Έντεκα (απ' τα αγαπημένα μου remix)

*update: το mix στο τέλος του ποστ
[Σήμερα Τετάρτη στις 11, ο ΡόδονFM έχει το RE:11:MIX, δύο ώρες με επιλογές μου απ’ τον μαγικό κόσμο των πειραγμένων τραγουδιών. Και με την ευκαιρία βάζω εδώ για να ακούσουμε (με αριστερό κλικ πάνω στον τίτλο) μερικά ρεμίξ –τα περισσότερα απ' αυτά δεν χώρεσαν στην αποψινή εκπομπή.]


[Εικόνες Paul Laffoley]
-

David Bowie – Better Future (remix by Air)

New Order – True Faith (Morel’s Pink Noise mix)

Garbage- Milk (Massive Attack remix)

Pulp – Common People (Vocoda Mix)

Suede – Everything Will Flow (Rollo mix)

Bjork – Big Time Sensuality (Fluke remix)

Tanita Tikaram – Twist in My Sobriety (dance mix) [αλλά και sort-of-drum-n-bass-mix]

Madonna – Bedtime Story (Orbital mix)

Anne Clarke – The Hardest Heart (Blank & Jones Ambient Mix)

Pulp – Party Hard (I Hardly Part mix)

Stone Roses – Elizabeth My Dear (Kinobe remix)

+1 ελληνικό: Μιχάλης Δέλτα & Τάνια Τσανακλίδου – Μια Αγάπη Μικρή (landscape mix)

--------------------------------------------------------

*ΡΕΜΙΞ - σε δύο παραγράφους.

Με την εφεύρεση της κασέτας στα ‘40ς άρχισε και το παιχνίδι με τους ηχογραφημένους ήχους. Στα τέλη ‘60ς dj’s της Τζαμάικα, ξεκίνησαν τα σύγχρονα ρεμίξ βγάζοντας απ’ τα τραγούδια τα φωνητικά ή κάποια όργανα, προσθέτοντας εφέ όπως ηχώ / delay. Την ίδια εποχή στις πρώτες ντισκοτέκ της Αμερικής ο Tom Moulton [ο Πατριάρχης των χορευτικών ρεμίξ] έφτιαχνε πειραγμένες κασέτες. Οι dj’s άρχισαν να έχουν τον ίδιο δίσκο σε δύο πικάπ και να κάνουν scratching. Στα ‘80ς οι εταιρίες καταλαβαίνουν τη δύναμη των ρεμίξ κι αρχίζουν να στέλνουν extended versions των τραγουδιών τους στα clubs και να κυκλοφορούν μαζικά 12ιντσα βινύλια με ρεμίξ. Στα τέλη των ‘80ς όλα αλλάζουν: η καινούρια dance μουσική απαιτεί διατήρηση των φωνητικών αλλά διαφορετική ενορχήστρωση, συνήθως πιο γρήγορη. Κάποιοι βέβαια, όπως οι Art of Noise και ο Aphex Twin χρησιμοποιούν τα ρεμίξ για καλλιτεχνικούς και όχι για εμπορικούς λόγους. Αρχίζουν τα mash-up.

Στα ‘90ς καριέρες νεκρανασταίνονται και σχεδόν κάθε single (και οι μπαλάντες) συνοδεύεται από τουλάχιστον 3-4 ρεμίξ από διαφορετικούς dj και παραγωγούς – που χάρη σ’ αυτά γίνονται περιζήτητοι. Με τα pc-software όλοι μπορούν να γίνουν remixers και ανεπίσημες εκδοχές τραγουδιών αρχίζουν να κυκλοφορούν παντού. Η Bjork κι οι Public Enemy κάνουν διαγωνισμούς και δίνουν άδεια σε ρεμίξ που φτιάχνουν οι φαν τους, οι Erasure βάζουν λογισμικό στα singles τους ώστε οι φαν να μπορούν να φτιάξουν άπειρες εκδοχές μόνοι τους. Λέγεται ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει περίπου 8.500 ρεμίξ σε τραγούδια των Depeche Mode. Τα ρεμίξ χρησιμοποιούνται για να δοθεί το τραγούδι σε διάφορα format ραδιοφωνικών σταθμών και σήμερα τα ρεμίξ R&B ή hip-hop κομματιών (με τη συμμετοχή διαφορετικών καλλιτεχνών σε κάθε εκδοχή) ακούγονται μερικές φορές περισσότερο κι απ’ τα πρωτότυπα. Άλλωστε όσες περισσότερες εκδοχές ενός τραγουδιού τόσες περισσότερες πιθανότητες να αρέσει σε διαφορετικές κατηγορίες ακροατών…

----------------------------------------

To playlist.
Πρώτη Ώρα, Έντεκα. Pulp – Common People [vocoda mix] / Madonna – Sorry [Pet Shop Boys remix] / Bjork – Big Time Sensuality [Fluke remix] / Suede – Everything Will Flow [Rollo’s Vocal mix] / In Vox – Will I Ever [Marsheaux remix] / Gossip - Standing In The Way Of Control [Le Tigre remix] / Nena – Ich Haeng Immer Noch An Dir [TokTok remix] / Apoptygma Berzerk - Kathy's Song [Ferry Corsten mix] / Kylie Minogue - Come Into My World [Fischerspooner mix] / Tori Amos - Jackie's Strength [Wedding Cake mix] / Royksopp - Remind Me [Clip remix] / Air - Alpha Beta Gaga [Mark Ronson vocal mix] / Beastie Boys – Alive [Moby remix] Δεύτερη Ώρα, Μεσάνυχτα. DJ Shadow – Midnight in a Perfect World [gab mix] / Madonna - Nothing Really Matters [Kruder & Dorfmeister remix] / Eurythmics - Beethoven [Philharmonic Version mix] / Tori Amos - Spark [Mainline Cherry Ambient mix] / Stone Roses - Elizabeth My Dear [Kinobe remix] / Placebo - Slave to the Wage [I can’t believe it’s a remix!] / Omd - Souvenir [Moby remix] / Motorcycle - As The Rush Comes [Gabriel & Dresden Chillout mix] / Pulp – This is Hardcore [Swedish Erotica mix] / Deep Forest - Sweet Lullaby [Ambient mix] / Moby - Go [Jam and Spoon Dub mix]

*το mix: Πρώτη Ώρα: ένα /δύο - Δεύτερη ώρα: ένα / δύο
**μια συνέντευξη του Πατριάρχη των ρεμίξ Tom Moulton κι ένα ρεμίξ του.
***ο gone4sure κάτι κάνει τέ-λει-ο!
****Έντεκα (αγαπημένα ρεμίξ αναγνωστών)
*****Έντεκα (απροσδόκητα mash-up)

Έντεκα της Δευτέρας [τελεβιζιόν]

(Ο ήλιος λάμπει πάντα - εκεί)

1) Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης την περασμένη βδομάδα η σημερινή εικονογράφηση είναι από ένα Μίκυ Μάους του 1984 και την ιστορία Ληστείες σε Ζωντανή Μετάδοση: τότε που είχαμε μόνο δύο κανάλια (και για σχετικά λίγες ώρες την ημέρα) κι η τηλεόρασή μας ήταν ασπρόμαυρη, διάβαζα και ξαναδιάβαζα την ιστορία του Σκρουτζ που ζηλεύοντας το Ρόμπαξ TV αποφασίζει να φτιάξει το δικό του σταθμό εκ των ενόντων – κι ονειρευόμουν έναν κόσμο με κανάλια πολλά (και έγχρωμα). Είναι ακόμα η αγαπημένη μου ιστορία, κι ας διαψεύστηκαν -μερικώς- οι προσδοκίες μου απ’ τα πολλά κανάλια.

2) Πολύ θα 'θελα πριν 2 βδομάδες ο Λαζόπουλος να έλεγε στα 2.5 εκατομμύρια που τον έβλεπαν: «Στην επόμενη μία ώρα μαζί μου, θα γελούσατε πολύ, θα έλεγα 150 φορές ‘Κυρία μου!’, θα έλεγα και 2-3 μελοδραματικά τραγούδια. Σας συστήνω όμως να γυρίσετε τώρα στην ΕΤ1 για να δείτε ένα εκ-πλη-κτι-κό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι απ’ το Παρασκήνιο – και μένα με βλέπετε πάλι το Σάββατο στην επανάληψη».

3) Θεωρώ ότι για διάφορους λόγους, (που συμπυκνώνουν και την εικόνα της ελληνικής τηλεόρασης σήμερα) το στιγμιότυπο της χρονιάς είναι αυτό που η Ρούλα Βροχοπούλου κλαίει ουρλιάζοντας: «Έχασα τον άντρα μου…Έχασα το παιδί μου! Έχασα την αξιοπρέπειά μου! Έχασα εχθές την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου!» [Δεν είναι ότι έχασε τον άντρα της ή δεν ξέρω γω τι – πάντα έτσι ήταν! Πριν 3-4 χρόνια στο Wall έβαζε τα κλάμματα ή τις φωνές για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα όπως «Δεν πήρα εγώ τα κουτάλια…!» και «Πού πήγαν οι παντόφλες μου?»]

4) 18 χρόνια Mega: η πρώτη διαφήμιση για το Mega, πριν αυτό ξεκινήσει / 20-11-89: η αρχή του πρώτου δελτίου με την Λ. Κανέλλη / [+ 1-3-92: Ολόκληρο το 10λεπτο νυχτερινό δελτίο του Mega της 1ης Μαρτίου 1992: Η Μαρία Χούκλη παρουσιάζει, ο ρεπόρτερ Θ. Ρουσόπουλος από την Τεχεράνη έχει τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, το μποϊκοτάζ ενάντια στα Ολλανδικά προϊόντα, το Μακεδονικό, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής, ένα σωρό εξωτερικές και εσωτερικές ειδήσεις σε 10 λεπτά. Οι ειδήσεις όπως θα 'πρεπε να είναι και σήμερα.]

5) Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο που μου έστειλε τη λίστα του περιοδικού Time 'The 100 Best TV Shows of All-TIME'. Την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα μέχρι που είδα πως ένα απ' τα 100 ήταν και η ομολογουμένως χειρότερη ενήλικη σειρά κινουμένων σχεδίων έβερ King of The Hill. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν που να μην τη βρήκε βαρετή και απαίσια - αν έχετε διαφορετική γνώμη θα χαρώ να την ακούσω. [Μέχρι τότε είναι επίσημο, το King of the Hill είναι χάλια!]

6) Telemarketing: στο προπροηγούμενο ποστ έγραφα για μια συνέντευξη που προσπάθησα να πάρω από τον θρύλο του τοπικού τηλεμάρκετινγκ Κύριο Πόλυ. Με είχε βοηθήσει και η Dayna (μεγάλη φαν, συνάδελφος τότε). Θα πηγαίναμε μαζί μιας και το στούντιο ήταν κάπου εκτός Θεσσαλονίκης και ψιλοφοβόμουν να πάω χειμώνα νύχτα στις shady εγκαταστάσεις του Time Channel. Και, άλλωστε, η Dayna πάντα είχε μια εκπληκτική έφεση στo τηλεμάρκετινγκ του Κυρίου Πόλυ…

7) Διαβάζοντας για τις γελοιότητες του Ε.Σ.Ρ. εναντίον του Μπομπ του Σφουγγαράκη και του Channel 9 που το προβάλλει θυμήθηκα ένα άλλο Channel 9, απ' το Fast Show. Ήταν ένας υποθετικός ευρωπαϊκός σταθμός με μια επινοημένη γλώσσα που έχει στοιχεία από Ανατολική Ευρώπη, Ιταλία, Ισπανία αλλά και αγγλικά λογοπαίγνια. Είχε διάφορες εκπομπές και σόου, eurotrash διαφημίσεις κι ένα φοβερό δελτίο ειδήσεων. [τηλεπαιχνίδι / δελτίο ειδήσεων / ένα οικονομικό τοκ σοου που εξελίσσεται σε κάτι απίθανο!]

8) Bits & Pieces: Δύο ‘ποστ’ από ένα παλιότερό μου δοκιμαστικό blog: Television: Teacher, Mother, Secret Lover! και Σκόρπιες ατάκες για την Τηλεόραση. /// Μουσικόραμα! Απόσπασμα απ’ το 1986 αλλά και η αποφώνηση της τελευταίας εκπομπής για την δεκαετία του ’80. /// Rave on TV: τηλεοπτικό θέμα για την ελληνική ρέιβ μέσα ‘90ς / Νατάσα Ράγιου (!) και ρέιβ / Η περίφημη ΜΑΝΑ ΡΕΪΒΕΡ! /// Υπάρχουν πολλά τραγούδια για την ελληνική τηλεόραση, κανένα όμως -και ποτέ- δεν θα ξεπεράσει το Τελεβιζιόν του Χάρρυ Κλυνν. Γραμμένο το 1978 ενσωματώνει τις διαφημίσεις και τις σειρές της εποχής - κι εκφράζει την ευχή: "Αχ και να είχαμε κανάλια πολλά".

9) H Σεμίνα Διγενή ξέρει να ελίσσεται – παίζει στα δάχτυλα τα διαφορετικά τηλεοπτικά format. Νομίζω ότι με την νέα της εκπομπή στη ΝΕΤ, που ξαναγύρισε στο σοβαρό (αλλά όχι σοβαροφανές) ρεπορτάζ κάνει την καλύτερη δουλειά – κι ας μην την βλέπει κανείς. [Φλασμπακ: το καρναβαλίστικο oprah-meets-ερωτοδικείο «Πες το Στη Σεμίνα». Σ’ αυτό το κλιπ (μέσα ’90ς) έχει μεταξύ των άλλων την Ξανθή Περάκη, τον Θάνο Αλεξανδρή, τον Εθνικό Σταρ, την κυρία Βασιλάκη κ.α. +ΒΑΣΙΛΑΚΗ VS ΠΑΤΣΙΟΥΡΑ]

10) Κι όμως υπάρχει και καλή τηλεόραση φέτος: Η Ζωή Είναι Αλλού / Οξυγόνο / Νέοι Φάκελοι / Έρευνα / Κυριακή με τον Σεραφείμ Φυντανίδη/ Η Μηχανή του Χρόνου/ Πρωταγωνιστές / Η Εποχή των Εικόνων / Οι Κεραίες της Εποχής μας / Παρασκήνιο κ.α.

11) Η τηλεόραση μου είπε ποιος τελικά είμαι – Μέχρι 111 λέξεις
Ποιος χαρακτήρας του Lost? [Ο Τζακ] /// Ποιο τηλεπαιχνίδι? [Family Feud – Κόντρες] /// Ποιο Στρουμφάκι? [ο Τεμπέλης – Lazy Smurf] /// Ποιος χαρακτήρας απ’ το Friends? [Chandler] /// Ποιος απ’ το Μπέβερλι Χιλς, 90210? [Brandon Walsh] /// Ποιος απ’ τους Simpsons? [Lisa Simpson] /// Ποιος απ’ το Futurama? [Ο Fry] /// Ποιος άνδρας χαρακτήρας της tv? [Fox Mulder από X-Files] /// Ποιος από το SouthPark? [o Kenny] ///Ποια απ’ τα Χρυσά Κορίτσια? [η Dorothy Zbornac (I knew it!)] /// Ποιος απ’ το καρτούν-ριάλιτι Drawn Together? [O Xandir] /// Ποιος απ’ το Σταρ Τρεκ? [Ο Κάπτεν Κέρκ] /// Ποιος απ’ το The A-team? [O Hannibal Smith]
----------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!
18 χρόνια mega

Στο ημερολόγιό μου της σχολικής χρονιάς ’88-’89 περίοπτη θέση είχε η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ήταν, για τον 11χρονο εαυτό μου κάτι πολύ σημαντικό. Σαν γνήσιο info-junky διψούσα για Πληροφορία, για το καινούργιο, για το πολύ, για το πολύχρωμο και το Mega Channel έμοιαζε στα μάτια μου ο Σωτήρας. Το ημερολόγιό μου περιγράφει: το σοκ και την απογοήτευση όταν εκείνη την περίφημη μέρα του Νοεμβρίου συνειδητοποίησα ότι το Mega έπαιζε μόνο στην Αθήνα, τις μανιώδεις -σχεδόν ψυχαναγκαστικές- καθημερινές αναζητήσεις μου στα UHF της τηλεόρασης για να δω μήπως ήρθε, τα ευγενικά στην αρχή, απελπισμένα στη συνέχεια, εξοργισμένα μετά τηλεφωνήματά μου στο Mega με ένα σωρό διαφορετικές φωνές. Την ζήλεια για όλους τους γνωστούς μου από Αθήνα που μου λέγαν ότι κάναν κοπάνα απ’ το σχολείο για να βλέπουν Mega όλη μέρα. Οι μήνες πέρασαν...
και ένα μεσημέρι, με τρεμάμενα μάτια, είδα το σήμα του στην ασπρόμαυρη (ακόμα) τηλεόρασή μας. Οι πρώτες εβδομάδες πέρασαν χωρίς ζωντανή μετάδοση προγράμματος (έδειχνε μόνο τρέιλερ και βίντεο-κλιπ, αλλά τα έβλεπα ξανά και ξανά για μέρες: διαφημίσεις για το 21 Jump Street, μια σειρά Chicago που στο διαφημιστικό έπαιζε το Runaway του Del Shanon – και μετά από τόσες βδομάδες που όλα τα παιδιά του σχολείο το έβλεπαν (όλοι ήταν σαν κι εμένα, τελικά) έγινε μεγάλη επιτυχία στην αυλή του δημοτικού μου, το Απεριτίφ της Μιμής Ντενίση, το τρέιλερ για τους Αυθαίρετους και τις Τρεις Χάριτες και το Πατήρ Υιός και Πνεύμα, το Mega Hit (που το περίμενα πώς και πώς ως καθημερινή μουσική εκπομπή, το Μουσικόραμα είχε ήδη ξεπεραστεί), αλλά και τα βίντεο-κλιπ της εποχής που έπαιζαν 3 και τέσσερις φορές την ώρα [θυμάμαι ιδιαιτέρως το 'Στέλλα σ’ αγαπάω Τάκης' και το 'Σ’ αγαπάω Ρε Βλάκα']. Και μετά, σε ανύποπτο χρόνο το κανονικό πρόγραμμα του Μέγκα άρχισε να παίζει. 18 χρόνια πέρασαν και αυτή τη βδομάδα το Mega γιόρτασε και ενηλικιώθηκε, παραμένοντας ο μονόφθαλμος στους τυφλούς των ιδιωτικών. Όλα αυτά τα θυμήθηκα και απ’ το flyer που έβαλα πιο πάνω, αλλά κυρίως από το σήμα έναρξης του καναλιού που είδα στο mediablog. Η μουσική, οι πολύχρωμες χάι-τεκ βεντάλιες που έρχονται καταπάνω μου, τα γράμματα που ενώνονται, η (ψευδής) υποβλητική αίσθηση του Σημαντικού∙ όλα μου ξανάρθαν βλέποντας το παρακάτω βίντεο.

Έντεκα (φλασμπάκ για το Π/Σ/Κ)

Το καλοκαίρι άρχισα να πετάω στοίβες mementos. Πολλά συρτάρια είχα να τα δω πάνω από δεκαετία. Αυτά που είχα κρατήσει ήταν πολλά και διάφορα, μια μεταφορά της προσωπικότητάς μου: αρχειακό υλικό και πολύχρωμα flyer, συνεντεύξεις και παράξενες ειδήσεις, trash φωτογραφίες και υψηλή τέχνη, εικόνες που με σόκαραν και μπε-μπε illustrations, ιστορικές στιγμές και στιγμές ανούσιες που έπρεπε να ξεχαστούν άμεσα.
Η τελευταία στάση πριν τα σκουπίδια είναι αυτή η δεκαπενθήμερη στήλη που κάθε δεύτερη Παρασκευή ψηφιοποιεί αναμνήσεις, δίνοντάς μου τουλάχιστον την αίσθηση ότι δεν τα πετάω πραγματικά στα σκουπίδια, αλλά ότι τα βάζω σε μια σακούλα και –με μια άλφα οικολογική συνείδηση- τ’ αφήνω στην ανακύκλωση.

[σήμερα σινεμά]


[Πριν το Ολύμπιον, πριν το λιμάνι, το Φεστιβάλ γινόταν στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών. Ένα πρόγραμμα που κράτησα απ’ το 1993. Οι ταινίες εκτός απ’ την ΕΜΣ παίζονταν στα Βακούρα, Παλλάς, Μακεδονικόν και Περίπτερο 2 της Έκθεσης. (Αξέχαστοι Νέοι Ορίζοντες! Κοιτάζοντας ολόκληρο αυτό το παλιό πρόγραμμα βρήκα τον εικοσαπλάσιο αριθμό ταινίων που θα ήθελα να δω απ’ ό,τι στο φετινό φεστιβάλ...)]


[Τι έξυπνη εικόνα για πρωτοσέλιδο την ημέρα πριν την απονομή των Όσκαρ. H τελευταία πρόβα, 23/3/1998, Guardian ή Independent]


[17/4/90 Το πρωτοσέλιδο της Expressen Στοκχόλμης, δύο ημέρες μετά το θάνατο της Γκρέτα Γκάρμπο – και μια πανσπάνια φωτο απ' τον φωτογράφο Ted Leyson που ακολουθούσε την αθέατη σταρ για πάνω από 10 χρόνια. Ο τίτλος λέει: "It feels like I'm dying little by little."]


[1998, σούπερσταρς σε παλιές ευτυχισμένες στιγμές - Brad Pitt, N. Kidman, Tom Cruise.]


[Νοέμβριος '96, τα κους-κους του φεστιβάλ από το Πρώτο Πλάνο της εποχής.]


[Όταν ήμουν φαντάρος στην Κομοτηνή, το μοναδικό (τότε) σινεμά ήταν όντως ο παράδεισός μου. Μερικές ταινίες που είδα: Lost in Translation, Something's Gotta Give, Disney’s Brother Bear, Paycheck, Troy, Monster, Finding Nemo (κ.α.)]


[Η κάρτα του αγαπημένου μου βίντεο κλαμπ στο Βερολίνο. Τέλεια διακόσμηση, θεότρελες πανσπάνιες ταινίες. Υποθέτω θα υπάρχει ακόμα. Στο Schoeneberg, Eisenacher Str. 115.]


[Εξώστης, Απρ. 2001. Υπέροχο πρωταπριλιάτικο θέμα: η Βάγια Ματζάρογλου συναντά τους νικητές των Όσκαρ για συνέντευξη και φωτο-μοντάζ.]


[Την επομένη του θανάτου του Stanley Kubrick, όλα τα αγγλικά ΜΜΕ τόνισαν την αινιγματική του φύση και το πόσο μοναχικός, κλειστός και απομονωμένος ήταν. Λίγο καιρό μετά τα tabloid είχαν γεμίσει από "προσωπικές" αφηγήσεις "φίλων" του, και αυτό είναι που σατιρίζει η γελοιογραφία.]


[Το Fix Carre και ο Εξώστης ήταν στα '90ς συνώνυμα του Κινηματογράφου (και άκρως απαραίτητα) στη Θεσνίκη. Ο Εξώστης συνεχίζει, το Fix Carre όχι (εδώ με Baise-Moi εξώφυλλο, 21/9/00).]


[Ο Δ. Γκιώνης στην Ελευθεροτυπια, 24/7/04. Δέκα χρόνια χωρίς την Τώνια Μαρκετάκη - σήμερα 13]
----------------------------------------

*ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Το Απ’ την Άκρη της Πόλης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη παίχτηκε στη Berlinale τον Φεβρουάριο του ’99: τότε ζούσα στο Βερολίνο κι είχα (με κάποιο εξωφρενικό τρόπο) μια διαπίστευση. Την οποία όμως ξέχασα πηγαίνοντας με παρέα Ελλήνων να δω το Απ’ την Άκρη της Πόλης. Τελωσπάντων, είδαμε την ταινία που και σήμερα την θεωρώ πολύ καλή [νιώθαμε και μια άλφα εθνική υπερηφάνεια, στο Βερολίνο ξέραν την Ελλάδα κυρίως για τη Βίκυ Λέανδρος και τον Costa Cordalis] και έγινε ένα Q&A με τον σκηνοθέτη.
Οι Γερμανοί φυσικά δεν ξέραν αν ο Γιάνναρης είναι άνθρωπος οξύθυμος ή μελιστάλαχτος και πολύ τον τσάτισαν με τις ερωτήσεις τους. Με αποκορύφωμα κάποιον που τον ρώτησε πού βρήκε ένα ανέκδοτο που είχε ενσωματωθεί στην ταινία [κάτι με Bufallo Bill και Cherno Bill] κι ο σκηνοθέτης τον κοίταξε με φαρμακερό βλέμμα που έλεγε «εγώ έκανα ολόκληρη ταινία κι εσύ με ρωτάς για ένα ανέκδοτο που λένε οι ήρωες?» και εμφανώς ενοχλημένος απάντησε: «It circulates in Athens. I noticed that all of you laughed extremely hard when the joke was said, don’t you have jokes here?» Δεν θυμάμαι αν τόλμησε να ξαναρωτήσει κανείς κάτι.
Βγαίνοντας απ’ το σινεμά τον είδαμε με την παρέα του και με όλη την αφέλεια που μας διέκρινε θεωρήσαμε ότι θα πετούσε απ’ τη χαρά του αν συναντήσει Έλληνες στο Βερολίνο. Οι άλλοι βάλαν εμένα να τον χαιρετίσω: «Συγνώμη… γεια σας». Τινάχτηκε – και όχι με την καλή έννοια. «Τι ’ναι;» ρώτησε απότομα. «Εεε, να είδαμε την ταινία και θέλαμε να πούμε συγχαρητήρια». Ξαφνικά μαλάκωσε κι η έκφρασή του άλλαξε αστραπιαία. Υποθέτω ότι ντράπηκε που ήταν απότομος πριν και έκανε έξτρα προσπάθεια, «τι ευγενικοί που είστε, και πόσο χαίρομαι». [Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα. Ή, κι αν υπάρχει, δεν το έχω βρει.]
---------------------------------

**Τα προηγούμενα φλασμπακ: ένα, δύο, τρία [κι ένα περσινό -όταν δεν είχα ακόμη σκάνερ]
-

Έντεκα (πράγματα που μ’ αρέσουν στη Θεσσαλονίκη – τώρα)

[από a.v. - εικόνα Α. Βλαβογελάκης (fanzein)]

Mε ελάχιστες εξαιρέσεις ζω στο μικρόκοσμό μου – σ’ ένα υποκειμενικό σύμπαν/κολάζ φτιαγμένο από ψηφίδες χώρου και χρόνου. Για να το πω απλά, και σαφώς πιο απομυθοποιητικά, ζω κυρίως στο μυαλό μου –και στο σπίτι μου. Αγαπάω τα (συνήθως ευτελή) νέα και παλιά μικροαντικείμενά μου, τους φίλους, την τηλεόραση, το ίντερνετ, τα βιβλία, τη μουσική. Τα υπόλοιπα σημαντικά -αέρας, ήλιος, σύννεφα, τοπία, άνθρωποι- τα βρίσκεις σχεδόν παντού. Κι όμως, επέλεξα: ο ελεγχόμενος μικρόκοσμός μου θα είναι στην Θεσσαλονίκη. Να γιατί:

1) Όπου και να πήγα υπήρχε μια αόρατη κλωστή που, στο τέλος, με τραβούσε εδώ. Πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιες μνήμες της παιδικής ηλικίας που μας καθορίζουν: οι στιγμές που ανακαλύπτουμε τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα απ’ την έκπληξη, τότε που όλα είναι εντελώς καινούργια και εντυπωσιακά. Αυτές οι μνήμες είναι η δική μου αόρατη κλωστή.

2) (Οι φίλοι και συγγενείς μου.)

3) Το ραδιόφωνο. Ok, ο Πετρίδης και το Τρίτο Πρόγραμμα ακούγονται σ' όλη την χώρα, αλλά ειδικά εδώ υπάρχει ο πολιτιστικός 9.58 αλλά και δύο εξαιρετικοί σταθμοί ξένης μουσικής, ο Republic και ο κλασικός 88μισό (με τις τέλειες εκπομπές του Άρη Καραμπεάζη).

4) Σχεδόν όλοι οι ιστορικοί κινηματογράφοι έκλεισαν, ευτυχώς όμως επέζησαν και κάποιοι: Βακούρα, Φαργκάνη, Μακεδονικόν, Ολύμπιον, Κολοσσαίον, Ράδιο Σίτυ, Αριστοτέλειον - οι συμβατικοί κινηματογράφοι που απέμειναν, μια σινεφίλ ευκαιρία για περιπλανήσεις στην πόλη. [Θα θυμάμαι πάντα ότι το Lost Highway το είδα στον Αλέξανδρο και το Δαμάζοντας τα Κύματα στο Λάουρα∙ στ’ αλήθεια όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν οι ταινίες που είδα πρόσφατα στα πανομοιότυπα multiplex ήταν στην αίθουσα 2, 7 ή 11.]

5) Για κάποιον λόγο θεωρώ ότι έχω χορτάσει τα nights-out και ποτέ δεν βγαίνω βράδυ σε bar/club. Η μόνη περίπτωση να ξεκουνηθώ είναι να παίζει στο Art-House o dj Βαγγέλης Ρίσσος: κάποιες Κυριακές κάνει ανεπανάληπτες ’80ς βραδιές με τρας, tv-themes και τέτοια, ενώ τις Τρίτες κάνει θεματικές βραδιές [προχτές είχε διασκευές και remixes, παλιότερα Morrissey, PSB, Depeche κλπ]. Bάζει υπερσπάνια βίντεο, διακοσμεί τον χώρο, τυπώνει σχετικά αυτοκόλλητα, μοιράζει κονκάρδες φτιαγμένες ειδικά για τη βραδιά κλπ.

6) Το σύμβολο της πόλης είναι ο Λευκός Πύργος, που είναι μια χαρά, αλλά προσωπικά προτιμώ τον ρετροφουτουριστικό Πύργο του ΟΤΕ που στριφογυρίζει και πάλι (ή ξαναχάλασε;) μέσα στη ΔΕΘ. Όταν τα καλοκαίρια πηγαίνω θερινό στο Ελληνίς, πίσω απ’ την οθόνη ο Πύργος ορθώνεται φωτισμένος επιβλητικά: με υπνωτίζει σχεδόν, σαν ένα μαγικό διαστημόπλοιο έτοιμο για γαλαξιακά ταξίδια.

7) Άνθρωποι: η Δανάη των Love Boat Orchestra, ο Γιάννης Μπουτάρης (το αντίβαρο στο συντηρητισμό της πόλης), η Βάγια Ματζάρογλου, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, η Ελένη Χοντολίδου, ο Κωστής Ζαφειράκης, ο κομίστας Γιώργος Τσούκης, ο Στέργιος Δελιαλής (αλλά και οι νέοι designers), ο Σάκης Σερέφας, οι bloggers της πόλης (winter academy, ντισκολάτα, ινδίκτος, άνεμος, κ.α.)

8) Ο Κύριος Πόλυς, καλτ φιγούρα του τοπικού τηλεμάρκετινγκ στο Time Channel: είχα προσπαθήσει να του πάρω συνέντευξη (μα το Θεό! υπήρξε διευθυντής περιοδικού που δέχτηκε τέτοιο θέμα), αλλά ποτέ δεν κατόρθωσα να μιλήσω με τον ίδιο: «Μας παίρνουν συνέχεια και μας κάνουν τέτοιες πλάκες», είπαν και υποσχέθηκαν να τον πείσουν. Δυο χρόνια μετά, ακόμα περιμένω.

9) Οι φοβεροί δίδυμοι που χαιρετούν τον κόσμο σε εγκαίνια μαγαζιών και πρεμιέρες θεάτρων. Μια φορά έξω απ’ το θέατρο Αμαλία είδα μόνο τον έναν κι έκλαιγε. Φοβήθηκα ότι αδερφός του είχε πεθάνει -ευτυχώς διαψεύστηκα.

10) Bits & Pieces: το Λούνα Παρκ / το κτίριο στα Πανεπιστήμια που μοιάζει με χάι-τεκ αυγό / το Εντευκτήριο / η θάλασσα / το Neverland / οι πίνακες του Warhol στο ΜΜΣΤ / ο κλασικός Εξώστης [η πρώτη σελίδα είναι εμφανισιακά ίδια εδώ και 20 χρόνια -σχεδόν ανατριχιαστικό!] / το Χρυσό Παγώνι / το SOUL / ο Ιανός / το Κωστή -κι ας έκλεισε / η Πλατεία Ναυαρίνου / τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ [να ’χα και καμιά διαπίστευση…]

11) Η μεγάλη Συλλογή από Κλισέ: «Η ερωτική πόλη», «Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι το πιο δύσκολο κοινό!», «Η νύμφη του Θερμαϊκού», «Η πρωτεύουσα των Βαλκανίων», «Η συμπρωτεύουσα με τις αιθέριες υπάρξεις και τις πιο τρέντι φατσούλες», «το Σιάτλ των Βαλκανίων (!!!)», «Εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους».

['80s καρτ-ποστάλ]
-

(ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!)
-

Έντεκα της Δευτέρας [the movies]

(he took her to a movie)

1) Εβδομάδα Φεστιβάλ και Θεσσαλονίκης: θα ήθελα να ξεχάσω (αλλά δεν μπορώ) την χειρότερη ταινία που είδα ποτέ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ακούει στο όνομα «Κανείς δεν χάνει σε όλα» σε σκηνοθεσία και σενάριο Δ. Γρηγοράτου. Την είδα στο φεστιβάλ του 2000 και έμεινα άναυδος: ένα φιλόδοξο οικολογικό, τεχνολογικό, φιλμ-νουάρ με μουσική ‘ραπ’ αλλά και σκυλάδικα (παιγμένα ολόκληρα, το ένα μετά το άλλο – χωρίς προφανή λόγο), τον Αλμπέρτο Εσκενάζι, έναν δήθεν τρέντι νέο κομπιουτεράκια, το μελοδραματικό αλλά ξεκαρδιστικό τέλος, το unintentional trash· κι όλα αυτά επί 122 ολόκληρα, βασανιστικά, λεπτά (122!!!).

2) Siskel’s Test, το αλάνθαστο τεστ του μακαρίτη κριτικού Gene Siskel για το αν αξίζει ένα φιλμ: «Καθώς το βλέπετε αναρωτηθείτε: είναι αυτό το φιλμ πιο ενδιαφέρον απ’ ό,τι θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ με τους ίδιους ηθοποιούς να γευματίζουν;»


3) Τα βίντεο της εβδομάδας. [εικόνα: το flyer της χτεσινής προβολής στο φεστιβάλ της (ίσως) καλύτερης παιδικής ταινίας ever. To Κόκκινο Μπαλόνι – ένα – δύο – τρία – τέσσερα.] Από μια ταινία του 1967, το πώς φαντάζονταν τότε τα κομπιούτερ του 1999. [απίστευτο!] /// Στην ώρα του γυρίσματος: Victor Webster erection while filming. / Ένα επεισόδιο του “The Critic”, σειράς κινουμένων σχεδίων με τον πιο αξιαγάπητο κριτικό κινηματογράφου. / Η πρώτη ταινία του Μελ Μπρουκς (μικρού μήκους) The Critic, δείχνει μια ψευδοπειραματική ταινία και ο θεατής-κριτικός σχολιάζει.

4) H Κωνσταντίνα Βούλγαρη είναι στην πόλη. Και μιλάει στις ‘διαδρομές’ για το τι βλέπει στην τηλεόραση: «Μόνο ειδήσεις, ταινίες και – δεν ξέρω αν θα σε απογοητεύσω αλλά είμαι ειλικρινής – το ‘Je t’aime’. Θεωρώ την ομάδα του ‘Je t’aime’ ό,τι πιο ανατρεπτικό και επαναστατικό στην ελληνική τηλεόραση. Απεχθάνομαι τη σοβαροφάνεια και συγκινούμαι μ’ αυτούς τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους που απλά κάνουν το κέφι τους". [να της αφιερώσω το νέο χιτ ‘ψιτ γατούλα’, το καλύτερο ποπ τραγούδι της εποχής. Και, στα πιο σοβαρά: η –καθόλου Je t’aime- ταινία της Κ. Βούλγαρη, το Valse Sentimental, με το Θάνο Σαμαρά και τη Λουκία Μιχαλοπούλου παίζεται στο φεστιβάλ την Τετάρτη (Ολύμπιον, 21.30) και την Πέμπτη (Τ. Μαρκετάκη, 18.45).]

5) Το έγραφα ως φήμη την περασμένη βδομάδα, και μάλιστα χρησιμοποιούσα και τη λέξη «μακάρι» (στους 11 σκηνοθέτες και τι περιμένουμε απ’ αυτούς), αλλά τώρα επιβεβαιώθηκε. Ο Τιμ Μπάρτον θα σκηνοθετήσει την τρισδιάστατη εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων!

6) Bits & Pieces: (screenshots απ’ το The Movies, το καλύτερο κινηματογραφικό pc-game όλων των εποχών) /// Παλιό -αλλά πολύ καλό! Η Neutrino γράφει: Έντεκα πράγματα που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των κινηματογραφικών Φεστιβαλ /// Στου winter academy: 48 τραγούδια για το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. /// το πιο ενδιαφέρον πάρτυ του φεστιβάλ /// Live στο φεστιβάλ: Dread Astaire, Your Hand in Mine, April March (info) ///

7) Ένα τέλειο τεστ-κουίζ: Ποιος θα σκηνοθετούσε τη ζωή σας και τι είδους ταινία θα έκανε? [Τα δικά μου αποτελέσματα -το τεστ τα βρήκε όλα! Σκηνοθέτης Woody Allen. Your film will be 66% romantic, 38% comedy, 32% complex plot, and a $ 33 million budget. // Εσάς;]

8) Η Kate Bush έγραψε και ερμηνεύει το τραγούδι της ταινίας Golden Compass που βγαίνει τα Χριστούγεννα. [κι ας πω και κάτι για το aerial: όποιος το έχει και δεν άκουσε το cd2 -που έχει τέλειο concept, περιγράφει τον ήλιο καθώς περνάει η μέρα- διαβάζοντας όμως τους στίχους, απλά έχει χάσει το 90% του cd.]




9) H ‘Α, Μπα?’ σήμερα: The Movies: Οι χειρότερες ταινίες που δεν έγιναν (κρίμα εδώ που τα λέμε) / καλύτερες sci-fi που δεν έγιναν (επίσης κρίμα, αλλά σοβαρά τώρα) / όταν οι τραγουδιστές κάνουν κακές ταινίες (κάποιοι δεν είναι ούτε καν καλοί τραγουδιστές) / comic books ταινίες - πολύ δύσκολα εγχειρήματα, πολύ πετυχημένα / και τράγος, και έλαφος / τόσο κακή ηθοποιός που δε μπορεί να παίξει ούτε τον εαυτό της / φιλμ προπαγάνδας

10) greek erotica: στη Μηχανή του Χρόνου (Σαβ. Alpha) είχε το πώς η χούντα επέτρεψε -και ίσως βοήθησε- το ελληνικό πορνό να ανθίσει, την ίδια ώρα που η ελευθερία του λόγου καταπιεζόταν βάναυσα και το παραμικρό μονόστηλο εφημερίδας λογοκρινόταν ως 'ανήθικο'. [ η υποκρισία είναι συχνά χαρακτηριστικό αυτών που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ηθική -απ' την espressso και τα μεσημεριανάδικα, μέχρι τις εκκλησίες του πλανήτη ή τον Bush.]

11) Ποστ, σχετικά με το σινεμά, που έχουν ανέβει στο enteka – μέχρι 111 λέξεις:
ΕΝΤΕΚΑ: ηθοποιοί χειρότεροι από τον Συλβέστερ Σταλόνε // ταινίες που είδα σε θερινό σινεμά // stoned ταινίες // αγαπημένες '80ς κωμωδίες // αγαπημένα θερινά σινεμά // gay-friendly ταινίες // ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας // υποψηφιότητες των Όσκαρ // αγαπημένα σινεμά που έχουν κλείσει // Γούντι Άλλεν // τέλεια ντοκιμαντέρ // ταινίες αυτοβιογραφίας // αγαπημένα μου τραγούδια από ταινίες // Χρυσοί Φοίνικες απ' το παρελθόν // καταπληκτικά κινηματογραφικά σπίτια // παρανοϊκά λεπτά στον κόσμο του David Lynch // ταινία simpsons // Μπέργκμαν + Αντονιόνι = r.i.p. // Χολιγουντιανά κλισέ // ετερόκλητα κινηματογραφικά τρέιλερ
---------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Η αγαπημένη μου ταινία


(Meshes of the Afternoon, 1943)

Η επανάληψη, τα όνειρα και η μνήμη, το καλειδοσκοπικό παζλ (που τελικά δεν ενώνεται ποτέ) είναι τα θέματα που μ’ ενδιαφέρουν στη ζωή μου. Αν ήμουν καλλιτέχνης αυτές θα ήταν οι θεματικές του έργου μου.
Ήμουν στο Λονδίνο και είχα μια βιντεοκάμερα – κι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Λίγο μετά άρχισα να κάνω κάτι εικαστικά, κομματάκια από το background φωτογραφιών [κάποιος που περνούσε τυχαία, κάτι που δεν ξεχωρίζει καλά] και τα μεγέθυνα – σαν όνειρα που ξεχάστηκαν, που δεν τους δόθηκε η πρέπουσα σημασία και πέρασαν στο υποσυνείδητο. Αργότερα άρχισα να γράφω ένα βιβλίο. Και πιο πρόσφατα άνοιξα ένα μπλογκ. Ο συνδετικός κρίκος σε όλα τα παραπάνω ήταν η μνήμη, τα όνειρα και η εμπλουτισμένη επανάληψη. Ας μείνω στον κινηματογράφο. Είχα πολλές ιδέες. Βίντεο-αρτ, τεκνικολόρ όνειρα, σκηνές ξανά και ξανά με μικρές διαφορές, ομιχλώδη σύμπαντα με αναμνήσεις σε αντίστροφη σειρά. Είχα τρομερή όρεξη και γέμιζα σημειωματάρια με ιδέες και βιντεοκασέτες με υλικό.

Και τότε είδα το Meshes of the Afternoon της Maya Deren στη βιντεοθήκη του πανεπιστημίου. Στα πρώτα λεπτά είχα ένα χαρτί κι ένα στιλό κι έκλεβα ιδέες. Λίγο μετά τα παράτησα όλα κι αφοσιώθηκα. Μόλις η ταινία τελείωσε (μικρού μήκους είναι, κρατάει 18 λεπτά) έκλεισα το σημειωματάριο – για πάντα. Αυτή η γυναίκα, πριν από 60τόσα χρόνια τα ’χε πει όλα. Δεν υπήρχε λόγος καν να προσπαθήσω. Κι έτσι επέστρεψα στις αγαπημένες μου home movies.
To Meshes of the Afternoon είναι μια μάλλον δύσκολη και επιτηδευμένη ταινία, κι αν δε συμπύκνωνε όλα αυτά που πρεσβεύω σίγουρα δεν θα την είχα στο Νο1 του blogger profile μου. Η Deren θεωρείται πρόδρομος των αμερικανών underground σκηνοθετών των ‘60ς κι η ταινία ενέπνευσε τις ταινίες του Lynch σε τρομακτικά μεγάλο βαθμό∙ τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν διάφορα remakes, χωρίς να πλησιάσουν το αυθεντικό.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ: MESHES OF THE AFTERNOON

Έντεκα (για το νησί των Χριστουγέννων)

shameless gimmick ;)


1) Αν και αρκούντως αυτοαναφορικό για να αναφερθεί, είναι κάτι μάλλον άσχετο με το blog. Αλλά απ’ όσα συμβαίνουν στην εξωδιαδικτυακή μου ζωή, αυτό είναι μάλλον το πιο διασκεδαστικό! Η λίστα αφορά το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που βγαίνουν απ’ το Μεταίχμιο. Bιβλία που, ακόμα κι αν δεν είναι τρομερών αξιώσεων, διασκέδασα τρομερά γράφοντάς τα -σχεδόν όσο και γράφοντας το enteka.

2) Το Νησί των Χριστουγέννων είναι μια περιπέτεια φαντασίας με ήρωες τους Στε (Στέλλα και Στέφανο – έτσι λέγεται και η σειρά βιβλίων), δύο αδέρφια με μαγικές δυνάμεις που ανακαλύπτουν μια μυστική πινακοθήκη (with a twist). Ψάχνοντας μια εξαφανισμένη γάτα θα μπουν [κυριολεκτικά] μέσα στους πίνακες και θα μπλεχτούν σε μια περιπέτεια γεμάτη χρώματα, χριστουγεννιάτικες ανατροπές και ιπτάμενα μαγικά όνειρα.

3) Επιρροές από -και κρυπτικές αναφορές σε: Ένιντ Μπλάιτον / lucid dreams / οικογένεια Ντακ / Θησαυρός της Βαγίας / 2001 / παιδική (μου) ηλικία / ambient / δεκάδες έργα τέχνης / David Lynch / αριθμός 11 / Goldfrapp / Μικρός Πρίγκιπας κ.α.

4) Πριν από 10 χρόνια, όταν έφευγα απ’ την Ελλάδα, για σπουδές στο Λονδίνο η μαμά μου μού χάρισε το Microserfs. Ως αφιέρωση είχε γράψει:

«Δεν πρέπει να ονειρεύομαι για σένα. Μόνο να σου δίνω την ευκαιρία να ονειρεύεσαι εσύ - και να κάνω ότι μπορώ για να σε βοηθήσω να βγουν αληθινά τα όνειρά σου»

[Το λιγότερο που μπορώ να κάνω, γράφοντας αυτές τις γραμμές είναι να της αφιερώσω το βιβλίο και να την ευχαριστήσω που δέχτηκε τα όνειρά μου -και προφανώς όχι μόνο αυτά των βιβλίων- και χάρηκε (σχεδόν πιο πολύ κι από μένα!) όταν αυτά άρχισαν να βγαίνουν αληθινά.]

5) (Οι σοβαροί συγγραφείς λένε συνήθως ότι οι ήρωες ζουν μέσα τους, τους επισκέπτονται και τους λένε πώς να τους αναπτύξουν, τι να γίνει μετά στο βιβλίο και κάτι τέτοια. Εγώ είμαι απλά χαρούμενος που μ’ αφήνουν στην ησυχία μου!)


6) Η Χριστουγεννιάτικη Πλατεία του βιβλίου: Μικρός κοίταζα το παραπάνω το εξώφυλλο και σκεφτόμουν πως έμπαινα μέσα στη ζωγραφιά και βρισκόμουν τρισδιάστατος σ’ αυτή τη χριστουγεννιάτικη πλατεία του Avercamp… Δεκαετίες μετά αυτός ο πίνακας ενέπνευσε σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο.

7) Όχι ότι δεν είχα αρκετό παλιμπαιδισμό και αναμνήσεις από μόνος μου, όμως ένα καλοκαίρι πριν χρόνια, αξιοποίησα την Ανθούλα, ένα κοριτσάκι που στις διακοπές περνούσε τη φάση ‘γιατί αυτό;’ και ‘γιατί εκείνο;’. Αντέστρεψα τους όρους και συνέχεια τη ρωτούσα: «Τι όνειρα βλέπεις;» «Πώς μοιάζει το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο;» «Τι φοβάσαι περισσότερο;» «Τι μαγικές δυνάμεις θα ’θελες να έχεις;» [Είναι ακόμα μικρή για να το διαβάσει – αλλά κάποτε πιστεύω ότι θα αναγνωρίσει κομμάτια του εαυτού της στο βιβλίο.]

8) Τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Ένα απ’ τα πρώτα μου ποστ είχε τα έντεκα αγαπημένα μου, Ζωρζ Σαρή, Μικρός Πρίγκιπας, Μυστικοί Επτά & Πέντε Φίλοι, Πίτερ Παν κ. α. -έκτοτε όμως διάβασα (την οικογένεια Μούμιν ή τα παραμύθια του O. Wilde) ή θυμήθηκα κι άλλα (το Μικρό Νικόλα ή της Π. Δέλτα).

9) Bits + Pieces + Numbers: Πήρε 7 μέρες για να το γράψω, στη θάλασσα, σε τρένο, σε φεστιβάλ, σ’ ένα αστικό λεωφορείο, στο σπίτι μου / Μέσος όρος συγγραφής τη μέρα: 7 ώρες / Καιρός που έμεινε στο ψηφιακό συρτάρι μέχρι να το στείλω σε εκδοτικό οίκο: σχεδόν 2 χρόνια – μέρες μέχρι την πρώτη καταφατική απάντηση 14. /

10) Gimmick: Σε κάποια στιγμή θα γίνει μια παρουσίαση στον Ιανό Θεσ/νίκης και πέρα απ’ το όλο χριστουγεννιάτικο πάρτι σκέφτηκα το εξής: μπογιές και χαρτιά παντού για μικρούς και μεγάλους, και μία απαίτηση: Να φτιάξουν μια πρόχειρη ζωγραφιά στην οποία θα ήθελαν να μπουν μέσα. Αυτή που θα μ’ αρέσει πιο πολύ θα γίνει πίνακας της Μαγικής Πινακοθήκης, θα ενσωματωθεί δηλαδή στο επόμενο βιβλίο, κι οι ήρωες θα ζήσουν μια περιπέτεια μέσα στη ζωγραφιά που έκανε ο/η τάδε (με namecheck) εκείνο το χριστουγεννιάτικο μεσημέρι στον Ιανό. [Περιττό να πω ότι η έμπνευσή μου γι’ αυτό προέρχεται απ’ το X-Files: είχαν κάνει διαγωνισμό κι ο νικητής θα εμφανιζόταν ως πτώμα στο νεκροτομείο σε κάποιο επεισόδιο της σειράς!]

11) Η Νταίζη. Για χάρη μιας εξαφανισμένης γάτας γίνονται όλα στο βιβλίο. Η πραγματική Νταίζη δεν είχε ιδέα ότι έγινε ηρωϊδα παιδικού βιβλίου. Την πήρε μωρό πριν από 10 χρόνια η αδερφή μου, και έγινε πολύ αγαπητή στην οικογένειά μας, παρόλο που ήταν κάπως σνομπ και νοιαζόταν κυρίως για το φαί. Την λατρέψαμε όμως – και κάθε καλοκαίρι της κάνουμε, στο πατρικό μου, πάρτι για τα γενέθλιά της, με τούρτα, σολομό και γελοία εορταστική διακόσμηση. Ήταν αυτονόητο ότι η γάτα του βιβλίου θα έπαιρνε τη μορφή και το όνομά της... Όμως τις τελευταίες βδομάδες η Νταίζη μας κάτι έπαθε. Σχεδόν σταμάτησε να τρώει (ποια; αυτή!) και καθισμένη μπροστά στο νερό της με σκυμμένο το κεφάλι έμοιαζε θλιμμένη. Οι γονείς μου την έτρεξαν στον κτηνίατρο, έγιναν εξετάσεις –και τα νέα δεν ήταν καλά. Το Σάββατο την πήγαν σε μια κλινική για κατοικίδια στο Πανόραμα (της έβαλαν και ορό!) και κάθε μέρα μας έλεγαν τα νέα απ’ το τηλέφωνο. Σκεφτόμουν, μακάρι να μπορούσα να μαζέψω μια ομάδα παιδιών με μαγικές δυνάμεις, όπως έκανα στο βιβλίο, για να πάνε να τη σώσουν…

Χτες το πρωί μας τηλεφώνησαν. Τα ξημερώματα η αγαπημένη μας Νταίζη ήταν νεκρή.


------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Η Μουσική Επένδυση και οι Κόσμοι μέσα στις Ζωγραφιές.

Έντεκα κάπως αψυχολόγητες -αλλά υποσυνείδητα σωστές- επιλογές για ένα υποθετικό soundtrack του βιβλίου συνδυασμένες με έντεκα πίνακες στους οποίους θα ήθελα, αν είχα μαγικές δυνάμεις να περιπλανηθώ μέσα τους. [τα τραγούδια απ’ το υποθετικό soundtrack παίζουν με αριστερό κλικ στον τίτλο τους, οι εναλλακτικές εικονογραφήσεις, δυστυχώς δεν επιτρέπουν, ακόμα, την είσοδο μέσα σ’ αυτές – μεγαλώνουν όμως σε άλλο παράθυρο.]


south park - carol of the bells


daft punk - veridis quo


candy flip - straberry fields forever


marhseaux - shake me


twin peaks theme


air- once upon a time...


everly brothers - all i have to do is dream


offenbach - can can


goldfrapp - utopia


σκα-σου-σου


+ στο τέλος, μια αντίστροφη καταμέτρηση, ένα μαγικό φαινόμενο –σαν έκρηξη σε εργοστάσιο πυροτεχνημάτων, κι η θριαμβευτική γιορταστική μουσική, σαν αυτήν που Πρωτοχρονιά μεσημέρι έπαιζε (και παίζει) η ΕΤ1, σε ζωντανή σύνδεση με τη Φιλαρμονική της Βιέννης – το τελείωμα, εκεί που όλοι χτυπούν ρυθμικά παλαμάκια. Το βιεννέζικο Εμβατήριο Radetzky του Johan Strauss.
--------------------------------------


Άρης Δημοκίδης, Το Νησί των Χριστουγέννων, εκδ. Μεταίχμιο
,
,

*ΕΠΙΣΗΣ: Να και τα άλλα μου βιβλία: Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων /// Το Χρυσό Βουνό /// Επίσης αυτό είναι το μπλογκ των ηρώων μου, των ΣΤΕ: http://www.ste.blogspot.com/
,
,
,
,
,

Έντεκα της Δευτέρας [έρχεται κρύο]

[έρχεται κρύο...]

1) Αύριο Τρίτη ένα ποστ-έκπληξη (χμ...!)

2) ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Η από μηνών σοβούσα κρίσις, εις την ηγεσίαν του κόμματος, προεκάλεσε προχθές, αιφνιδίως, ρήξιν μεταξύ των δύο συναρχηγών. Ο κ. Γ. Παπανδρέου, ενώ την παρελθούσαν εβδομάδα, εφέρετο συμφωνήσας μετά του κ. Βενιζέλου επί της παραιτήσεως τούτου εκ της συναρχηγίας του κόμματος και της παραμονής του ως απλού μέλους, μετέβαλε γνώμην. [Απίστευτο, αλλά το Νοέμβριο του 1958 η παραπάνω είδηση –εδώ ολόκληρη- δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή]

3) Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος τα λέει έξω απ' τα δόντια στην Καθημερινή. “[Στην Ελλάδα] οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τη ζωή. Ακόμα κι αυτό για το οποίο κατηγορούμαστε: ότι λουφάρουμε απ’ τη δουλειά μας για ν’ αυξήσουμε το τριήμερο ή τις διακοπές. Ναι, γιατί όχι; Πρέπει διαρκώς να αυξάνουμε την παραγωγικότητα; (…) Είναι πιο ρέμπελος ο Έλληνας, θέλει να κάτσει στη λιακάδα, να βγει να δει έναν φίλο του… Είναι αρνητικά αυτά;”

4) [Την περασμένη βδομάδα έγραψα για την μοναδική μου συνάντηση με blogger, την Ιφιμέδεια. Για την ίδια συνάντηση έγραψε κι αυτή, σ’ ένα σαφώς πιο ενδιαφέρον -αν και υπερβολικά αγιοποιητικό για το άτομό μου- ποστ.]

5)
Την Περασμένη Πέμπτη: στις 3.30 πληροφορήθηκα την ύπαρξη του παραπάνω λευκώματος/βιβλίου των (αλφαβητικά) Π. Νικόλτσου & Σ. Τριανταφύλλου. Στις 5 έπαιρνα συνέντευξη από τον φωτογράφο Πέτρο Νικόλτσο. Στις 6 αγόρασα το βιβλίο απ’ την Πρωτοπορία. Στις 10 το είχα διαβάσει ολόκληρο. [Ήταν τόσο καλό που στις 10.05 αποφάσισα να γράψω τα παραπάνω στο Έντεκα της Δευτέρας. ]

6) Τα βίντεο της εβδομάδας: Women Portraits Of Western Art / Water Balloon Explosion
/ Όταν η Madonna έκλεψε την Fairouz / παρωδία Britpop group και διευθυντή δισκογραφικής (αλά Frankly Mr. Shankly) / Έκρηξη σε εργοστάσιο πυροτεχνημάτων / Norman Mailer [r.i.p]

7)
Είναι λοιπόν αυτός ο Banksy? [read]

8) Bits & Pieces: Λάικα / Blogger’s Republic Έκθεση / Αυτή τη συνέντευξη ήθελα να την είχα πάρει εγώ / Η καλύτερη σύγκριση όλων των εποχών: [από intvduals] Ο (τάδε ηθοποιός παίζει) με βλέμμα πιο απλανές από φαν του Παναγιώτη Κολλημένου που παρακολουθεί συναυλία των Arcade Fire. /11 Covers For The 11th Day Of The 11th Month / Παπαγάλος χορεύει (!) με backstreet boys. / !!!!!!!!!!!!!!

9) Sleep defragmentation [απ’ τα 'Νέα'] Τα αποτελέσματα των ερευνών για τον ύπνο είναι εντυπωσιακά: Ο κοιμισμένος εγκέφαλος ξεδιαλύνει πρώτα τα γεγονότα και τις πληροφορίες τη ημέρας και τα χωρίζει σε κατηγορίες ανάλογα με το θέμα τους. Μετά τα ενώνει σε αναγνώσιμα «πακέτα», σε διαφορετικά χρονικά σημεία της νύχτας. Έτσι, τα διάφορα στάδια του ύπνου χειρίζονται συγκεκριμένα είδη πληροφοριών.


10) Σημερα με την 'Α, μπα?': Έρχεται Κρύο! O χειμώνας στην Αποκάλυψη // αστερισμοί του χειμώνα για αρχάριους (και για προχωρημένους) // κατάλογος με λαχανικά και φρούτα του χειμώνα, για να ξέρουμε πότε αγοράζουμε τι // ο πιο κρύος χειμώνας των περασμένων αιώνων στην ευρώπη και στην αμερική //ο χειμώνας στη μουσική: Vivaldi // Simon & Garfunkel // Steve Miller Band // The Doors // Aztec Camera

11) Μια μέρα χωρίς ίντερνετ - Μέχρι 111 λέξεις.
Οκ, όταν είμαι διακοπές περνάω και βδομάδες χωρίς ίντερνετ, χωρίς εμφανή συμπτώματα στέρησης, όμως την Πέμπτη που μας πέρασε (όταν όλη η Θεσ/νίκη έμεινε χωρίς adsl) η κατάσταση ήταν πιο περίεργη. Ήρθα στη δουλειά ξεκίνησα τις εργασίες και το γραφείο βυθίστηκε σε ψηφιακό σκοτάδι. Περιμέναμε στωικά στην αρχή, ανυπόμονα αργότερα, με έκπληξη και με ‘Μόνο στην Ελλάδα’ αγανάκτηση αργότερα. Καθόμασταν λοιπόν στο γραφείο, και δεν μπορούσαμε να κάνουμε σχεδόν τίποτα. Ούτε δουλειές, ούτε internet-surfing, ούτε blog, ούτε email, ούτε τίποτα. Και φυσικά, ήταν υπέροχα. Αν κάτι μου τη δίνει με το ίντερνετ, δεν είναι οι φοβερές δυνατότητες που μου προσφέρει, είναι η, σχεδόν ψυχαναγκαστική, υποτιθέμενη υποχρέωσή μου να τις εκμεταλλευτώ όλες.

---------------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

(Την Παρασκευή αρχίζει το Φεστιβάλ στην πόλη. Με αφορμή αυτό...)

11 αγαπημένοι μου σκηνοθέτες και τι ετοιμάζουν!
Όπως σχεδόν όλα τα ποστ έτσι κι αυτό ξεκίνησε από προσωπικό ενδιαφέρον. Έψαξα τα μελλοντικά σχέδια διαφόρων (εν ζωή εννοείται) αγαπημένων σκηνοθετών – για να ξέρω τι να περιμένω και πότε.

*Spike Jonze: Του χρόνου τέτοια εποχή βγάζει το Where the Wild Things Are που συνδυάζει live action, suitmation, animatronics and CGI [!] Ένα αγόρι φτιάχνει με τη φαντασία του ένα μαγικό δάσος γεμάτο παράξενα πλάσματα που το ανακηρύσσουν βασιλιά τους.
*Tim Burton: Το Sweeney Todd είναι έτοιμο. [Και τώρα υπάρχουν φήμες για την Αλίκη στη Χώρα το Θαυμάτων, για το 2009. Μακάρι!]
*David Lynch: Όταν με το Inland Empire ανακάλυψε την ψηφιακή τεχνολογία είπε «Είναι τόσο εύκολο, τώρα θα γυρίζω συνέχεια ταινίες», αλλά τώρα δε γυρίζει καμία! Μόνο μια ανακοινώθηκε, το My Little Pony για την Dreamworks αλλά ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο. [μέχρι τότε: Έντεκα (παρανοϊκά λεπτά στον κόσμο του David Lynch)]
*Peter Greenaway: Άσχετο, αλλά ο P.G. έκανε τη πρώτη του εμφάνιση ως VJ πριν δυο χρόνια στο κλαμπ 11 του Άμστερνταμ. Στην ίδια πόλη γύρισε και το Nightwatching που βγαίνει αυτές τις μέρες κι έχει θέμα τη ζωή του ζωγράφου Rubens.
*Woody Allen: Πέρα απ’ το Cassandra's Dream (που βγαίνει εδώ στις 29 Νοεμβρίου) ο Allen το καλοκαίρι γύρισε στη Βαρκελώνη την ταινία με το κωδικό (προσωρινό τίτλο Vicky Christina Barcelona. Μακάρι να ζήσει χίλια χρόνια να γυρίζει δυο ταινίες το χρόνο κι ας είναι και μετριότητες.
*Todd Solondz: Δραματική κωμωδία με ανησυχητικό τίτλο Life During Wartime. Μάλλον όμως ο τίτλος δεν είναι κυριολεκτικός κι ο σκηνοθέτης περιγράφει το φιλμ ως «a kind of sequel to -- or riff on -- 'Happiness', and to some extent 'Welcome to the Dollhouse'».
*Terry Gilliam: Ένας άνισος παραμυθάς, όπως θα λέγαν κι οι κριτικοί, ο Γκίλιαμ τώρα που μιλάμε γυρίζει το The Imaginarium of Dr. Parnassus για έναν μαγικό θίασο.
*Michel Gondry: Οκ, δεν είναι αγαπημένος μου αλλά το προσεχές Be Kind Rewind έχει φοβερή υπόθεση: Όταν κατά λάθος καταστρέφονται όλες οι βιντεοκασέτες ενός βίντεο-κλαμπ, και για να ικανοποιήσουν την πιο πιστή πελάτισσα (μια ηλικιωμένη με άνοια) οι δύο υπάλληλοι του μαγαζιού αποφασίζουν να φτιάξουν σπιτικά remakes των αγαπημένων της ταινιών (Robocop, Lion King, Back to the Future κ.α.) ελπίζοντας ότι η πελάτισσα δεν θα καταλάβει τη διαφορά.
*Pedro Almodovar: Αυτή την εποχή επιβλέπει τη θεατρική μεταφορά του Όλα για τη Μητέρα μου, και σχεδιάζει το νέο του φιλμ, που θα λέγεται La Piel Que Habito και θα είναι μια ιστορία εκδίκησης.
*Lars Von Trier: Υποτίθεται ότι ετοιμάζει το Antichrist [ταινία τρόμου] στο οποίο ο κόσμος έχει φτιαχτεί απ’ τον Σατανά και όχι απ’ τον Θεό. Επίσης κάποτε θα γυρίσει το Wasington [sic] που θα είναι το τρίτο μέρος της αμερικάνικης τριλογίας του, πιθανώς με την Νικόλ Κίντμαν και πάλι στο ρόλο της Γκρέις.
*Γιάννης Οικονομίδης: Δεν ξέρω. Αυτός να μας πει.