Έντεκα της Δευτέρας [the movies]

(he took her to a movie)

1) Εβδομάδα Φεστιβάλ και Θεσσαλονίκης: θα ήθελα να ξεχάσω (αλλά δεν μπορώ) την χειρότερη ταινία που είδα ποτέ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ακούει στο όνομα «Κανείς δεν χάνει σε όλα» σε σκηνοθεσία και σενάριο Δ. Γρηγοράτου. Την είδα στο φεστιβάλ του 2000 και έμεινα άναυδος: ένα φιλόδοξο οικολογικό, τεχνολογικό, φιλμ-νουάρ με μουσική ‘ραπ’ αλλά και σκυλάδικα (παιγμένα ολόκληρα, το ένα μετά το άλλο – χωρίς προφανή λόγο), τον Αλμπέρτο Εσκενάζι, έναν δήθεν τρέντι νέο κομπιουτεράκια, το μελοδραματικό αλλά ξεκαρδιστικό τέλος, το unintentional trash· κι όλα αυτά επί 122 ολόκληρα, βασανιστικά, λεπτά (122!!!).

2) Siskel’s Test, το αλάνθαστο τεστ του μακαρίτη κριτικού Gene Siskel για το αν αξίζει ένα φιλμ: «Καθώς το βλέπετε αναρωτηθείτε: είναι αυτό το φιλμ πιο ενδιαφέρον απ’ ό,τι θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ με τους ίδιους ηθοποιούς να γευματίζουν;»


3) Τα βίντεο της εβδομάδας. [εικόνα: το flyer της χτεσινής προβολής στο φεστιβάλ της (ίσως) καλύτερης παιδικής ταινίας ever. To Κόκκινο Μπαλόνι – ένα – δύο – τρία – τέσσερα.] Από μια ταινία του 1967, το πώς φαντάζονταν τότε τα κομπιούτερ του 1999. [απίστευτο!] /// Στην ώρα του γυρίσματος: Victor Webster erection while filming. / Ένα επεισόδιο του “The Critic”, σειράς κινουμένων σχεδίων με τον πιο αξιαγάπητο κριτικό κινηματογράφου. / Η πρώτη ταινία του Μελ Μπρουκς (μικρού μήκους) The Critic, δείχνει μια ψευδοπειραματική ταινία και ο θεατής-κριτικός σχολιάζει.

4) H Κωνσταντίνα Βούλγαρη είναι στην πόλη. Και μιλάει στις ‘διαδρομές’ για το τι βλέπει στην τηλεόραση: «Μόνο ειδήσεις, ταινίες και – δεν ξέρω αν θα σε απογοητεύσω αλλά είμαι ειλικρινής – το ‘Je t’aime’. Θεωρώ την ομάδα του ‘Je t’aime’ ό,τι πιο ανατρεπτικό και επαναστατικό στην ελληνική τηλεόραση. Απεχθάνομαι τη σοβαροφάνεια και συγκινούμαι μ’ αυτούς τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους που απλά κάνουν το κέφι τους". [να της αφιερώσω το νέο χιτ ‘ψιτ γατούλα’, το καλύτερο ποπ τραγούδι της εποχής. Και, στα πιο σοβαρά: η –καθόλου Je t’aime- ταινία της Κ. Βούλγαρη, το Valse Sentimental, με το Θάνο Σαμαρά και τη Λουκία Μιχαλοπούλου παίζεται στο φεστιβάλ την Τετάρτη (Ολύμπιον, 21.30) και την Πέμπτη (Τ. Μαρκετάκη, 18.45).]

5) Το έγραφα ως φήμη την περασμένη βδομάδα, και μάλιστα χρησιμοποιούσα και τη λέξη «μακάρι» (στους 11 σκηνοθέτες και τι περιμένουμε απ’ αυτούς), αλλά τώρα επιβεβαιώθηκε. Ο Τιμ Μπάρτον θα σκηνοθετήσει την τρισδιάστατη εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων!

6) Bits & Pieces: (screenshots απ’ το The Movies, το καλύτερο κινηματογραφικό pc-game όλων των εποχών) /// Παλιό -αλλά πολύ καλό! Η Neutrino γράφει: Έντεκα πράγματα που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των κινηματογραφικών Φεστιβαλ /// Στου winter academy: 48 τραγούδια για το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. /// το πιο ενδιαφέρον πάρτυ του φεστιβάλ /// Live στο φεστιβάλ: Dread Astaire, Your Hand in Mine, April March (info) ///

7) Ένα τέλειο τεστ-κουίζ: Ποιος θα σκηνοθετούσε τη ζωή σας και τι είδους ταινία θα έκανε? [Τα δικά μου αποτελέσματα -το τεστ τα βρήκε όλα! Σκηνοθέτης Woody Allen. Your film will be 66% romantic, 38% comedy, 32% complex plot, and a $ 33 million budget. // Εσάς;]

8) Η Kate Bush έγραψε και ερμηνεύει το τραγούδι της ταινίας Golden Compass που βγαίνει τα Χριστούγεννα. [κι ας πω και κάτι για το aerial: όποιος το έχει και δεν άκουσε το cd2 -που έχει τέλειο concept, περιγράφει τον ήλιο καθώς περνάει η μέρα- διαβάζοντας όμως τους στίχους, απλά έχει χάσει το 90% του cd.]




9) H ‘Α, Μπα?’ σήμερα: The Movies: Οι χειρότερες ταινίες που δεν έγιναν (κρίμα εδώ που τα λέμε) / καλύτερες sci-fi που δεν έγιναν (επίσης κρίμα, αλλά σοβαρά τώρα) / όταν οι τραγουδιστές κάνουν κακές ταινίες (κάποιοι δεν είναι ούτε καν καλοί τραγουδιστές) / comic books ταινίες - πολύ δύσκολα εγχειρήματα, πολύ πετυχημένα / και τράγος, και έλαφος / τόσο κακή ηθοποιός που δε μπορεί να παίξει ούτε τον εαυτό της / φιλμ προπαγάνδας

10) greek erotica: στη Μηχανή του Χρόνου (Σαβ. Alpha) είχε το πώς η χούντα επέτρεψε -και ίσως βοήθησε- το ελληνικό πορνό να ανθίσει, την ίδια ώρα που η ελευθερία του λόγου καταπιεζόταν βάναυσα και το παραμικρό μονόστηλο εφημερίδας λογοκρινόταν ως 'ανήθικο'. [ η υποκρισία είναι συχνά χαρακτηριστικό αυτών που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ηθική -απ' την espressso και τα μεσημεριανάδικα, μέχρι τις εκκλησίες του πλανήτη ή τον Bush.]

11) Ποστ, σχετικά με το σινεμά, που έχουν ανέβει στο enteka – μέχρι 111 λέξεις:
ΕΝΤΕΚΑ: ηθοποιοί χειρότεροι από τον Συλβέστερ Σταλόνε // ταινίες που είδα σε θερινό σινεμά // stoned ταινίες // αγαπημένες '80ς κωμωδίες // αγαπημένα θερινά σινεμά // gay-friendly ταινίες // ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας // υποψηφιότητες των Όσκαρ // αγαπημένα σινεμά που έχουν κλείσει // Γούντι Άλλεν // τέλεια ντοκιμαντέρ // ταινίες αυτοβιογραφίας // αγαπημένα μου τραγούδια από ταινίες // Χρυσοί Φοίνικες απ' το παρελθόν // καταπληκτικά κινηματογραφικά σπίτια // παρανοϊκά λεπτά στον κόσμο του David Lynch // ταινία simpsons // Μπέργκμαν + Αντονιόνι = r.i.p. // Χολιγουντιανά κλισέ // ετερόκλητα κινηματογραφικά τρέιλερ
---------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Η αγαπημένη μου ταινία


(Meshes of the Afternoon, 1943)

Η επανάληψη, τα όνειρα και η μνήμη, το καλειδοσκοπικό παζλ (που τελικά δεν ενώνεται ποτέ) είναι τα θέματα που μ’ ενδιαφέρουν στη ζωή μου. Αν ήμουν καλλιτέχνης αυτές θα ήταν οι θεματικές του έργου μου.
Ήμουν στο Λονδίνο και είχα μια βιντεοκάμερα – κι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Λίγο μετά άρχισα να κάνω κάτι εικαστικά, κομματάκια από το background φωτογραφιών [κάποιος που περνούσε τυχαία, κάτι που δεν ξεχωρίζει καλά] και τα μεγέθυνα – σαν όνειρα που ξεχάστηκαν, που δεν τους δόθηκε η πρέπουσα σημασία και πέρασαν στο υποσυνείδητο. Αργότερα άρχισα να γράφω ένα βιβλίο. Και πιο πρόσφατα άνοιξα ένα μπλογκ. Ο συνδετικός κρίκος σε όλα τα παραπάνω ήταν η μνήμη, τα όνειρα και η εμπλουτισμένη επανάληψη. Ας μείνω στον κινηματογράφο. Είχα πολλές ιδέες. Βίντεο-αρτ, τεκνικολόρ όνειρα, σκηνές ξανά και ξανά με μικρές διαφορές, ομιχλώδη σύμπαντα με αναμνήσεις σε αντίστροφη σειρά. Είχα τρομερή όρεξη και γέμιζα σημειωματάρια με ιδέες και βιντεοκασέτες με υλικό.

Και τότε είδα το Meshes of the Afternoon της Maya Deren στη βιντεοθήκη του πανεπιστημίου. Στα πρώτα λεπτά είχα ένα χαρτί κι ένα στιλό κι έκλεβα ιδέες. Λίγο μετά τα παράτησα όλα κι αφοσιώθηκα. Μόλις η ταινία τελείωσε (μικρού μήκους είναι, κρατάει 18 λεπτά) έκλεισα το σημειωματάριο – για πάντα. Αυτή η γυναίκα, πριν από 60τόσα χρόνια τα ’χε πει όλα. Δεν υπήρχε λόγος καν να προσπαθήσω. Κι έτσι επέστρεψα στις αγαπημένες μου home movies.
To Meshes of the Afternoon είναι μια μάλλον δύσκολη και επιτηδευμένη ταινία, κι αν δε συμπύκνωνε όλα αυτά που πρεσβεύω σίγουρα δεν θα την είχα στο Νο1 του blogger profile μου. Η Deren θεωρείται πρόδρομος των αμερικανών underground σκηνοθετών των ‘60ς κι η ταινία ενέπνευσε τις ταινίες του Lynch σε τρομακτικά μεγάλο βαθμό∙ τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν διάφορα remakes, χωρίς να πλησιάσουν το αυθεντικό.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ: MESHES OF THE AFTERNOON