Έντεκα της Δευτέρας [ωραία μέρα]

Puritanism: The haunting fear that someone, somewhere, may be happy.-- H L Mencken


1) Από το βιβλίο της Τζάνετ Γουίντερσον, Πες μου μια ιστορία, εκδ. Μελάνι. // (Σε μια σκηνή η ηρωίδα προσπαθεί να δανειστεί ένα βιβλίο.) «Κι εγώ πελάτης είμαι», είπα. «Όνομα;» είπε, σα να έκανα έγκλημα. «Δεν είμαι στη λίστα σας». «Τότε θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το βιβλίο να επιστραφεί ξανά!», είπε με έκδηλη ικανοποίηση, πράγμα που είναι σύνηθες με ορισμένους βιβλιοθηκάριους – τρελαίνονται να σου λένε πως κάποιο βιβλίο έχει εξαντληθεί, το έχουν δανείσει, έχει χαθεί - ή ακόμα και πως δεν έχει ακόμα γραφτεί…

2) Αντίο λοιπόν Ίαν Μπλερ. «Tην παραίτησή του ανακοίνωσε ο επικεφαλής της Σκότλαντ Γιάρντ, Ιαν Μπλερ, ο οποίος είχε βρεθεί στο στόχαστρο σκληρής κριτικής, όταν βρετανοί αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν νεαρό βραζιλιάνο, θεωρώντας τον τρομοκράτη». Απ' αυτόν τον κατά λάθος φόνο του βραζιλιάνου, έχουν περάσει 3.5 χρόνια! [Και μετά λέμε για τους δικούς μας.] Ο Ίαν Μπλερ είχε συζητηθεί και για έναν άλλο λόγο: υπήρχε αυτός ο διαδηλωτής εναντίον του πολέμου, ο Brian Haw (ένας σύγχρονος ήρωας!) που είχε πολλά πλακάτ και διαδήλωνε για την ειρήνη. Η αστυνομία, με εντολή του Ίαν Μπλερ, είχε κάνει ολόκληρη επιχείρηση για να αφαιρέσει τα πλακάτ: Στην επιχείρηση συμμετείχαν 78 (!) αστυνομικοί. Και, ενώ ο Ι. Μπλερ στην αρχή είπε πως όλο αυτό (η αφαίρεση πλακάτ από ένα διαδηλωτή) κόστισε £7,200, μετά αποκαλύφθηκε πως είχε κοστίσει £27,000! Άχρηστος τελείως.

3)
χιλιοποδαρούσα!

4) Έντεκα (Μικροί Φόνοι). Παρουσίαση του βιβλίου της Βάσιας Τζανακάρη, Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 στις 10 το βράδυ, στον Ιανό της Σταδίου. Μαζί με τους Βασίλη Καββαθά, δημοσιογράφο-συγγραφέα, Κωστή Μαραβέγια, μουσικό, και Αντώνη Φραγκάκη, ηθοποιό. Θα διαβαστεί χαιρετισμός από τον Γιάννη Πετρίδη, μουσικό παραγωγό. Θα ακολουθήσει πάρτι με μουσική του Nick Cave από τους djs του επερχόμενου POP&ROCK.

5)

(μια λεζάντα-μίνι διήγημα, αντάξια της φωτογραφίας)

6) Συγγραφείς που αγαπούν συγγραφείς. Σήμερα: Γιάννης Ξανθούλης vs. Σώτη Τριανταφύλλου: «Γράφω πια για να περάσω καλά, να μου φανερωθούν πράγματα, ν' ανοίξουν παράθυρα γνώσης. Εμαθα τουρκικά, αυτή την "κακόηχη", "βάρβαρη" γλώσσα όπως χαρακτηρίστηκε από τη "μεγάλη" συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία θεωρεί εαυτόν ροκ. Δεν ξέρει πόσο πιο ροκ είναι η Πηνελόπη Δέλτα... Αρχισα να διαβάζω το "Εργοστάσιο μολυβιών" της νομίζοντας ότι θα μου αποκαλυφθεί το μοντέρνο και βρήκα πρωτόλεια γραφή συγγραφέων περασμένων αιώνων... Συχνά υπερεκτιμούμε τη φιλοδοξία μας».

7) γάτα / γάτα / γάτα / γάτα / γάτα / σκύλος

8) (super-barrack!) Μια άσχετη απορία: ως γνωστόν όλη η χώρα είναι γεμάτη με αναπτήρες Hondos Center. Πού τους βρήκαμε; Είναι δυνατόν όλοι να πηγαίνουμε στο HC για να παίρνουμε αναπτηράκια; Την τελευταία δεκαετία είχα εκατοντάδες τέτοιους αναπτήρες – πού τους βρήκα; Μου τους έδωσε κάποιος; Είχε εκείνος πάει στο Hondos Center; Εσείς πού τους βρίσκετε; Είναι αυτή η πιο πετυχημένη καμπάνια μάρκετινγκ με δούρειο ίππο έναν αναπτήρα;

9) Bits & Pieces! Από το georgakopoulos.org, το πιο αστείο πράγμα που είδα τελευταία: Ένα ξεκαρδιστικό ηθικό δίδαγμα! /// τρία παιδιά φωτογραφίζονται καθώς περνάει ο καιρός… /// Άγρια παιδιά, η Πολυκατοικία, Λάκης Γλυκούλης, Γ4, Λίτσα.com: οι intvduals πιάνουν στο στόμα τους τη νέα τηλεοπτική σεζόν. /// photoshop disasters /// Μια 35χρονη συγγραφέας ακολουθεί όλες τις συμβουλές της Όπρα (όλες όμως) στο μπλογκ http://www.livingoprah.com/ /// Οσα παίρνει ο Βαρδάρης – o Θωμάς Σιώμος, εδώ και τόσα χρόνια, στην Ελευθεροτυπία. /// Ενα βιβλίο την ημέρα... /// Το πιο τέλειο “A to Z” ///

10)
o ξύλινος καθρέφτης

11) (Κάθε πέρσι και καλύτερα/περισσότερα)

Πέρσι τέτοια εποχή: Έντεκα (αγαπημένα ντουέτα) ---Έντεκα (συνεντεύξεις Ελλήνων συγγραφέων) ---Έντεκα (διαφημίσεις από μια ΓΥΝΑΙΚΑ του '79) --- Έντεκα της Δευτέρας ---Έντεκα (τρόποι για να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου)
Πρόπερσι τέτοια εποχή: Έντεκα (πράγματα που έκανε ο Νταλί το φθινόπωρο του 1956) --- Έντεκα (από τις αγαπημένες μου ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας) --- Έντεκα (όνειρα με τη φιλική συμμετοχή διασημοτήτων) --- Έντεκα (πρόχειρα σχόλια για τις δημοτικές εκλογές)

!άιεγ

--------------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

(Didn't) Find the River


(όλες οι εικόνες είναι από πίνακες του J.M.W. Turner)

Κάποτε, στα ’90ς είχαμε στη Θεσσαλονίκη ένα κανάλι που λεγόταν POWER TV. Έβαζε (όπως και πολλά άλλα κανάλια) παράνομα ταινίες που νοίκιαζε από video club – και δεν εννοώ βιντεοταινίες ή δεύτερα φιλμ. Τη στιγμή που τα κανονικά κανάλια πλήρωναν άπειρα λεφτά για να μπορέσουν να παίξουν τη Σιωπή των Αμνών καναδυό χρόνια μετά την προβολή της στους κινηματογράφους, το POWER TV την έπαιζε την ημέρα που κυκλοφορούσε σε βιντεοκασέτα. Αν υπήρχε ακόμα, σήμερα το βράδυ θα έπαιζε το Batman Dark Knight και το Mamma Mia.

Εκτός όμως από φρέσκιες ταινίες έπαιζε και κασέτες με βίντεοκλιπ, τα ίδια ξανά και ξανά. Εκεί, κάποτε είδα και το Find the River των Rem γεμάτο με εικόνες αφρισμένης θάλασσας, το οποίο περιέργως δεν είχα ξαναδεί ποτέ σε κάποιο απ’ τα δορυφορικά μουσικά ή στο MTV.



Ήταν το έκτο και τελευταίο single (1993) από τον δίσκο Automatic For the People και τα μουσικά κανάλια μάλλον είχαν κουραστεί. Δεν μπήκε στα 100 πρώτα της Αμερικής, ούτε στα 50 πρώτα της Αγγλίας. (Και γιατί να μπει; Έκτο single ήταν!) Έτσι και το βίντεοκλιπ του χάθηκε ή/και αγνοήθηκε. Το 2001 ο Mike Mills των REM, σ’ ένα πρόγραμμα του MTV Αγγλίας παρουσίασε το κλιπ εξηγώντας ότι επέλεξε να το παίξει επειδή απλούστατα ήθελε να το δει και ο ίδιος, «επειδή… ποτέ δεν το ’χω δει, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε… δεν ξέρω καθόλου τι έχει και πώς μοιάζει.»



Κι εγώ, σίγουρα, δεν θα το είχα δει ποτέ, αν δεν υπήρχε εκείνη η κασέτα του POWER TV που με το που τελείωνε ξανάρχιζε, με τα ίδια κλιπ της Warner. Ήξερα τη σειρά απέξω και το περίμενα μερικές φορές, πραγματικά το έβρισκα συναρπαστικό. Άγριο αλλά πανέμορφο, το κλιπ (που περισσότερο με video-art έμοιαζε) έδειχνε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα να σκάει στα βράχια ενός φωτεινού, αλλά μελαγχολικού τοπίου. Και καθώς ακουγόταν το υπέροχο τραγούδι τα κύματα έκαναν κύκλους και η μέρα σκοτείνιαζε.



Η μεγάλη ανατροπή αυτού του ποστ είναι ότι δεν θα το δούμε αυτό το βίντεοκλιπ. Απλούστατα επειδή δεν το βρήκα. Πουθενά. Έψαξα σε όλα τα πιθανά μέρη του διαδικτύου και βρήκα μόνο δύο άλλες, ακόμα πιο περίεργες εκδοχές του που δείχνουν τους REM στο στούντιο να τραγουδούν ενώ Α) στη μία εκδοχή βλέπουμε παράλληλα έναν ηλικιωμένο καλλιτέχνη να περπατά στη φύση, ή Β) στην άλλη βλέπουμε παράλληλα σκηνές πόλης με παιδιά να βρέχονται κλπ.

Είναι ωραία κι αυτά τα κλιπ. Όμως κάνουν το λάθος να δείχνουν το συγκρότημα να ερμηνεύει το κομμάτι. Και γι’ αυτό δεν τα βάζω.



Γιατί αυτό που έβλεπα τότε εγώ (και πιθανότατα υπάρχει γραμμένο σε κάποια απ’ τις παλιές βιντεοκασέτες μου) δεχόταν το τραγούδι όπως είναι, αφήνοντας το συγκρότημα και τη διαδικασία ηχογράφησής του απέξω: εικονογραφούσε τη μελωδία σαν αυτή να ήταν αυθύπαρκτο έργο τέχνης.

Και μιας και δεν μπορώ να το βρω, προτιμώ να βάλω σκέτο το τραγούδι, αφήνοντας στη φαντασία του αναγνώστη το όμορφο τοπίο με τη φουρτουνιασμένη θάλασσα να κινείται σε αργή κίνηση και να φτάνει, αενάως, στην αφιλόξενη αλλά πανέμορφη ακτή. Και νομίζω ότι όλες αυτές οι εικόνες του Turner θα βοηθήσουν…

REM – Find the River


J.M.W. Turner (1775 – 1851)
.
.