Το πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδασα media στο Λονδίνο απ’ το ’97 ως το ’00 είναι ξαφνικά στις ειδήσεις, μετά την απόφασή του να κλείσει το τμήμα Φιλοσοφίας του. Ακαδημαϊκοί διαμαρτύρονται, ελληνικά μπλογκς γράφουν γι’ αυτό, σελίδες ανοίγονται γι’ αυτή την αδικία στο ίντερνετ.
Και βλέπω το επίσημο σάιτ ενάντια στην κατάργηση της φιλοσοφίας απ’ το Middlesex University του Λονδίνου, θέλω να διαβάσω τις εξελίξεις αλλά το μυαλό μου κολλάει.
Πάνω-πάνω έχει ένα μπάνερ, με το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου, την έπαυλη στο μεγάλο πάρκο που ήταν η φοιτητική εστία και τα κτίρια των μαθημάτων, μια φωτογραφία του Trent Park με πανό που γράφουν “justice” και διαμαρτύρονται για τις εξελίξεις. Για λίγο δεν με νοιάζει η δικαιοσύνη ούτε η φιλοσοφία: και μόνο που βλέπω το κτίριο το μόνο που με νοιάζει είναι αυτή η περίεργη αίσθηση, πως όλα εκείνα τα άγουρα, αλλά τόσο συναρπαστικά χρόνια περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου...
Το τεράστιο, πανέμορφο πάρκο, η πρώτη φορά μόνος σε ξένη χώρα μακριά απ’ την οικογένεια, τα παιχνίδια στη λίμνη, το κρυφτό στο δάσος, το δωματιάκι μου, η ανοιχτή πισίνα, τα σκοτεινά κτίρια, η πρώτη (πρώτη!) επαφή μου με το ίντερνετ και τα οκτάωρα που περνούσα στη βιβλιοθήκη για να διαβάζω δωρεάν ιστοσελίδες.
Οι πρώτες παρέες, η Γκρατσιέλλα, ο Μιχάλης, η Μαρία, οι βραδιές ντίσκο στη student union κάτω απ’ το παράθυρο μου, ένα hamburger που πουλούσαν στην κουζίνα της εστίας και ήταν το πιο νόστιμο πράγμα που είχα φάει ποτέ (αλλά το έβρισκα ακριβό, 2 λίρες, και το έτρωγα σπάνια, σε εορταστικές περιπτώσεις), ένας φόνος και μια κλαμμένη μητέρα που ρωτούσε τους φοιτητές αν ήξεραν κάτι για το παιδί της. Έριξε κάτω απ' τις πόρτες των δωματίων μας μια επιστολή: είχε τη φωτογραφία του αγοριού και έγραφε ότι αυτός είναι ο γιος μου, 19 χρονών, του αρέσει το ένα, έχει εκείνα τα ταλέντα κλπ, θα είμαι για 3 μέρες στο ξενοδοχείο τάδε, τηλεφωνήστε μου αν ξέρετε κάτι, τελείως εμπιστευτικά. Την είδα πολλές φορές στο campus εκείνο το πσκ: έκλαιγε και ρωτούσε, παρακαλούσε, ένα στοιχείο, οτιδήποτε, και οι άλλοι ήξεραν, τα ήξεραν όλα, αλλά κανείς δεν της είπε τίποτα.
Βλέπω τις εικόνες του Trent Park και το θυμάμαι ακόμα περισσότερο καθώς πληκτρογραφώ αυτά, τα μαθήματα, τα βιβλία που διάβασα, το λεωφορειάκι που μας έπαιρνε απ’ την είσοδο του πάρκου και μας πήγαινε στο σπίτι και στα κτίρια μέσα στο πάρκο, τις ταινίες που γυρίσαμε με φτηνές βιντεοκάμερες, το ταχυδρομείο μέσα στο campus και τη χαρά μου όταν έπαιρνα γράμμα απ’ την πατρίδα από φίλους και συγγενείς που όταν γυρνούσα για διακοπές μου έκαναν πάρτι-έκπληξη στο σπίτι.
Ένα μιούζικαλ με τον Σνούπι, το πρώτο φιλί της ζωής μου, το δωμάτιο μιας φίλης που είχε καλυμμένους τοίχους από αλουμινόχαρτο αλά Warhol, ένα Time Out που είχα «δανειστεί» απ’ τη βιβλιοθήκη για να αποφασίσω σε ποια μουσεία θα πάω εκείνη τη βδομάδα (και με έπιασαν), κουφά μεθύσια με κουφές παρέες, το πρωί που έτρεξα στην πόλη τη μέρα που βγήκε ο δίσκος Ray of Light της Μαντόνα για να τον αγοράσω και γύρισα στην εστία, άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί (9 το πρωί) και τον έβαλα να παίζει.
Θυμήθηκα το cd player που είχα και που μερικές φορές το άφηνα να παίζει όταν έφευγα και μια φορά λίγο πριν τελείωσει το τραγούδι κόλλησε, δυνατά, και το βράδυ όταν γύρισα όλοι είχαν πονοκέφαλο και με μισούσαν. Θυμάμαι το τηλέφωνο στον όροφο με το χαρτί που κρατούσαμε μηνύματα για όσους δεν ήταν μέσα όταν πήραν οι δικοί τους. 223, αυτό ήταν το νούμερο του δωματίου μου. «223 – your mom called» έγραφε μερικά βράδια όταν γύριζα απ’ τη μαγεία του κέντρου, ή «223 – please call Tatiana, she’s worried about you».
Και το common room, με την τηλεόραση, που κάθε φορά που πήγαινα τα τέσσερα κανάλια που έπιανε έπαιζαν western, ιπποδρομίες ή χάλια αγγλικές σειρές – ευτυχώς στα λιβάδια έβαζαν μερικές φορές μια τηλεόραση που έπαιζε το MTV. Μέσα στο κτίριο της εστίας ζούσαμε κυρίως Έλληνες και Ασιάτες, έξω όμως, στα κτίρια του πανεπιστημίου, στη λίμνη, στα απέραντα πάρκα, στο κλαμπ, στη λιακάδα του Trent Park εκατοντάδες άγνωστοι και γνωστοί απ’ όλο τον πλανήτη, μουσικές διαφορετικές, ρούχα πρωτόγνωρα, ήχοι, χαμόγελα, βιβλία, εικόνες.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα σε εκείνους τους ηλιόλουστους κήπους την πρώτη εβδομάδα μου ήταν το Microserfs του Coupland, η μαμά μου με ρώτησε τι θέλω ως δώρο αποχαιρετισμού και είπα αυτό, και στην πρώτη σελίδα είχε γράψει: «Δεν πρέπει να ονειρεύομαι για σένα. Μόνο να σου δίνω την ευκαιρία να ονειρεύεσαι εσύ - και να κάνω ότι μπορώ για να σε βοηθήσω να βγουν αληθινά τα όνειρά σου».
Τέρμα η φιλοσοφία απ’ το Middlesex λοιπόν, αλλά τώρα πια αυτό είναι το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει. Εγωιστικά θα μιλήσω:
Ήμουν 18 χρονών, είχα μόλις πάει στην πιο τέλεια πόλη της Ευρώπης, ήμουν μόνος, θα ανακάλυπτα τα πάντα, θα μάθαινα όσα με ενδιέφεραν, θα ερωτευόμουν, θα γνώριζα τη ζωή και θα γινόμουν κάποιος… Αναμνήσεις που για λίγο, βλέποντας τις εικόνες, δεν ήταν πια ξεθωριασμένες.
Αχρείαστη αλλά ηδονική νοσταλγία μπροστά απ’ τα πίξελ των παλιών λουλουδιών, εκνευριστικά αλλά ασυγκράτητα δάκρυα, εκεί, στην άκρη της νοητής, ξεχασμένης λίμνης.
Σε κάποιες στιγμές η φιλοσοφία μοιάζει τελείως περιττή. . . .
1) Στις Πύλες του Ανεξήγητου, την συνομωσιολογική εκπομπή του Χαρδαβέλα που είδα λίγο το Σάββατο, μιλούσαν για το Πείραμα της Φιλαδέλφειας. Για το πλοίο που εξαφανίστηκε, για το πλήρωμα που βρέθηκε σε άλλο μέρος, για τους ανθρώπους που πέθαναν κατά τη χωροχρονική μεταφορά ή που αρρώστησαν βαριά. Όπως ήταν αναμενόμενο σύντομα μάθαμε ότι η τεχνολογία ήταν Ελληνική – όπως όλα τα πράγματα στον πλανήτη άλλωστε. Όλα αυτά, είπε το βίντεο, ήταν βασισμένα σε αρχαιοελληνικές τεχνολογίες. Και επίσης ο Τέσλα ήταν μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια. Και ακόμα κι αν δεν ίσχυαν αυτά τότε οι θεωρίες του Αϊνστάιν που χρησιμοποιήθηκαν ήταν έτσι κι αλλιώς κλεμμένες από τον Καραθεοδωρή, τον Έλληνα. Και στο κάτω-κάτω το πλοίο το έφεραν μετά στην Ελλάδα!
Είναι συναρπαστική η ιστορία του Πειράματος. Είναι όμως και τελείως ψεύτικη. Όσο κι αν έχει περάσει πως υπάρχουν μάρτυρες, εξαφανισμένοι ή τραυματισμένοι ναύτες κλπ, τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αλήθεια. Κι έτσι προτίμησα να διαβάσω το καταπληκτικό λήμμα στη wikipedia, μιας και, για μένα, η κατάρριψη των θεωριών συνομωσίας είναι πιο συναρπαστική από τις ίδιες τις θεωρίες…
*Στην Καβάλα την Τετάρτη: Ο πολιτιστικός σύλλογος Διαδρομές διοργανώνει εκδήλωση με θέμα «Επιστημονική φαντασία: Οι πολλαπλές εκφάνσεις του μέλλοντος» με ομιλήτρια την Δόμνα Παστουρματζή, καθηγήτρια ΑΠΘ. Η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων της νέας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας την Τετάρτη 19 Μαΐου στις 20:30 και θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω ιντερνετ από την σελίδα του συλλόγου www.diadromes.net
**Ας πω και κάτι σχεδόν σκανδαλιστικό: στις αρχές της συγγραφικής μου καριέρας εμφανίστηκα κι εγώ στις Πύλες του Ανεξήγητου στον Χαρδαβέλα. Δεν μίλησα για τις ιπτάμενες πυραμίδες (που τις έφτιαξαν Έλληνες), ούτε τσακώθηκα με παπάδες, ένα βίντεο ήταν για τον Άγιο Βασίλη και τα παιδικά βιβλία. Το τέλειο όμως ήταν πως με παραπλάνησαν: όταν υποψιάστηκα ότι μπορεί να θέλαν τη συνέντευξη για τις Πύλες του Ανεξήγητού αρνήθηκα (παρ’ ό,τι ήταν καλτ ως ιδέα) και με διαβεβαίωσαν με χίλιους τρόπους ότι δεν είχαν καμία σχέση μ’ αυτή την εκπομπή - για να παίξουν το απόσπασμα στις Πύλες λίγες μέρες μετά. Ζήτω η δεοντολογική δημοσιογραφία!
2)POWERPLAY
υπέροχο νέο τραγούδι απ’ το δίσκο της Monika.
3) Μια ιστορία (μου) για την ταινία Gummo του Harmony Korine και το X-Factor, όπως την έστειλα στον M.Hulot. Με μπόνους Ρούλα Βροχοπούλου.
4) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΡΩΤΗΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
Τα αγαπημένα κανάλια των αναγνωστών:
11. ALPHA 10. ANT1 9. STAR 8. MTV 7. MAD 6. ALTER 5. ΕΤ1 4. ΝΕΤ 3. ΚΑΝΕΝΑ (67 ψήφοι) 2. MEGA (71 ψήφοι)
1. ΣΚΑΪ (81 ψήφοι)
Είναι προφανές ότι οι αναγνώστες έχουν γούστο. Άλλα κανάλια που ψηφίστηκαν: cine / VH1 / Animal Planet / National Geographic / MTV (όχι το ελληνικό) / BBC world / ΒΑΛΚΑΝΙΑ TV (απο 2002 εως 2002) / 4E / Torrents [!] / TV100 / Extra3 / βουλή / ET3 / radio arvila web tv / Chasse / 902 / fashion tv / TV Μακεδονία
5) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ
H Μαρία Χούκλη στα Νέα του Μέγκα. Μάρτιος 1992.
6) Από γνωστό μου μου ήρθε αυτό το μέιλ.
Hello,
How are you doing! I hope you are fine? I'm sorry i didn't inform you about my trip to United Kingdom for a program, I'm presently in United Kingdom having some difficulties because i misplaced my bag on my way to the hotel where my money and other valuable things were kept. I will like you to assist me with a loan of 2,000 Pounds to sort-out my hotel bills and to get myself back home. I have spoken to the embassy here but they are not responding to the matter effectively, I will appreciate whatever you can afford to assist me, I'll refund the money back to you as soon as i return, let me know if you can be of any help. I don't have a phone where i can be reached. Please let me know immediately.
Ο γνωστός μου είναι Έλληνας, είναι προφανές ότι δεν θα έγραφε στα αγγλικά για μια τόσο απίθανη ιστορία. Καταλαβαίνοντας ότι το email του είχε κάποιον ιό και έστελνε σπαμ του έγραψα για να του το πω. Η απάντησή του μου ήρθε μετά από 10 λεπτά.
I am glad you received my email, not a hoax mail neither someone hack my mail, is really from me, i do count on you, please help me asap. I'm not safe here in the hotel, i want to get out of this place because that's my priority for now, i will explain better and return your money as soon as i get back home. You can send the money through western union money transfer, i will get a temporary document in replacement of my stolen passport from the Embassy, here is the information below to send the money. [διεύθυνση].
Κάποτε μου απάντησε και ο αληθινός γνωστός μου, στα ελληνικά, αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν και η αρχή μιας ταινίας με τίτλο “I'm not safe here in the hotel”. Προσπάθησα να τον φανταστώ σε ένα μέρος όπως το Hostel της ομώνυμης ταινίας και αποφάσισα να γράψω ένα διήγημα…
7)OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they'll kill you.
Περπατώ πάνω στο οδόστρωμα, όπου βλέπω συντεταγμένες ομάδες ανδρών. Με την ροή της κίνησης μπαίνω σε μία και φωνάζουν πώς με λένε και ποιά είναι η ομάδα μου. Δεν καταλαβαίνω, τί συμβαίνει μέχρι που συνειδητοποιώ ότι έχει γίνει μια γενική επανάκληση στο στρατό, χωρίς, όμως, να φαίνεται να υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για αυτό.
Βγαίνω από την σειρά και κατευθύνομαι σε κάποιο δημόσιο κατάστημα, όπου γίνονται οι υποχρεωτικές εγγραφές για την (επανά)κληση. Στον πάγκο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και ελέγχει, συμπληρώνει κλπ τις φόρμες εγγραφής. Επίσης σημειώνει και σε ένα προσωπικό σημειωματάριο και σκέφτομαι ότι δεν έχει ευκολοδιάβαστο γραφικό χαρακτήρα. Μού λέει κάτι περί "βυσμάτων", στρατού, ναυτικού, αεροπορίας κλπ και μού δίνει το χαρτί της παρουσίασης. Δεν καταλαβαίνω, πού βρίσκεται και επίσης έχω μπερδευθεί με τις ημερομηνίες. Πότε πρέπει να πάω;
Πίσω από εμένα εμφανίζεται ο spikon, ο οποίος μαζί με τα σχετικά έντυπα παραδίδει στον Γιώργο Παπανδρέου κάτι σαν ημερολόγιο-ατζέντα, activity-book από ένα death metal συγκρότημα. Σ' αυτό ο spikon έχει συμπληρώσει κάποια πράγματα σε κάποιες μισοτυπωμένες σελίδες. Ο Γiώργος Παπανδρέου το παίρνει και το υπογράφει.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δίπλα του ένα τεράστιο σάντουιτς energy-bar. Το πλαίσιο του μοιάζει με αυτό που βλέπουμε στις συριανές χαλβαδόπιττες και είναι γεμάτο με ξηρούς καρπούς κλπ. Μάς προσφέρει να δοκιμάσουμε, είναι πολύ χορταστικό και σκεφτόμαστε ότι κάτι τέτοια θα τρώει και θα τού κόβεται η λαιμαργία και θα διατηρείται αδύνατος.
9) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ:
Ένα ταξίδι, πολύς ύπνος (κάποιου είδους ψυχική υπερκόπωση;), ένα ντοκιμαντέρ για τους Simpsons, κι άλλος ύπνος, προβλήματα, λύσεις προβλημάτων, βόλτες στη θάλασσα, κι άλλος ύπνος…
10) Totally looks like
11) Ενώ το enteka ξεκίνησε ως ένα μπλογκ με θεματικές εντεκάδες, παιδικές εμμονές, νοσταλγικές στιγμές της ποπ κουλτούρας, αυτοβιογραφικές αναμνήσεις και ξεχωριστά ποστ για συγκεκριμένα θέματα, εδώ και καιρό ανανεώνεται σχεδόν πάντα μόνο με το Έντεκα της Δευτέρας. Όταν έψαχνα ποστ για το εορταστικό αφιέρωμα κατάλαβα πως αυτό πρέπει να αλλάξει. Η τρέχουσα, διάσπαρτη, τρικυμιώδης «επικαιρότητα» καλύπτεται έτσι κι αλλιώς απ’ το Bits and Pieces και αν είναι να πάθω υπεροκόπωση ας την πάθω διασκεδάζοντας! Οπότε το Έντεκα της Δευτέρας θα ξαναγίνει μια στο τόσο ένας περιστασιακός guest star του μπλογκ. Τις υπόλοιπες εβδομάδες θα έχουμε και πάλι μονοθεματική έρευνα και πιο προσωπικά, συγκεκριμένα ποστ. :)
[Σαν σήμερα, 3 Μαίου 2006, πριν από τέσσερα χρόνια. Η φωτογραφία του ήλιου, τη στιγμή που ξεκινούσα το μπλογκ, μπήκε στο προφίλ μου, μόνιμα.]
Ήταν τα 28α γενέθλιά μου, και αφού πήγαμε στο λούνα παρκ για να τα γιορτάσουμε το πήρα απόφαση και άνοιξα αυτό το μπλογκ. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια ανέβασα εκατοντάδες ποστ, έγραψα κι άλλα πράγματα -άρθρα και βιβλία, άνοιξα και έκλεισα κι άλλα μπλογκ και βρέθηκα και με μια καθημερινή ηλεκτρονική στήλη (με αποτέλεσμα όσοι δεν βρίσκουν τόσο φρικιαστικό ή κουραστικό το να βλέπουν και τα bits and pieces, να διαβάζουν όχι πια με ένα ποστ την εβδομάδα αλλά έξι ή και επτά).
Πολλά και διάφορα ήταν η περιγραφή του προφίλ μου στις 3 Μαϊου 2006. Ήδη έγραφα σε πολλά και διαφορετικά μέρη ως δημοσιογράφος και έτσι θα συνεχίσω. Αυτά από γραψίματα, γιατί από άλλα πράγματα στη ζωή μου να φάνε κι οι κότες.
Σήμερα, που κλείνω τα 32 και το μπλογκ κλείνει τα 4 του αποφάσισα να ψάξω στα αρχεία και να βρω τα 11 ποστ και τις 11 εικόνες που μου έμειναν πιο πολύ απ’ αυτή τη διαδρομή. Μια διαδρομή που συνεχίζεται (και του μπλογκ και της ζωής μου - ελπίζω!).
Posts
