι οι πέντε φίλοι; [Γύρω στη μέση των βιβλίων και οι Μυστικοί Επτά και οι Πέντε Φίλοι, έπρεπε αναγκαστικά να πέσουν στην παγίδα των εκάστοτε κακών και να εγκλωβιστούν σε ένα μικρό και σκοτεινό μέρος. Με το που θα γινόταν αυτό, η Ένιντ Μπλάιτον έκοβε απότομα το κεφάλαιο. Το επόμενο κεφάλαιο ξεκινούσε με τίτλους όπως Παγιδευμένοι! ή Αιχμάλωτοι!]

10) Άντριαν Μολ - Σου Τάουνσεντ: Όταν έγινα 13 η μαμά μου μού χάρισε το Ημερολόγιο του Άντριαν Μολ 13 ετών και 1/4. Καθώς μεγάλωνε αυτός (κι εγώ) έπαιρνα και το επόμενο βιβλίο του. Σήμερα, στα γενέθλια μου και καθώς πλησιάζω τα 30 η μαμά μου πήρε τον πέμπτο Μολ (κι αυτός πλησιάζει τα τριάντα). Δεν είναι παιδικά βιβλία και δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σ’ αυτήν τη λίστα. Είναι αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

11) Μόνος στο Σπίτι 2 - ?: Μακάρι να έλεγα ότι στα 11 μου έβλεπα Φασμπίντερ, αλλά δεν έβλεπα. Λάτρευα το Μόνος στο Σπίτι και κάποιος καλός άνθρωπος μου είχε χαρίσει την Πρωτοχρονιά το βιβλίο απ’ το Νούμερο 2 (Χαμένος στη Νέα Υόρκη). Ήταν απολαυστικότατο.
-
-
update: Δεν το περίμενα όταν έγραφα το ποστ πριν τόσα χρόνια ότι κάποτε θα γινόμουν κι εγώ συγγραφέας παιδικών βιβλίων! Σίγουρα δεν τα βρίσκω τόσο καλά όσο τα παραπάνω αλλά, αν μη τι άλλο, τα βρίσκω άξια παρουσίασης. 1) Τα βιβλία με τους ΣΤΕ και 2) Τους Αόρατους Ρεπόρτερ!
.
.

Έντεκα (random quotes)

1) Θανάσης Βαλτινός (ως πρόεδρος του Ε.Κ.Κ για το τι θα κάνει αν δεν του δοθούν λεφτά απ’ το ΥΠΠΟ): “Θα δούμε τι θα κάνουμε. Δεν θα πουλήσω και το κορμί μου. Είναι λίγο αργά σ' αυτήν την ηλικία”.
2) Ντέπυ Γκολεμά (για την –υπέροχη- συνέντευξη Βέλτσου στο Η Ζωή Είναι Αλλού της ΕΤ1): “Θυμήθηκα τη συχωρεμένη τη μητέρα μου, που την έπιασα ένα βράδυ, πριν από πολλά χρόνια, να βλέπει Βέλτσο στην ΕΡΤ και τη ρώτησα: «Τι βλέπεις, ρε μάνα;», για να πάρω τη θεϊκή απάντηση: «Δεν ξέρω παιδί μου, ένας ξένος μιλάει στην τηλεόραση»...”
3) M.Hulot: “Περιμένω να πάει 23 να φύγω για διακοπές. Ο μήνας. Αν εννοούσα την ώρα θα έλεγα 11, λέει κανείς η ώρα είναι 23;”
4) Απόστολος Γκλέτσος (για τον Χριστόδουλο): “Απλώς δεν υπάρχει. Πώς λέμε "υπάρχει Θεός"; Ε, "δεν υπάρχει Χριστόδουλος".”
5) Χάρης Ρώμας: “Ανήκω στους καλλιτέχνες που θέλουν να μου προσάψουν ελάττωμα. Δεν έχω! Γιατί πρέπει να έχω εγώ ελάττωμα; Τον Καταλειφό ή τη Ράνια Οικονομίδου τους έχετε ρωτήσει; Ρωτήσατε ποτέ την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη -που ξέρουμε ότι έχει;”
6) Τζίμης Πανούσης: “Η τέχνη δεν θέλει θυσίες, οι θυσίες θέλουν τέχνη.”
7) Άρης Δαβαράκης (για τον Χατζηδάκι): “Τον θυμάμαι να διαβάζει τα απίστευτα υβρεολόγια της πανίσχυρης τότε «Αυριανής», που τον αποκαλούσε με κεφαλαία μαύρα γράμματα ΠΟΥΣΤΗ σε πρωτοσέλιδο και να σκάει στα γέλια, να βλέπει τη «Βραδυνή» να τον λέει «κομμουνιστή» και να μονολογεί χαρούμενος σαν μικρό παιδί που του πέτυχε η αταξία. «Αποφασίστε επιτέλους: Και πούστης και κομμουνιστής δεν γίνεται! Το απαγορεύει το κόμμα!»”
8) Περικλής Κοροβέσης (για την ωραιοποίηση των ‘παλιών καλών εποχών’) : “Ωραία χρόνια τότε, που πολλοί από μας τα θυμούνται με νοσταλγία. Αν και εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, ό,τι έχει περάσει είναι καλό. Το παρελθόν δε μπορεί να μας βλάψει πια. Ό,τι κακό έκανε έκανε. Το πρόβλημα είναι πάντα το σήμερα.”9) Δέσποινα Βανδή (για τα δημοσιεύματα που την φέρουν τσακωμένη με τον Μαζωνάκη): “Ποια δημοσιεύματα; Το έγραψε η Ελευθεροτυπία;”
10) Αλέξανδρος Ρήγας (για την αντιγραφή στα σίριάλ του): “Οι «Δύο Ξένοι» ήταν διασκευή τού "Ωραία μου κυρία". Το "Ντόλτσε βίτα" ήταν από το θεατρικό "40 καράτια". Το "Τι ψυχή θα παραδώσεις, μωρή;» το αρχικό του σπέρμα, ήταν από το "Sleepers". Σε απογοήτευσα; Είναι ανόητο να το κρύβουμε.”
11) Γιώργος Χρονάς: “Η Μαλβίνα ήταν μόνο μία. Δεν υπάρχει, ούτε θα ξαναγίνει. Μόνο σε κάποια ταινία του Αλμοδοβάρ μπορούμε να δούμε τη Μαλβίνα να υπάρχει – σαν ιδέα.”

Έντεκα εξώφυλλα Rolling Stone [#1]

prince
sept'85

Έντεκα (πράγματα που μ' αρέσουν στο ελληνικό Ίντερνετ)

1. Το υλικό που υπάρχει στο Ανθολόγιο αναγνώσεων από τη Νέα Ελληνική Λογοτεχνία (από ραδιοφωνικά και άλλα αρχεία) εκτός από πολύτιμο είναι και δυσεύρετο. Διαβάζουν κείμενά τους οι Εγγονόπουλος, Εμπειρίκος, Ιωάννου, Σαχτούρης, Χειμωνάς κ.α.

2. Το φοβερά απρόβλεπτο site του ηθοποιού Θάνου Σαμαρά, γιατί είναι σχεδιασμένο τέλεια κι έχει τα πιο απίθανα links.

3. Το πολύχρωμο site του Φλωρινιώτη. Είναι προσωρινά (ελπίζω) offline, όταν όμως το πετυχαίνεις χορταίνεις κιτς εξώφυλλα δίσκων και απίθανα sound bites πασπαλισμένα με φιλοσοφικές ρήσεις του καλλιτέχνη.

4. Διάφορες σελίδες με webcam σε πόλεις της Ελλάδας. Βάζω συχνά την κάμερα στην πλατεία Κομοτηνής και την αφήνω να παίζει, ταξιδεύοντας στον χωροχρόνο.

5. Στο in.gr έχει μια σελίδα με τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων της ημέρας. Με ξετρελαίνει το αρχείο που φτάνει μέχρι το μακρινό 1999. Βάζω ημερομηνίες κλειδιά, όπως το Μιλένιουμ, περιόδους εκλογών (και κυρίως τις Δευτέρες μετά τις εκλογές), Eurovision κλπ και πάντα εκπλήσσομαι (ευχάριστα ή δυσάρεστα).

6. Μια μεταφορά ξένου site στην ελληνική πραγματικότητα, το scepdic.gr είναι ο παράδεισος του σκεπτικιστή συνομωσιολόγου. Είναι ένα τέλειο λεξικό που απομυθοποιεί εκατοντάδες μεταφυσικά και παραψυχολογικά φαινόμενα και δοξασίες - σε καμία περίπτωση όμως δεν αφαιρεί την λογοτεχνική τους αξία.

7. Δεν έχω προσέξει και πάρα πολλές καλοφτιαγμένες σελίδες για τα εικαστικά (σχόλια και προτάσεις ευπρόσδεκτα) μ’ αρέσει όμως πολύ το virtual tour της έκθεσης Monument To Now στο ομώνυμο site, ίσως γιατί μου είχε αρέσει πολύ η έκθεση ή ίσως γιατί είχε τόσο ήλιο.

8. Το ξεχασμένο site στο Geocities για την Πάολα (όχι την στρίπερ του Survivor2.) Αποπνέει μια αρχοντική νοσταλγία. Διάβασα με ενδιαφέρον όλα τα αποκόμματα που την αφορούν με quotes από Βέλτσο, Τσαγκαρουσιάνο, Ν. Δήμου, Β. Βασιλικό, Θ. Αλεξανδρή καθώς και το χρονικό των εκδοτικών –και άλλων- περιπετειών της μέσα από τις εφημερίδες της εποχής.
[απόσπασμα από τα Νέα 1979] Οι "τραβεστί" έκλαιγαν και αθωώθηκαν. ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ ξεσπούσε συχνά σε γέλια. Οι δικαστές του Τριμελούς ήταν φανερά οργισμένοι. Πολλοί από τους ακροατές φανερά πικραμένοι. Ορισμένοι από τους 8 κατηγορούμενους "τραβεστί" έκλαιγαν… Και η κατηγορία με την οποία τους μάζεψε η "κλούβα" στην Συγγρού ο τίτλος της χθεσινής τραγωδίας: - Απόπειρα παρά φύσιν ασελγείας εκ λόγων κερδοσκοπίας… Διαμαρτυρήθηκαν: "Είμαστε καλλιτέχνες χορευτές" είπαν. Και παραπονέθηκαν: "Μας φωνάζουν σύκα, καρύδια. Γιατί κύριε Πρόεδρε? Αφού έτσι αισθανόμαστε, τι να κάνουμε? Γυναίκες νιώθουμε"… Και το δικαστήριο τους αθώωσε γιατί η νομοθεσία στο σημείο αυτό είναι ελλιπής.

9. Δεν έχω δει ακόμα την ταινία, το site όμως της Αληθινής Ζωής είναι ό,τι πιο δημιουργικό, interactive και καλαίσθητο είδα τελευταία. Ξεφυλλίζεις ένα εικονικό περιοδικό, απαντάς σ’ ένα κουίζ που σου αποκαλύπτει το χαρακτήρα σου και βλέπεις μια flash εφαρμογή με την υπόθεση της ταινίας δοσμένη με τον πιο cyberεικαστικό τρόπο.

10. Το τέλειο με το ADSL είναι ότι μπορείς να κατεβάζεις χίλια πράγματα και να ακούς ταυτόχρονα και ραδιόφωνο. Οι αθηναϊκοί rock, red, best, εν λευκώ, ο 88μισό της Θες/νίκης, ο xfm και το radio 1 του Λονδίνου, το Fritz του Βερολίνου και άπειρα online radios με chill out είναι για μένα η καλύτερη παρέα.

11. Ελληνικά blogs. Εθιστικά όσο και τα ριάλιτι. Είναι πολλά αυτά που διαβάζω και πηδώντας ανάμεσα στα διαφορετικά θέματα και στυλ νιώθω σαν αναγνώστης ενός customized περιοδικού. Μ’ αρέσουν: Fantastic 80's, Μ. Hullot, W.D.Y.S. Look Like, old boy, naftilos, future now, iblog, arxediamedia, screenwriting, nylon, provato, retroblog, nanakos, vita moderna, μούτρα, Γ. Πετρίδης, Manifesto, King of the Mountain κ.α.