Έντεκα της Δευτέρας [χάος!]

1) Αυτοβιογραφικό: Το Velvet Bus ήταν τέλειο, καταιγισμός δράσης, γέλιου και μουσικής. Ήταν ωραία που όλοι οι ήρωές του ήταν εκεί – και κυρίως ο οδηγός του λεωφορείου! / Μήπως έχω αναλάβει περισσότερες δουλειές απ’ όσες αντέχω; (όχι!) / Πιστεύω θα έρθει ξανά η Μαντόνα, τέτοιο sold out που έγινε. Τότε όμως θα έχουμε πάρει θέσεις στις κερκίδες. / Τι κρίμα που μεγάλοι φαν δεν βρήκαν εισιτήρια γιατί τα είχαν πάρει όλοι οι άσχετοι… Αυτοί που μετά τη συναυλία έγραφαν ότι η Μαντόνα μας έβρισε! (Πόσο λίγο την ξέρουν…) / Τι δυνατό θέαμα που ήταν η Μήδεια2! Και τι απίστευτο το τεύχος-μέσα-στο-τεύχος της Lifo! / [Αγκύλες], italics, όλες οι λέξεις. Εδώ! / Κλείσαμε ένα ταξίδι: 28/10 στο Βερολίνο. / Γεια σου Βάσω! / Μ' άρεσαν οι R.E.M. χτες, χάρηκα όμως που δεν ήμουν εκεί και τους είδα στο MTV. Ας το ξαναπώ: Ελληνικό MTV: τι υπέροχη είδηση θα ήταν αυτή πριν από 15-20 χρόνια! / Η επιμελήτριά μου ήταν επιμελήτρια της Ζωρζ Σαρή! Έμεινα άφωνος όταν το έμαθα. Σχεδόν τη λυπήθηκα που τώρα έμπλεξε με μένα! / Κατερίνα και Ασπασία καλό ταξίδι στο Μακάο! Και στο Hong Kong. / Σήμερα αρχίζει η τηλεοπτική σεζόν (τα σίριαλ). Έχω λιγότερο ενθουσιασμό από κάθε άλλη χρονιά. / Ευτυχώς όμως είμαι ενθουσιασμένος για χίλια άλλα πράγματα της φετινής σεζόν… / To παραπάνω ‘κείμενο’ είχε έντεκα θαυμαστικά... (κρατήθηκα κιόλας)

2)
…

3) Χάος! (Στ. Λυγερός από την Καθημερινή) Το σύνθημα «Καραμανλής ή χάος» επιβεβαιώνει τη ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Το «Καραμανλής ή τανκς» του 1974 αντανακλούσε τον τρόπο που η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβανόταν την προτεραιότητα εκείνης της περιόδου. Σήμερα, το «Καραμανλής ή χάος» δεν είναι τίποτα άλλο από χοντροκομμένη απόπειρα πολιτικού εκβιασμού, που καταδεικνύει την πολιτική αμηχανία των εμπνευστών του. Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είχε ακυρωθεί το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα και μ’ αυτή την έννοια ο πρωθυπουργός θα ήταν βαρύτατα υπόλογος.

4) Προσπάθησε (m.hulot)

περπατώντας ανάμεσα στους τάφους του πρώτου νεκροταφείου, προσπερνώντας μαυσωλεία-μέγαρα και μαρμαρόπλακες με ονόματα διασημοτήτων, στεφάνια με θερμά συλληπητήρια ["επιχειρήσεις ήχου και εικόνας" και "ster cinemas" -και τα δύο για το θάνατο κάποιου ναυάρχου που συνόδευε άγημα ναυτών, προφανώς επιφανής νεκρός για να αξιωθεί να τον φάνε τα σκουλήκια του πρώτου νεκροταφείου], συναντάς αυτή τη φωτογραφία.

"προσπάθησα". λιτό και συγκινητικό.

τι να προσπάθησε άραγε;

τα κατάφερε;

5) Δε χρειάζεται να πω με πόση προσμονή περιμένω τα Ημερολόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου που θα κυκλοφορήσουν σύντομα απ’ τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Ο τίτλος του βιβλίου θα είναι «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» και η Lifo είχε μια τέλεια προδημοσίευση απ’ την οποία αντιγράφω μια σελίδα απ’ το ημερολόγιο που η συγγραφέας έγραψε περίπου τέτοια εποχή περίπου πριν από 50 χρόνια…

1959 (13 ετών)
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου
Στο σχολείο πάω καλά, αλλά αισθάνουμαι παντού τόσο μόνη! Χρειάζομαι μια φίλη. Μια αληθινή φίλη, με την οποία θα μπορώ να μιλάω, να γελάω, να λέω τι σκέπτουμαι, μια φίλη που ν' αγαπάω.
Έχω νοσταλγήσει τρομερά την Ελλάδα. Αλλά ίσως πάω τα Χριστούγεννα. Ευτυχώς που είναι η μαμά μαζί μου. Την αγαπάω τόσο πολύ!
Μου φαίνεται τόσο περίεργο που βρίσκουμαι στο Παρίσι. Η ψυχή μου βρίσκεται στην Ελλάδα, στην Ύδρα. Μου φαίνεται απίστευτο ότι είμαι 5, Rue de l' Odeon, Paris VI.
Αυτή τη στιγμή διαβάζω ένα καταπληκτικό βιβλίο που λέγεται Les Faux-monnayeurs του André Gide. Ευτυχώς που μου αρέσει το διάβασμα.
Θα συνεχίσω αργότερα το ημερολόγιό μου, διότι έχω μαθήματα.

6) Ήταν στο tagline για πάνω από ένα χρόνο: I don't want to achieve immortality through my work, I want to achieve it through not dying. [woody allen]΄/ Επι του πιεστηρίου: νέα ταινία του Γ. Οικονομίδη - το σενάριο εδώ: http://maxairovgaltis.wordpress.com/

7) (Από τα Κοινωνικά της χτεσινής Καθημερινής)

8) Όσοι προτιμούν την κάντρι εργάζονται σκληρά και είναι εξωστρεφείς, οι λάτρεις της ποπ εργάζονται σκληρά, αλλά δεν είναι και τόσο δημιουργικοί, ενώ αυτοί που ενθουσιάζονται με την τζαζ έχουν αυτοπεποίθηση, είναι δημιουργικοί, εξωστρεφείς και κουλ. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία είναι το γεγονός ότι η κλασική μουσική και η χέβι μέταλ προτιμώνται από ανθρώπους που είναι δημιουργικοί, αλλά όχι ιδιαίτερα κοινωνικοί- παρουσιάζουν δηλαδή κοινά χαρακτηριστικά. [Μια έρευνα για τον χαρακτήρα των μουσικόφιλων…] Κι ένα αστείο: What’s the difference between a rock musician and a jazz musician? A rock musician plays three chords to thousands of people and a jazz musician plays thousands of chords to three people.

9) On MiA's Paper Planes the word "weed" has been bleeped on daytime radio. In Indonesia and Malaysia on Katy Perry's I Kissed A Girl the word "girl" was bleeped! #

10)

Περπατούσα αμέριμνος στο λιμάνι και είδα ξαφνικά αραγμένο εκεί ένα υπερλούξ κρουαζιερόπλοιο 14 ορόφων! (Εγώ φταίω που μετά δεν ήθελα να πάω στη δουλειά μου;) Μετά έμαθα ότι το Navigator of the Seas (Θαλασσοπόρος των Θαλασσών) που άραξε στο λιμάνι για 6 ώρες είναι γεμάτο μαγαζιά, καφέ, θέατρο, παγοδρόμιο, σινεμά, καζίνο, πισίνες, ντίσκο… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας το έφεραν εδώ. Για να μας το τρίψουν στη μούρη; Τώρα μάλιστα που οι διακοπές τελείωσαν για τα καλά! Θα ήθελα να έδινα έναν ιπτάμενο πήδο και να προσγειωνόμουν στην κορυφή του. Και το επόμενο δευτερόλεπτο αυτό να ξεκινούσε…

11) Ίσως η πιο όμορφη διαδραστική σελίδα του ίντερνετ. Chill-out flight. (Με ήχο. Ή με μια μουσική της αρεσκείας μας)

----------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Το σημερινό επιπλέον ποστ έχει τον άμεσα δεσμευτικό τίτλο...

"ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΣΤ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΤΟΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ!"

Πρέπει να ήταν το 1987: πριν αρχίσει η ταινία στο σινεμά, έβαλε τη διαφήμιση μιας νέας εφημερίδας. Πολύχρωμη κι εντυπωσιακή, η εφημερίδα ‘24 Ωρες’ (του Κοσκωτά) θα κυκλοφορούσε σύντομα. Καθώς τελείωνε η διαφήμιση φαινόταν κι ένα εξώφυλλο φύλλου που πάνω-πάνω αριστερά είχε φωτογραφία της Μαντόνα κι έγραφε: «Η Μαντόνα στην Αθήνα για συναυλία!»

Η διαφήμιση τελείωσε κι είχα μείνει άφωνος: αυτή ήταν μια τρομερά βαρυσήμαντη είδηση. Και για να την γράφει η ‘24 Ώρες’ στο πρώτο της πρωτοσέλιδο θα ήταν σίγουρα αλήθεια! Περίμενα πώς και πώς να βγει η εφημερίδα. Όταν κάποτε κυκλοφόρησε πήρα το πρώτο φύλλο, το ξεκοκκάλισα, αλλά πουθενά δε βρήκα είδηση για συναυλία της Μαντόνα στα μέρη μας.

Μετά κατάλαβα πόσο αφελής ήμουν: στη διαφήμιση είχαν απλώς ένα υποθετικό πρωτοσέλιδο, με mock ειδήσεις. Η εφημερίδα δεν έπιασε και σύντομα έκλεισε (καλά να πάθει), ο Κοσκωτάς μπήκε φυλακή, και η Μαντόνα, φυσικά, δεν ήρθε στην Αθήνα. Μέχρι…

Το Σάββατο (από τη Lifo)

«Δεν το χρειάζομαι αυτό!» σκεφτόμουν καθώς περιμέναμε να αρχίσει η Madonna (και περιμέναμε πολύ). Τα εισιτήρια στο Pitch B ήταν απαίσια και συνειδητοποιούσα πόσο κοντός είμαι - με το ζόρι θα έβλεπα ακόμα και τη μικρογραφία της σκηνής. Την Madonna την είχα ξαναδεί σε δυο παλιότερες περιοδείες – γιατί να ταλαιπωριέμαι έτσι; Κι αν τελικά βρέξει; Γιατί να μην είχαμε βγάλει εισιτήριο στις κερκίδες; Μήπως τελικά είμαστε μεγάλοι πια για αρένες; Είχα σχεδόν τσατιστεί.

Οι συνθήκες χειροτέρεψαν όταν ξεκίνησε. Ήμασταν όντως πολύ μακριά, στραβολαίμιαζα, δεν έβλεπα (συχνά ούτε απ’ τις γιγαντοοθόνες!), τα πόδια μου πιάστηκαν, η μέση μου τσακίστηκε. Είδα και άκουσα το 1/10 απ’ όσα έγιναν στη σκηνή. Μα, έστω και αυτό το 1/10 ήταν τ.έ.λ.ε.ι.ο!

Αυτό που ένιωσα (τα υπόλοιπα θα τα νιώσω όταν βγει σε dvd) ήταν πως η Madonna είναι ασταμάτητη – εξωφρενικά εξωπραγματική! Χοροπηδούσε σαν τρελή για πάνω από 100 λεπτά, έκανε απίθανες ακροβατικές χορογραφίες με το χαμόγελο στα χείλη και φυσικά μας πέταξε τα ψίχουλα αγάπης που θέλαμε με όλα τα «Hello beautiful city of Athens», τα οποία καταχάρηκα κι ας μην είμαι καν απ’ την Αθήνα.

Τα δικά μου highlights ήταν: η σπινταριστή εκτέλεση του Borderline, η βροχή από Eurythmics και εικαστικά τέλειες οθόνες καταιγίδας, το Into the Groove, ο Ομπάμα στην οθόνη, το Like a Prayer, το φρενήρες τέλος με το Give it to Me (insert coin, σκεφτόμουνα μόλις έβγαλε το Game Over του τέλους, insert coin!).

Αλλά και η σκηνοθεσία του She’s Not Me (του χειρότερου, για μένα, τραγουδιού απ’ το Hard Candy) που στη σκηνή το μεταμόρφωσε τελείως, παίζοντας με την εικόνα της και καταστρέφοντας όλα τα παλιά της λουκ που τα ενσάρκωναν μεταμφιεσμένες χορεύτριές της.

Αυτό ήταν ένα τέλειο κλείσιμο του ματιού που με έκανε να το χωνέψω για τα καλά: αυτή η γυναίκα/κουκίδα στη σκηνή (που μέχρι τότε για τους περισσότερους θεατές υπήρχε μόνο εικονικά στη φαντασία τους ως το άθροισμα δεκάδων διαφορετικών περσόνων) ήταν στ’ αλήθεια υπαρκτή. Και, μετά από 25 χρόνια καριέρας ήταν ακόμα στην κορυφή – στην κορυφή μιας σκηνής μπροστά μας.

Απ’ όταν ήμουν μικρός, την περίμενα (μάταια) να μας έρθει. Οπότε ναι: ήταν ένα εκπληκτικό, φαντασμαγορικό ποπ σόου. Όμως ήταν και τέλειο που ικανοποιήθηκε ένα παιδικό απωθημένο – κυρίως όταν, με στωική παραίτηση, το είχα ξεγράψει εδώ και δεκαετίες. Το Σάββατο το βράδυ, το γεγονός ότι, τελικά, το βουνό ήταν αυτό που ήρθε στον Μωάμεθ, έκανε όλη τη διαφορά.

*madonnodrama remix!