Έντεκα (φετινά άλμπουμ που άκουσα πιο πολύ)

(merry christmas)



-----------------------------------------------------------

Το Τοπ-11 μου
(και στο τέλος το Τοπ-20 όπως ψηφίστηκε από τους 55 bloggers που συμμετείχαν φέτος στην ψηφοφορία)



1) Λένα Πλάτωνος. Για τα ποιήματα και τα μπιτ της. [Ένα τραγούδι: Πρωτομαγιά (live απ' την καλύτερη συναυλία που είδα φέτος)]



2)

Portishead. Βιωματική, ας πούμε, παραγωγή, ένα φετινό αριστούργημα κατά τη γνώμη μου. [Ένα τραγούδι: The Rip]



3)

Kanye West. Mια δημιουργική ηχητική απόλαυση, catchy αλλά και βλοσυρή, πανέμορφη αλλά και σπαρακτική. [Ένα τραγούδι: Say You Will]



4)

Chumbawamba. Εξαιρετικά μελωδικό - κι επίσης κάθε τραγούδι κρύβει μια ολόκληρη ιστορία από πίσω του. [Ένα τραγούδι: I wish that they’d sack me, and leave me to sleep]



5)

Morcheeba. Ήταν έκπληξη για μένα, τους είχα ξεγράψει τελείως. Χωρίς φυσικά να είναι όπως ήταν παλιά, έκαναν ένα μελωδικό, ευχάριστο δίσκο - που άκουσα πολύ, κυρίως ταξιδεύοντας. [Ένα τραγούδι: Run Honey Run]



6)

Moby. Με έπεισε το κόνσεπτ Μια Νύχτα στα clubs της Νέας Υόρκης. [Ένα τραγούδι: Ooh Yeah]



7)

Enya. Κανονικά η Enya θα ήταν το ένοχό μου μυστικό. Αλλά ούτε για μυστικό το έχω πως αγαπάω τη μουσική της (που είναι τεχνητά κατασκευασμένη για να νιώθεις πως είσαι στον παράδεισο - αν αφεθείς), ούτε έχω και καμία ενοχή γι' αυτό. Ο νέος της, χριστουγεννιάτικος δίσκος, ήταν μεν πανομοιότυπος με όλους τους προηγούμενούς της, με βοήθησε όμως, σε ένα βαθμό, να βγάλω το φετινό χειμώνα. [Ένα τραγούδι: One Toy Soldier]



8)

Pop Eye. Καλή, μελωδική ποπ (μελωδία, είναι μάλλον η λέξη κλειδί για να μπει κάποιος στο Τοπ-11, πέρα από τους Portishead). [Ένα τραγούδι: Δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό, αλλά αυτό βρήκα στο youtube The Deepest Sea]

9)

Anne Clark. Εξαιρετικός δίσκος, θα ήταν ψηλότερα αν είχα προλάβει να τον ακούσω πιο πολύ. Η χτεσινή συναυλία της στη Θεσσαλονίκη μ' άρεσε πολύ. [Ένα τραγούδι: Αs soon as i get home]

10)

Σαββοπουλος / Θ. Παπακωνσταντίνου. Για χρόνια έλεγε ο Σαββόπουλος πως δεν τραγουδάει πια γιατί δεν έχει έμπνευση να γράψει τραγούδια. Ευτυχώς που του έγραψε όμως κάποιος άλλος. [Ένα τραγούδι: Μια συγκεκριμένη μελωδία που έρχεται και φεύγει σε διάφορα τραγούδια του δίσκου, εδώ στο Ασπρομόντε.]

11)

Kd Lang. Επιστροφή στα παλιά, καλά της. [Ένα τραγούδι: I Dream of Spring]



Και οι θέσεις μέχρι το 20: 12) Madonna (που επίσης, περιέργως, είναι Νο1 στη λίστα μου με τις απογοητεύσεις και τους χειρότερους δίσκους της χρονιάς), 13) Goldfrapp, 14) snoop dogg, 15) Ladytron, 16) Monika, 17) Enigma, 18) Tricky, 19) Killers, 20) B52’s

.
----------------------------------------------------------------


ΤΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

No.20. Black Mountain. In The Future (222 points / 6 bloggers)

No.19. Quiet Village. Silent Movie (226 points / 6 bloggers)

No.18. Crystal Castles. Crystal Castles (228 points / 9 bloggers)

No.17. Have A Nice Life. Death Consciousness (234 points / 8 bloggers)

No.16. Fuck Buttons. Street Horrrsing (267 points / 10 bloggers)

No.15. Glasvegas. Glasvegas (271 points / 10 bloggers)

No.14. Deerhunter. Microcastle (272 points / 13 bloggers)

No.13. Trouble Over Tokyo. Pyramides (273 points / 8 bloggers)

No.12. Lykke Li. Youth Novels (321 points / 12 bloggers)

No.11. Shearwater. Rook (322 points / 13 bloggers)

No.10. Santogold. Santogold (384 Points / 17 bloggers)

No.09. Flying Lotus. Los Angeles (403 points / 14 bloggers)

No.08. Get Well Soon. Rest Now Weary Head, You Will Get Well Soon (509 points / 13 bloggers)

No.07. Bon Iver. For Emma, Forever Ago (622 points / 16 bloggers)

No.06. Monika. Avatar (622 points / 24 bloggers)

No.05. TV On The Radio. Dear Science (653 points / 16 bloggers)

No.04. Fleet Foxes. Fleet Foxes (678 points / 26 bloggers)

No.03. Portishead. Third (929 points / 24 bloggers)

No.02. MGMT. Opular Spectacular (1035 points / 30 bloggers)

ΚΑΙ...

No.01 The Last Shadow Puppets. The Age Of Understatement (1287 points / 30 bloggers)

(και του χρόνου! όλη η λίστα και περισσότερες πληροφορίες στου gone4sure)

*οι υπόλοιποι που συμμετείχαν: dustroad, lkrory21, Aggelos, Stratos, Schottkey, Homo Ludens, Thod, Killah, T-drom, Antiparos-blog, Fantasmenios, Indictos, Mixalis E, kapetank, Kostas K, No Heathen, Depecher, Zeugolator, dimhap, Elafini, Mitrelino, Fotis Vallatos, Gsus, Jangel, Profylaktiko, Bug In The City, Greg, Fuzzyburlesque, Long Medley, Silent Crossing, Twee, Mimis, J.McManus, mictsant, flp, Laviebohemie, Paraffine, Impressed guy, Bolek, Chemical Robert, Cartoon Dandy, Dumb Dog, Dark Tyler, A Pagan Place, mhulot, Enteka, River Pheonix, mouxlaloulouda, Vencerem, Vague Tourist, Another Day Full Of Dread

Έντεκα της Δευτέρας [πρόχειρο]

1) Τελείως αναμενόμενο - αλλά και πάλι εξοργιστικό: Στα μαλακά οι αστυνομικοί για την υπόθεση της ζαρντινιέρας: εξαγοράσιμες ποινές, αναστολές και τελικά Κανένας στη φυλακή. Ελπίζω μόνο πως δεν θα συνεχίσουν να "υπηρετούν" στο σώμα ε;

(Εν τω μεταξύ ο Κύπριος φοιτητής είναι κατηγορούμενος κι από πάνω, για "αντίσταση κατά της αρχής"...)

2) Απ’ όλα όσα έγιναν -και συνεχίζονται να γίνονται- αυτά που αυτή τη στιγμή μου έχουν μείνει είναι: το κάψιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου (που με το παιδικό μου μυαλό το βρήκα χοντρό), το καμένο (προφητικό) περίπτερο του προπροηγούμενου ποστ, το πόσο άχρηστη είναι η κυβέρνηση, οι συγκινητικές εικόνες συμπαράστασης σε χώρες μακρινές όπως η Αργεντινή, τα λουλούδια μαθητών στους αστυνομικούς, η βολική αφέλεια μερικών που πιστεύουν ότι ένα κόμμα ελέγχει τα πάντα.

3) Επίσης: το ότι ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν έχει παραιτηθεί κανείς, η ενημέρωση απ’ το ίντερνετ, όλα τα κείμενα που έβαλα στο προηγούμενο ποστ, το «Κάποτε λέγαμε: Αυτό θα μπορούσε να ήταν το παιδί μου – τώρα λέμε: Αυτό θα μπορούσε να ήταν το μαγαζί μου!», τα email φίλων Ελλήνων που ζουν έξω και νιώθουν ότι έχασαν την επανάσταση (!), ο Υπουργός στα μπουζούκια και στο γήπεδο, ο Κούγιας δε θα μου μείνει ελπίζω, η συσσωρευμένη οργή, οι θεωρίες συνομωσίας, τα ψέματα του δολοφόνου για την διαγωγή του Αλέξανδρου στο σχολείο.

4) Πιο πολύ όμως θα μου μείνει ένα και μόνο ρεπορτάζ του Αντέννα με την αντίδραση των «νοικοκυραίων» στα ΜΑΤ. Μεγάλοι άνθρωποι, κάποιοι απ’ αυτούς σίγουρα συντηρητικοί, πίνουν τον καφέ τους σε καφετέριες όταν τα ΜΑΤ πετούν χημικά σε διαδηλωτές. Οι Νοικοκυραίοι σηκώνονται κι αρχίζουν να αποδοκιμάζουν τα ΜΑΤ: «Ο κόσμος σας βρίζει» τους φωνάζουν και τους γιουχάρουν. Και στο τέλος, αυτοί οι φιλήσυχοι κατά τα άλλα άνθρωποι, (που συνήθως επέλεγαν να μένουν απέξω και να παρακολουθούν απ’ την άκρη κάνοντας «τσκ, τσκ, τσκ») καταφέρνουν να διώξουν τους έκπληκτους αστυνομικούς απ’ την περιοχή.

5)
Να και το βίντεο

6) Και μια, μάλλον εξοργιστικά απλοϊκή, θεώρηση του θέματος από τον Μητροπολίτης Καλαβρύτων, ως σχόλιό του στην επιστολή φίλων του Αλέξη που του έστειλε κάποιος στα σχόλια: Η Γενηά όμως του Αλέξη, αντίθετα, σήμερα τά εχει όλα, αλλά δεν έχει ευτυχία! Ο Αλέξης ήταν παιδί πλουσίας οικογενείας καί καλομαθημένο! Πήγαινε σε σχολείο ιδιωτικό. Είχε επάρκεια αγαθών! 'Ενα μόνο του έλειπε: Ο Χριστός, η πίστη στο Χριστό καί η ελπίδα, που χαρίζει ο Χριστός σ' αυτούς που Τον ακολουθούν. Αυτό λείπει και από όλα σχεδόν τά νέα παιδιά της εποχής μας. Γι' αυτό, θα έλεγα, ότι το πρόβλημα της Κοινωνίας μας σήμερα δέν είναι οικονομικό, είναι ηθικό. Διώξαμε το Χριστό από τήν οικογένεια, από το σχολείο, από την καθημερινή ζωή από τη σκέψη μας, από την καρδιά μας! (!!!) http://mkka.blogspot.com/2008/12/blog-post_09.html

7) Άλλο θέμα: Πέρασε σε δεύτερη μοίρα η μπλογκοψηφοφορία για τα άλμπουμ της χρονιάς που διοργανώνει ο gone4sure με τη συμμετοχή 50 bloggers. Συνεχίζεται όμως - κι έχει πολύ ενδιαφέρον. Πολλοί έχουν κάνει εκπληκτικά (και γεμάτα φαντασία ποστ) για την αντίστροφη μέτρηση των 20 αγαπημένων τους άλμπουμ. Ένας όμως ξεχώρισε στα μάτια μου: Ο Μιχάλης Ε. του blog StereoNova. Για κάθε ξεχωριστό ποστ του (στο οποίο παρουσιάζει τον κάθε δίσκο) έχει φωτογραφίσει ανθρώπους της πόλης και της καθημερινότητάς του να κρατούν τα αντίστοιχα cd. Μια φαρμακοποιός και η βοηθός της, ένας ταμίας κινηματογράφου, δυο καθηγητές, μια μαθήτρια της Τρίτης δημοτικού, όλοι εικονογραφούν τα ποστ με την αντίστροφη μέτρηση, και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

8) Το Σάββατο η αντίστροφη μέτρηση τελειώνει και τα 50 blog θα φτάσουν στο Νο1 τους, εκτός από μερικά που το Σάββατο θα παρουσιάσουν όλη τη λίστα με τη μία. Σήμερα, από τη δική μου λίστα, θα αναφέρω τις θέσεις 20-12 , ώστε το Σάββατο να παρουσιάσω τα Έντεκα (φετινά άλμπουμ που άκουσα πιο πολύ).

9) Λοιπόν: στο 20 βάζω τον δίσκο των B-52s γιατί ήταν πιασάρικος και παλιομοδίτικα ποπ. Στο 19 είναι ο νέος δίσκος των Killers: θα ήταν και ψηλότερα όμως με ξετρέλαναν μόνο τα 3 πρώτα τραγούδια. Στο 18 ο δίσκος του Tricky γιατί πέρα από καλός μου θύμισε άλλες εποχές. Στο 17 ο δίσκος των Enigma, ο οποίοι είναι ένα από τα δεκάδες Ένοχα Μυστικά μου. Στο 16 ο δίσκος της Μόνικα. Στο 15 ο δίσκος των Ladytron που πάντα κάνουν ατμοσφαιρικές μελωδίες (εδώ πιο σκληρές από ποτέ). Στο 14 ο δίσκος του Snoop Dogg γιατί είναι ο Snoop Dogg. Στο 13 ο δίσκος των Goldfrapp, γιατί ήταν μια όμορφη επιστροφή προς το δρόμο του Felt Mountain.

10) Και, τέλος, μια ανάσα πριν το Τοπ11, στο νούμερο 12 ο δίσκος της Madonna. To Hard Candy είναι ταυτόχρονα και το Νο1 μου στις απογοητεύσεις της χρονιάς. Φλύαρο και γεμάτο δήθεν προοδευτική βαβούρα δικαίως απέτυχε παγκοσμίως –και κυρίως στην Αμερική για την οποία και φτιάχτηκε. Ήταν ο μόνος δίσκος της εδώ και 25 χρόνια που χρειάστηκε να τον ακούσω τόσες φορές μέχρι να τον συνηθίσω και να μου αρέσει κάπως, τόσο ώστε τελικά να μπει στο Τοπ20 μου αλλά όχι στο Τοπ11. [To Σάββατο τα υπόλοιπα.]

11) Τα blog που ψηφίζουν μέχρι το Σάββατο, μέχρι δηλαδή να βγουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα και να έχουμε το συνολικό Τοπ20, είναι τα παρακάτω:
dustroad, lkrory21, Aggelos, Stratos, Schottkey, Homo Ludens, Thod, Killah, T-drom, Antiparos-blog, Fantasmenios, Indictos, Mixalis E, kapetank, Kostas K, No Heathen, Depecher, Zeugolator, dimhap, Elafini, Mitrelino, Fotis Vallatos, Gsus, Jangel, Profylaktiko, Bug In The City, Greg, Fuzzyburlesque, Long Medley, Silent Crossing, Twee, Mimis, J.McManus, mictsant, flp, Laviebohemie, Paraffine, Impressed guy, Bolek, Chemical Robert, Cartoon Dandy, Dumb Dog, Dark Tyler, A Pagan Place, mhulot, Enteka, River Pheonix, mouxlaloulouda, Vencerem, Vague Tourist, Another Day Full Of Dread



------------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ



o πρωινός ήλιος πάνω απ' τον Ατλαντικό

Anne Clark - The hardest heart

Ο πρωινός ήλιος ξεδιπλώνει την χρυσαφένια μέρα και μια καινούρια ζωή αρχίζει, κάθε πρωί. Και, τότε ακόμα και οι σκληρότερες καρδιές μαλακώνουν.

[Τόσο απλοί στίχοι για να πουν κάτι τόσο σημαντικό. Η συνεργασία των Blank & Jones με την Anne Clark έβγαλε ένα αριστούργημα. Ή μάλλον δύο. Την dance και την chill out εκδοχή. Πρέπει κάποιος να έχει ακούσει τη μία για να εκτιμήσει την άλλη. Θυμάμαι πως αυτό το τραγούδι (η αργή εκδοχή συγκεκριμένα) με συντρόφεψε και μου έδωσε κουράγιο στο στρατό. Όταν μας ξυπνούσαν έβαζα κατευθείαν στα γουώκμαν την κασέτα, κοιτούσα απ’ το παράθυρο τον ήλιο να ανατέλλει και ήμουν ανέλπιστα ευτυχισμένος. Και αισιόδοξος. Και αντί για μαλθακός (που είναι η φυσική μου κατάσταση) ένιωθα λες και ήμουν φτιαγμένος από ατσάλι.
Ξαναθυμήθηκα το τραγούδι όταν είδα το -επικοινωνιακό και συμβολικό έστω- μεγαλείο ψυχής μαθητών που προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν τα ΜΑΤ, που τους πρόσφεραν μπουκέτα με λουλούδια, που τους μιλούσαν. Each angered fist uncurl / Caress the hardest heart: πόσο ταιριάζει αυτό με την εικόνα της κοπέλας που έδινε ένα λουλούδι στον αρχιφύλακα ενός τμήματος. Αυτός έκανε ότι δεν την έβλεπε, μιλούσε στο τηλέφωνο, κοιτούσε αδιάφορος. Caress the hardest heart λοιπόν – κι ας μη βγει τίποτα.]


slow

Let the morning sun proclaim
the light of the world.
Let the golden day unfurl
on every way - on every hill

Each angered fist uncurl
Caress the hardest heart
stir the sleeping earth
each stone - each blade of grass

The soul of the world ignite
a brand new day
let the morning sun proclaim
a brand new start


fast

*η Anne Clark (που την Παρασκευή παίζει στη Θεσνίκη και το Σάββατο στην Αθήνα) επέστρεψε με νέο κανονικό δίσκο μετά από 13 χρόνια. Ο δίσκος περιέχει και μια νέα, τρίτη εκτέλεση του Hardest Heart.
.
.

(Όπυ Ζούνη: 1941 – 2008)

Έντεκα (μιας μάλλον αμήχανης εβδομάδας)

(Τόσο αμήχανης που αφήνω τους άλλους να μιλούν στο όνομά μου, και μαζεύω σε νέο ποστ όλα αυτά που μέχρι τώρα έβαζα στο προηγούμενο. Τα updates θα μπαίνουν πάνω-πάνω.)

---------------------------------------------

Ρεπορτάζ του Ελεύθερου Τύπου:

Ενας υπουργός στα… μπουζούκια

Ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης τη νύχτα του Σαββάτου διασκέδαζε σε νυχτερινό κέντρο όπου τραγουδούν ο Πασχάλης Τερζής και η Ελενα Παπαρίζου, μαζί με τον υφυπουργό Εσωτερικών κ. Χρήστο Ζώη και τις συζύγους τους, προσκεκλημένοι ενός κοινού τους φίλου, Νίκου.Τι το μεμπτό θα αναρωτηθείτε;Τίποτε, εκτός του ότι στις 9 το ίδιο βράδυ είχε δολοφονηθεί στα Εξάρχεια ένας 15χρονος μαθητής και ήδη είχαν αρχίσει οι πρώτες κινητοποιήσεις και ταραχές, ενώ οι τηλεοπτικοί και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί με έκτακτα δελτία αναφέρονταν εκτενώς στο γεγονός και στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν.

Ο κ. Στυλιανίδης υποστηρίζει ότι μόλις, περί τις 12.30 μετά τα μεσάνυκτα, πληροφορήθηκε το θλιβερό συμβάν έσπευσε να φύγει από το μαγαζί. Αλλες ασφαλείς πληροφορίες, όμως, αναφέρουν ότι η συντροφιά του κ. Στυλιανίδη διασκέδαζε στο τραπέζι νούμερο 8, μπροστά στην πίστα, έως τις 4.30 τα ξημερώματα. Και όχι μόνο αυτό. Την επομένη το βράδυ στις 8 -κι ενώ καιγόταν ήδη όλη η Αθήνα-, ο κ. Στυλιανίδης φωτογραφήθηκε στο ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό, ομάδα της εκλογικής του περιφέρειας.

---------------------------------------------

οι ραδιοφωνικές εκπομπές του Τζίμη Πανούση

---------------------------------------------


(18/11/1985, απ' τις διαδρομές)

---------------------------------------------

Κώφωση

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Κυριολεκτικά αδύνατη στάθηκε χθες η συνεννόηση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των δημοσιογράφων του Mega ως προς την υπονοούμενη αλλά και κραυγαλέα διαφορά ανάμεσα στις σημασίες των ρημάτων αιτιολογώ και δικαιολογώ. Αν ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχε το πρωί με τους Γιώργο Οικονομέα και σία, ο Αλέκος Αλαβάνος προσέκρουσε το βράδυ στη φανατική απροθυμία των Γιάννη Πρετεντέρη και Ολγας Τρέμη να αντιληφθούν ότι η ευαίσθητη ακρόαση των αιτίων που οδηγούν τη νεολαία στους δρόμους δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι της δίδεται πράσινο φως ή ηθική κάλυψη για τους βανδαλισμούς. Πρετεντέρης και Τρέμη κώφευσαν επιδεικτικά και έδειξαν να πιστεύουν ότι ερμηνεία και ενθάρρυνση είναι συνώνυμα, πράγμα που διατυμπάνισαν με τον παλιό, δοκιμασμένο, απλουστευτικό και εν τέλει ολοκληρωτικά στερημένο από κάθε ίχνος οξυδέρκειας τρόπο, στον οποίο άλλωστε χρωστάμε και το ίδιο το γκλάμουρ της επίπεδης τηλεοπτικής ρητορικής που εκπροσωπούν. Ως εκ τούτου, άπαξ και ο Αλαβάνος τόλμησε να ξεστομίσει, μπροστά στους δύο φαραώ της δημοσιογραφίας, τη φοβερή φράση «υπαρξιακά προβλήματα» (των νέων), ο Γιάννης Πρετεντέρης δέχτηκε σοκ στο σημείο αποσυναρμολόγησης της προσωπικότητάς του, συγκροτημένης εξ ολοκλήρου από ανακυκλούμενα υλικά της άλγεβρας των ποσοστών. Εκτοτε, βαθιά σκανδαλισμένος, περιορίστηκε σε μορφασμούς πικρόχολης αποστασιοποίησης από την τρέλα ενός τέτοιου πολιτικού, που είχε το θράσος να υπαινίσσεται ότι οι νέοι έχουν ψυχισμό. «Ξέρουμε κι εμείς από παιδιά!», δήλωσε η Τρέμη αγανακτισμένη, συγχέοντας αυτή τη φορά την κηδεμονία με την αγάπη. Στα μαιευτήρια του δυτικού κόσμου, γεννιούνται περισσότερα από 250.000 μωρά ανά ώρα: αν επρόκειτο απλώς περί αυτού, θα ζούσαμε στον παράδεισο.

---------------------------------------------

Ο καπνός των μολότοφ, τα σύννεφα των δακρυγόνων, το πένθος για το παιδί, θα περάσουν· το σοκ θα καταλαγιάσει. Η Ελλάδα θα μείνει ίδια; (κείμενο του Νίκου Γ. Ξυδάκη)

---------------------------------------------

aΛL νIghΤ σTanD [Your Whole Body Is A Target*]

---------------------------------------------

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

*από το blog Karma Laundry

Όλα επιστρεφουν ταχύτατα στην ομαλή λειτουργία. Η Αθήνα σκουπίστηκε. Οι τράπεζες άλλαξαν τζαμαρίες, ώρες μετά τα επεισόδια. Οι υπάλληλοί τους δεν έχασαν ώρα εργασίας. Ας μην διογκώνουμε τα πράγματα. Η κυβερνηση κινήθηκε άμεσα και δίνει άτοκα δάνεια στους εμπόρους. Οι αρχηγοί των κομμάτων ήταν ξεκαθαροι, τα επεισόδια τα κάνουν σκοτεινοί κουκουλοφόροι που θέλουν να καταστρέψουν την δημοκρατία, γιατί προφανώς έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Οι υπεύθυνοι πολίτες και μαθητές κάνουν σιωπηλές διαμαρτυρίες και ανάβουν κεριά, πολλά κεριά, με συναίσθημα. Ο πυροβολισμός ήταν μια παρεξήγηση, οι αστυνομικοί ειναι άνθρωποι και αυτοί. Αυτός που πυροβόλησε ήταν μια ατυχής μεμονωμένη περίπτωση, σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν κακοί επαγγελματίες.

Οι πολίτες πρέπει να δείξουμε την ευαισθησία μας και να κατέβουμε στο κέντρο και να ψωνίσουμε, να τονωθεί η αγορά. Χριστούγεννα έρχονται. Τα κανάλια κάλυψαν υπεύθυνα τα γεγονότα, έδειξαν πολλές φορες σημαντικα πλανα απο μια καμερα ασφαλείας όπου αλλοδαποί κλέβουν γυαλιά ηλίου και μπλουτούθ. Η συγκίνηση ξεχείλισε, με κοντινά πλάνα απο το φέρετρο του «μικρού Αλέξη». Ενα κανάλι κάλεσε ακόμα και πραγματικούς μαθητές στο στούντιο, να ακούσουμε τη φωνή αυτής της γενιάς, και τα πράγματα σύντομα έγιναν ακόμα πιο καθαρά: Η λύση είναι ο αθλητισμός.

Ήδη δε θυμάμαι πολύ καλά τι έγινε και γιατί. Έτσι κάνω πάντα. Απλώς αντιδρώ συναισθηματικά για λίγο, λίγη έκπληξη, λίγο δάκρυ, λίγος θυμός, και μετά μου περνάει. Δεν συγκρατώ κάποια σκέψη, δε με αγγίζει τίποτα παραπάνω από κάποια λεπτά, ένας άμορφος πολτός πληροφορίας γυρίζει στο κεφάλι μου και με καθιστά ανίκανο να διαχωρίσω το σημαντικό απο το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το περιττό, την αλήθεια απο το ψέμα. Το θέμα προβλήθηκε, σχολιάστηκε, τελείωσε. Ας μην υπερβάλλουμε. Στην τηλεόραση ήδη η Μενεγάκη μαγειρεύει σολωμό με φινόκιο. Ας είναι καλά το κορίτσι. Στενοχωρήθηκε και αυτή χτες και οι συνεργάτες της στο πάνελ με τα τραγικά επεισόδια. Είναι και μανούλα.

Η κυρία Φωτεινή στο Γαλάτσι χτες βλέποντας όλα αυτά δάκρυσε για το παιδί, μετά ασυναίσθητα αγκάλιασε σφιχτά το μίξερ γιατί φοβηθηκε ότι θα της το πάρουν οι ταραξίες. Δεν μπορεί τις φασαρίες. Ο άντρας της χτες έβριζε με τη βιτρίνα που του κατέβασαν οι αναρχικοί, σήμερα είναι μάλλον ικανοποιημένος, γιατί με το δάνειο του Καραμανλή θα κάνει ανακαίνιση στο μαγαζί σχεδόν τζάμπα. Κάτι είναι και αυτό, της λέει μέσα απ'το σαλόνι. Είδε ειδήσεις και τώρα βλέπει μπάλα. Η κυρία Φωτεινή έχει μπερδευτεί. Αλλά θα το ξεχάσει. Όλοι θα το ξεχάσουμε. Όλα θα πάνε καλά.

YR

---------------------------------------------

Αφίσες από Ελληνες γραφίστες...


απολύθηκε

Ο φωτογράφος του Ελεύθερου Τύπου Κώστας Τσιρώνης που τράβηξε τις φωτογραφίες των αστυνομικών να σημαδεύουν διαδηλωτές απολύθηκε από την εφημερίδα.

(όλη η -εξωφρενική- είδηση στο Tv Χωρίς Σύνορα)

---------------------------------------------

Το 1985, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, ο Νίκος Δήμου έγραψε ένα κείμενο στο ΒΗΜΑ. Αυτό:

Παράξενοι οι δρόμοι της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.
Και οι εφημερίδες - σκέτη ναυτία: «ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ». Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.
Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί ή του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...

Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο «νόμος και η τάξη» οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η «νόμιμη» βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.
Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι, σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει πιο πολλά να πει από το μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι συμπαθής αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν, έχουν πάντα κάποιο δίκιο. Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωσή μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!

- Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους). - Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά;). - Μα βάζουν βόμβες!

Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς - όχι για τρομοκράτες (ή προβοκάτορες !). Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία - έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση - ποτέ αυτονομία.

Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας - από την αλλοτρίωση, την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία, όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).

Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροΐσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονό μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας - κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές.

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία, πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πως είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακούστε το μήνυμά τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...

Δημοσιεύθηκε στο «ΒΗΜΑ» στις 24.11.1985, για τον Μιχάλη Καλτεζά.

(Αναδημοσιεύτηκε ολόκληρο στη Lifo αυτής της εβδομάδας.)

---------------------------------------------

Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει:

Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, που προέβη σε συναισθηματικές δηλώσεις μετά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τις διάβαζε. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό που αδυνατεί να εκφράσει απλή συντριβή, χωρίς να συμβουλεύεται έγγραφα τα οποία έχουν συνταχθεί από άλλους; (…)
Ποια θα έπρεπε να ήσαν τα αιτήματά μας: λιγότερη αστυνομία· άοπλη αστυνομία («περισσότερη» αστυνομία ισοδυναμεί με περισσότερα εγκλήματα: πρόκειται για ιστορικό hard fact. H αστυνομία, οι φυλακές, τα συστήματα καταστολής και σωφρονισμού προηγούνται των εγκληματιών· κατά κάποιον τρόπο τούς επινοούν). Κατάργηση της ιδιωτικής αστυνομίας και των ειδικών φρουρών: τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από τα σώματα Κ.Δ.Ο.Α. (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια).

Τέλος: Αν έχει κάποια σημασία, και σε ό,τι με αφορά, είμαι πάντα και ολοκληρωτικά εναντίον της βίας. Αν έχω ένα ίνδαλμα από την πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο Γκάντι: και μ’ αυτό, I rest my case.

(όλο το κείμενο στην A.V. εδώ)

---------------------------------------------

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γράφει:

(…) Μιλώ κυρίως για τους χιλιάδες μαθητές και φοιτητές που είδα στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος, τρεις μέρες τώρα. Για τον «ανθό της Αθήνας» - το μαύρο ρόδο της. Είναι οι μόνοι που αντέδρασαν ουσιαστικά στη νοσηρή πολιτική φάση των τελευταίων δεκαετιών. Με τη βία, ναι. Αφού τα λόγια και οι ψήφοι στο μεταξύ είχαν χρεωκοπήσει.

Όμως τα δύσκολα είναι μπροστά. Ωραία, τα σπάσαμε -εκτονωθήκαμε, εκδικηθήκαμε, ταρακουνήσαμε μια ναρκωμένη κοινωνία - πες το όπως θες.

Τώρα;

Ποιος θα μιλήσει τώρα και τι θα πει;

Σιωπή επικρατεί σε όλη την πόλη.

---------------------------------------------



ο εξοστρακισμός της σφαίρας...

---------------------------------------------

Ο vj_spyros γράφει:

Πέσαν οι φλόγες. Κάθισε η σκόνη. Οι πολίτες κυκλοφορούν ήσυχοι, πλέον, στις ποτισμένες με χημικά λεωφόρους του κέντρου και στους άσπιλους δρόμους των προαστίων. Η κίνηση επανέρχεται στα κανονικά της επίπεδα. Ο καφετζής της βουλής δεν προλαβαίνει να φτιάχνει τούρκικους και καπουτσίνο. Οι άνδρες των ΜΑΤ ξεκουράζουν τα πιασμένα μέλη τους στη θαλπωρή της κλούβας. Η γλίτσα μετά την προσωρινή της υποχώρηση βρίσκει και πάλι τις γνώριμες γωνίες της στις σκονισμένες lcd οθόνες.

Ένας ένας οι φίλοι κάνουν log-in στους instant messengers. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν το playlist τους ελαφρώς τροποποιημένο. Χρωματισμένο με πινελιές θλίψης, κι έτσι. Τα ρ/φ σποτάκια συνεχίζουν να διαλαλούν την πραμάτεια. Τα πιτσιρίκια στους παιδικούς σταθμούς παίζουν με τα πλαστικά πιστόλια, τα αυτοκινητάκια και τις κούκλες και σκέφτονται πολύχρωμα. Περιστέρι, Καλογρέζα, Μαρούσι, Αιγάλεω.

Ηλεκτρικές σκούπες ρουφούν άπληστα τη σκόνη και σφουγγαρίστρες καθαρίζουν τα πατώματα. Κάποια μάνα αναστενάζει. Ένας μαθητής παίρνει απουσία. Κάποιος άλλος δεν θα ξαναπάρει ποτέ. Μια σφαίρα εξοστρακίστηκε στο θώρακά του και διασπάστηκε σε 10 εκατομμύρια θραύσματα που βρήκαν στο ψαχνό. 10 εκατομμύρια καθρέφτες έμειναν χωρίς είδωλο.

---------------------------------------------


O θάνατος του νεαρού ήταν μια απλή αφορμή. Η σφαίρα πυροδότησε την εδώ και καιρό συσσωρευμένη απελπισία. Άναψε το φιτίλι της έκρηξης. Πίσω από την έκρηξη κρύβεται η εδώ και καιρό συμπυκνωμένη συσσώρευση της απελπισίας. Της απελπισίας που τόσο έντεχνα επιδείνωσαν όλα τα Βατοπέδια των ημερών μας. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να λεηλατήσουν την όποια έννοια νομιμότητας. Η λεηλασία λοιπόν είχε ήδη προηγηθεί. Είναι η λεηλασία της νομιμότητας και της εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Πολλοί νέοι σήμερα ζουν με το ανυπόφορο βίωμα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ότι το μέλλον είναι ένα χτισμένο παράθυρο. Κάπου εκεί κοντά παραμονεύει και η τυφλή βία. Οι πολίτες ταμπουρωμένοι, οχυρωμένοι μέσα στο σπίτι τους παρακολουθούν κατά μόνας στην οθόνη της τηλεόρασης τον πόλεμο που εκτυλίσσεται έξω από τις πόρτες τους. Το Διαδίκτυο σπάει αυτήν την απομόνωση. Εμφανίζονται κατά συρροήν οι κάθε λογής τοποθετήσεις και μια ισορροπία τρόμου βγαίνει μέσα από αυτές. Μια σύγκρουση δύο θεμελιωδών αγαθών.

Από τη μια το δικαίωμα να εκφράσει κανείς, ακόμη και με έναν απελπισμένο τρόπο, την απελπισία του. Γιατί εξ ορισμού η απελπισία δεν υποτάσσεται σε κανόνες. Και από την άλλη το δικαίωμα να νιώθει ο κάτοικος της Αθήνας ασφαλής στη δουλειά και το σπίτι του. Ποτέ άλλοτε η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά τα δύο δεν εμφανιζόταν με τέτοια ανελέητη καταστροφική ένταση. Όχι η βία, η απελπισία μοιάζει να είναι η μαμή της ιστορίας μας. (Φωτεινή Τσαλίκογλου, από τα Νέα)

---------------------------------------------

Μεμονωμένα Περιστατικά από το 1980 μέχρι το 2008

---------------------------------------------

"Αχ, καιγεται η Αθήνα..." #

*Γιάννης Σμαραγδής, σκηνοθέτης «Τα παιδιά μας ξεχύθηκαν στους δρόμους όχι μόνον γιατί ένας αστυνομικός σκότωσε εν ψυχρώ έναν συνομίληκό τους αλλά γιατί οργισμένα κατανοούν ότι έχουμε σκοτώσει το μέλλον τους και τα έχουμε παραδώσει σε έναν κόσμο χωρίς θεσμούς, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς προοπτική, χωρίς όραμα. Αδικο έχουν που προσπαθούν να γκρεμίσουν ότι βρίσκουν μπροστά τους;»

*Μπεττυ Αρβανίτη - ηθοποιός «Είμαι εξοργισμένη! Δεν ξέρω αν υπάρχει περισσότερος πάτος από αυτόν που είμαστε. Μα να βαράς ένα παιδάκι στο ψαχνό και να το σκοτώνεις! Για το ότι δεν είναι εκπαιδευμένοι ποιος φταίει λοιπόν; Είναι πολιτικό το θέμα. Απορώ πώς, όσοι διοικούν, εξακολουθούν να είναι στις θέσεις τους. Και κάθονται και λένε ‘αχ! καίγεται η Αθήνα’. Τι άλλο να καεί άλλωστε πια, καμένοι είμαστε!»

*Παντελής Βούλγαρης, σκηνοθέτης «Ενα 15χρονο παιδί χάνει την ζωή του γιατί έχουν χαθεί πιο πριν η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα, η αληθινή έγνοια για μια ζωή της προκοπής.» *Χρίστος Δήμας, σκηνοθέτης «Θεωρώ υγιές ό,τι συμβαίνει. Το ότι ο κόσμος αντιδρά σημαίνει ότι κάτι πηγαίνει στραβά στην χώρα. Δυστυχώς η αντίδραση γίνεται με βίαιο τρόπο αλλά καμιά φορά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Επί χρόνια ζούμε σε μια κατάσταση νάρκης. Πολιτικής, πολιτιστικής, ηθικής. Ειναι καιρός να αφυπνιστούμε.»

*Δημήτρης Καταλειφός - ηθοποιός «Νομίζω ότι ο θάνατος αυτού του παιδιού ήταν μία βαθύτερη αιτία για να εκδηλωθεί ένας τεράστιος θυμός γι' αυτά που συμβαίνουν. Μοιραία το παιδί αυτό γίνεται σύμβολο αγωνίας των νέων για την απαράδεκτη και την χειρότερη κοινωνία των τελευταίων ετών για την οποία ευθύνονται οι πολιτικοί ανεξαρτήτως κόμματος. Οι νέοι δεν βλέπουν κανένα μέλλον σε κανένα τομέα. Είναι λυπηρό να βλέπεις την Αθήνα να καίγεται, αλλά πλέον τα νέα παιδιά εκδικούνται τον ασφυκτικό αυτό κόσμο στον οποίο ζούνε και τα καταστρέφει».

---------------------------------------------

[φωτογραφία του Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, με δήθεν δυναμικό ύφος]

Το χάος μόνο χάος μπορεί να φέρει. Η βία μόνο βία και όταν δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι δεν μπορείς να διανοηθείς πού θα τελειώσει η κατρακύλα. Όταν δεν μπορείς να συντονίστεις εσύ [ο Πρωθυπουργός] και οι λοιποί άρχοντες σε ρυθμούς κοινωνικής δράσης, σεβασμού και ασφάλειας, όταν εγκαταλείπεις μιά κοινωνία αδιαφορώντας για τα κομμάτια και τις δομές της τότε δεν μπορείς να περιμένεις σωτηρία. Tην ξέρω την απάντηση: "θα καταλογιστούν ευθύνες και η δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της". Εγώ ξέρω πως αυτή τη στιγμή, η ώρα είναι 20:05 και μόλις κάηκε το χριστουγεννιάτικο δένδρο στο Σύνταγμα. Ζούμε σε μιά χώρα που κάηκαν τα Χριστούγεννα.

Posted by nanakos at 8:06 μμ

---------------------------------------------

# μιλάνε για 'γνωστούς-αγνώστους' και για 'αντιεξουσιαστές' που σημαίνει ότι ότι κάποιοι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. χθες την ώρα που περνούσαν οι διμοιρίες εκσφενδονίζονταν νεράντζια απ' τα μπαλκόνια από ηλικιωμένες κυρίες [το είδα τα μάτια μου], στην αλεξάνδρας υπήρχαν 4 χιλιάδες άτομα και ένας πολύ μεγάλος αριθμός στα προπύλαια [ενώ οι 'γνωστοί-άγνωστοι' μέχρι τώρα υποτίθεται ότι ήταν καμιά 50αριά άτομα], η κυρία απ' το ψιλικατζίδικο [50άρα, μάνα δύο παιδιών] πήγε στην πορεία να διαμαρτυρηθεί, στην πατησίων άκουσα πατέρα να λέει ότι 'κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στην ηλικία του' για το γιο του που είχε κλειστεί στο πολυτεχνείο.το καλοκαίρι που μαζεύτηκαν οι κάτοικοι των εξαρχείων και φώναζαν να φύγουν οι 'μπάτσοι απ' την περιοχή' αυτό ακριβώς που έγινε προχθές φοβούνταν. πάλι ως 'γνωστούς-αγνώστους' τους αντιμετώπισαν. #
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [ώρα για παιχνίδια]

ξανά (τώρα σωστά)
----------------------------


ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ
...***ΑΝΤΙΟ***


----------------------------
1) Από τη Δευτέρα και σε πάνω από πενήντα blogs τρέχει η ψηφοφορία για τα 20 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Είναι πλέον χριστουγεννιάτικος θεσμός, διοργανωμένος από τον gone4sure: κάθε μέρα από 1-20 Δεκεμβρίου ανεβάζει ο καθένας στο μπλογκ του με αντίστροφη μέτρηση τα άλμπουμ που του άρεσαν το 2008, σήμερα το Νο20, αύριο το Νο19 κοκ. Είναι μια καλή (εθιστική) ευκαιρία για να ανακαλύψω και φέτος καλή μουσική, μιας και η δική μου λίστα θα έχει ως επί το πλείστον κακή μουσική (που όμως μ’ αρέσει). Η δική μου λίστα θα ανέβει ως εξής: οι θέσεις από το 20 ως το 12, στο Έντεκα της Δευτέρας 15/12, και ξεχωριστό ποστ για τα 11 αγαπημένα μου άλμπουμ της χρονιάς, την ίδια ώρα που θα αποκαλύπτονται και τα Νο1 σε όλα τα άλλα μπλογκς, το Σάββατο 20/12. Ο gone4sure μαζεύει όλες τις «ψήφους», υπάρχει ένα σύστημα καταμέτρησης, και στις 20/12 βγαίνουν τα συνολικά αποτελέσματα. Πέρσι το κύπελλο κέρδισαν οι National (όλο το τοπ20 εδώ).

2) Τα μπλογκ που συμμετέχουν και κάθε μέρα θα ανεβάζουν σχετικά ποστ φέτος είναι διπλάσια σε αριθμό από πέρσι! Και είναι αυτά:
dustroad, lkrory21, Aggelos, Stratos, Schottkey, Homo Ludens, Thod, Killah, T-drom, Antiparos-blog, Fantasmenios, Indictos, Mixalis E, kapetank, Kostas K, No Heathen, Depecher, Zeugolator, dimhap, Elafini, Mitrelino, Fotis Vallatos, Gsus, Jangel, Profylaktiko, Bug In The City, Greg, Fuzzyburlesque, Long Medley, Silent Crossing, Twee, Mimis, J.McManus, mictsant, flp, Laviebohemie, Paraffine, Impressed guy, Bolek, Chemical Robert, Cartoon Dandy, Dumb Dog, Dark Tyler, A Pagan Place, mhulot, Enteka, River Pheonix, mouxlaloulouda, Vencerem, Vague Tourist, Another Day Full Of Dread,


(Σεργκέι Αϊζενστάιν, σκηνικό για την παράσταση Παπουτσωμένος Γάτος, 1921)
3) Παρατείνεται μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2008, ύστερα από την ανταπόκριση του κοινού, η έκθε­­ση σχεδίων του Sergei Eisenstein από τις ταινίες «Viva Mexico» & «Ιβάν ο Τρο­μερός», καθώς και κινηματογραφικών περιοδικών της Ρωσικής Πρωτοπορίας από ιδιω­τική συλλογή στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη. [τέλεια έκθεση - πολλή ζέστη εκεί πάνω]

4) Έτσι όπως είναι το κλίμα με τα εκκλησιαστικά, η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη (όπως λέει και το κλισέ) για να επιστραφούν τα εδάφη του δημοσίου, οι λίμνες, τα δάση, οι αρχαιολογικοί χώροι. Για ρυθμιστούν τα της εκκλησιαστικής περιουσίας γενικότερα. Για να φορολογηθούν τα μοναστήρια. Για να αλλάξουν αναχρονιστικοί, ληστρικοί νόμοι με χρυσόβουλα. Ακόμα και για διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας! Το ότι το κράτος δεν κάνει κάτι (έστω ένα!) απ’ όλα αυτά, το ότι η κυβέρνηση είναι τόσο αδύναμη -εμφανώς ένοχη!- και άτολμη, είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα σκάνδαλο μεγαλύτερο κι απ’ αυτό του Βατοπεδίου.

5) Είναι φοβερό το πόσο άτολμοι είναι στη Θεσσαλονίκη οι εμπορικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ξένης μουσικής. Για κάποιο λόγο αυτοί που είναι στις πρώτες θέσεις ακροαματικότητας παίζουν συνέχεια περσινές (ή ακόμα παλιότερες), δοκιμασμένες επιτυχίες. Το καλύτερο σχόλιο το έκανε ο Γιάννης Σημαντήρας («Διαμάντια», 9.58), λέγοντας στη δημοσιογράφο των Νέων: «Εσάς σας αρέσει να ακούτε τα ίδια πάνω-κάτω τραγούδια και συγκροτήματα από μαθήτρια έως σαραντάρα; Αν ναι, τότε το ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης είναι ο παράδεισός σας!»


6) Από το καλό μπλογκ της Ελένης Χοντολίδου: «Μας κόστισε πολύ ακριβά το τελευταίο πάρτυ των φοιτητών στο Α.Π.Θ. Τη φορά αυτή ο συνδυασμός: της ανικανότητας των αστυνομικών, της αγριότητας και του θυμού των αναρχικών που περιθάλπουμε και κρύβουμε στο δήθεν άσυλο, της ατολμίας των πρυτανικών αρχών κατέληξε στην πυρπόληση του περιπτέρου της κας Χαρούλας απέναντι από την παλιά Φιλοσοφική. Το περίπτερο αυτό ζούσε δύο οικογένειες. Η κα Χαρούλα είναι πρακτικά τυφλή πλέον. Αναγνωρίζει τις φωνές των πελατών της γιατί μας εξυπηρετεί με υποδειγματικό τρόπο χρόνια.. (η συνέχεια και φωτογραφίες εδώ) .

7) Την Παρασκευή το πάρτι της Lifo με τους Στέρεο Νόβα. Καλύτερα δε γίνεται.


8) Από το μπλογκ του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, μια απ’ τις πιο περίεργες φωτογραφίες που είδα πρόσφατα. Μια εικόνα από ένα ευρωπαϊκό τσίρκο: η αρκούδα, τεράστια και απαθής, με στόμα δεμένο για να μη φάει τα σκυλάκια. [Μια θεώρηση του φαινομένου των τσίρκων με ζώα στην Ευρώπη, και γιατί το endcap και ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ προσπαθούν να πείσουν τα τσίρκο να συνεχίσουν – χωρίς τα άγρια ζώα… ΕΔΩ]

9) Bits & Pieces: Μπλόγκινγκ όπως διαλογισμός, του Μιχάλη Μητσού /// Θαφτιβάλ Θεσαλλονίκης (από τον Σπύρο Δερβενιώτη!) /// 2,700-year-old marijuana stash found /// Έλενα Πούτση: Δεν θέλω να αλλάξω το επώνυμό μου /// Οι Statler and Waldorf μέσα απ’ τα μάτια του Schottkey /// Λογοτεχνικοί καβγάδες: η συνέχεια. Κούρτοβικ εναντίον Κοτζιά και Χατζηβασιλείου, Χατζηβασιλείου εναντίον Κούρτοβικ. /// Νέο και πολύ ενδιαφέρον: το πρόγραμμα του «Στο Κόκκινο». /// Worst Christmas Tree – ever. ///

10) Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω κάτι για τον Patrick Leonard, έναν αφανή ήρωα της ποπ μουσικής. Το όνομά του (όπως και του Stephen Bray) ήταν στις κασέτες της Μαντόνα που έπαιρνα στα ‘80ς, οι δυο τους έγραφαν όλες τις επιτυχίες της. Και μετά τους αντικατέστησε. Πάντα στεναχωριόμουν που δεν ξαναδούλευε με τον Patrick Leonard και όταν, κάθε τόσο, ακουγόταν φήμες πως ξαναέσμιγαν ήμουν σίγουρος πως το αποτέλεσμα θα ήταν τέλειο. Άλλωστε ο Leonard είχε γράψει και είχε κάνει παραγωγή σε μερικές απ’ τις πιο πιασάρικες και μελωδικές ‘80ς επιτυχίες της: “Live to Tell", "La Isla Bonita, "Who's That Girl", "Like a Prayer", "Cherish", “Till Death Do Us Part”, "Oh Father" κ.α.

Κάθε φορά όμως (και μετά το I’ll Remember), και παρά τις συνεχής φήμες, η Μαντόνα τον αγνοούσε και στρεφόταν σε πιο χιπ συνθέτες – ίσως θεωρούσε πως ο παλιός της φίλος ήταν ξεπερασμένος. Εγώ το έπαιρνα προσωπικά γιατί ήμουν σίγουρος πως αν ξαναδούλευε μαζί του το αποτέλεσμα θα ήταν όμορφο και εμπορικό. Κι έτσι όταν το 1998 δούλεψαν και πάλι μαζί μετά από μια δεκαετία περίμενα κάτι καλό. Δεν περίμενα βέβαια πως θα της έγραφε ένα τραγούδι σαν το Frozen που ανέστησε άμεσα την καριέρα της. (Για τον ίδιο δίσκο -Ray Of Light- της έγραψε το Power of Goodbye και το Nothing Really Matters). Έκτοτε οι δρόμοι τους χώρισαν και πάλι. Υποτίθεται ότι θα έγραφαν ένα ποπ μιούζικαλ μαζί ή κάτι τέτοιο, όμως τίποτα δεν έγινε - μόνο μια instrumental μελωδία της έγραψε για ένα ντοκιμαντέρ.

11) Ήθελα λοιπόν εδώ και καιρό να γράψω γι’ αυτόν για τις παραγωγές για τις συνθέσεις ψάχνοντας και τους λόγους που η Μαντόνα δεν τον καταδέχεται πια. Αυτή η ιδέα μου (όπως και το 99% των «ιδεών» μου) θα σκονιζόταν σε ένα ψηφιακό συρτάρι αν δεν διάβαζα μια απίθανη είδηση: Ο Patrick Leonard είναι στην Ελλάδα, κάνοντας παραγωγή στο νέο δίσκο της Άννας Βίσση! για τον οποίο έχει γράψει 3-4 τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το “Απαγορευμένο”. Δεν ξέρω πώς να το σχολιάσω αυτό. Πραγματικά δεν ξέρω. Οπότε λέω να μην το σχολιάσω καν. [Εδώ είναι η συνέντευξή του στο DownTown κι εδώ είναι ένα απ’ τα τραγούδια που έγραψε για τη Βίσση – και που μάλλον δεν θα τολμούσε ούτε καν να το προτείνει στη Μαντόνα…]



-----------------------------------------------------------


ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Kanye West

Τα αρνητικά:

Η Dickipedia (που συμπεριλαμβάνει στις σελίδα της όλους τους Dicks του κόσμου) ξεκινάει το λήμμα του ως εξής. Kanye West (born June 8, 1977 in Atlanta, GA) is a Grammy-winning producer, a platinum-selling rapper, and a dick. (#)

Πραγματικά καιρό έχει να εμφανιστεί περίπτωση τόσο αλαζονική όσο ο Kanye West. Τις προάλλες βλέπαμε τα American Music Awards και κερδίζοντας ένα βραβείο (και αφού έβγαλε την πικρία του ότι δεν κέρδισε και πέρσι) είπε ότι θέλει να είναι ο νέος Elvis. Πιστεύει ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη μουσική τις τελευταίες δεκαετίες, κάνει συνέχεια υπερβολικές δηλώσεις – και το χειρότερο, κλαίγεται (ή και τσαμπουκαλεύεται) δημοσίως όταν δεν αναγνωρίζεται η αξία του. Πιστεύει ότι είναι κάτι σαν τον Χριστό (φωτογραφήθηκε για το Rolling Stone με αγκάθινο στεφάνι), δήλωσε πως αν η Βίβλος ξαναγραφόταν σήμερα το όνομά του θα έπαιζε σημαντικό ρόλο σ’ αυτήν. Η λέξη DIVA δεν αρκεί για να τον περιγράψει.



Το YouTube είναι γεμάτο απ’ τα ξεσπάσματά του. Να μερικά οπτικοακουστικά παραδείγματα:

Aυτό είναι το πιο κλασικό: Όταν το βίντεο-κλιπ του έχασε στα ευρωπαϊκά βραβεία του MTV και κέρδισαν οι Justice, ο Kanye ανεβαίνει στη σκηνή -καθώς οι Justice βγάζουν τον ευχαριστήριο λόγο τους-, διακόπτει την όλη διαδικασία και γκρινιάζει πως «Αν δεν κερδίζω εγώ, τα βραβεία χάνουν την αξιοπιστία τους» και «Δεν σας ξέρω παιδιά [προς τους Justice], αλλά δεν μπορεί να μην κέρδισα εγώ» και «Το βίντεο-κλιπ μου κόστισε ένα εκατομμύριο!». Οι Justice έκπληκτοι προσπαθούν να τον ηρεμήσουν, λέγοντάς του πως κέρδισε άλλο βραβείο πριν και πως πρέπει να μάθει να μοιράζεται.

εδώ δείχνουν στον ίδιο το όλο απόσπασμα, λίγο μετά το τέλος του show.

Τον επόμενο χρόνο δεν κέρδισε στα βραβεία του αμερικάνικου MTV. Στα παρασκήνια έκανε τον κακό χαμό. Μια κάμερα κατέγραψε το απίθανο ξέσπασμά του. [Εδώ]

Εδώ έχει τσατιστεί πολύ, δεν είμαι σίγουρος γιατί, ίσως γιατί τον θεωρούν ράπερ και δεν αναγνωρίζουν το μεγαλείο του ως παραγωγό.

Να μια συνέντευξή του στο στούντιο ραδιοφωνικού σταθμού, η οποία δεν πάει και πολύ καλά. Τσακώνεται συνέχεια με τον dj και στο τέλος ξεσπάει εντυπωσιακά.

Εδώ τρελαίνεται με έναν παπαράτσι σε ένα αεροδρόμιο, τον πλησιάζει και…

Παίρνοντας ένα βραβείο, μπλέκει κάπως τη γιαγιά του για να καταλήξει: «I still think I’m the Greatest!»

Τρομερό μεθυσμένο παραλήρημα στο οποίο ο Kanye, σε κρίση μεγαλομανίας λέει συνέχεια “I’m the No1 artist in the world”.



Τα θετικά.

Κυρίως η μουσική του. Αλλά και το στιλ του, (το blog του είναι απίθανο!), τα εξώφυλλα δίσκων, τα βίντεο-κλιπ, η συνεργασία του με τον υπέροχο γιαπωνέζο εικαστικό Takeshi Murakami. Ποτέ δεν ήταν ο στερεοτυπικός ράπερ και παραγωγός, αλλά για την καριέρα του μέχρι τώρα δεν θα πω εγώ, ας πει το έγκυρο blog του Γιάννη Πετρίδη και του Κώστα Ζουγρή, το οποίο τα τελευταία χρόνια ανέφερε τον West περίπου 200 φορές. (Είχε και το Νο1 δίσκο για το 2005 στην εκπομπή του Πετρίδη). Ο Πετρίδης και ο Ζουγρής του έγραψαν μια εκθειαστική κριτική για τη συναυλία του, σε άλλο ποστ τον χαρακτήρισαν σπουδαίο, σε τρίτο ποστ έγραψαν πως οι πιο πονηροί το έχουν υποψιαστεί πως ο West δεν έχει καμία σχέση με το χιπ-χοπ «αλλά είναι πιο κοντά στους Daft Punk, δείγμα της μουσικής που ακούει ο τύπος. Μεγαλωμένος σε προάστιο του Chicago, με μητέρα πανεπιστημιακό, o Kanye είναι κάτι διαφορετικό από τον τυπικό hiphoper. Αυτό φάνηκε από την αρχή της καριέρας του ως παραγωγός (όπως και με τον Lupe Fiasco)», και πάει λέγοντας.

Η πανεπιστημιακός μητέρα του (που τον μεγάλωσε όντως διαφορετικά) πέθανε πρόσφατα κάνοντας πλαστική -ο West κατηγορεί τον εαυτό του γι’ αυτό και θα έχει τύψεις για πάντα-, ενώ ο ίδιος χώρισε με την μακροχρόνια σχέση του. Κοινώς, όσο αυτό είναι δυνατό για έναν ψωνισμένο καλλιτέχνη, του έφυγε η μαγκιά. Ο νέος δίσκος του είναι σπαρακτικά υπέροχος. Και ακούγοντας αυτό το δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε, δεν μπόρεσα παρά να βάλω ένα τεράστιο Χ σε όλα τα αρνητικά που ανέφερα πιο πάνω.

Δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω το 808s & Heartbreak. Μπορεί να έχει ελάχιστους χιπ-χοπ ήχους, είναι όμως γεμάτο με τις πραγματικές επιρροές του West οι οποίες όπως λέει ο ίδιος είναι: σημερινή ηλεκτρονική μουσική, αλλά και Portishead, Radiohead, Boy George (!), Tears for Fears, Gary Numan κ.α. Ο δίσκος είναι μια δημιουργική ηχητική απόλαυση, catchy αλλά και βλοσυρή, πανέμορφη αλλά και σπαρακτική (χάρη και στην auto-tuned φωνή του). Ο ίδιος ραπάρει ελάχιστα (ή καθόλου) και τα τραγούδια κυλούν το ένα μέσα στο άλλο φτιάχνοντας ένα πειραματικό landscape. Το λυπημένο, μελωδικό Coldest Winter είναι ένα από τα αγαπημένα μου.

Το καλύτερο όμως για μένα είναι αυτό που ανοίγει το δίσκο. Στο Say You Will, φτιαγμένο με ένα αρχαίο συνθεσάιζερ με ηλεκτρονικά bleeps που έρχονται και ξαναφεύγουν ο West τραγουδάει ξανά και ξανά την ίδια μελωδία. Σε κάποια στιγμή σταματά, αλλά η μουσική (τα bleeps, και μια χορωδία βγαλμένη απ’ τα υπέροχα, επικά τραγούδια των Pet Shop Boys!) συνεχίζει, λες και ο Kanye βγήκε απ’ το στούντιο και ξέχασε να την κλείσει. Μόλις όλος ο δίσκος τελειώνει σκέφτομαι πως, αν και ο West πρέπει να τιμωρηθεί για την δημόσια αλαζονεία του να θέλει να γίνει ο νέος Έλβις, τελικά δεν είναι απίθανο και να τα καταφέρει...

-------------

*Θα πρέπει πάντως να πούμε πως η συνήθειά του να λέει δημοσίως αυτό που πραγματικά πιστεύει δεν είναι πάντα κακή. Κανείς δεν θα ξεχάσει το ξέσπασμά του στον τηλεμαραθώνιο για τις πλημμύρες και τον τυφώνα Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη. Σε μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές στιγμές του αιώνα, ο Kanye West, εμφανώς τρακαρισμένος (γιατί έχει ήδη αποφασίσει ότι θα τα πει έξω απ’ τα δόντια) στέκεται δίπλα στον Mike Myers ο οποίος διαβάζει το κείμενο απ’ το auto cue. Όταν έρχεται η σειρά του West να πει αυτά που τους έχουν γράψει, ξεροβήχει, αγνοεί το κείμενο και σε πρώτο πρόσωπο τη λέει στα ΜΜΕ για την κάλυψη του αγώνα των μαύρων οικογενειών να σωθούν από τον τυφώνα («Όταν δείχνουν λευκές οικογένειες να μπαίνουν στα άδεια μαγαζιά και να παίρνουν πράγματα οι δημοσιογράφοι λένε πως προσπαθούν να επιβιώσουν ψάχνοντας για φαΐ, όταν δείχνουν μαύρους να κάνουν το ίδιο λένε πως λεηλατούν και ληστεύουν»). Την ίδια ώρα ο Mike Myers καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και κοιτάει αμήχανα γύρω του καθώς ο West συνεχίζει μπερδεμένος να λέει πως η καταστροφή συνεχίζεται και πως το επίσημο κράτος δεν αντιδρά γιατί η καταστροφή αφορά φτωχούς μαύρους ανθρώπους. [Γεγονός! Η κυβέρνηση Μπους τα θαλάσσωσε τελείως τότε] Ο Mike Myers ξαναρχίζει να διαβάζει απ’ το auto cue, αλλά στην πρώτη παύση που γίνεται, ο Kanye West κοιτά την κάμερα και λέει την φράση που ισοδυναμούσε με βόμβα μεγατόνων. “George Bush doesn’t care about black people”. Όλοι μένουν έκπληκτοι, ακόμα κι ο ίδιος με τον εαυτό του. Για μερικά δευτερόλεπτα υπάρχει κενό, κι όταν ο West πάει να ξαναμιλήσει το κανάλι τον κόβει, αλλάζοντας την εικόνα. [Καιρό μετά, ο West, επιμένοντας στις απόψεις του, δήλωσε: «Πιστεύω πως ο George Bush δε νοιαζόταν για κανέναν. Άρα δε νοιαζόταν ούτε και για τους μαύρους».](Η σκηνή απ’ τον τηλεμαραθώνιο)