Έντεκα της Δευτέρας [σήμερα δώδεκα]

σήμερα: ποστ σχετικά χαμηλόφωνο αλλά αρκετά εγωκεντρικό, και μάλλον τεράστιο - αποτελείται από 2.708 λέξεις [έλεος] και διαβάζεται σε δόσεις...

1) Η φετινή Διεθνής Έκθεση Βιβλίου (στο μυαλό μου). Άπειρες γνωριμίες, πολύ περπάτημα. Η τέλεια έκθεση με πολιτικές αφίσες. Η ομιλία του Τζόναθαν Κόου, φίσκα, που προλάβαμε τις τελευταίες καρέκλες – η μία χωρίς πλάτη. Κουβέντα με Χρήστο Παρίδη για τις συνεντεύξεις. Το κοκτέιλ πάρτι του Μεταίχμιου όπου γνώριμες φωνές απέκτησαν πρόσωπο. Ο «ηλιο»καμμένος Μανώλης Καψής –που κρατιόμασταν να μη πάμε να του πούμε «Πουλάκι Μου!» με το ύφος που το είχε πει στη Λ. Καννέλη και έμεινε κλασικό. Ο Κ. Τσαρούχας μου ζήτησε οδηγίες, δεν ήξερα να του τις δώσω. Υπέγραψα δύο συμβόλαια για νέα βιβλία. Η Μαρία Μαρκουλή στην πόλη μας. Πολλοί και καλοί bloggers! O Δημήτρης Καραθάνος με extreme makeover, κοντοκουρεμένος και στα λευκά. Ζωγραφική στο πάτωμα στις παρουσιάσεις μου. Ενδιαφέροντα κουτσομπολιά (εκδοτικά, καλλιτεχνικά, δημοσιογραφικά) που αν και δεν πρόκειται να τα επαναλάβω ποτέ ήταν τόσα πολλά που κόντεψαν να μου βγουν απ’ τη μύτη. Σε ένα περίπτερο εκδόσεων το αστείο θέαμα του βιβλίου Κάμα Σούτρα –με όντως προκλητικό εξώφυλλο- δίπλα στα παιδικά παραμύθια (Ασχημόπαπο κλπ). Εκδήλωση για το Σαμαράκη (με τέλειο θεατρικό), από τα highlight της ζωής μου. Απρόσμενες συναντήσεις. Πολύ γέλιο. Κάποιος μου είπε ότι το βιβλίο μου είναι Νο1 σε όλες τις αλυσίδες βιβλιοπωλείων της χώρας, στην επίσημη λίστα best-seller των παιδικών κι εφηβικών βιβλίων – τόσο δεν το πίστεψα που έπρεπε να πάρω το περιοδικό Διαβάζω για να δω τα «Ευπώλητα» για να το επιβεβαιώσω… Σχετικά λίγος κόσμος (και είχαν πει ότι αν πάλι δεν είχε κόσμο φέτος θα έπαιρναν την έκθεση και θα την πήγαιναν στην Αθήνα.)

2) Λύθηκε λοιπόν το μυστήριο για το ποιος έραψε και επιδιόρθωσε την μπλούζα Portishead. Στο μυαλό μου υπήρχαν δύο υποψήφιοι, αλλά ο ένας αποσύρθηκε οικιοθελώς, οπότε είναι η μαμά μου που πρέπει να ευχαριστήσω. Τη μέρα που τη βρήκα ως εκ θαύματος διορθωμένη, την έβαλα κατευθείαν και πήγα στο πάρτι Morrissey στο Art-House, όπου κοροϊδεύτηκα γιατί μου λέγαν ότι ήταν άσχετη με το θέμα του πάρτι. «Δεν ξέρουν αυτοί» σκεφτόμουν, και γυρνώντας σπιτι έγραψα την ιστορία του περίφημου πλέον t-shirt. Μέσα σε μια βδομάδα το t-shirt έγινε ημι-διάσημο: το κείμενο μπήκε στο SOUL που κυκλοφορεί [παρ’ τε το - μη βρω κανά μπελά με τα κόπιραϊτ!], μετά έβαλα μερικά αποσπάσματα στο blog ως ποστ μέσα στο ποστ, και πριν φύγει η βδομάδα μπήκε και στην Ελευθεροτυπία, από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, μαζί με την καμουφλαρισμένη φωτογραφία του. (Παρένθεση, όταν μπήκα στο τέλειο πάρτι του Muzine, έπαιζε ο indictos το νέο των Portishead και σκέφτηκα τι κρίμα που έλειπε ο Μάρκος Φράγκος. Τουλάχιστον τρία άτομα με ρώτησαν γιατί δεν είχα φορέσει το t-shirt των Portishead).

3)
O Jazzie B βραβεύτηκε απ’ την Βασιλική Οικογένεια της Αγγλίας για την προσφορά του στη μουσική! [Οκ, λίγο υπερβολική η βράβευση, αλλά μου θύμισε τις τέλειες εποχές των soul II soul που μου άρεσαν τόσο πολύ που χρησιμοποιούσα και το όνομά τους ως ψευδώνυμο (σε λευκώματα του δημοτικού, το 1989). Το αγαπημένο μου θυμάμαι ότι ήταν το Get A Life, και ήξερα όλο το ραπ απέξω. Είδα σήμερα το βίντεο-κλιπ, μετά από 20 σχεδόν χρόνια και, ναι!, θυμόμουν ακόμα απέξω όλους τους στίχους.]


4) Ο κύριος Σανιδάς αντέδρασε άμεσα για τους πολιτικούς γάμους ομόφυλων ζευγαριών στην Τήλο. Όπως άμεσα είχε αντιδράσει αξιοποιώντας το πόρισμα Ζορμπά για τα ομόλογα στέλνοντας στη φυλακή τους ενόχους! Όπως άμεσα είχε ξεσκεπάσει τους ενόχους των υποκλοπών. Όπως είχε υπερασπιστεί και το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης ενός εισαγγελέα που μίλησε στα ‘Νέα’ πριν λίγο καιρό. Όπως αγωνίζεται πάντα με δημοκρατικότητα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως παρεμβαίνει συνέχεια σε μεγάλα θέματα κοινωνικής αδικίας και παρανομίας, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να καλύψει την κυβέρνηση! [Πέρα από την ειρωνεία πάντως, είναι παρήγορο αν για κάθε κύριο Σανιδά υπάρχει κι ένας κύριος Αλιφέρης. Χίλια μπράβο στο Δήμαρχο Τήλου. Μακάρι να μην υποχωρήσει στις δικαστικές απειλές…]

update Τρίτης: κι ενώ χτες όλα έδειχναν πως ο Δήμαρχος θα έκανε πίσω... Νωρίς το πρωί της Τρίτης έγιναν οι δύο πρώτοι πολιτικοί γάμοι ομόφυλων ζευγαριών στο νησί της Τήλου.


5) ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: μια βραδιά αφιερωμένη στον Nick Cave με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της Βάσιας Τζανακάρη «Έντεκα μικροί φόνοι: Ιστορίες εμπνευσμένες από τραγούδια του Nick Cave». Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008, 8.00 το βράδυ στον Πολυχώρο ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Ιπποκράτους 118, Αθήνα) Με τη Βάσια Τζανακάρη θα μιλήσει ο Αλέξης Καλοφωλιάς, τραγουδιστής των Last Drive.

6) Απ’ τα παράθυρα της Έκθεσης φάνηκε χτες ένα ελικόπτερο πάνω απ’ το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στην παραλία. Στην πόλη υπήρχαν πανώ που λέγαν «Την Κυριακή το μεσημέρι η Θεσσαλονίκη μπαίνει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες». Η φαντασία μας οργίασε αλλά η πραγματικότητα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Όπως διάβασα μετά, κατά μήκους της παραλίας απλώθηκε η μεγαλύτερη δερμάτινη ζώνη που φτιάχτηκε ποτέ (από Θεσσαλονικείς βιοτέχνες). Είχε μήκος 63 μέτρα. Στο ελικόπτερο ήταν οι υπέυθυνοι των Ρεκόρ Γκίνες που τη μετρούσαν. Η ιστορία είναι αληθινή.


7) Κάτι που με ενθουσιάζει είναι η προβολή του δελτίου του Mega στην (εν μέρει ιδιοκτήτρια του, και πραγματικά δραστήρια) Μαριάννα Βαρδινογιάννη! Σχεδόν κάθε μέρα μετά τις σημαντικές ειδήσεις η Τρέμη λέει μια είδηση (ακόμα και ανούσια) που συμπεριλαμβάνει ψυχαναγκαστικά την Βαρδινογιάννη: «Η πρόεδρος του συλλόγου παιδιών εγκαινίασε…» «Η πρέσβειρα καλής θελήσεως παραβρέθηκε…» «Η κυρία Μ. Βαρδινογιάννη τίμησε…». Είναι τόσο αναμενόμενο που το βρίσκω πλέον διασκεδαστικό! Κάθε μέρα! Και σε κάθε είδηση το Όνομα της αναφέρεται γύρω στις 15 φορές και από τους ρεπόρτερ αλλά και από συνεντευξιαζόμενους που συγκινημένοι μιλούν για το μεγαλείο της.

Με το που ξεκινάει μια τέτοια είδηση την αναγνωρίζω αμέσως. Τις προάλλες ξεκινάει η Τρέμη: «Ένα βιβλίο που αναφέρεται στις ομορφιές της φύσης…», και αμέσως κατάλαβα απ’ το ύφος της ότι ήταν Βαρδινογιαννική είδηση και φώναξα ενθουσιασμένος ‘Παρουσίασε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη!’ καθώς η Τρέμη συνέχιζε: «παρουσιάστηκε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε (‘Βαρδινογιάννη’, ξαναφώναξα) χτες το απόγευμα στη λέσχη του συλλόγου τάδε (‘Μαριάννα Βαρδινογιάννη! Πες το!!’) η κυρία… Γεωργία Αντωνιάδου.» Κάπου εκεί σοκαρίστηκα, αλλά ευτυχώς η είδηση συνεχίστηκε και το μυστήριο λύθηκε. «Για το βιβλίο και την συγγραφέα μίλησε η Πρόεδρος του Συλλόγου Ελπίδα και Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη». Η καρδιά μου ξαναπήγε στη θέση της…

[update! Δε δάγκωνα καλύτερα τη γλώσσα μου πριν πω όλα τα παραπάνω; Μου έστειλε σχόλιο ο indictos ότι στις μεσημεριανές ειδήσεις του Mega, πριν λίγο, μετά από τις "σημαντικές" ειδήσεις και πριν τα αθλητικά (στο κλασικό time-slot της Μ. Βαρδινογιάννη δηλαδή) έδειξαν εμένα, από την παρουσίαση στην Έκθεση Βιβλίου! Η ζωή είναι αστεία, τελικά...!]

8) Η Χίλαρι και οι υποστηρικτές τους έχουν αρχίσει να με τρομάζουν: οι Δημοκρατικοί αποφάσισαν να μετρήσουν οι εκλέκτορες της Φλόριντα και του Μίσιγκαν (με μισή ψήφο αντί για μία) παρ' όλο που δεν έγιναν κανονικές εκλογές και που εν μέρει ο Ομπάμα δεν συμμετείχε καν! Παρ' όλα αυτά η Χίλαρι 'die hard' θα την ονόμαζα, θα κάνει έφεση ενώ οι υποστηρικτές της (που ήθελαν οι ψιλοάκυροι εκλέκτορες να έχουν από μία ψήφο) με το που άκουσαν την απόφαση άρχισαν να φωνάζουν "No-bama, No-bama" και "McCain'08, McCain '08" Ανατριχιαστικό. [Hillary-Please-Stop]


9) Bits & Pieces! [Οι φωτογραφίες του κυρίως ποστ είναι απ’ τα αρχεία του M.Hulot -Ιούνιος του 2005-, τρία χρόνια πριν, όταν δεν τον πολυδιαβάζαμε ακόμα…] /// Όποιος είχε θεωρήσει τις ταινίες του Οικονομίδη υπερβολικές, ας καταπιεί τη γλώσσα του. Σπιρτόκουτο vs Οικογενειακή παραλία!!!!! Δεν θέλω πολλά για να γίνω ευτυχισμένος. Σήμερα ανοίγει το Αύρα, το θερινό κάτω απ’ το σπίτι μου και παίζει το Αστερίξ. Θα ήμουν ευτυχισμένος και θα πήγαινα ό,τι και να έπαιζε. /// «Πουλήθηκε το ραδιόφωνο του Μαστοράκη στον «Πήγασο» αντί 3,5 εκατ. ευρώ. Οσο σκέφτομαι ότι φέτος πλούτισαν ο Μάκης και ο Μαστοράκης, να ανοίξω το παράθυρο να πέσω -από τον πρώτο…». [ντ. γκολεμά] /// Ο Λάζαρος Πετρομελίδης δικάστηκε για 15η φορά ως αντιρρρησίας συνείδησης (καθώς το έγκλημά του θεωρείται διαρκές!). Η Διεθνής Αμνηστία αντέδρασε έντονα και ο ίδιος έγραψε ένα κείμενο με τίτλο «Η χώρα όπου μεγάλωσα επενδύει σε ανασφάλεια και φόβο» /// παιχνίδι: press the spacebar /// Κάποιος έδωσε (πολλά) λεφτά για ποιήματα του «Χειρότερου Ποιητή του Κόσμου». /// Η Καλομοίρα στα χνάρια των Bang: μπήκε στα χαμηλά του Τοπ 75 της Αγγλίας /// Eurovision στο Βελιγράδι: Αυτόπτης Μάρτυρας, στο Futur3 Now. /// Ο νικητής της Eurovision Dima Bilan α) υπό την επήρεια και β) γυμνός.

10) Το επίθετο της Ζωής Τατόπουλος (της φιναλίστ στο So You Think You Can Dance, και καλύτερης χορεύτριας εκεί μέσα, κατά τη γνώμη μου) το ήξερα. Σε κάποια στιγμή είπε: «Δεν θέλησα ποτέ να εκμεταλλευτώ τον πατέρα μου, που είναι κάπως γνωστός στους κινηματογραφικούς κύκλους». Κάπως γνωστός; Ο Πάτρικ Τατόπουλος, που ζει και εργάζεται στο Χόλιγουντ, είναι απ’ τους κορυφαίους production designers κι έχει δουλέψει σε ταινίες όπως το Dracula του Κόπολα, το Stuart Little, το Independence Day, το Godzilla και πιο πρόσφατα το I Am Legend. Έχει πλέον το δικό του στούντιο στην Αμερική. Και, όπως είπα, για κάποιον κουφό λόγο η κόρη του -που δε μοιάζει καθόλου με στερεοτυπικό ψώνιο- επιμένει να αγωνίζεται στην Ελλάδα (εγώ απλά θα πήγαινα στο Χόλιγουντ και θα ζούσα στη χλιδή): Η Ζωή Τατόπουλος, στον τελικό του So You Think, την Κυριακή στις 9.

11) Πέρσι τέτοια εποχή στο Έντεκα της Δευτέρας: Αrt Athina (η σύλληψη ενός έργου τέχνης!) / τι ωραίος ο Ταχυδρόμος / σπάσιμο νεύρων από τη ΝΕΤ στους τηλεθεατές του Desperate Housewives (έκτοτε το βλέπω στο Filmnet 1, από σήμερα Novacinema 1) / ο "σπουδαίος" απολογισμός Καραμανλή / οι Πολωνοί δίδυμοι κάνουν outing σε ένα Teletubby (ευτυχώς στις εκλογές ο Tinky Winky τον εκδικήθηκε / η στήλη του Spyrou VJ (που δυστυχώς δε συνεχίστηκε) / συνέντευξη Μαρίας Μήτσορα /ποστ μέσα στο ποστ με αγαπημένα τραγούδια αναγνωστών από ταινίες. Το περσινό ποστ είναι εδώ και είχε και κάτι που το ξαναβάζω με αφορμή την ημέρα ενάντια στο κάπνισμα...

Βρέθηκε στο youtube: Κάποτε ο σκηνοθέτης John Waters (για να ευχαριστήσει ένα μικρό ανεξάρτητο σινεμά που έπαιζε για μήνες το Pink Flamingos), γύρισε ένα σποτάκι-ανακοίνωση 40 δευτερολέπτων που προβαλλόταν πριν από κάθε προβολή ταινίας -και προβάλλεται ακόμη σε μερικά art-house σινεμά των Η.Π.Α.- και ανακοίνωνε πως το κάπνισμα δεν επιτρέπεται μέσα στην αίθουσα. Φυσικά το έλεγε με τέτοιο τρόπο που ήθελες να ανάψεις τσιγάρο με τη μία. [Καλύτερη ατάκα: How can anyone sit through a length of a film, especially a European film, and ΝΟΤ have a cigarette?"] Το κλιπ είναι εδώ.

12) [Μόνο για σήμερα]


Αυτό είναι το νέο βίντεο-κλιπ της Μαντόνα “Give it to Me”. Το τραγούδι μ’ αρέσει, το βίντεο-κλιπ είναι από τα πιο βαρετά και άτεχνά της. Μονότονα λευκό, τελείως αδιάφορο. Η Μαντόνα κάνει σπάνια αδιάφορα βίντεο-κλιπ. Από τα εβδομηντατρία κλιπ της τα περισσότερα είναι έργα (ποπ) τέχνης και όταν θα κάνω μια εντεκάδα με τα αγαπημένα μου θα δυσκολευτώ τρομερά. Επειδή όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις διάβασα τη λίστα με όλα της τα βίντεο, ξαναείδα κάποια και επέλεξα [εκτός από το Give it To Me] με χρονολογική σειρά…

Τα Έντεκα (βίντεο-κλιπ της Madonna που σήμερα μου φαίνονται κάπως αδιάφορα)

1. Lucky Star (1985)
2. Gambler (1985)
3. Dress You Up (1985)
4. Fever (1993)
5. You Must Love Me (1996)
6. Beautiful Stranger (1999)
7. American Pie (2000)
8. American Life (2003, το δεύτερο, με τις σημαίες)
9. Hollywood (2003)
10. Me Against the Music (2003)
11. Four Minutes. (2008)

------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Στην εκδήλωση για τον Αντώνη Σαμαράκη με κάλεσαν από το ΕΚΕΒΙ ως "νεαρό" συγγραφέα. Ο άλλος ομιλητής ήταν ο παλιός και καλός φίλος του Σαμαράκη, Σεραφείμ Φυντανίδης, έγραψα και την περασμένη εβδομάδα ότι είναι λίγο περίεργο - και humbling. Διάβασα ένα κείμενό μου, σαν αυτά που γράφω στο enteka: αυτοβιογραφικό και σχετικά αφηγηματικό.

Όταν τελείωσα ήταν λίγο εξωπραγματικά υπερβολικό: είδα κόσμο να σκουπίζει δάκρυα [!!!], η χήρα του Σαμαράκη μου πήρε τις σελίδες απ’ τα χέρια λέγοντας «Κατάσχεται, αυτό το θέλω!», ήταν το μόνο μου αντίτυπο γιατί το 'χα σβήσει κατά λάθος απ’ το pc. O Φυντανίδης μου είπε (κι εγώ κοκκίνιζα): «Αυτό ήταν ολόκληρο διήγημα. Να το εκδώσεις, να το βάλεις σε βιβλίο, εγώ θα γράψω τον πρόλογο». Στην πραγματικότητα, αν και με εκφράζει, δε θεωρώ το κείμενο ιδιαίτερα καλό ή απ' αυτά που μ' αρέσουν, γι' αυτό και βρήκα το όλο θέμα 'εξωπραγματικά υπερβολικό', και γι' αυτό και, φυσικά, δεν θα το εκδώσω... χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ο παιδικός μου ενθουσιασμός δεν χτύπησε κόκκινο! [Και μόνο που έγραψα αυτά δημοσίως ντρέπομαι αλλά απ’ την άλλη έχω γράψει τόσα ρεζιλευτικά πράγματα (και όχι εξόχως τιμητικά όπως αυτά) για τον εαυτό μου στο μπλογκ οπότε…]

Όλοι μετά ήθελαν να γνωρίσουν την Τατιάνα την αδερφή μου, που ήταν ουσιαστικά πρωταγωνίστρια της ιστορίας μου. Μετά η Τατιάνα μου είπε γελώντας: «ωραία, αν το εκδώσεις ποτέ σε βιβλίο φρόντισε να βάλεις τον παραπλανητικό -αλλά τέλειο- τίτλο ‘Τατιάνα’». Ε, δεν νομίζω ότι είναι και για βιβλίο, αλλά ο τίτλος που μου πρότεινε μου άρεσε…

[Μετά την κατάσχεση του χειρογράφου απ’ την κυρία Σαμαράκη κατέφυγα σε απομαγνητοφώνηση απ' την κάμερα του Γιώργου που βιντεοσκόπησε την εκδήλωση…]

(Η Τατιάνα μού διαβάζει, αρχές δεκαετίας '80.)

-

ΤΑΤΙΑΝΑ

Πριν από περίπου 20 χρόνια τελείωνα το δημοτικό. Η αδερφή μου (που είναι μεγαλύτερή μου και που μαζί με τους γονείς μου μού έδειξε το μαγικό κόσμο των βιβλίων) διάβαζε το «Λάθος» του Σαμαράκη. Κάθε τόσο άφηνε το βιβλίο και μου έλεγε πράγματα όπως: «Δεν το πιστεύω είναι συγκλονιστικό!» και «Με κάνει να θέλω να βγω στους δρόμους να διαδηλώσω» και «Άρη, αν δε σου διαβάσω αυτό το κομμάτι θα σκάσω!».

Κάθε τόσο μου διάβαζε κι εγώ προσπαθούσα να μην ακούω: μου τη δίνει όταν ξέρω την υπόθεση ενός βιβλίου – είναι ένα ψυχαναγκαστικό μου θέμα: θέλω να μπαίνω αδαής στο σύμπαν των σελίδων, να μην ξέρω τίποτα, να εκπλήσσομαι στην κάθε στροφή. «Άκου αυτό!» έλεγε, και «άκου εκείνο!». Με είχε τρελάνει τελείως. Από αντίδραση είχα αρχίσει να αντιπαθώ αυτόν τον περίφημο Σαμαράκη που τόσο ενθουσίαζε παιδιά, νέους και μεγάλους. Κάποτε, κι ενώ πλησίαζε στο τέλος του βιβλίου, η αδερφή μου έβαλε τα κλάματα. «Ε, είναι απαράδεκτος αυτός ο Σαμαράκης!» σκέφτηκα, «τώρα κάνει την αδερφή μου να πλαντάζει στο κλάμα.» Αλλά αυτή τον υποστήριζε και επέμενε να διαβάζει ευλαβικά το Λάθος.

(Θυμάμαι, όχι με ιδιαίτερη νοσταλγία, ότι τότε κάθε βδομάδα μου ήταν τελείως γεμάτη: αγγλικά, μουσική, φλογέρα, πιάνο, ορχήστρα, χορωδία, αρμονία, θεωρία, μπάσκετ, γερμανικά και, φυσικά σχολείο, – κάθε πρωί έπρεπε να κάνω κάτι, να ξυπνήσω για κάτι. Εκτός απ’ τις Κυριακές!) Μια ωραία Κυριακή, κι ενώ προσπαθούσα να αναπληρώσω τον χαμένο μου ύπνο, ένιωσα ένα τράνταγμα. Ήταν αυτή, η εκνευριστική αδερφή μου που κάτι φώναζε για το Λάθος – κλασικά, κλαίγοντας. Προσπάθησα να την αγνοήσω: η Τατιάνα ήθελε ντε και καλά να μου αποκαλύψει το τέλος του βιβλίου. Ενώ γνώριζε πως δεν θέλω να ξέρω τίποτα για τα βιβλία που πρόκειται να διαβάσω!

Ήμασταν όπως όλα τα αδέρφια: μαλώναμε πότε-πότε αλλά στην πραγματικότητα νοιαζόμασταν πολύ ο ένας για τον άλλο. Η αδερφή μου τότε ήθελε να με πείσει να διαβάσω ένα αριστουργηματικό βιβλίο. Απλώς το έκανε με λάθος τρόπο. Και ήταν ασταμάτητη. Άρχιζε: «Και πάει να βγει απ’ το παράθυρο, και δεν ξέρει ότι ο άλλος θέλει να τον βοηθήσει», «Στάματα» της έλεγα, «δε θέλω να ξέρω το τέλος!» «ΚΑΙ ΤΟΤΕ… με τραγική ειρωνεία πέφτει, πέφτει, τόσο άδικα. Άκου θα σου διαβάσω τις δύο τελευταίες παραγράφους.» Τι να κάνω; Στο τέλος παραδόθηκα και την άκουσα να μου διαβάζει τις τελευταίες τραγικές στιγμές, μια λάθος πτώση, κι ένα πεζοδρόμιο με πλακάκια που θύμιζαν σκακιέρα.

Η ζημιά όμως είχε γίνει. Ήξερα την αρχή του βιβλίου. Ήξερα τη μέση. Και τώρα ήξερα και το τέλος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το διαβάσω, (πίστευα). Κανένα σασπένς. Και έτσι δεν το διάβασα.

Ευτυχώς στο σπίτι είχαμε ένα σωρό βιβλία του Αντώνη Σαμαράκη, βιβλία των οποίων την υπόθεση και το τέλος δεν ήξερα με κάθε λεπτομέρεια. Διάβασα το Σήμα Κινδύνου και το Ζητείται Ελπίς και το Αρνούμαι και το Διαβατήριο και κάθε δυο και λίγο έτρεχα στην αδερφή μου για να της πω για τις απίθανες ανατροπές των ιστοριών, για την οργή και τον πεσιμισμό που όμως γεννούσαν τη μεγαλύτερη αισιοδοξία και για την ελπίδα που, ευτυχώς, ήταν καλά κρυμμένη πίσω από κάθε λέξη και κάθε σελίδα. Τώρα ήμουν εγώ αυτός που ήθελε να μοιραστεί όλα αυτά που διάβαζε.

Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν και ζώντας στο Λονδίνο και το Βερολίνο συχνά-πυκνά κάποιος αλλοεθνής ανέφερε το Σαμαράκη, τα διηγήματά του που είχαν μεταφραστεί, το Λάθος που είχε γυριστεί σε ταινία. Κι εγώ μάθαινα απ’ την πατρίδα πως τα παιδιά όλου του κόσμου είχαν βρει πλέον τον σπουδαιότερο πρεσβευτή καλής θέλησης, ενώ οι έφηβοι της Ελλάδας είχαν βρει τον συντονιστή παύλα εμψυχωτή τους.

Πριν λίγα χρόνια στο στρατό γνώρισα έναν ελληνοαυστραλό, κι ένα μεσημέρι τον είδα να κρατάει το Λάθος και να το διαβάζει τελείως προσηλωμένος. «Το ‘χεις διαβάσει;» μου είπε, «Αριστούργημα.!» «Όχι» του είπα, «δεν το ‘χω διαβάσει, γιατί η αδερφή μου κάποτε μου διάβασε το τέλος».

Με κοίταξε έκπληκτος: «Αυτός είναι ο πιο χαζός λόγος που έχω ακούσει ποτέ! Κι εμάς στην Αυστραλία μας το διηγήθηκε ο δάσκαλος στο Λύκειο και μετά μας έβαλε να το διαβάσουμε. Κι όλοι συγκλονίστηκαν με το βιβλίο κι ας ήξεραν όλη την υπόθεση. Οι συμμαθητές μου μού έδιναν συγχαρητήρια που ήμουν συμπατριώτης του Σαμαράκη!»

Προχτές έγραψα όλα αυτά που σας διάβασα και πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου να της πως θα την αναφέρω στην εκδήλωση και να πάρω την άδειά της -κυρίως επειδή ήξερα πως θα είναι σήμερα εδώ. Μου είπε: «Δεν το θυμάμαι αυτό που λες, αλλά δεν αποκλείεται να συνέβη. Σε δεκάδες ανθρώπους έχω διαβάσει το τέλος του Λάθους. Είναι το καλύτερο τέλος βιβλίου που γράφτηκε ποτέ! Το θυμάμαι ακόμα απέξω… Να στο πω;» ρώτησε όλο ελπίδα.

Καθώς μιλούσαμε έψαχνε αυτό το αντίτυπο, την έκτη έκδοση του 1975 και μου είπε: «δεν ξέρω αν σου διηγούμουν όλο το βιβλίο τότε, αλλά να γράψεις οπωσδήποτε στην ομιλία σου ότι στο πίσω μέρος αυτής της παλιάς έκδοσης έχει κριτικές πολλών σπουδαίων καλλιτεχνών που έχουν γράψει διθυράμβους για τον Σαμαράκη και το έργο του. Άκου: Άρθρουρ Κέσλερ, Γκράχαμ Γκριν, («Σημειώνεις; Να τα γράψεις αυτά!») Άρθουρ Μίλερ, Ζορζ Σιμενόν, Αντρέ Μαλρό, Λουί Μπουνιουέλ, ακόμα και η Αγκάθα Κρίστι το εκθείασε! Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να αφήσεις τα χαζά και να το διαβάσεις; Ξέρεις ότι το θέλεις…»

Το ήθελα και το έκανα. Έχοντας διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια όλα τα βιβλία του Σαμαράκη, και τα συναρπαστικά μυθιστορήματα και τα φοβερά διηγήματα αλλά και την εξαιρετική αυτοβιογραφία του, ήξερα πως είχε έρθει η ώρα για να διορθώσω το Λάθος μου… Προχτές, μέσα σ’ ένα βράδυ το τελείωσα. Δούλευα το πρωί κι έπρεπε να κοιμηθώ – δε μ’ ένοιαζε καθόλου. Και καθώς διάβαζα το περίφημο τέλος που είχα πρωτακούσει πριν από 20 χρόνια και που φυσικά μου έκοψε την ανάσα, συγκινήθηκα – και θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή του Αντώνη Σαμαράκη.

Μιλούσε για τα παιδιά και τους νέους κι έλεγε: «Είναι ώριμα τα παιδιά. Στ’ αλήθεια: Τα παιδιά είναι ώριμα∙ μην ακούω αυτήν την κοτσάνα, ‘παιδί είναι δεν καταλαβαίνει’! Εσύ δεν καταλαβαίνεις ότι το παιδί καταλαβαίνει!»

Ο Αντώνης Σαμαράκης ήταν ένας απ’ τους λίγους μεγάλους που κατάλαβε τα παιδιά και τους νέους. Δεν είναι να απορεί κανείς που όλοι εμείς ανταποδώσαμε την αγάπη του και τον διαβάζουμε ακόμα. Και ένα είναι σίγουρο: θα τον διαβάζουμε με ευγνωμοσύνη όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο μεγάλοι κι αν γίνουμε κι εμείς…

-

---------------------------------------------

+ ένα τραγούδι που μόλις βρήκα στο ποστ του gone4sure. Το να πω ότι μου έφτιαξε τη μέρα θα είναι λίγο. Ακούγοντας την εκτέλεση των Supremes με τους Four Tops ένιωσα σα να χόρευα σε μια νυχτερινή παραλία. Και, παρ' όλο που είμαι σ' ένα γραφείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αποφάσισα ότι, ναι, ήρθε το καλοκαίρι.

♫♪♫LOVE THE ONE YOU'RE WITH! ♫♪♫

.
.