Έντεκα της Δευτέρας [typo]

1) Θυμάμαι την ελπίδα που είχε δημιουργήσει ο Καραμανλής το 2004. Την ίδια ώρα που ανακοίνωνε τη σύνθεση της κυβέρνησής του (με γιακουμάτους και μιχαλολιάκους incl.) οι άνθρωποι του πολιτισμού, πάντα αισιόδοξοι, έκαναν συλλεκτικής αξίας δηλώσεις στην Ελευθεροτυπία γι’ αυτόν, που είχε αναλάβει και το Υπουργείο Πολιτισμού. Ο Βούλγαρης, ο Νταλάρας, ο Τσόκλης, ο Κραουνάκης («Τον θεωρώ πολύ μάγκα. Είμαι μαζί του!») και άλλοι τον έβλεπαν, κυρίως, με καλό μάτι.

Μόνο στο τέλος του άρθρου, κάτω-κάτω, υπήρχε μια αντίθετη άποψη:

Σταμάτης Φασουλής (ηθοποιός):
«Είναι τυπογραφικό λάθος. Θα διορθωθεί αμέσως».

Όταν δεν έκανε τσαμπουκαλεμένη φωνητική παντομίμα (συνήθως μόνο πριν από εκλογές) ο Καραμανλής ήταν κυρίως εξαφανισμένος. Δεν ξέρω αν τυχόν οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι και πιο προοδευτικοί. Κανείς δεν ξέρει. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα κι αν άργησε έξι χρόνια, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, το τυπογραφικό λάθος την επόμενη εβδομάδα θα έχει διορθωθεί. Και μετά βλέπουμε…



2) # Γράφουν αυτοί που τράβηξαν την παραπάνω φωτογραφία στη λίμνη Minnewanka στο εθνικό πάρκο του Καναδά: «We stopped for a timed picture of the two of us. We had our camera set up on some rocks and were getting ready to take the picture when this curious little ground squirrel appeared, became intriqued with the sound of the focusing camera and popped right into our shot! A once in a lifetime moment.»



3) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ: [ειδήσεις που προέκυψαν μετά το ανέβασμα του ποστ - ανανεώνεται στη διάρκεια της εβδομάδας, αυτή τη φορά στ’ αλήθεια.] Οι συνάδελφοί του υποστηρίζουν τον Πολάνσκι: Κατακραυγή για τη σύλληψή του. /// The Monthly Edition : September Radio /// Χίλια μπράβο στον ηθοποιό Pablo Pineda (που έχει σύνδρομο down):  κέρδισε το βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ του San Sebastian. /// Ο Ρόμπι Γουίλιαμς επιστρέφει στους Take That /// H συναρπαστική επιστολή της υποψήφιας βουλευτίνας Ελίζα Βόζεμπεργκ στους συναδελφους της δικηγόρους /// «Έφυγε» η Σπεράντζα Βρανά /// Oι Portishead ξανά στο στούντιο! /// Επίθεση μελών Χρυσής Αυγής σε τραγουδίστρια: Πρωτοφανή επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής δέχτηκε η τραγουδίστρια Σοφία Παπάζογλου στο σταθμό του μετρό στην Κατεχάκη. Σύμφωνα με τις καταγγελίες της ίδιας, τα μέλη της οργάνωσης της έδωσαν φυλλάδια της οργάνωσής τους, τα οποία εκείνη πέταξε σε παρακείμενο κάδο, γεγονός που εξόργισε τους νεαρούς, με αποτέλεσμα να της ρίξουν σπρέι πιπεριού στα μάτια. [#]

 (συνεχίζεται…)


4)
Τελείως καλτ βίντεο: Έντεκα (τύποι ξένων και δικαιολογίες που θα χρησιμοποιήσουν για να σας πλησιάσουν)


5) Bits + Pieces #1:

(πάνω, η πρώτη κυρία του Καμερούν κλέβει, όπως πάντα, την παράσταση) /// Aκόμη και στο πιο απομακρυσμένο οικοτουριστικό ξενοδοχείο στα βάθη της Μαλαισιανής ζούγκλας - η Λένα Μαντά είναι παντού! /// Βίντεο: Ο Τζάκσον Πόλοκ Ζωγραφίζει /// δεν υπολειτουργούν: shortnotes-of-september! /// Ο ηθοποιός που έπαιζε τον Σκριτς στο Saved by The Bell έβγαλε βιβλίο για όσα γίνονταν στα παρασκήνια (ναρκωτικά, σεξ, στεροϊδή κλπ). /// Ναι! Τέσσερα χρόνια http://www.greek-lolita.blogspot.com/! /// Απογευματινή: Όπως πήγε έφυγε ο Κοτρώτσος /// Η Εκτόξευση Του Πύργου Τηλεόρασης Του Βερολίνου /// Brokeback Mountain - Christian Edition /// Η τρισδιάστατη Βασίλισσα /// Πούλησαν τον εαυτό τους ως προϊόν: Η επιμελήτρια της Tate Modern, Κάθριν Γουντ, μιλάει στην Καθημερινή για τη σύγχρονη ματιά στους καλλιτέχνες της ποπ αρτ. /// (via) Vintage LOST DHARMA ads. /// Ο Κωστέτσος [που έδειξε στο fashion week της Νέας Υόρκης!] κάνει τον Μάλκομ Μακλάρεν στο παλιό βίντεοκλίπ Passion For Fashion - με την Κάρλα Μπρούνι. /// Η καλύτερη παρωδία του Hell’s Kitchen /// urban legends /// Η πρώτη γυμνή φωτογραφία που ανέβηκε στο ίντερνετ ήταν (φυσικά) της Μαντόνα.


6) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ: Κάθε εβδομάδα αλλάζω εφημερίδα. Πρέπει να διαβάζω μόνο αυτήν κάθε μέρα και στο τέλος να γράφω το ημερολόγιό μου στη Lifo. Την προηγούμενη φορά έζησα Μια εβδομάδα με την Απογευματινή. Το πρόσφατο Media Trip έγινε με Τα Νέα.




'Τα Νέα' είναι, έτσι κι αλλιώς, απ’ τις αγαπημένες μου εφημερίδες, οπότε το διασκέδασα αρκετά. [Ακολουθούν η Αυριανή και ο Αδέσμευτος Τύπος του Ρίζου που, για να το πω κομψά, δεν είναι απ’ τις αγαπημένες μου εφημερίδες.]

Ήταν μια γεμάτη εβδομάδα: οι υποχόνδριοι, οι έξι οθόνες του Τέρι Πράτσετ, το κτήμα της Μιμής Ντενίση στη Μαλεσίνα, ο διαλογιστικός Βέλτσος, τα σταυρόλεξα που έλυσα κλέβοντας, η ερώτηση που έκανα στον Αλέξη Τσίπρα, η προσφορά στα Babylino, ο τετράωρος Θίασος…

Είμαι σίγουρος ότι όταν τελειώσει κάποτε το Πείραμα το ίντερνετ δε θα μου είναι αρκετό. Θα έχω εθιστεί στον καθημερινό, χειροπιαστό Τύπο – και πολύ καλά θα έχω κάνει.

*Media Trip: Μια εβδομάδα στον κόσμο της εφημερίδας ‘Τα Νέα’.




7) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ:

Το σημερινό μου το έστειλε η Léna (επηρεασμένη από τη διάλυση των Oasis μετά τον 758ο καυγά τους)

Ο Νόελ Γκάλαχερ έγινε καθηγητής στο σχολείο μας και μας έκανε μουσική, συγκεκριμένα στιχουργική. Ήταν φανταστικός καθηγητής, γεμάτος έμπνευση και ενέργεια. [Κάτι σαν τον Ρόμπιν Ουίλιαμς στο "Κύκλο των χαμένων ποιητών".] Όμως κάποια μέρα ήρθε ο Λίαμ στο σχολείο (ευγενικός, μετανιωμένος, χαμογελαστός -τότε σιγουρεύτηκα ότι ήταν όνειρο...) και φόραγε τα στρογγυλά γυαλιά αλά Λέννον.

Κάνανε γύρους στο προαύλιο, ζήτησε συγνώμη στο Νόελ και άρχισαν να τραγουδούν το ρεφραίν του Acquiesce. Τότε ο γυμναστής μας μάζεψε όλη τη Τρίτη Λυκείου για να βρούμε τρόπο να ξανατσακωθούν μεταξύ τους, επειδή "ο Νόελ είναι ο καλύτερος καθηγητής και συνάδερφος που πέρασε από εδώ" (sic).


8) Quote-Of-The-Week

Περισσότερο από ένας Έλληνας John Peel , όπως νομίζαμε όταν ήμασταν μικροί, ο Γιάννης Πετρίδης είναι κάποιος που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί προς εξυπηρέτηση μας να βάλει σε «τάξη» τη μουσική που υπάρχει γύρω μας. Να μας οριοθετήσει μέσα στο χάος. [Ο Άρης Καραμπεάζης γράφει για τον Γιάννη Πετρίδη.]



9) Αποτελέσματα της Δημοσκόπησης
Την προηγούμενη εβδομάδα και με αφορμή το διπλό Celebration που μόλις κυκλοφόρησε έβαλα ένα γκάλοπ ζητώντας να πείτε το αγαπημένο σας single της Μαντόνα. Οι επιλογές ήταν έντεκα και υπήρξαν 180 συμμετοχές.

Αφού πω ότι εγώ ψήφισα το La Isla Bonita, και ότι στο “other” ψηφίστηκαν τα τραγούδια Sorry, Everybody, Human Nature, Rain, Don’t Tell Me και Cherish, ας δούμε σε αντίστροφη μέτρηση τα τελικά αποτελέσματα…
(Σε λινκ τα τραγούδια απ' το youtube, κάποια απ' τα επίσημα βίντεοκλιπ έχουν αφαιρεθεί μιας και μόλις βγήκε και το διπλό Celebration DVD Collection με όλη της τη βιντεογραφία. Στην παρένθεση ο αριθμός των ψήφων)

Νο11: HOLIDAY (8)

Νο10: MUSIC (9)

Νο9: LIKE A VIRGIN (10)

Νο8: RAY OF LIGHT (13)

Νο7: VOGUE (15)

Νο6: HUNG UP (17)

Νο5: PAPA DON’T PREACH (17)

Νο4: LIKE A PRAYER (17)

Νο3: LA ISLA BONITA (19)

Νο2: INTO THE GROOVE (21)

Και στο Νο1…


No1: FROZEN (με 27 ψήφους).
[εσείς τι ψηφίσατε;]

.

10) Bits + Pieces #2

Ένα υπέροχο ποστ για τις πρώτες μέρες του MTV στην Ελλάδα, το 1988. Οι διαφημίσεις για τα ξυπνητήρια Braun, τα σήματα, οι παρουσιαστές, η ελληνική διαφήμιση της Ιντεραμέρικαν, το First Look, το XPO κλπ. [+ ένα παλιό μου ποστ: Έντεκα (συναρπαστικές στιγμές του MTV) ] /// Μίνι καβγάς της M.I.A. με τους Tenacious D. /// 60 χρόνια από την πρώτη πιπίλα /// The Marky Mark Workout (Τότε που ο Mark Wahlberg ήταν ένας απλός ράπερ και ημίγυμνος γυμναστής.) /// Το νέο ΚΛΙΚ /// ‘11 Points’ λέγεται ένα αμερικάνικο blog με εντεκάδες (που πάντως φτιάχτηκε 2 χρόνια μετά το enteka) και έχει υπότιτλο «Because Top 10 lists are for cowards»). /// Ελληνική αστρολογική ψυχεδέλεια. (θενκς ιφι!) /// Όλα άρχισαν όταν ο ποιητής Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, το 1973, μου είπε, ένα βράδυ που 'βρεχε, πως η Θεσσαλονίκη είναι στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με τη Νέα Υόρκη και πως οι φίλοι του, που είχαν ζήσει εκεί, έβλεπαν τις εποχές και το κλίμα να είναι το ίδιο με της Θεσσαλονίκης. [...] /// o gone4sure γράφει για το νέο δίσκο του Mika /// Άνοιξε στο Λονδίνο το Central Perk (το καφέ των Friends) - την ώρα που στην Αθήνα μόλις άνοιγε η Γκαλερί Gagosian. /// Yπήρξε μια εποχή που οι υπολογιστές ήταν ΠΟΛΥ σέξι /// Συναρπαστικό φωτογραφικό κουίζ: Υποψήφιος της Ν.Δ. ή Πρωταγωνιστής Τούρκικης Σαπουνόπερας;

(φωτο ιφιμέδεια)

11) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ: Πήγα στο πατρικό μου, έδειξα στη μαμά πώς να φτιάχνει new folders στο pc για να βάζει φωτογραφίες. Πήγαμε στα εγκαίνια εκλογικού κέντρου αγαπημένου (συγγενικού) προσώπου. Το κρασί είχε τελειώσει. Έβγαλα εκατό χάλια φωτογραφίες τις ανιψιές μου (κατηγορώ τη χρονοκαθυστέρηση της μηχανής). Διάβασα μονορούφι την αυτοβιογραφία της Νόνικας Γαληνέα. Έτρεξα Σαββατιάτικα σε όλα τα περίπτερα του κέντρου για να βρω την Αυριανή. Πήγαμε με Γ. και Α. στο Up - Ψηλά στον Ουρανό (υπέροχα συγκινητικό!). Έφυγα απ' το πατρικό και γύρισα σπίτι: το Σάββατο βράδυ βγήκαμε (βόλτα με τελικό προορισμό ένα μακρινό περίπτερο για τις κυριακάτικες, καθώς γύρω μας μαινόταν η σαββατιάτικη διασκέδαση). Είδαμε τα βραβεία Emmy. Έγραψα το Media Trip για την Αυριανή. Έκανα διάδρομο. Ήπια milk shakes. Ευχήθηκα να μην είχε χαλάσει το σκάνερ μου. Μπορεί και να το ονειρεύτηκα αλλά νομίζω ότι άκουσα από μακριά μια διασκευή στο Pale Movie των Saint Etienne - στα ελληνικά (!), ξέρει κανείς τίποτα;


-----------------------------------------------



*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ


Let it be – Ferry Aid

Μάρτιος 1987. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα επτάιντσο σιγνκλάκι στο σπίτι μας. Η αδερφή μου είχε πλέον αρχίσει να αγοράζει μαζικά καινούριους δίσκους, πράγμα που με συνέφερε και με ενθουσίαζε.



Κοιτούσα το εξώφυλλό του για μέρες, προσπαθούσα να καταλάβω τι σήμαινε το Ferry Aid και άκουγα το τραγούδι ξανά και ξανά, μαγεμένος.

Παίζει ρόλο και η μνήμη φυσικά, και η παιδική ηλικία, και όλα τα αισιόδοξα μελοδραματικά για τα οποία γράφω κάθε φορά, ναι. Αλλά παίζει και ρόλο ότι πρόκειται και για ένα σπουδαίο, από κάθε άποψη τραγούδι, και πως η συγκεκριμένη ενορχήστρωση είναι τόσο ’80s (με τις σόλο κιθάρες) αλλά και τόσο δυνατή που με κάνει να θέλω να τραγουδήσω δυνατά κι εγώ – και να φαντασιωθώ για άλλη μια φορά πως όταν μεγαλώσω θα γίνω διάσημος αστέρας της ποπ και το πρόσωπό μου θα είναι στο εξώφυλλο του Τοπ + Στίχοι.

Πρόσφατα έμαθα την ιστορία: η εφημερίδα Sun θέλησε να μαζέψει χρήματα για τους συγγενείς των θυμάτων τραγωδίας ενός ferry boat και μέσα σε ελάχιστες μέρες μάζεψε κάποιους αστέρες της ποπ για ένα φιλανθρωπικό σινγκλ. Πολλοί αρνήθηκαν όχι μόνο εξαιτίας της Sun αλλά και εξαιτίας των παραγωγών Stock Aitken + Waterman. Αυτοί που δέχτηκαν όμως ολοκλήρωσαν το τραγούδι σε λίγες ώρες και μια βδομάδα μετά το Let It Be ήταν στο Νο1 της Αγγλίας.





Σύμφωνα με τη wikipedia η σειρά εμφάνισης των καλλιτεχνών είναι: Paul McCartney / Boy George / Bananarama & Nick Kamen / Paul King / Mark King / Taffy / Andy Bell των Erasure / Pepsi & Shirlie / Mel and Kim / Jaki Graham / Gary Moore / Mark Knopfler / Kim Wilde + Nik Kershaw / Edwin Starr / Curiosity Killed the Cat / Ruby Turner / Kate Bush (με το που λέει τους 2-3 στίχους της το τραγούδι γίνεται μαγικό). Και στο τελικό ρεφρέν συμμετέχουν μεταξύ των άλλων: Bonnie Tyler, Errol Brown, Hazel O'Connor, The Nolans, Rick Astley, Jim Diamond, Doctor and the Medics, Alvin Stardust, Steve Strange, Mandy Smith, Su Pollard, Maxi Priest, Frankie Goes to Hollywood, Go West, The Alarm, Bucks Fizz.

Για όποιον έζησε την ποπ μουσική της δεκαετίας του ’80 το παραπάνω βίντεο κλιπ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για παιχνίδι (δηλαδή για τον εντοπισμό και την αναγνώριση όλων των ποπ αστεριών της εποχής και την παρατήρηση του πώς έμοιαζαν τότε…)

.
*νέο ποστ Τετάρτη ή Πέμπτη



ιλόβ όλακ

.
.

Έντεκα (λόγοι που ακούω τον Γιάννη Πετρίδη - εδώ και δεκαετίες)

.


Πριν από τρία χρόνια, το Σεπτέμβριο του 2006 έγραψα ένα ποστ που λεγόταν 'Έντεκα (λόγοι που ακόυω τον Πετρίδη εδώ και 20 χρόνια).

Σήμερα θέλω να το επαναδημοσιεύσω με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ 'Once in a Lifetime' της Νικόλ Αλεξανδροπούλου στις Νύχτες Πρεμιέρας. Πρόκειται για την πρώτη ταινία που καταπιάνεται με το φαινόμενο Γιάννης Πετρίδης [about time όπως είχα γράψει το καλοκαίρι].


(ο Πετρίδης με την Ν. Αλεξανδροπούλου που δεν τον γνώριζε μέχρι που...)

Αργά ή γρήγορα θα γυριζόταν ένα ντοκιμαντέρ για τον Πετρίδη, είναι σίγουρο, όμως η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν πριν λίγες μέρες διάβασα μια καταπληκτική συνέντευξη-πορτραίτο του, γιατί τότε έμαθα κι εγώ ποια ήταν η αφορμή για το Once in a Lifetime... Διαβάζουμε στο άρθρο:

Η διάκριση τού να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ για εκείνον «ήρθε από την Νικόλ Αλεξανδροπούλου, μια ΕλληνοΙταλίδα φωτογράφο και σκηνοθέτη», λέει ο Γιάννης Πετρίδης. «Δεν με γνώριζε πριν, αλλά διάβασε όπως μου είπε στο blog του Enteka (enteka.blogspot.com) «11 λόγους για τους οποίους ακούει Γιάννη Πετρίδη» και αυτό την έκανε να ενδιαφερθεί να μάθει ποιος είμαι. Με πήρε τηλέφωνο πριν από ένα ενάμισι χρόνο. Συναντηθήκαμε και μου πρότεινε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για μένα, στο οποίο, παράλληλα με την προσωπική μου ιστορία και καριέρα, θα ξεδιπλώνεται και η μουσική ιστορία της Ελλάδας, όχι μόνο από το ’75 που ξεκίνησα εγώ τις εκπομπές αλλά και πιο πριν...

* Όσοι είδαν την ταινία μου είπαν ότι αν η σκηνοθέτης τον ήξερε από πριν (και γενικά) η ταινία θα ήταν σίγουρα καλύτερη...
-
Once in a Lifetime: στις Νύχτες Πρεμιέρας, απόψε Πέμπτη 24/9, 10 μ.μ. στον Απόλλωνα.

.
---------------------------------------------------------------------
.
 
Έντεκα (λόγοι που ακούω Πετρίδη εδώ και 20 χρόνια)
[23 πλέον]

Τη σταθερή αξία της εκπομπής ‘Aπό τις 4 στις 5’ την ανακάλυψα τυχαία στα μέσα των ‘80ς (οικογενειακές διακοπές σ’ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής). Ήμουν ήδη information junkie, κι ένιωθα περίεργα εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς μουσική και χωρίς ενημέρωση. Το γουόκμαν μου δεν έπιανε σχεδόν τίποτα, μόνο το Πρώτο Πρόγραμμα.

Μέχρι τότε πίστευα πως ο dj υπάρχει για να βάζει jingles, να διαβάζει αφιερώσεις, και να κάνει ένα σωρό λάθη στους αγγλικούς τίτλους - ο Πετρίδης μου έμαθε τι θα πει μουσική ενημέρωση.

Έκτοτε τον άκουγα σχεδόν κάθε μέρα, στο σπίτι αλλά και στο σχολείο με το σύστημα του κρυφού ακουστικού. Μάθαινα ό,τι χρειαζόμουν – τις νέες κυκλοφορίες, τα τσαρτς, λίστες με άλμπουμ, μουσικά νέα, ιστορίες πίσω από τα τραγούδια. Όταν έφυγα στο Λονδίνο ο Πετρίδης ήταν από τα πράγματα που μου έλειπαν αληθινά (όπως και οι δικοί μου, ο γύρος και το δωμάτιό μου), κι έτσι ζήτησα απ’ τον μπαμπά μου να ηχογραφεί σε μια 60ρα κασέτα μια τυχαία εκπομπή κάθε μήνα και να μου την στέλνει -έτσι για τη γεύση.

Όταν γύρισα οριστικά, ξανάρχισα να τον ακούω ζωντανά - πρέπει να πω ότι μου κράτησε την καλύτερη παρέα σ' εκείνα τα βαρετά μεσημέρια του στρατού. Τώρα πια, η ενημέρωση που προσφέρει μπορεί να βρεθεί σε χρόνο dt στο ίντερνετ. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί (παρά μόνο Δευτέρα με Παρασκευή απ' τις 4 στις 5 στην ΕΡΑ1) είναι ο λόγος και η άποψή ενός ανθρώπου που, αν και κάνει την ίδια εκπομπή εδώ και 30τόσα χρόνια (ο ίδιος πλησιάζει τα εξήντα), είναι πιο νέος απ’ όλους τους 20χρονους των playlist ραδιοφώνων.

Και, όπως δηλώνει στα Νέα, δεν έχει κουραστεί καθόλου: «Ανήκω σε μια γενιά που θέλει να πιάνει τα βιβλία, να τρέχει στα βιβλιοπωλεία και στα δισκάδικα. Να ψάχνει ακόμη...»



Να γιατί μ’ αρέσει:

1) Τον έχω ταυτίσει με το φθινόπωρο που είναι κάπως αδέξια εποχή. Ακούγοντας την εκπομπή (μετά τις διακοπές του) νιώθω πάντα πως κάτι exciting ξεκινά κι αυτό το φθινόπωρο, πως η νέα σεζόν, όπως αυτός την περιγράφει, θα είναι γεμάτη τέλειους δίσκους και ταινίες. [εικόνα: Jane Wooster Scott – Autumnal Reflections]

2) Μανία με τις λίστες. Οι εκατό τέτοιοι, οι εκατό άλλοι, διαφορετικά είδη, διαφορετικές εποχές. Η ιστορία της μουσικής σε αντίστροφη μέτρηση.

3) Μ’ αρέσει η άνεσή του. Κομπιάζει, ξεχνιέται, γίνονται τεχνικά λάθη, μπαίνουν λάθος cd, μιλάει πάνω στα τραγούδια, μιλάει χωρίς χαλί. Είναι τόσο laid back που κάνει τους άλλους παρουσιαστές να μοιάζουν με αγχωτικά χαζοχαρούμενα ρομπότ. Νιώθεις ότι είναι μια ζωντανή εκπομπή κι όχι ένα σκηνοθετημένο και άψογα χρονομετρημένο σόου.

4) Είναι έγκυρος. Και αντικειμενικός. Παίζει μεν αυτά που του αρέσουν αλλά παίζει και αυτά που υπάρχουν γύρω μας – δεν είναι ρατσιστής. Ακόμα κι αν παίξει κάτι που δεν του αρέσει ξέρεις ότι υπάρχει λόγος. Δεν χλευάζει την ‘κακή’ μουσική, η εκπομπή είναι αντιπροσωπευτική του Σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό.

5) Πρώτες μεταδόσεις. Τώρα πια με το ίντερνετ ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικό, θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ότι τις περισσότερες φορές πρωτάκουσα τους (κατόπιν) αγαπημένους μου δίσκους απ’ αυτόν, μπορεί και μήνες πριν βγουν.

6) Μ’ αρέσει η σχέση του με φανατικούς ακροατές και ακροάτριες - και οι συνομιλίες τους στον αέρα. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που είχε ειδήσεις για την ή πρώτες μεταδόσεις της Μαντόνα υπήρχε ο Γιώργος ένας ακροατής (ειδικός στα Μαντόνα θέματα) που έπαιρνε κατευθείαν τηλέφωνο και συζητούσαν τις εξελίξεις. Κάποτε (γύρω στο ’95) ο Πετρίδης ανέλυε το ζήτημα του αν θα πάει άραγε ποτέ ξανά η (τότε αποτυχημένη) Μαντόνα στο Νούμερο 1 και μετά από λίγο λέει: «Πού είναι ο Γιώργος, γιατί δεν παίρνει να το συζητήσουμε;» (πήρε και κατέληξαν ότι ήταν μάλλον απίθανο)...

7) Χωρίς παρελθοντολαγνεία, θυμίζει ένα σωρό σημαντικά (και συνήθως άγνωστα σε μένα) πράγματα από τα παλιά.

8) Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να προσφέρει σφαιρική ενημέρωση: όταν πρωτόπαιξε το You Have Killed Me του Μόρισεϊ τον περασμένο Μάρτη [του 2006] διάβασε στον αέρα ολόκληρο απόσπασμα απ’ το αφιέρωμα του Οδός Πανός στον Παζολίνι (επειδή ο Π. αναφερόταν στους στίχους).

9) Φοβερές εκπομπές για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Και πάλι θυμάμαι τις εποχές πριν το ίντερνετ, όταν ο καλύτερος τρόπος για να τις μάθω (και μάλιστα μερικά λεπτά μετά την ανακοίνωσή τους στην Αμερική) ήταν η εκπομπή. (Καλούσε και κριτικούς κινηματογράφου για να διαβάσουν/αναλύσουν τις υποψηφιότητες μαζί.)

10) Είχε (και έχει) τα τσαρτς.

11) Η εκπομπή του είναι αμφίδρομη. Μπορεί να σου λύσει κάθε απορία και να σου παίξει κάθε σπάνιο τραγούδι. Τα τελευταία χρόνια έμαθε τα email, τα sms και τα blogs - τώρα ποιος τον πιάνει.

[Και η φωνή. Αυτή η φωνή!]

-------

[Eπιστροφή στο σήμερα. Kυριολεκτικά. Zηλεύω όσουν θα είναι το βράδυ στις Νύχτες Πρεμιέρας. Eλπίζω να παιχτεί και στη θεσνίκη, στο φεστιβάλ του Νοεμβρίου ή στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ...  /// το πορτρέτο-συνέντευξη στο tam tam radio.]
.
.
.(((SOS: όποιος πήγε στην πρεμιέρα ας γράψει ένα σχόλιο για το πώς ήταν).

.
.

Έντεκα της Δευτέρας [η νέα σεζόν]

γεια!


1) Το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού το Έντεκα της Δευτέρας έκανε ψυχαναγκαστική χρήση της κανονικής του άδειας, πράγμα αρκετά ψυχοφθόρο για μένα. Κάθε τόσο διάβαζα ή σκεφτόμουν πράγματα κι έλεγα «γρήγορα, να το βάλω στο έντεκα της δευτέρας» και μετά σκεφτόμουν πως έπρεπε να επιμείνω στην ξεκούρασή μου και κρατούσα την είδηση ή/και τη σκέψη κάπου στην άκρη – στο word document που μαζεύω υλικό.

Δεν ξεκουράστηκα ιδιαίτερα ακόμα, αλλά από δω και πέρα είμαι αποφασισμένος. Και, το ξέρω, το Έντεκα της Δευτέρας (μαζί με τα άλλα, πολλά, ποστ που ετοιμάζω για κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη) θα είναι και πάλι μόνο η ξεκούραση και η εκτόνωσή μου, όπως ήταν όταν πρωτοάνοιξα το μπλογκ. Αυτό είχε κρατήσει για ένα εξάμηνο – τότε που δεν δούλευα 9-5 καθημερινά και είχα άπλετο χρόνο για, τελείως άχρηστη, δημιουργικότητα. Η νέα σεζόν του enteka (για μένα τουλάχιστον) θα είναι η πιο χαρούμενη και διασκεδαστική μέχρι στιγμής. Και η πιο ελεύθερη.



2) Να ζούσε ο Τίμοθυ Λίρυ να το δει αυτό! Ριμέικ για την πιο ακραία παραισθησιογόνα ταινία όλων των εποχών: τώρα το Yellow Submarine σε 3D! [πάνω ένα απόσπασμα απ' την πρωτότυπη ταινία, το When I'm 64, που προς το τέλος έχει και την πιο τέλεια καταμέτρηση απ' το 1 ως το 64.]


3) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ: [ειδήσεις που θα προκύπτουν αφότου ανέβηκε το ποστ θα μπαίνουν εδώ – έτσι το ποστ θα ανανεώνεται στη διάρκεια όλης της εβδομάδας. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από πανέξυπνο υπεύθυνο καλού κυριακάτικου ενθετου ο οποίος όταν εγώ απόρησα που είχε κλείσει από την Τρίτη το τεύχος που θα κυκλοφορούσε την Κυριακή γέλασε σαρδόνια (από μέσα του) και μου απάντησε ξερά: «Ναι – καυτή επικαιρότητα.»]


4) TOTALLY LOOKS LIKE…

(magic!)


5) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ:

Οι καθημερινοί αναγνώστες εφημερίδων είναι είδος προς εξαφάνιση, οι περισσότεροι τις διαβάζουν online, ή τις παίρνουν το Σ/Κ για τις προσφορές. Στην εποχή μας είναι πολυτέλεια κάποιος να παίρνει κάθε μέρα την εφημερίδα του, και να βρίσκει το χρόνο να αφοσιωθεί σ’ αυτήν. Ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους – και τώρα που είμαι αργόσχολος και πάλι αποφάσισα να γίνω ένας απ’ αυτούς. Σκέφτηκα πως θα ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα (για μένα) αν αγόραζα κάθε μέρα της εβδομάδας μια συγκεκριμένη εφημερίδα.

Θα τρελαινόμουν; Θα διαφωτιζόμουν; Θα εθιζόμουν; Θα έπιανε η πλύση εγκεφάλου; Θα πειθόμουν ποτέ να ψηφίσω Καραμανλή; Πώς, τελικά, θα ήταν η καθημερινότητά μου;

Το πείραμα άρχισε πριν λίγο καιρό και το ημερολόγιο αυτού του, μάλλον παράξενου, case study δημοσιεύεται κάθε εβδομάδα στη Lifo. Οπότε ένα επιπλέον (έκτακτο) έντυπο ποστ θα υπάρχει κάθε Πέμπτη εκεί. [Στο επόμενο τεύχος η εβδομάδα μου με «Τα Νέα». Όμως από σήμερα και μέχρι την Κυριακή θα αγοράζω, θα διαβάζω εξονυχιστικά (και ουσιαστικά θα ζω με) την ΑΥΡΙΑΝΗ! Ελπίζω να μην το ‘χάσω τελείως και να ζήσω για να αφηγηθώ την εμπειρία…]


Ξεκίνησα με την ‘Απογευματινή’ και η εβδομάδα μου ήταν γεμάτη με γκριμάτσες του Καραμανλή, μελοδραματικές ιστορίες, υποκειμενικές πολιτικές κρίσεις, εφιάλτες με σαρανταποδαρούσες, περίεργα σύννεφα στην παραλία, αλλεπάλληλα άρθρα για τους κινδύνους του προστάτη και χαμογελαστές φωτογραφίες πολιτευτών της ΝΔ. Όλες οι περιπέτειές μου εδώ:

[ΜEDIA TRIP] Μια εβδομάδα στον κόσμο της εφημερίδας "Απογευματινή"

---


6) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ.
(Η εικόνα πάνω είναι από έργο της Ειρήνης Ευσταθίου, της φετινής νικήτριας του βραβείου ΔΕΣΤΕ.)

*Σήμερα ένα όνειρο που έστειλε ο Passenger

Είμαι σε ένα μπαλκόνι και από κει βλέπω τέσσερεις ανελκυστήρες - είναι από αυτούς που είναι όλο γυαλί και βρίσκονται στο εξωτερικό του κτηρίου. Αντί να κινούνται κατά μήκος του τοίχου όμως είναι δεμένοι με χοντρές αλυσίδες στην οροφή του κτηρίου. Ξαφνικά πετάγεται απο το πουθενά ο Harvey Keitel και προσγειώνεται πάνω σε έναν απο αυτούς. Τον ξεδένει από την αλυσίδα αλλά ο ανελκυστήρας δεν πέφτει κάτω, αιωρείται αψηφώντας την βαρύτητα. Ο Harvey πετάγεται και στο δεύτερο και κάνει το ίδιο πράγμα αλλά όταν πηδάει στο τρίτο τα βρίσκει δύσκολα, η αλυσίδα είναι σφιχτή και δεν ξεδένεται με την πρώτη. Αρχίζει τότε να κτυπά δυνατά το πόδι του ωσάν και κάτι έχει κολλήσει και αν βάλει αρκετή δύναμη θα ξεκολλήσει και θα απελευθερωθεί όπως τα άλλα.
Ξαφνικά γυρίζει πάνω και με βλέπει και κάνει μια γκριμάτσα του στυλ "Δεν θα με μαρτυρήσεις έτσι;". Κάνω το κεφάλι μου κάτω για να του δείξω ότι δεν θα το πω σε κανένα και μετά του κάνω και το thumbs up για επιβεβαίωση.
Φαίνεται ότι τον πείθω και συνεχίζει με την δουλειά του. Τελικά τα καταφέρνει και με τον τρίτο και ξυπνάω ακριβώς στο σημείο που ελευθερώνει και τον τέταρτο ανελκυστήρα…

-

(έπαιξαν διάσημοι στα όνειρά σας; στείλτε τα εδώ.)
-


7) Bits + Pieces: (η φωτογραφία πάνω είναι από ένα κείμενο που με έκανε να αναφωνήσω: ‘Εύγε Δέσποινα Τριβόλη!’) /// Όλα έτοιμα για την έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν; /// Ο Νίκος Βατόπουλος γράφει για τον τίτλο της νέας ταινίας του Χάρρυ Πόττερ. /// «Η ποιοτική δημοσιογραφία δεν είναι φθηνή», είπε ο Ρούπερτ Μέρντοχ μέσα στο καλοκαίρι, και αποφάσισε να χρεώνει τις επισκέψεις στις ποιοτικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες της “The Sun” και των “News of the World” (et al.) /// Ιστορίες καθημερινής αγένειας, από την Γιούλη Επτακοιλη /// (όπως στα βραβεία του mtv) ο Kanye διακόπτει διάφορα πράγματα... /// "Κανείς δεν ξέρει τι κρύβουν οι άνθρωποι! Οι όψεις μεταποιούνται πια τόσο εύκολα, που η εσωτερική ζωή παραμένει μυστικότερη από ποτέ."... [Ιστορίες που μου είπε ένα παιδί που έκατσε δίπλα μου ] /// Exhibition ventures into the mind of director Tim Burton /// Aπόσπασμα από το ντοκιμαντέρ "Visit to Picasso" που γυρίστηκε το 1950 από τον Paul Haesaerts. /// Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα των τελευταίων χρόνων στο πρώτο της μυθιστόρημα-έκπληξη. (θα μαντέψετε ποια είναι?) /// Massive Attack – ακούστε το νέο EP. /// H νέα Miss Marple (και όλες οι παλιές) /// πιο ενδιαφέρον από ποτέ: το (ψεύτικο) twitter του Κώστα Καραμανλή. /// η παγκόσμια συνομωσία των διασκευών συνεχίζεται, στο cover-lovers. /// Τα Μεγαλύτερα Μυθιστορήματα Στην Αγγλική Γλώσσα /// ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΠΝΙΖΕI? /// (φοβερό?!) /// τέλειο αφιέρωμα: τραγούδια για το Βερολίνο. /// Καταπληκτική ανάλυση του νέου Παπακαλιατικού Trailer (frame by frame) /// Οι έντεκα αγαπημένες μου ταινίες του John Hughes [R.I.P.]. Sixteen Candles (1984), The Breakfast Club (1985), National Lampoon's European Vacation (1985), Weird Science (1985), Pretty in Pink (1986), Ferris Bueller's Day Off (1986), She's Having a Baby (1988), National Lampoon's Christmas Vacation (1989), Home Alone (1990), Home Alone 2: Lost in New York (1992), Maid in Manhattan (2002)


8) Quote-Of-The-Week


(Από επεισόδιο των Simpsons)
Scully: Homer, we're going to ask you a few simple 'yes or no' questions. Do you understand?
Homer: Yes. (lie detector blows up)


9) FLASHBACK!

# ΠΡΙΝ από ένα χρόνο στο enteka
Αφιέρωμα στη Μαντόνα /// Έντεκα της Δευτέρας /// Κριτική στην κριτική των κριτικών (+ Χρύσα Δημουλίδου saga…) /// Το Velvet Bus /// Μακάρι να με άφηναν να κοιμηθώ και να μην πάω στη δουλειά /// κ.α.
[ΣΕΠΤ. 2008]

# ΠΡΙΝ από δύο χρόνια στο enteka
Διάφορα Έντεκα της Δευτέρας /// Favela Radio /// Πρωτοσέλιδα εφημερίδων πριν και μετά από τις εκλογές του 2000 και του 2004 /// porno for pyros (χωρίς να φαντάζεται κανείς το φετινό σίκουελ) /// κ.α.
[ΣΕΠΤ. 2007]

# ΠΡΙΝ από τρία χρόνια στο enteka
11 ύποπτοι για την εξαφάνιση του μπλογκ μου /// Πετρίδης /// gay-friendly ταινίες /// αναμνήσεις απ’ την καριέρα του Χάρρυ Κλυνν /// 11 φοβίες /// google referrals /// κ.α.
[ΣΕΠΤ. 2006]

10) Θέλω αυτή τη γάτα! [via α,μπα?]

-

11) ΕΡΕΥΝΑ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

(επιχειρώντας μια ψιλοεπιστημονική στατιστική ανάλυση του γούστου των αναγνωστών του enteka.)

Ένα χρόνο μετά τη συναυλία της στην Αθήνα κυκλοφορεί το διπλό best of της με 34 απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Όσο κι αν σνομπάρονται, τα τραγούδια της Madonna ακούστηκαν ως σάουντρακ σε στιγμές της ζωής κάθε ανθρώπου. Διάλεξα έντεκα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της -που περιλαμβάνονται στο Celebration- και περιμένω με ενδιαφέρον να δω τι θα πει η σιωπηλή πλειοψηφία…



-
------------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!


ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ
(φωτογραφίες γιώργος κ.)

Παλιά είχα σχεδόν έτοιμο (στο μυαλό μου) ένα σενάριο για ταινία που θα διαδραματιζόταν στην πλατεία Ναυαρίνου της Θεσσαλονίκης. Θα ξεκινούσε στο σήμερα, με αφορμή το re-opening ενός παλιού μπαρ που υπήρχε εκεί τη δεκαετία του '80. Ο ήρωας θα είχε ραντεβού, 20 χρόνια μετά, με παλιούς φίλες και φίλες, για να πάνε όλοι μαζί στο μπαρ που είχαν φάει τη νεότητά τους και είχε παραμείνει κλειστό για δεκαετίες - μέχρι απόψε. Και περιμένοντάς τους θα ξεκινούσε η κανονική ταινία, ένα γιγάντιο φλάσμπακ σε εκείνα τα χρόνια, γυρισμένο όλο -και μόνο- στην πλατεία Ναυαρίνου, εκεί που (ουσιαστικά) ζούσαν τότε.



Μόνο στο τέλος, (κι αφού θα είχαμε δει όλη την ιστορία της παρέας και αφού ξαναγυρνούσαμε στο σήμερα -στον ήρωα να περιμένει τους παλιούς φίλους στην πλατεία Ναυαρίνου) θα αποκαλυπτόταν ποιοι τελικά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα - και πώς νιώθουν για την καινούρια τους ζωή, επιστρέφοντας στο παρελθόν. Το τέλος δεν θα ήταν γλυκόπικρο ή μελό, θα ήταν γλυκό. Και αισιόδοξο.



Αυτή ήταν η -προ 15ετίας- ιδέα μου, φτιαγμένη για τον κινηματογράφο, αλλά παιγμένη μόνο στο μυαλό μου, με όλες τις ασπρόμαυρες και έγχρωμες λεπτομέρειές της. Ποτέ δεν έγραψα το σενάριο, και μάλλον ποτέ δε θα το γράψω - ξέρω πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι να γυριστεί μια ταινία και δεν έχω και πολλές αυταπάτες ότι το σενάριο θα ήταν καλό ή ότι τέλος πάντων θα γινόταν πραγματικά ποτέ ταινία. Και είμαι και τεμπέλης.



Τα θυμήθηκα όμως όλα αυτά όταν είδα στο μπλογκ του m.hulot ένα χιπ-χοπ βίντεοκλιπ του Λόγος Απειλή. Στο τραγούδι γκρινιάζει για τους άλλους ράπερς που δεν μιλούν για κοινωνικά θέματα. [Άσχετη γενίκευση που στηρίζεται σε όσο ελληνικό χιπ χοπ έχω ακούσει στη ζωή μου: πολλά κομμάτια της ελληνικής ραπ είναι τόσο αυτοαναφορικά που πολλές φορές ο μόνος τρόπος για να ακουστούν τα 'κοινωνικά θέματα' είναι να θάψεις τους άλλους που δεν τα αναφέρουν ή να παινευτείς επειδή τα αναφέρεις εσύ. Το να γράψει κάποιος ένα τραγούδι για τα 'κοινωνικά θέματα' αυτά καθ' αυτά θεωρείται, ίσως, περίπλοκο.]



Τέλος πάντων, το βίντεοκλιπ είναι απ' τα πιο καλογυρισμένα που έχω δει, ένα μίνι έργο τέχνης. Και το πιο ενδιαφέρον (γι' αυτό θυμήθηκα και το σκονισμένο, υποθετικό μου σενάριο) είναι πως γυρίστηκε στη Ναυαρίνου, σε κάθε γωνιά της - όποιος έχει περάσει από εκεί σίγουρα θα αναγνωρίσει τις εικόνες. Μέχρι να καταλάβω ότι ήταν γυρισμένο εκεί ένιωθα ένα περίεργο deja vu, τα πλακάκια του πεζοδρομίου, μια βιτρίνα, ένας υπερμεγέθης παπαγάλος πάνω σε περίπτερο, ένα σοκάκι, μια λάμπα.



Ένιωσα σα να ήμουν εγώ ο (ενήλικας πια) ήρωας του σεναρίου, σα να είδα με νέα, φρέσκα μάτια την παιδική και νεανική μου ηλικία χωρίς όμως να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Σκόρπιες ασήμαντες εικόνες, η παιδική (μου) χαρά και το συντριβάνι με το αγοράκι, τότε που ήμουν 8 και ποθούσα τα ξένα μουσικά περιοδικά του βιβλιοπωλείου Κεντρί, τότε που είχα πέσει κατά λάθος στα αρχαία, ένα εφηβικό ραντεβού στο Φρουτότυπο, η αστυνομία, το μαγαζί της μαμάς μου, τα γέλια στο κλειστό πια σινεμά Ναυαρίνον, οι παλιοί μου φίλοι – που κάποιοι, ευτυχώς, είναι και τωρινοί μου φίλοι. Δεν άκουγα τους στίχους του τραγουδιού, κοιτούσα μόνο τις αποστασιοποιημένες (αλλά τόσο αλλόκοτα οικείες!) εικόνες και ζούσα αλλεπάλληλα, σχεδόν οργασμικά, φλασμπακ - τελώντας σε πλήρη σύγχυση σα να είχα πάρει κάποιο εξωφρενικό ναρκωτικό.

Και αφού το βίντεοκλιπ τέλειωσε το ξαναείδα. Και η αίσθηση, χάρη σε ένα σωρό εγκεφαλικούς δικούς μου λόγους, δεν ήταν μελό ή γλυκόπικρή. Ήταν γλυκιά. Και για πρώτη φορά εδώ και καιρό ήταν ξεκάθαρη -και σαρωτικά- αισιόδοξη.
.
.
-----------------------------------------
.

!ςυολό εσ αιοτέτ ατνάπ
.
.
.

Έντεκα (δηλώσεις: #1)

O Βολταίρος, ο Γούντι Άλλεν, ο Χόμερ και η Μαρτζ Σίμπσον, η Φρανσουά Σαγκάν, ο Μαρσέλ Προυστ, ο George Bernard Shaw (δις) και ο Ντάγκλας Άνταμς είναι μερικοί από τους σημερινούς μας καλεσμένους με πράγματα που κάποτε είχαν πει. Eίμαι κακός στις μεταφράσεις, και γι’ αυτό αφήνω τις φράσεις στο πρωτότυπο.

Το σημερινό ποστ έχει τον αριθμό #1. Υπήρχε όμως και το Έντεκα (random quotes) που ήταν το τρίτο ποστ μου ever (είχε δηλώσεις από: Περικλή Κοροβέση, Δ. Βανδή, Γιώργο Χρονά κ.α.) Επίσης το Έντεκα (random δηλώσεις) στο οποίο άθελά τους συμμετείχαν ο Γιάννης Ρίτσος, η μαμά του Καρβέλα, η Αναϊς Νιν και άλλοι. Τελικά πήρα μια απόφαση για το πώς θα λέγεται αυτή η σειρά των ποστ και η μπίλια έκατσε στο 'έντεκα δηλώσεις'.

*Η εικονογράφηση είναι απ’ το threeframes και ο μόνος λόγος που έγραψα την παραπάνω αχρείαστη εισαγωγή αλλά και αυτά τα λόγια τώρα, είναι για να καθυστερήσετε λίγο διαβάζοντάς τα, μπας και προλάβουν να φορτώσουν οι εικόνες. Αν δεν έχουν φορτώσει τελείως, αν δηλαδή δε κουνιούνται γρήγορα δείχνοντας 3 διαδοχικά καρέ, τι να πω, καθυστερήστε λίγο ακόμα, βρείτε κάτι να κάνετε, στην ανάγκη ξαναδιαβάστε την εισαγωγή…!


1) The difference between fear and excitement is breathing. [Fritz Perls, the father of gestalt therapy]


2) There are two types of people in this world, good and bad. The good sleep better, but the bad seem to enjoy the waking hours much more. [Woody Allen]


3) I shall live badly if I do not write, and I shall write badly if I do not live. [Francoise Sagan]


4) Patriotism is your conviction that this country is superior to all others because you were born in it. [George Bernard Shaw]


5) If you want good service, then serve yourself. [ισπανική παροιμία]


6) Marge: Homer, they called from your work. They said if you don't show up tomorrow don't bother showing up on Monday.
Homer: Woo-hoo. Four-day weekend!



7) Lots of people confuse bad management with destiny. [Kin Hubbard]


8) Human beings, who are almost unique in having the ability to learn from the experience of others, are also remarkable for their apparent disinclination to do so. [Douglas Adams]


9) This is no time to make new enemies. [Voltaire, when asked on his deathbed to forswear Satan.]


10) When a stupid man is doing something he is ashamed of, he always declares that it is his duty. [George Bernard Shaw]


11) The only real voyage of discovery consists not in seeking new landscapes but in having new eyes. [Marcel Proust]

---------------------------------------------------------------------


καλή βδομάδα, το πάρτι αρχίζει στις 21/9

Έντεκα (πράγματα που μοιάζουν με άλλα πράγματα)

Επειδή κάποιος με ρώτησε (ψέμα φυσικά, ΚΑΝΕΙΣ δε με ρώτησε!), το Έντεκα της Δευτέρας θα είναι εδώ, κάθε Δευτέρα, απ’ τις 21 Σεπτεμβρίου. Μέχρι τότε διάφορα άσχετα ποστ.
-
Βαριέμαι συνήθως τα «χωρισμένοι στη γέννα», με διάσημους που μοιάζουν μεταξύ τους (ή που μοιάζουν με φρικιαστικά καρτούν, ή με αστεία ζώα) όχι γιατί δεν είναι πετυχημένα, αλλά γιατί νιώθω πως αν δεις δέκα τα ’χεις δει όλα. Και επίσης είναι κάπως προσβλητικά - εύκολο γέλιο.

Χάρη στην Ιφιμέδεια όμως κόλλησα μ’ ένα σάιτ που λέγεται “Totally Looks Like…” Πέρα απ’ τους πολλούς διάσημους που μοιάζουν με κάποιον άλλο έχει και πράγματα ή κόνσεπτ ή λογότυπα, όπως ας πούμε αυτό που έβαλα πάνω, το λογότυπο του Gmail θυμίζει (όχι επίτηδες προφανώς) ένα αξεσουάρ των Μασόνων.

Εδώ βάζω έντεκα (όχι απαραίτητα τα πιο αστεία) που μ’ άρεσαν πιο πολύ. Παιχνίδια του μυαλού, έλλειψη φαντασίας ή και ξεδιάντροπη αντιγραφή που είναι η μεγαλύτερη μορφή κολακείας (το template μου τότε ήταν όντως έτσι).

Όλα συνηγορούν στο ότι η έμπνευση είναι πολύ περίεργο πράγμα...


1) Από κατάλογο παιδικών φορεσιών: απ’ ό,τι φαίνεται κουράστηκαν πολύ για να φτιάξουν διαφορετικό κοστούμι για τους θηριοδαμαστές και τους πειρατές…


2) Δύο διαφορετικά ηλεκτρονικά παιχνίδια, αξιοζήλευτη διακειμενικότητα… [Κάπως άσχετος συνειρμός: στο τέλειο βιβλίο J-Pod του Douglas Coupland πρωταγωνιστούν προγραμματιστές και δημιουργοί ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Όταν ο καινούριος τους διευθυντής τους αλλάζει τελείως το κόνσεπτ του παιχνιδιού που ετοιμάζουν (κάνοντάς το τελείως σαχλό και ανούσιο) αυτοί αποφασίζουν να το φτιάξουν ακριβώς όπως τους το ζητούν, με μία διαφορά. Αποφασίζουν να κλειδώσουν ένα δωματιάκι μέσα στα γραφικά του παιχνιδιού, που μόνο με cheat ή μόνο τυχαία μπορεί να μπει κάποιος παίκτης. Κι ενώ όλο το παιχνίδι είναι με καλοκάγαθες χελώνες που κάνουν σκέιτμπορντ, στο μυστικό δωματιάκι (για το οποίο η ομάδα δουλεύει πρωί βράδυ με τεράστιο κέφι), είναι κλειδωμένες όλες οι τρομακτικές εμμονές τους – και ένας τρομακτικός Ronald Mc Donald…]
 

3) Το πουλί του Twitter κάνει φιλική συμμετοχή και σε γάλα σόγιας.
 

4) !
 

5) Κι όμως, μόλις δύο χρόνια μετά το πόστερ του Gone in 60 Seconds μια τελείως βήτα ταινία το αντιγράφει, αντικαθιστώντας το αμάξι με τρεις τύπους και αλλάζοντας θέση τον άντρα με τη γυναίκα.
 

6) Παρόμοιο κόλπο κι εδώ…
 

7) Απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Τυχερός (και περιζήτητος) ο φωτογράφος.
 

8) Φαντάσου να μπερδέψεις το ένα με το άλλο...


9) Αυτό που αναρωτιέμαι είναι τι χρειάζεται ένας ήρωας που μοιάζει με το Sonic αλλά φοράει και κάτι που μοιάζει αραβικό καπέλο, στο πακέτο ενός τόσο άσχετου προϊόντος όσο είναι οι κρεμάστρες!
 

10) Απορώ πώς δεν το είχα προσέξει ποτέ!
 

11) (Οι ομοιότητες των δύο σειρών σταματούν εδώ)
 
--------
 
+++ Φάκελος Stephenie Meyer
 

Χωρίς προφανώς να φταίει η ίδια η συγγραφέας, πολλά απ’ τα βιβλία της Stephenie Meyer έχουν εξώφυλλα που μοιάζουν με άλλα εξώφυλλα βιβλίων της. Επάνω το πασίγνωστο Twilight.
 
Κάτω ένα βιβλίο που έγραψε για ενήλικες πέρσι, το επιστημονικής φαντασίας The Host.


 
Το πιο απίθανο είναι πως ακόμα και το άρωμα που συνοδεύει την ταινία (και το βιβλίο της) Twilight είναι πανομοιότυπο με άλλο άρωμα ή για να το πω καλύτερα: με συσκευασία άλλου αρώματος. 
Αν και δε θα με εξέπληττε να μυρίζει και το ίδιο...
 


ΥΓ. Επίσης στο σάιτ έχουν δύο "σωσίες" του γεράκου απ' την ταινία UP. Απλά δεν έχουν δει το Ζάχο Χατζηφωτίου. Πραγματικά, οι "σωσίες" (ένα / δύο) δεν πιάνουν μία μπροστά του!

YΓ2. Οκ είναι επίσημο. Μπράβο qaz9:




.
.
.
Καλή βδομάδα!
.
.
.