Έντεκα της Δευτέρας [ο μικρόκοσμός μου]

1) Ο Μικρόκοσμός μου τις τελευταίες 2 βδομάδες: ατελείωτες ώρες karaoke με παρέα στο σπίτι / θεραπευτικό ταξίδι στην Περαία / τέλειο οικογενειακό γεύμα / περιέργεια για το πώς θα είναι το VICE (ακόμα δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι: συναρπαστικό. Τυχεροί όσοι το πήραν πριν εξαντληθεί, μόλις μάθω που θα μοιραστεί στη θεσνίκη θα πω) / πρωινή κουβέντα και καφές με τον, συνήθως απροσπέλαστο, ποιητή Μάρκο Μέσκο. Μία (το λιγότερο) δύσκολη συνέντευξη, όχι τόσο για τα θέματά της –νεκροί, Εμφύλιος, Αριστερά, Θεσσαλονίκη- όσο για άλλους, αντικειμενικούς λόγους… / στο wii έκανα πράγματα που δε θα έκανα ποτέ στην πραγματική ζωή: έπαιξα μπάσκετ με τις ώρες, και νικούσα αντιπάλους με μεσαιωνικό σπαθί / γράψιμο γράψιμο γράψιμο / γύρω μας το φεστιβάλ κινηματογράφου (γύρω μας, όχι μέσα μας) / συναρπαστικά επεισόδια του flash forward /μια μέρα στη Σταυρούπολη: παρουσίαση το πρωί, βόλτα στους δρόμους, στις πλατείες, μοναχική επίσκεψη στο Βοτανικό Κήπο / μιλώντας με τις ανιψιές μου στο τηλέφωνο κατάλαβα ότι καταλαβαίνουν - και τώρα απαντούν σωστά στις ερωτήσεις. ενθουσιάζομαι με τα πιο προφανή πράγματα, ναι / διάβασμα διάβασμα διάβασμα / όνειρα / μια παρουσίαση στον Ιανό / γέλιο, σχεδόν μέχρι θανάτου, με το inside joke περί champanzee / days of our lives – μεταμεσονύκτιο / μεγάλες σκέψεις, μικρές πράξεις.


2) Επέτειος.

Άσχετα απ’ το τι έγινε μετά: οι ημέρες του Πολυτεχνείου παραμένουν στο μυαλό μου ως η πιο σημαντικές ημέρες της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Και οι πιο συγκινητικές. Δεν έπεσε η χούντα στις 17 Νοεμβρίου του 1973, ναι. Η αντίδραση καταγράφηκε όμως – και προσωπικά με κάνει περήφανο. [+ δέκα δευτερόλεπτα]


3) Αν κάποιος δεν το είδε να πω ότι το προηγούμενο ποστ λεγόταν Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις και να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου) και γράψαμε -οι σχολιαστές και εγώ- πώς ξεκινούσαν και πώς τελείωναν αγαπημένα μας βιβλία, ή βιβλία που τελειώσαμε τώρα. Θα προσθέσω μία ακόμη αρχή βιβλίου, ένα που το τέλειωσα πρόσφατα, όχι να το διαβάζω αλλά να το γράφω.

Οι ΑΟΡΑΤΟΙ ΡΕΠΟΡΤΕΡΣ θα είναι μια σειρά βιβλίων με ήρωες μικρούς δημοσιογράφους. Σε κάθε βιβλίο κεντρικός ήρωας θα είναι ένας απ’ τους ρεπόρτερς της παρέας, και θα προσπαθεί να καλύψει ένα συμβάν/να λύσει ένα μυστήριο. Στο πρώτο βιβλίο [που θα βγει το 2010, με τίτλο Επτά Συναρπαστικές Ημέρες] ηρωϊδα είναι η Ελένη. Και όλα αρχίζουν έτσι:

Είναι Κυριακή βράδυ στην Ελλάδα και όλα είναι ήσυχα. Ο καιρός είναι ζεστός, οι δρόμοι είναι άδειοι, οι περισσότεροι άνθρωποι στεναχωριούνται που τελείωσε το Σαββατοκύριακο. Όλα μοιάζουν εξαιρετικά συνηθισμένα…

Κι όμως. Σε μία εβδομάδα από σήμερα ένα σωρό μυστήρια θα κοντεύουν να λυθούν, ένα τεράστιο παγκόσμιο σκάνδαλο θα έχει ξεσκεπαστεί, ένα κορίτσι θα έχει ζήσει την περιπέτεια της ζωής του, ένας ποδοσφαιριστής θα έχει προκαλέσει παγκόσμια συγκίνηση, οι εφημερίδες θα βγάζουν έκτακτες εκδόσεις, οι τηλεοράσεις θα διακόπτουν το πρόγραμμά τους κι οι θεατές θα μένουν με το στόμα ανοιχτό.

Μετά απ’ τις εξελίξεις της επόμενης εβδομάδας όλα θα είναι διαφορετικά. Τώρα όμως, Κυριακή βράδυ και ώρα Ελλάδος δέκα, η ζωή μοιάζει ήσυχη - κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί τι πρόκειται να συμβεί τις επόμενες επτά συναρπαστικές ημέρες...


* Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις και να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου)


4) POWERPLAY


Όλα τα Powerplay (τα τραγούδια της εβδομάδας, μια στήλη που εμπνεύστηκα απ’ την αντίστοιχη πρακτική ραδιοφωνικών σταθμών που άκουγα στις αρχές των ’90ς) μέχρι στιγμής ήταν κάπως φλώρικα. Το ξέρω. Αποφάσισα να κάνω powerplay της εβδομάδας το Pussy των Rammstein που είναι τελείως πορνό, hard, έτσι για αλλαγή, αλλά τελικά δεν άντεξα. Έχω πάρει το νέο δίσκο της Αρλέτας (ελπίζω να κάνει συναυλία και στη θεσνίκη) και ξεχώρισα ένα καινούριο τραγούδι από εκεί που αξίζει για powerplay.




Αντιγράφω απ’ το βιβλιαράκι του cd, κάτι που έγραψε η Αρλέτα, υπονοώντας φυσικά και τα προβλήματα υγείας απ’ τα οποία βγήκε, αν μη τι άλλο, ζωντανή:

Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν τη χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ' ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς.

[ποιο είναι δηλαδή το email της. Θέλω να στείλω κι εγώ!]


5) Quote-of-the-week



«Εάν οι εκτοξευτές αυγών ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής και όχι αυτοαποκαλούμενα παιδιά των Εξαρχείων, σύσσωμη η προοδευτική διανόηση θα είχε σταθεί δυναμικά στο πλευρό της Σώτης Τριανταφύλλου…» (ο Χρήστος Χωμενίδης γράφει για την ανόητη επίθεση)


6) BITS + PIECES 1



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ! [περισσότερα σύντομα] /// Αν και ξένες, δεν στράφηκαν εναντίον της χώρας που τις υποδέχθηκε. Χειρίστηκαν με ήθος την εξουσία που τους πρόσφερε η δημοσιότητα, μετρημένα. Δεν άφησαν την απελπισία να τις κατακυριεύσει και να τις οδηγήσει. Συνεχίζουν να πορεύονται με την ανάσα του θανάτου στο σβέρκο τους, ευθυτενείς παρά τα τραύματά τους. [Τη μια, την αποκαλούμε με το μικρό της όνομα: Νατέλα. Την άλλη, με το επώνυμο: Κούνεβα.] /// Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ντόρας Μπακογιάννη (http://www.doraradio.gr/) παίζει επιλογές από το ipod της! (θενκς!) /// Τα όρια συναίνεσης για το σεξ μεταξύ ανθρώπων σε διάφορες χώρες (πολλές εκπλήξεις) /// Α. Σαμαράς: Ένας υποψήφιος που με φοβίζει /// Ξεκαρδιστικό (επειδή είναι αληθινό) ποστ για την τεχνολογία της καθημερινότητας: Πού είναι τα ιπτάμενα αμάξια; /// Αρχειακό: ο συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου διαβάζει τετράλεπτο απόσπασμα απ’ την Ομίχλη του. /// Η πρώτη μυστική γευσιγνωσία κρασιού στη Θεσσαλονίκη. /// Sex Toy ή Baby Toy? Το κουίζ. /// Η ετήσια σημειολογική ανάλυση αφισών για νυχτερινά κέντρα του yoreeka! Όπως πάντα ξεκαρδιστική. /// Δεν με εκπλήσσει καθόλου: Η Grace Jones μπορεί να κάνει χούλα-χουπ καθώς τραγουδάει! /// Γίνεται αυτήν την εβδομάδα η δίκη του ακτιβιστή Λύο Καλοβυρνά που τόλμησε να απαντήσει στις εξωφρενικές βρισιές του Μητροπολίτη Πειραιώς. Μακάρι να ήμουν στην Αθήνα και να διαδήλωνα (και μόνος μου) εκείνη τη μέρα έξω απ’ το δικαστήριο. Το 10% μαζεύει υπογραφές για την υπόθεση και το μπλογκ του Ροϊδη γράφει: «Προσπαθείτε τελευταία να μισήσετε τους γκέι και δεν τα καταφέρνετε; Θα οφείλεται στο ότι έχει καβατζώσει όλο το μίσος ο μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ, ο οποίος όχι μόνο χυδαιολογεί εναντίον των γκέι, αλλά και προσβάλλεται όταν αυτοί αντιμιλάνε.» Περισσότερα για την υπόθεση και τη συλλογή υπογραφών εδώ.


7) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Όλες οι εφημερίδες είχαν την αίσθηση (έστω κακού) χιούμορ, κάποιες απ’ ό,τι έμαθα γέλασαν με έξαλλο αυτοσαρκασμό με προηγούμενα Media Trip, ακόμα και η Αυριανή, παρά το κράξιμο. Όχι ο Ριζοσπάστης. Έγραψε πρόσφατα:

"Δεν είναι ο πρώτος και, βέβαια, δε θα είναι ο τελευταίος που επιλέγει το δρόμο του εκχυδαϊσμού, κάνοντας δήθεν πολιτική κριτική στον «Ριζοσπάστη». Ο λόγος για τον συντάκτη της στήλης MEDIA TRIP στην εφημερίδα LiFO (διανέμεται δωρεάν), ο οποίος ασχολήθηκε με τα φύλλα του «Ριζοσπάστη» τη βδομάδα από 26.10 - 1.11. (…) Φαίνεται πως ο ίδιος ζει στη γυάλα και δεν καταλαβαίνει πώς ζούν και αν τα βγάζουν πέρα οι άνθρωποι του μόχθου. `Η μπορεί στο μικρόκοσμό του να 'χουν γεμάτες τσέπες και να τρώνε παντεσπάνι. (…) Είναι χρήσιμοι κάτι τέτοιοι τύποι στο σύστημα, εμφανίζοντας τον κόσμο γύρω τους, δηλαδή τα βάσανα, τους αγώνες, τις διεκδικήσεις και τις κατακτήσεις που έχουν οι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν στον κόσμο που ο «Ριζοσπάστης» και το ΚΚΕ έχουν ταχθεί να υπηρετούν, δηλαδή τον κόσμο της εργατιάς και των λαϊκών στρωμάτων" κλπ. [Όλο το άρθρο. Στην ίδια σελίδα υπάρχει και απολογητής του Τείχους του Βερολίνου (!)]

Και αυτό το Media Trip [το λινκ στο τέλος], όπως και τα προηγούμενα, ήταν γραμμένο με εμφανές εξυπνακίστικο τρόπο αδαούς αναγνώστη που διαβάζει κάθε μέρα μια εφημερίδα που (συνήθως) δεν έχει ξαναδιαβάσει ποτέ. Γραμμένο με το ύφος που ο μικρός Νικόλας ή ο Αντριαν Μολ θα σχολίαζε πράγματα που ίσως μοιάζουν αυτονόητα.

Ήμουν σίγουρος πως η αίσθηση του χιούμορ (πόσο μάλλον της αυτοκριτικής) δεν θα υπήρχε ούτε στο ελάχιστο στον Ριζοσπάστη. Και, όπως αποδείχτηκε, προτιμήθηκε το να παρανοηθούν οι προθέσεις, να βρεθεί ένας ακόμα εχθρός, ένας καθεστωτικός που "επιλέγει το δρόμο του εκχυδαϊσμού".

Αν είμαι κάποιος που κοιμάμαι και ξυπνάω κάθε μέρα ψάχνοντας τρόπους να υπηρετήσω το σύστημα ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων; Μάλλον όχι. Όπως ήταν προφανές (ακόμα και στον μη προσεκτικό αναγνώστη) όλα τα Media Trip δεν κάνουν (δήθεν) πολιτική κριτική όπως νομίζει ο "Ρ". Η "κριτική", εννοείται, δεν αναφέρεται στους αγώνες των ανθρώπων του μόχθου αλλά στην παρουσίαση θεμάτων, τη δομή και τη φρασεολογία της εκάστοτε εφημερίδας. Η κάλυψη της επικαιρότητας είναι αυτή που σχολιάζεται -με ξεδιάντροπο, χιουμοριστικό ακόμα και εξυπνακίστικο τρόπο- από το ημερολόγιο του αναγνώστη, όχι απαραίτητα η ίδια η επικαιρότητα.


(Ο παλμός της καυτής επικαιρότητας στο χτεσινό πρωτοσέλιδο: Σχεδόν όλα είναι ανακοινώσεις του κόμματος, ενώ ο κύριος τίτλος αφορά σε κλασικό κάλεσμα για συγκέντρωση – και μάλιστα για μία που δεν θα γίνει παρά δέκα μέρες αργότερα!)

Ο Ριζοσπάστης έχει πολλά δίκια στην πολιτική του στάση. Το γράφω και στο κείμενο: "Οι ιδέες του «Ρ» για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη είναι φυσικά ολόσωστες." Ταυτίζει όμως τη δημοσιογραφική με την πολιτική στάση - μπορεί να σχολιάσεις κάτι για την κλισέ στερεοτυπική γλώσσα, για μια άσχετη λεζάντα ή για μια γραμματοσειρά και να θεωρήσουν ότι προσβάλεις τους νεκρούς του Εμφυλίου – και να σε κάνουν να νιώθεις τύψεις κι από πάνω!

Είναι συναρπαστικό πως η γκρίνια με όλους και με όλα που διάβαζα επί μία εβδομάδα, στράφηκε τώρα εναντίον μου με τις κλισέ εκφράσεις που τόσο με διασκέδαζαν. Ο ανώνυμος συντάκτης νομίζει στ’ αλήθεια ότι εννοούσα πως δεν ήξερα πως συνέβαιναν όλα αυτά εκεί έξω (δεν εντόπισε προφανώς την ειρωνεία) και ξεκινώντας απ’ αυτό με φαντάζεται να ζω σε ένα μικρόκοσμο εκτός της κοινωνίας και των προβλημάτων. Έχει ένα δίκιο για το μικρόκοσμό μου -και θα τον προστατέψω μέχρι κεραίας-, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω ιδέα για τις δυσκολίες της ζωής (είμαι στο ταμείο ανεργίας, for god's sake!, δεν τρώω παντεσπάνι!)

Η ασταμάτητη μανία καταδίωξης, ο δογματισμός, η έλλειψη (οποιουδήποτε, καλού ή κακού) χιούμορ και οι χαρακτηρισμός όποιου σχολιάζει τον "Ρ" ως "τύπος μικρόκοσμου", "χρήσιμος στο σύστημα" κλπ, είναι σαφώς πράγματα καλτ και διασκεδαστικά - αλλά πηγάζουν από παρανόηση. [Πιθανότατα με το ζόρι συγκρατήθηκαν απ' το να με πουν Πράκτορα των Αμερικανών και των Σιωνιστών - ή ακόμα καλύτερα Παρακρατικό.] Εννοείται ότι καλά έκαναν και απάντησαν – έστω κι αν η κατανόηση ή η αυτοκριτική ή η αποδοχή άλλων απόψεων δεν είναι το φόρτε τους…

Τα μονομανή περιεχόμενα και οι κάποιες υπερβολές του Ριζοσπάστη έδωσαν πολλές σουρεαλιστικές αφορμές για σχολιασμό και χιούμορ (όπως δίνει και το enteka με τον παλιμπαιδισμό και τις εμμονές του). Οι καθημερινοί αγώνες των ανθρώπων απ' την άλλη, όχι: κανείς δεν είπε ότι αυτοί είναι για γέλια.

*Media Trip – Μια (μάλλον αμφιλεγόμενη) εβδομάδα στον κόσμο του Ριζοσπάστη.


8) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ

 
Ο λάκκος με τ' αστεία.
Ένα υπέροχο, γλυκόπικρο, τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1996.


9) BITS + PIECES 2




Δεν ξέρω πώς να το πω, οπότε ας το πω όπως έχει: είμαι υποψήφιος για Άντρας της Χρονιάς στα βραβεία του περιοδικού Status, στην κατηγορία των πρωτοεμφανιζόμενων, για τα βιβλία που γράφω. Άντε τώρα να πείσω το Ριζοσπάστη ότι δεν είμαι σκαφάτος που καπνίζει ακριβά πούρα (φτιαγμένα από τα κόκαλα φτωχών εργαζομένων) καθώς οδηγεί το 4Χ4 του… [Παρ’ όλο που μοιάζει με πλάκα δεν είναι: αν τυχόν είστε αναγνώστης-τρια του status δείτε το. Σε τυχόν νίκη, με την ψήφο σας, υπόσχομαι καταστασιακό μπάχαλο στη ζωντανή μετάδοση του Alpha.] /// "Ζούμε περιτριγυρισμένοι από brand logos, αλλά σκέψου λίγο: Πόσα έχεις μέσα στο σπίτι σου, και τα κοιτάζεις κάθε μέρα; Ξεκίνησα ένα μικρό φωτογραφικό τουρ μέσα στο σπίτι μου προσπαθώντας να τα εντοπίσω όλα." /// Ωραίες φωτογραφίες του νέου Δημαρχείου Θεσσαλονίκης και μια συνέντευξη του αρχιτέκτονά του στην Αυγή. /// απίθανο μωρό χορεύει το τραγούδι της Beyonce /// Συνέντευξη Κωνσταντίνας Κούνεβα στον Σταύρο Θεοδωράκη: Σίγουρα η συνέντευξη της χρονιάς. Πολλά μπλογκ γράφαμε, φωνάζαμε γι' αυτήν απ' τις πρώτες μέρες, τότε που το Mega δε σκεφτόταν καν να αναφέρει το θέμα στις ειδήσεις του. Μια συνδικαλίστρια που πολέμησε για το δίκαιο - και που αρνήθηκε κάθε κομματικό καπέλωμα και πατρονάρισμα [σπόντα]. Μακάρι να βελτιώνεται η υγεία της όσο γίνεται, μέρα με τη μέρα, μπράβο για την (καθυστερημένη) επικήρυξη των δραστών. (*Ένα άρθρο της Πόπης Διαμαντάκου. Η τηλεοπτική συνέντευξη εδώ.) /// Ode To Quentin: DJ The Man We Love The Most: γράφει ο Άρης Καραμπεάζης. /// Οι intvduals είδαν όλα τα ελληνικά πρωινάδικα - μια απίθανη εμπειρία, υποθέτω. /// Athens Review of Books (κυκλοφόρησε!) /// Ο Winter Academy γράφει για το Πουθενά του Παπαϊωάννου /// Αντιδράσεις αντιστασιακών για τον τίτλο της ταινίας του Π. Βούλγαρη /// ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΘΗΝΑ: Στο WeLoveAthens και στο Athensville. /// Ένα εξαιρετικό μπλογκ: http://mon.otonous.info/ /// Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι δεν ανακαλύπτεις την αλήθεια. Η αλήθεια αποκαλύπτεται, είναι κάτι που πάντα ήξερες αλλά ποτέ δεν έβλεπες, σαν τα πόδια του περιπτερά. [#] /// Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κάθε μέρα, στο Winter Academy.


10) Βίντεοκλιπ με γκεστ σταρς #3

Την Παρασκευή οι Pet Shop Boys θα είναι στην Αθήνα - το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη. Με αυτή την (υπέροχη) αφορμή, το σημερινό βίντεο-κλιπ δικό τους, το Heart. O γκεστ σταρ (που παίζει το Βαμπίρ της υπόθεσης) είναι ο Ίαν Μακ Κέλλεν. Την οπτικοποίηση του τραγουδιού ανέλαβε ο Jack Bond, συνεργάτης του Ντέρεκ Τζάρμαν και σκηνοθέτης της καταπληκτικής ταινίας It Couldn’t Happen Here που γύρισαν την ίδια περίοδο οι PSB.

To κλιπ, όπως διαβάζω στη wikipedia γυρίστηκε στην τότε Γιουγκοσλαβία (σε εδάφη της σημερινής Σλοβενίας) και η υπόθεσή του είναι, όπως ξέρετε ή όπως θα δείτε σε λίγο, πολύ ενδιαφέρουσα. Το τραγούδι αρχικά θα δινόταν στη Μαντόνα, τελικά όμως το κυκλοφόρησαν οι ίδιοι. Πήγε Νο1 σ’ όλη την Ευρώπη την άνοιξη του 1988 και παρ’ όλο που δεν το τραγουδούσαν συχνά στις συναυλίες τους ξέρω ότι θα το πουν την Παρασκευή και το Σάββατο. Σε εμάς.


Ένα ποπ αριστούργημα – από κάθε άποψη.


11) Ο Μάρκος Μέσκος είναι απ’ τους λογοτέχνες της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, πολυβραβευμένος και πολυδιαβασμένος. Εγώ όμως, αρχικά, δεν τον γνώρισα ως ακριβοθώρητο ποιητή αλλά ως έναν έξυπνο άνθρωπο που στις καλοκαιρινές διακοπές, (σ’ ένα όμορφο σπίτι στο πιο συναρπαστικό χωριό της Χαλκιδικής, τον Παρθενώνα) ζωγράφιζε μικρά σε μέγεθος ονειρικά τοπία, σωστά κομψοτεχνήματα.




Ξαναβάζω εδώ έντεκα από τα έργα (σε μικρογραφίες που μεγαλώνουν σε άλλο παράθυρο) με αφορμή τη συνέντευξή του, η πρώτη ερώτηση -και απάντηση- της οποίας ήταν:


Κύριε Μέσκο, γιατί δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις;

Είμαι αμήχανος… Αισθάνομαι σαν τον ηθοποιό της μίας και μοναδικής παράστασης – κατόπιν κενό. Κατόπιν μακρόχρονη σιωπή, χωρίς την ελπίδα των μικροαναστάσεων. Συχνά ματαιώνομαι, δεν τα πάω καλά με την καθημερινή δημοσιότητα – κι αυτό ο ιδρυτής του Τρίτου Προγράμματος Ραδιοφωνίας και εμπνευστής των πολιτιστικών εκδηλώσεων στα Ανώγεια της Κρήτης (εννοώ φυσικά το Μάνο Χατζιδάκι) το ήξερε καλά. Προτιμώ την προσωπική επαφή κι από κει, αν γίνεται, τον πληθυντικό αριθμό για την πλατύτερη αναγωγή. Τώρα μπορούμε να πάμε ίσως βαθύτερα…

(η συνέχεια)


--------------------------------------------



[!ώδε ιανίε nietsmmaR νωτ yssuP οΤ]
.
.
.
.
.