Monday, September 08, 2008

Έντεκα της Δευτέρας [upload]

scan0001
[έχω υπερβολικά πολλά να γράψω. κάθε Δευτέρα και Πέμπτη θα τα κάνω όλα upload, εδώ]

1) Τη φετινή σεζόν ελπίζω: να διορθώσω και να παραδώσω το «1987-1990», υγεία και χαρά στην οικογένεια, να γράψω (δημοσιογραφικά) πράγματα που μ’ αρέσουν κι εδώ και αλλού, να μην ακυρωθεί η συναυλία της Μαντόνα την τελευταία στιγμή, να πουλήσει έντεκα εκατομμύρια αντίτυπα το επερχόμενο Χρυσό Βουνό, να κάνω τα ταξίδια που πρέπει, να τελειώσει ομαλά ο (υποτίθεται) γρουσούζικος έβδομος χρόνος της σχέσης, να γράψω το βιβλίο με τα αυτοβιογραφικά διηγήματα, να πάρω διάδρομο γυμναστικής, να διαβάζω περισσότερο στο χαρτί απ’ ό,τι στην οθόνη, να βλέπω ωραία όνειρα και όταν ξυπνάω να τα θυμάμαι...

2) Μια επιστήμονας του CERN σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξηγήσει στο ευρύ κοινό το πείραμα που θα γίνει, έφτιαξε ένα χίπ-χοπ βίντεο (αρκετά πιασάρικο), κάνοντας στην ουσία Επιστήμη για τις Μάζες. Το πείραμα του CERN αρχίζει μεθαύριο! Αν μας φάνε οι μαύρες τρύπες, χάρηκα για τη γνωριμία ;)

3) [αυτό το θέλω]
polina_stroumf_sas_agapo

4) Δύο πρόσφατες εικόνες απ’ τα δελτία ειδήσεων. Α) Η Σάρα Πέιλιν με όλες τις ηλίθιες ιδέες της να κρατάει ένα όπλο και να πυροβολάει γελώντας, για διασκέδαση. Β) Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος να βραβεύεται στα Πρέσπεια, στη Φλώρινα - εκεί που ανεκδιήγητοι «πιστοί» με τη βοήθεια του Αυγουστίνου Καντιώτη τον κυνηγούσαν και τον ξεφτίλιζαν 10-15 χρόνια πριν: και τώρα οι Φλωρινιώτες όρθιοι, θριαμβευτικά τον χειροκροτούν... (Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.)

scan0002
5) Bits & Pieces: (φωτο 1926, Νέα) ///Galactic mantra /// Ντόγια Καρολίνη, Αθήναιος, Μανίνα Ζουμπουλάκη, Αρχοντή Κόρκα, Αύγουστος Κορτώ, Γιώργος Ματζουρανίδης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Αλέξης Σταμάτης, Σώτη Τριανταφύλλου, Αχιλλέας Χεκίμογλου, M. Hulot: όλοι αυτοί γράφουν στο Π! /// MTV GREECE. Τα πρώτα λεπτά του νέου καναλιού (Τι υπέροχη είδηση θα ήταν αυτή, πριν 15-20 χρόνια!…) /// To Open Mag είναι σχεδόν έτοιμο. http://www.openmag.gr/ /// Ο Π. Κοροβέσης στο ιντερνετικό ραδιόφωνο… /// In a World Without Don LaFontaine, Film Won't Be as Much Fun [και επίσης, για τη Φωνή: Έντεκα (ετερόκλητα κινηματογραφικά τρέιλερ)] /// FETAMANIA, μια πραγματικά εξωφρενική διαφήμιση για ελληνική φέτα, που παίζεται και στο CNN.

6) Θα μπορούσαν να είχαν γνωριστεί και νωρίτερα μιας και είχαν σπουδάσει κι οι δυο δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Όμως η Del Martin γνώρισε και ερωτεύτηκε την Phyllis Lyon στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Μαζί δούλευαν ως δημοσιογράφοι σε περιοδικά του Σιάτλ. Το 1953 την ημέρα των ερωτευμένων η Del Martin εγκαταστάθηκε στο σπίτι της συντρόφου της, για να περάσουν μαζί την υπόλοιπή τους ζωή. Και σχεδόν τα κατάφεραν.
Πριν από τρεις μήνες, στις 16 Ιουνίου η πολιτεία της Καλιφόρνιας νομιμοποίησε το γάμο ομοφυλόφιλων.
Το πρωί εκείνης της μέρας οι δυο γυναίκες, στηριγμένες η μία στην άλλη, πήγαν στο Δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν το πρώτο, ιστορικό ζευγάρι που θα παντρευόταν και το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο με φωτορεπόρτερ, κάμερες και ανθρώπους που κρατούσαν πολύχρωμες, εορταστικές σημαίες. Στο ίδιο πεζοδρόμιο ήταν και μερικοί "μέσοι" Αμερικανοί (αυτοί που πιθανότατα θα βγάλουν τον ΜακΚέιν τον Νοέμβριο) που φώναζαν συνθήματα εναντίον του ζευγαριού, κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «Θα καείτε στην κόλαση».
Με τρεμάμενα βήματα η Del Martin και η Phyllis Lyon ανέβηκαν τα σκαλιά και επισημοποίησαν, χωρίς ντροπή ή φόβο, μια σχέση που ήδη μετρούσε 58 χρόνια αγάπης.
Βγαίνοντας απ’ το Δημαρχείο δεν μπόρεσαν να κάνουν πολλές δηλώσεις - προσπάθησαν, αλλά απλά δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κλαίνε από χαρά.

Πριν από δέκα ημέρες, στις 27 Αυγούστου, η Del Martin έφυγε από τη ζωή. Ήταν 87 χρονών. Είχε προλάβει να κάνει όλα όσα ήθελε.
.

7) Secret (1993) Ένα απ’ τα καλύτερα βίντεο-κλιπ της Madonna. Δε χώρεσε σε λίστα που ετοιμάζω, κι έτσι το βάζω εδώ.
.
8) Ακούγεται απίθανο, αλλά ο John Landis (σκηνοθέτης του Τρελού Θηριοτροφείου, των Blues Brothers και διάφορων άλλων ‘80ς αμερικανιών) ήταν μόλις κριτής στο φεστιβάλ της Βενετίας! Στο σάιτ του BBC ο Landis έγραψε για τις φετινές εμπειρίες του:
We saw a movie in which a daughter murders her friend. The night before we saw a film in which a father murders his children. And the night before that we saw a movie in which a daughter murders her mother and her lover.

Ευτυχώς δεν υπήρχαν μόνο ταινίες με δολοφονίες συγγενών. Γράφει ο Landis πιο κάτω:
So far this year the films have all been interesting. Tonight, we saw a Japanese anime about a fish (Hayao Miyazaki's Ponyo on the Cliff by the Sea). And then we had sushi. We really did! I was thinking, 'this is ironic'.
[Η είδηση για μένα είναι ότι επέστρεψε ο τέλειος Γιαπωνέζος κινηματογραφιστής Miyazaki που έκανε το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων και το Κινούμενο Κάστρο. Το (κάπως πειραγμένο) τρέιλερ της νέας του ταινίας που μόλις έκανε πρεμιέρα στη Βενετία είναι εδώ.]

9) Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Aπό συνέντευξη του έντεχνου τραγουδοποιού Παντελή Θαλασσινού στο περιοδικό Μύθος. Τον ρωτάνε αν πιστεύει στο Θεό και αυτός ξεκινάει να δώσει μια μάλλον ανορθόδοξη και αντισυμβατική απάντηση, αλλά στην πορεία αρχίζει να φοβάται μήπως παρεξηγηθεί. Και επειδή φρικάρει μη θεωρηθεί άθεος ή 12θεϊστής, στη συνέχεια κάνει μια πατριωτική ανατροπή, σχεδόν 180 μοιρών!
img138

n
(+ bonus: η άποψη που έχει 24χρονη, χαμογελαστή κατά τα άλλα, κοπέλα για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο Θεό...)
img137

.
10) Το βιβλίο του Μπρετ Ίστον Έλλις έγινε ταινία που θα παιχτεί σύντομα και αυτό είναι το πόστερ του. Απ' τα εξυπνότερα φετινά κινηματογραφικά πόστερ και taglines. [τρέιλερ]
Informerspost

11) Πέρσι τέτοια εποχή στο Έντεκα της Δευτέρας: LIVE FROM VIENNA! Λίγες μέρες πριν τις εκλογές: η φαντασίωσή μου για μια χωροταξική ουτοπία που θα ήταν ένα συνονθύλευμα από αγαπημένες μου περιοχές πόλεων / πώς περνούσαμε στη Βιέννη /το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας / το παιδικό βιβλιο της Σύλβια Πλαθ / παράπλευρες χασισοαπώλειες από τις φωτιές στην Ηλεία / ο θάνατος του Νίκου Νικολαϊδη / και φωτογραφικό αφιέρωμα με τα εξώφυλλα εφημερίδων πριν και μετά τις εκλογές του 2004. [Το περσινό ποστ εδώ.]


-------------------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Κριτική στην κριτική της κριτικής των κριτικών (!)


Θα το πω κατευθείαν, χωρίς περιστροφές. Η Χρύσα Δημουλίδου μου έστειλε ένα μέιλ με τον τίτλο «ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!»

Και τώρα θα το πω απ' την αρχή, (με περιστροφές!). Στα δύο προηγούμενα ποστ αναφέρθηκα στη μπεστ-σέλερ συγγραφέα Χρύσα Δημουλίδου. Στο ένα ποστ έβαλα ένα out-of-this-world εξαγριωμένο email που είχε στείλει στο περιοδικό Index μετά από μια κακή κριτική. Στο άλλο ποστ ζήλεψα αλλά και ειρωνεύτηκα τα εκατοντάδες email λατρείας που στέλνουν οι αναγνώστες της στο φόρουμ της (και παρέθεσα και το ξεκαρδιστικό μήνυμα αγάπης που της έστειλε η Στέλλα Μπεζαντάκου).
Θα περίμενε κανείς ότι αν ποτέ τα διάβαζε αυτά η Χ.Δ. θα τα ‘παιρνε στο κρανίο και θα μου έστελνε ένα email με τα κλασικά κεφαλαία γράμματα στο οποίο θα με ξεφτίλιζε κανονικά.
Δεν έγινε ακριβώς έτσι (αν και τα χαρακτηριστικά κεφαλαία της δεν αλλάζουν ποτέ!).

Από Χρύσα Δημουλίδου, 31 Αυγούστου, 6.36 PM
Θέμα: ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!
ΤΟ BLOG ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!! ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΙ ΑΣ ΕΙΣΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.
ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΩ. ΤΟΥΣ ΓΚΑΡΝΤΑΣΙΔΕΣ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ. ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ
ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ

Εννοείται ότι τα έχασα λίγο. Της απάντησα στο email (και, μιας και τη βρήκα συμπαθητική, η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε) λέγοντάς της πως χαιρόμουν που αντιδρούσε έτσι αυτή τη φορά, με καλά μάλιστα λόγια για κάποιον που την «πίκρανε». [Σε παρόμοιο θέμα με τη Λένα Μαντά το bookworm ήταν μάλλον πιο συνεπές και αυστηρό.]

Μεταξύ των άλλων απάντησε ότι το καλό είναι για να λέγεται («ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΩ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ») αλλά και είπε ότι την περίοδο του δημοσιεύματος στο Index της είχαν συμβεί διάφορα και αντέδρασε νευριασμένα. («ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ. ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΡΟΜΠΑ. ΠΗΡΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΩ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΣΕΡΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΔΥΣΚΟΛΟ. ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ».)

Όλο αυτό είναι ένα από τα κουφά που έχει το blogging. Πολύ συχνά γράφω κάτι για κάποιον που δεν έχει σχέση με τα blogs -οπότε θεωρώ ότι δεν θα το διαβάσει ποτέ- και μετά από λίγο μου απαντάει ο ίδιος. Είναι, μάλλον, σουρεαλιστικό. (Μόνο να μη μου γράψει ο Π. Θαλασσινός!)
Όσο για το κεντρικό νόημα της συγκεκριμένης ιστορίας (και μοιάζει λίγο με χρήσιμο κλισέ-μάθημα ζωής) είναι πως τελικά μόνο η ψυχραιμία και η ανωτερότητα μπορεί να αποστομώσει μια αρνητική κριτική. Ή, ακόμα κι αν δεν αποστομώσει (άλλωστε ακόμα δεν έχω διαβάσει τα βιβλία!), θα δείξει μια διαφορετική πλευρά του θιγόμενου - σαφώς πιο δυνατή και ενδιαφέρουσα. Και καλά λόγια να μην είχε πει η Χ.Δ. για το blog, μετά την μάλλον ψύχραιμη απάντησή της δεν θα μπορούσα παρά να την δω με άλλο μάτι.

*Αν αυτή ήταν μια καλοπροαίρετη «λογοτεχνική διαμάχη» (κι εγώ ένας απλός συγγραφέας παιδικών βιβλίων είμαι...) που άρχισε και τέλειωσε με χιούμορ και καλή καρδιά, υπάρχουν άλλες σαφώς πιο ενδιαφέρουσες αυτή την εποχή – και δεν μιλάω μόνο για τη διαμάχη περί ελληνικότητας ή για το θέμα με το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη. [Μην μπούμε καν στις θεατρικές διαμάχες του καλοκαιριού!]

Ένας απ’ τους πιο σημαντικούς βιβλιοκριτικούς, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, πρότεινε τον πιο πρωτότυπο τρόπο για να απαντήσεις στους κριτικούς όταν τους θεωρείς κακοπροαίρετους: πριν λίγες εβδομάδες έγραψε στα Νέα ένα σκοτεινό παραμύθι με δύο αποδέκτες…

ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι, κακούλικα και τα δύο, μουλωχτά, φθονερά κι εκδικητικά. Τι να κάνουν, τι να κάνουν, όταν μεγαλώσουν, για να νιώθουν σπουδαίοι και να τους υπολογίζουν οι άλλοι, αποφάσισαν να γίνουν κριτικοί. ΄Άλλωστε δεν έμαθαν να κάνουν και τίποτε άλλο. Σαν ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, χώθηκαν σ΄ εφημερίδες, περιοδικά, επιτροπές βραβείων, παντού όπου μπορούσαν, για να παινεύουν από εκεί όσους ταίριαζαν με τα χνώτα τους και να κατασπαράζουν όσους δεν χώνευε το ξινό στομάχι τους.

Επειδή όμως καθένας από τους δύο χωριστά δεν αισθανόταν αρκετά δυνατός (όλα κι όλα, δεν τους έλειπε το γνώθι σαυτόν), αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους: συναντιούνταν και συσκέπτονταν πριν γράψουν κριτική για ένα βιβλίο, ώστε να συμπίπτουν απολύτως τόσο στις γενικές όσο και στις επιμέρους κρίσεις τους (…)
Ώσπου αυτή η αίσθηση παντοδυναμίας τούς έκανε απρόσεκτους: άρχισαν να πέφτουν σε κραυγαλέες ανακρίβειες, πραγματολογικής μάλιστα φύσεως, για τα βιβλία που είχαν προαποφασίσει ν΄ απορρίψουν, πράγμα βέβαια αναπόφευκτο, αφού τα διάβαζαν με κλειστά μάτια.

Το αποκορύφωμα της απροσεξίας τους, όμως, ήταν ότι έφτασαν στο σημείο ν΄ αντιγράφουν ακόμα και τα λάθη ο ένας του άλλου! Ας πούμε, παραμορφώνει ο ένας σιαμαίος το όνομα κάποιου μυθιστορηματικού χαρακτήρα, κάνοντάς το από βουλγαρικό (λέμε τώρα...) ιταλικό, και τον ακολουθεί τυφλά ο άλλος σιαμαίος! Κι έτσι, τα όποια προσχήματα αμεροληψίας και σοβαρότητας των δύο κριτικών πνίγηκαν μέσα στα χάχανα του σιναφιού τους...

Διάβασα λοιπόν αυτό και φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε ποιοι είναι οι κριτικοί ούτε ποιο λάθος έκαναν. Μέχρι που διάβασα στον Ελεύθερο Τύπο το σχόλιο του Κ. Κατσουλάρη, το οποίο διευκρινίζει πως οι δύο κριτικοί έγραψαν για βιβλίο του Δ. Κούρτοβικ και κρατώντας μια αρκετά αντικειμενική στάση καταλήγει:

Λαβή για το απροκάλυπτα επιθετικό σχόλιο του Κούρτοβικ ήταν το γεγονός ότι οι δύο κριτικοί, στα πρόσφατα κείμενά τους, «έφτασαν στο σημείο ν’ αντιγράφουν ακόμα και τα λάθη ο ένας του άλλου». Εν προκειμένω, αλλοίωσαν ελαφρώς το όνομα ενός χαρακτήρα από το βιβλίο του Κούρτοβικ, του Βούλγαρου ποιητή Ντίμτσο Ντεμπελιάνοφ, κάνοντάς το ο ένας «Ντεμελιάνο» και η άλλη «Ντεμπελιάνο».
Δεν συμφωνούμε με το ύφος του σχολίου του Κούρτοβικ. Ούτε επίσης θεωρούμε επαρκή δικαιολογία την προσωπική πικρία και το αίσθημα αδικίας (που στην περίπτωσή του ισοδυναμεί με βεβαιότητα) που τον εξώθησε στο «outing» – για να δανειστούμε μια λέξη που ήταν της μόδας μερικά χρόνια πριν. Ωστόσο έχουμε την αίσθηση, ή μάλλον το φόβο, ότι αυτά που καταγγέλλει, πέρα από ενδεχόμενες υπερβολές και τους οπωσδήποτε ανοίκειους χαρακτηρισμούς, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας του.

Το outing στους δύο κριτικούς το έκανε λοιπόν ο Δ. Κούρτοβικ σύμφωνα με τον Κ. Κατσουλάρη. Ναι, όμως αν είσαι λίγο κουτσομπόλης (και έχεις και κάποια ιντερνετικά ένστικτα Ηρακλή Πουαρώ) το κείμενο του Ελεύθερου Τύπου μπορεί να είναι το στοιχείο που οδηγεί στη λύση του εγκλήματος…

Έβαλα τις δύο λάθος λέξεις στο google: η λέξη Ντεμελιάνο μου έβγαλε μόνο το κείμενο του αγοριού-κριτικού και η λέξη Ντεμπελιάνο μου έβγαλε μόνο το κείμενο του κοριτσιού-κριτικού (σήμερα βγάζει επιπλέον και όσους ασχολήθηκαν με το θέμα). Λύθηκε λοιπόν το μυστήριο, απλά κι ωραία κι ανέλπιστα. Χάρη στο google έμαθα ποιοι είναι οι δύο γνωστοί κριτικοί του παραμυθιού.

Είχα σκοπό να περιγράψω μόνο τα γεγονότα, αλλά ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση: διάβασα τις δύο αρνητικές κριτικές που λέει ο κύριος Κούρτοβικ αλλά -τουλάχιστον στα μάτια μου- δεν μου φάνηκαν να υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Για να μπερδευτούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα οι δύο κριτικοί είχαν γράψει πολύ καλές κριτικές για το προηγούμενο βιβλίο του Δ. Κούρτοβικ... Επίσης, στο ίδιο τεύχος του Διαβάζω που έγραψε ο Κ. Κατσουλάρης για τα «δάνεια» του Αλέξη Σταμάτη έγραψε και ο Αλέξης Σταμάτης για άλλο θέμα. Όμως όπως λέει ο ίδιος αν και επιθυμούσε να απαντήσει στο ίδιο τεύχος στα περί δανείων, «ο συντάκτης τού "Διαβάζω", αν και ειδοποιήθηκα εγκαίρως για τη συγγραφή του άρθρου, για λόγους που δεν με εκπλήσσουν καθόλου, με εμπόδισε στο να έχω τη δυνατότητα να απαντήσω στο ίδιο τεύχος.»

Είναι αυτό που λέμε «μπέρδεμά». Και βλέποντάς τα απέξω δεν μπορείς παρά να ελπίσεις ότι δε χαλιούνται καρδιές γι’ αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο σημαντικό: αν υπάρχουν πικρίες, ή παρατηρήσεις ή κριτικές να δημοσιεύονται, ναι, αλλά να μη χαλιούνται καρδιές. Κατά τα άλλα όλα τα παραπάνω (και άλλα τόσα αληθινά παραλογοτεχνικά) θα ήταν πρώτης τάξεως μαγιά για ένα μυθιστόρημα…

[Το βιογραφικό (και η ζωή) του Κ. Κατσουλάρη ξεκινάει επίσης μυθιστορηματικά, για να μην πω κινηματογραφικά: “Γεννήθηκα στο νοσοκομείο της Άρτας την 21η Απριλίου του 1968. Ήταν Κυριακή του Πάσχα, κι επειδή η Ανάσταση του Χριστού συνέπεσε με την πρώτη επέτειο της «ανάστασης του έθνους», οι γονείς μου ανταμείφθηκαν με ένα αρνί”. (τέλειο! #) ]

[επίσης: Συγγραφείς VS κριτικών / Κριτική στην κριτική της κριτικής]


---------------------------------------------------------


Υ.Γ. I wish that they’d sacked me – and leave me to sleep

Πέρσι, όταν επέστρεψα στη δουλειά (και στο blog) μετά από τις διακοπές, στο πρώτο ποστ είχα βάλει ένα τραγούδι σε mp3, το Πάμε για Δουλειά της Μαριάννας Τόλη. Το έβαλα με όλες τις ειρωνικές προθέσεις: έχει εξοργιστικά ανόητους στίχους (αλλά τελείως catchy μουσική) που σκοπό έχουν να εμψυχώσουν τους εργαζομενους, στην πραγματικότητα όμως προκαλούν γέλιο και ΤΕΡΑΣΤΙΑ τάση για τεμπελιά. Ένας ύμνος στον καπιταλισμό, μια εκνευριστική ωδή στην «κεφάλια μέσα» κατάσταση της κοινωνίας, η ρουτίνα της δουλειάς που πρέπει να τη δεχτούμε αδιαμαρτύρητα. [Όλο κάτι τέλειο συμβαίνει στην αφηγήτρια αλλά ξαφνικά πρέπει να φύγει, να παρατήσει τη διασκέδαση για να πάει για δουλειά, πράγμα το οποίο δέχεται όχι μόνο αδιαμαρτύρητα αλλά και σχεδόν με ηδονικό μαζοχισμό.]

Φέτος θα ήθελα να σηματοδοτήσω τη νέα μου εργασιακή σεζόν με κάτι τελείως διαφορετικό απ’ το τραγούδι της Μ. Τόλη. Το "I wish that they’d sack me and leave me to sleep" των Chumbawamba (που έτσι κι αλλιώς ως συγκρότημα είναι εναντίον της μη απολαυστικής/δημιουργικής εργασίας) έχει ως ήρωα έναν ταλαίπωρο εργαζόμενο που ξυπνάει ανόρεχτος για δουλειά. Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας βλέπει έξω απ’ το παράθυρό του τη βροχή να πέφτει. Και όπως όλοι μας, δε θέλει να σηκωθεί.

Θέλει να επιστρέψει στο κρεβάτι του, να χορτάσει ύπνο. Σκέφτεται πως οι πέντε απ’ τις επτά μέρες της εβδομάδας δεν είναι δικές του. Πως μέχρι να γυρίσει σπίτι η μέρα έχει σχεδόν φύγει. Εύχεται η βροχή να μπορούσε να ξεπλύνει αυτό το καθημερινό οκτάωρο. Και στο τέλος, τελείως αγουροξυπνημένος σκέφτεται με παράπονο: μακάρι να με απέλυαν και να μ’ άφηναν να κοιμηθώ!

Δεν ταυτίζομαι τελείως. Τυχαίνει η καθημερινή μου δουλειά να είναι και απολαυστική και δημιουργική, αλλά δεν μπορώ να μην πω πως το τραγούδι των Chumbawamba, με την θλιμμένη αλλά πανέμορφη μελωδία του είναι ό,τι πρέπει για να αυτοσαρκαστείς, τη μέρα που επιστρέφεις στη δουλειά μετά τις καλοκαιρινές διακοπές...

(κλικ στον τίτλο)

♫♫I wish that they’d sack me, and leave me to sleep♫♫

Six in the morning don’t want to wake, sun laying low and the world sleeping late
Hate like the river runs heavy and deep, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Five days from seven the week’s hardly mine, the alarm clock’s gone over to enemy lines
Waste my time working for cowards and creeps, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Rain strikes the window heralds the day, rain won’t you wash these eight hours away?
Rain feeds the river runs heavy and deep, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Birds on the windowsill sing in the dawn, by the time that I’m home all this day will be gone
Spend my life sowing what others will reap, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep...

--------

scan00012
Καλό φθινόπωρο σε όλους! Τα καλύτερα (στη ζωή) έρχονται.
.
.

28 comments:

indictos said...

Καλό φθινόπωρο 11


:-)

Anonymous said...

Καλημέρα,
Έβδομος χρόνος σχέσης: Μην τα πιστεύεις! Τέτοιες σκέψεις επιτρέπουν αυτεκπληρούμενες προφητείες :-(. Να σκέφτεσαι λοιπον, θετικές εκβάσεις για θετικές αυτεκπληρούμενες προφητείες :-).

Μα αξίζει να προβληματιζόμαστε για τον χώρο, πού βρίσκεται ο λόγος από το τί λέει αυτός; Τόσο στο χαρτί, όσο και στην οθόνη μπορούμε να βρούμε διαμάντια και σκουπίδια (ακούγομαι κλισέ), αλλά και κάρβουνα, εν δυνάμει διαμάντια δηλαδή.

Δεν είναι βαρετός ο διάδρομος; Δεν είναι καλύτερο ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια και βόλτα στη γειτονιά με τα πόδια. Οι περισσότεροι, που ξέρω να έχουν διάδρομο, ποδήλατο στατικό κλπ στο τέλος δεν τα χρησιμοποιούν. Απομένουν ως η φαντασίωση του "θα κάνω γυμναστική".

Βράβευση Αγγελόπουλου. Δεν ξέρω, εάν γελά καλύτερα όποιος γελά τελευταίος, προσωπικά βλέπω άλλο ένα δείγμα της τάσης να χειροκροτούμε, αλλά και να γιουχάρουμε χωρίς να σκεφτόμαστε, πολλές φορές μάλιστα το ίδιο πρόσωπο. Σκέψου το ανάλογο με τις Αμερικανικές εκλογές (μιας και είναι επίκαιρες) : σε πόσους προέδρους των ΗΠΑ είδαμε τον σωτήρα για να τον γιουχάρουμε ως προδότη, διάβολο κλπ, επειδή τόλμησε να προωθήσει τα συμφέροντα της χώρας του αντί της Ελλάδας;

Καλό φθινόπωρο:-)

Α, μπα? said...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΥΡΙΣΕΣ!

enteka said...

indictos, σ' ευχαριστώ! (και που είπες καλό φθινόπωρο. αν ακούσω άλλη μια φορά τη φράση καλό χειμώνα πριν την 1η Δεκεμβρίου...)

ντροπαλέ, πολλά και ενδιαφέροντα έγραψες, θα ήθελα να μείνω στα εξής δύο: α) διάδρομος. το ξέρω και μάλιστα στη γειτονιά υπάρχει ειδικό πάρκο δίπλα στη θάλασσα για περπάτημα. αλλά. β) είμαι ο τελευταίος που θα πει ότι δεν έχει διαμάντια στο ίντερνετ! γι' αυτό έχω εθιστεί και σχεδόν ότι διαβάζω είναι online. Αυτό το καλοκαίρι όμως που -αναγκαστικά- διάβασα μανιωδώς δεκάδες χάρτινα βιβλία (και όχι κατακερματισμένες διαδικτυακές απόψεις και ειδήσεις) ξαναθυμήθηκα τι μεγάλη απόλαυση είναι το εστιασμένο διάβασμα. Και καλώς ή κακώς το εστιασμένο και χαλαρό διάβασμα δεν μου πετυχαίνει σε καμία οθόνη. Αν μπορούσα όμως να διαλέξω ένα απ' τα δύο...
:)

Rodia said...

Βρε μανία να θέλουν σώνει και καλά να μας σώσουν από την κόλαση! Η πλάκα είναι ότι οι διάφοροι "πιστοί" είναι πιστοί σκοπίμως και εκ προθέσεως, πιστεύουν δλδ ΓΙΑ ΝΑ (πάνε στον παράδεισο μετά θάνατο, κλπ κλπ) ενώ όσοι είναι "καλοί κ' αγαθοί" χωρίς συγκεκριμένο στόχο, έχοντας απλώς ανεπτυγμένο κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα στους κόλπους όλων αυτών των θρησκομανών, ανθρωπισμό δλδ, σίγουρα θα... βράσουν μεταθανατίως στα καζάνια!!!

-->> γιατί γράφεις για ταξίδια που "πρέπει" να κάνεις;
-->> εμένα καλέ δεν με άκουσες στο radiobubble;
-->> ένα δωράκι για τεμπέληδες σαν και σένα (και μένα την αρχιτεμπέλα!) εδώ-->>
http://rodiat3.blogspot.com/2006/01/blog-post_07.html

lsim said...

Καλή σεζόν! Όπως πάντα απολαυστικός.

One Big DJ said...

kalwsirthes! pwpw gelio me tin Mariana Toli...

Zpi said...

Καλώς σας ξαναβρήκαμε αγαπητέ;)
Καλή -τι καλή γαμάτη- σεζόν...

ZlatkoGR said...

Καλώστον! Ωραίο το 6, ιδέα δεν είχα για την ιστορία...

greekgaylolita said...

Στο Φεστιβαλ της Βενετιας συμμετειχε κι ο Αρονοφσκι με τη νεα του ταινια, το Wrestler και πηρε το πρωτο βραβειο.
(με τον Μικυ Ρουρκ στον πρωταγωνιστικο ρολο. φανταζεσαι τι ενδιαφερων συνδυασμος:)

Ποια ειναι η Λενα Μαντα? Εγω τον κυριο Μαντα ηξευρα τοσο καιρο, (πρεπει να κανω επειγοντως φροντιστηριο, ε Αρη μου?;-)

Χεχε, η θυγατερα Ελισαβετ, ο Βανζελ της Μινωος, ο monsieur Κατσ-ουλαρ(ενιοτε;),εχουν την αισθηση πως οι ανα-γνωστες τα καταπινουμε ολα αμασητα και δε γνωριζουμε τα συγκοινωνουντα δοχεια του bookwarming μικροσυμπαντος?
Χοχοχο, surprise!
Ψυχραιμια χρυσα μου, καλοι οι γλυκασμοι των λ-εξεων του καθενος σας και οι παροδικες αιμομειξιες σας σε διαφορα κυκλωτικα συμβουλια, ο ασυδοτος κομφορμισμος οπως και η συνενοχη των διαφορων ομαδων ανα περιοδους και περι-πτωσεις ειναι πασιδηλη.
Χωριο αγαπη μου(με μεγαλοπιασματα μητροπολης), τι τα θες:)

Καλη μας βδομαδα Αρη μου;-)

Anonymous said...

καλημέρα αγαπημένε έντεκα:)
άλλο ένα χορταστικό ποστ

Anonymous said...

Επιτέλους
:)

Καλή επιστροφή και καλό χειμώνα!
ps. Θα περιμένω το 10!

azrael said...

Επιτέλους γύρισες !!! Μου έχεις δημιουργήσει σύμπτωμα στέρησης λέμε!!!

Δημοσθένη τον λένε τον φιλαράκο τον Κουρτοβικ btw!!

azrael said...

To πάμε για δουλειά της Μ. Τόλη κερδίζει το βραβείο της παλαιότερης παιδικής μου ανάμνησης.

Ήμουν μόλις 3 ετών όταν βγήκε το τραγουδάκι και το ραδιόφωνο το έπαιζε συνέχεια... Θυμάμαι τον μπαμπά και την μαμά να το σιγοτραγουδάνε γελώντας και εγώ να είμαι σε ένα ξύλινο παρκάκι!

Έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε και το "Πάμε για δουλειά" έχει μια τόσο γλυκειά θέση στην καρδιά μου σαν να είναι κάποιο Μέγα Αριστούργημα!!!

enteka said...

γεια σε όλους, καλώς σας βρήκα κλπ :)

azrael, πολύ ωραίο αυτό με το τραγούδι...
για τον Κούρτοβικ, τον ξέρω χρόνια δεν ξέρω πώς μπερδεύτηκα. ευτυχώς που μου το είπες όμως. φαντάζεσαι να έβρισκε και κάποιον άλλο που είχε γράψει λάθος το μικρό του όνομα και να θεωρούσε (για πλάκα εννοείται) ότι ήμασταν συννενοημένοι;

nasso, σ' ευχαριστώ! κι εγώ το περιμένω. πάντως πιστεύω ότι απ' τα βιβλία του έλλις αυτό που ΠΑΡΑΚΑΛΑΕΙ να γυριστεί σε ταινία είναι το Glamorama και είναι όλοι άχρηστοι που δεν το γύρισαν ακόμα...

dimhap, chaca, a,mpa, zlatko, zpi, onebigdj, isim, χίλια ευχαριστώ

ggl, καλή βδομάδα! χτες στις ειδήσεις του μέγκα είχαν θέμα ότι "αγνώριστος ο μίκυ ρουρκ". Το είχαν και τίτλο και έλεγαν μεταξύ τους ότι οι εικόνες που θα δούμε δε θυμίζουν σε τίποτα τον Μίκυ Ρουρκ και ότι είναι απίστευτα αγνώριστος.
Και μετά έδειξαν σκηνές από τη βράβευσή του. Και ήταν όντως αγνώριστος... αν είχες να τον δεις 20 χρόνια κι η τελευταία φορά ήταν στις 9.5 εβδομάδες...

rodia, δεν σε άκουσα, έλειπα, στείλε μας λινκ!! (λέω το πρέπει για τα ταξίδια, γιατί το θέλω δεν με κινητοποιεί πάντα δυστυχώς)

Ιφιμέδεια said...

Αγαπητέ μου φίλε,

τι ωραίο ποστ -πολύ χορταστικό!

1. Χαίρομαι που επισήμανες τη διαφήμιση με τη φέτα -νόμιζα ότι μόνο τα δικά μου ματάκια είχαν βγει!

2. Όσο για τη Χ.Δ. τι να πω; Ας ομολογήσω ότι μου έκαναν δώρο και "αναγκάστηκα" να διαβάσω ένα βιβλίο της "τα δάκρυα του Θεού". Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν αυτό που λέμε διαβαστερό, αλλά.. Τέλος πάντων, χαίρομαι που ακούω ότι αποφάσισε να είναι πιό ψύχραιμη στην κριτική, κερδισμένη βγαίνει όπως λες.

3. Αν σου γράψει έβερ ο Π.Θ. σε παρακαλώ να μου το κάνεις forward -έχω τόσο πολύ ανάγκη να γελάσω ;)

4. Θέλω εν ευθέτω χρόνω σχόλιο για το βιβλίο του Γιαννάκη.

5. Η Πέϊλιν είναι αδιανόητα αποκρουστική. Έχει όντως ελπίδες να βγει με τον μπαρμπα Μακκέϊν.

6. Τι να γράψω για τους κριτικούς; Το σχόλιο του ggl επικρατεί κατά κράτος.

kisses

greekgaylolita said...

Χεχε, κλασσικα κιου mega;-)
Ο Μικυ με τη βοηθεια του Αρονοφσκι μεγαλουργησε(στην ουσια τον εαυτο του παιζει, αλλα υπο το βλεμμα ενος απο τους πιο ταλαντουχους σκηνοθετες του αμερικανικου σινεμα)

Stratos Bacalis said...

Καλό Σεπτέμβριο! Εξαίρετη η επιστροφή σου όπως ήταν αναμενόμενο!
Πού να δεις το σλόγκαν για τη φέτα του Υπ. Γεωργίας και το αφιερωμένο σε αυτήν περίπτερο στη ΔΕΘ με προβατάκια τριδιάστατα με ροζ γυαλιά αλά Έλτον Τζον! Έχω φωτό, ίσως την ποστάρω στο ποστ που θα κάνω για τη ΔΕΘ σύντομα!
Κι εγώ προτείνω περπάτημα έξω αντί διαδρόμου!
Ο ggl απολαυστικός στα σχόλια όπως πάντα άλωστε!

ritsmas said...

Νασαι καλά, μικρέ μας φίλε. Και πάντα έτσι δημιουργικός και άφοβος.
Πολλά από τα θεματα που θίγεις μέχουν απασχολήσει. Αλλά γιατί μου κάνει εντύπωση ; δημοσιογράφικό γαρ το....μένος. Το βιβλίο του Μπρετ Ιστον Ελλις το εχω διαβάσει και μπορεί να έχει αποδοθεί αρκετά καλά στον κινηματογράφο. Οσο για τη Μαντόνα, ε, εντάξει,,,,το πολυ πολυ να πας να δεις την Τζ. Λοπεζ.΄Κι αυτό καπου τριγυρω θα είναι....και δεν θέλω, α, δεν υπάρχει σύγκριση!!!
σε φιλω

Anonymous said...

τα πρωτα 11 της νεας σεζον!χορταστικο τοκειμενο , αλλα θα δωσω εμφαση σε εκεινο το τελευταιο τραγουδακι. μπορει ναμην εχει εφαρμογη σε σενα, αλλα ειναι σα να το γραψανε γαι μενα!!χεχεχε
καλη επανοδο, ουτε το φθινόπωρο δεν ηρθε ακομη!

Α, μπα? said...

Γιατί η Χρυσηίδα δεν γράφει και στα ποστ?

Anonymous said...

Μετά το "ποστ μέσα στο ποστ" μπήκα σε πειρασμό να σου αφήσω σχόλιο ως Π.Θαλασσινός, αλλά έχω ακόμα καλή διάθεση από το καλοκαίρι, χε χε χε.

Καλό φθινόπωρο κι από μένα, και πάντα καλά!

bunnysuicides said...

πολύ ωραία η ιστορία με τις κυριούλες. κ το secret (που δεν το ήξερα κ απορώ τι θα κάνω στη συναυλία, ξέρω μόνο καμιά δεκαριά τραγούδια της!), γενικά όλο το ποστ, ήταν "απ' τα καλά"! καλωσήρθες!

ιακωβος said...

:)

cobden said...

Πολύ τη συμπάθησα τη Χρύσα Δημουλίδου ύστερα από αυτό που έγραψες!

Anonymous said...

welcome back!
έχω πάθει σοκ με το spot της φέτας.

Anonymous said...

ο δίσκος με τα στρουμφάκια ανήκει στην πολύτιμη συλλογή μου :))

enteka said...

ιφιμέδεια, γεια! δεν το πήρα το βιβλίο αν και μπήκα σε πειρασμό, φοβήθηκα ότι όλα τα ζουμερά τα είχα ακούσει/διαβάσει στις προδημοσιεύσεις και ότι το υπόλοιπο ήταν συμβατική βιογραφία. ήταν?

sandman, θα το ψάξω αυτό το περίπτερο!

ritsmas , δεν υπάρχει σύγκριση! λολ (καλή σου σεζόν, πάντα χαρές και υγεία εύχομαι!)

lifewhispers, έχεις δίκιο, ούτε καν το φθινόπωρο δεν ήρθε ακόμα (τότε γιατί να δουλεύουμε??)

mpampakis, έπρεπε να το είχες κάνει, να είχες γράψει ως παντελής θαλασσινός!!

κούνελος, αυτό μην το λες παραέξω ότι δεν ξέρεις το Secret της Μαντόνα και ότι ξέρεις μόνο καμια δεκαριά τραγούδια της. Υπάρχουν πολλοί φαν της εδώ και 20τόσα χρόνια που μείναν απέξω και προβλέπω ότι θα σε λυντσάρουν! :)


περ :)

cobden, lol, ναι ανεβοκατεβάζω εκτιμήσεις ανθρώπων (not!)

indieana john, ε, ναι! :)

anonymous, είχα έναν που λεγόταν Το Πάρτι των Στρουμφ (το έχω ακόμα σε κασέτα) αλλά αυτός που έχεις, έχει ωραιότερο εξώφυλλο!